นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 663 ตอนจบที่ดีที่สุด
เมื่อได้ยินตอนจบแบบนี้ เล่ยไค่ก็รู้สึกโล่งใจ เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ นี่เป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดสำหรับหมิงหยุนชาง
“ขอบคุณมาก”
เล่ยไค่ขอบคุณซูฉิง แต่สายตาของซูฉิงเต็มไปด้วยความเฉยเมย
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว”
ซูฉิงพูดคำเหล่านี้เบา ๆ ซึ่งทำให้เล่ยไค่ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ
“หมิงหยุนชางทำร้ายฉัน คุณซึ่งเป็นอาจารย์ปฏิเสธไม่ได้ แต่คุณเคยคิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า?”
สายตาของซูฉิงเย็นชา เธอสูญเสียความเคารพที่เธอเคยมีให้เล่ยไค่เมื่อก่อนหน้านี้
“ฉันแค่อยากทำหน้าที่ของฉันในฐานะอาจารย์”
เมื่อเห็นอารมณ์ของซูฉิงสูงขึ้น เล่ยไค่จึงต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อบรรเทาอารมณ์ของเธอ
“คุณเป็นอาจารย์ของฉันด้วยเช่นกัน คุณเคยใจดีกับฉัน แล้วตอนนี้ล่ะ?” ซูฉิงสูดหายใจลึก ๆ และผิดหวังกับเล่ยไค่มาก “คุณรู้ไหมว่าผู้หญิงที่มีบุตรยากสำคัญแค่ไหน? เขาจ้างคนอื่นมาด่าฉันทางอินเทอร์เน็ต ฉันต้องยอมรับเรื่องทั้งหมดนี่งั้นเหรอ”
เล่ยไค่เงียบ เขารู้เพียงว่าหมิงหยุนชางกำลังจะเข้าคุก แต่เขาไม่รู้ว่ามีหลายสิ่งหลายอย่างในระหว่างนั้น
“เธอวางยาฉันในขนมและทำร้ายฉัน คุณคิดว่าเขาเคยคิดว่าเราเป็นครอบครัวเดียวกันไหม?”
เมื่อเผชิญกับคำถามของซูฉิง เล่ยไค่ก็ถึงกับเงียบไป
จิตใจของหมิงหยุนชางบิดเบี้ยวมาถึงจุดนี้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาไม่ได้คาดหวังในฐานะอาจารย์
“แต่เขาก็ทำไม่สำเร็จ มันเป็นความผิดของเขา แต่คุณไม่เป็นไรไม่ใช่หรือ?”
ซูฉิงเยาะเย้ย เธอผิดหวังมากกับความเป็นกลางและเหตุผลของเล่ยไค่
“เพราะเธอเป็นเพื่อนในสำนักเดียวกัน ฉันจึงกินขนมที่เธอให้มา และเพราะนิสัยของเธอ ฉันจึงระวัง ไปเข้าห้องน้ำแล้วอาเจียนออกมา ถ้าฉันไม่ทำแบบนั้นก่อน จะเกิดอะไรขึ้นกับฉันตอนนี้? ”
เล่ยไค่อ้าปากไม่รู้จะพูดอะไรอยู่พักหนึ่ง
“อาจารย์ ให้ฉันบอกความจริงคุณ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ฉันคงไม่มีวันพบกับหมิงหยุนชางในชีวิตของฉัน และฉันจะไม่ได้รับบาดเจ็บเช่นนี้…”
เมื่อเผชิญกับอารมณ์ของซูฉิง เล่ยไค่ก็ก้มศีรษะลงอย่างเงียบ ๆ
สิ่งที่ซูฉิงพูดนั้นไม่ได้ไม่มีสมเหตุสมผลไปซะทุกอย่าง เขาเคยต้องการที่จะยอมรับซูฉิงเป็นลูกศิษย์ของเขา แต่ซูฉิงได้ปฏิเสธเขาไปแล้วหนึ่งครั้งและต่อมาเป็นเขาที่มาหาเธอเอง
เขาถอนหายใจ “โชคร้าย โชคร้าย”
“พูดแบบนี้ไปก็ไร้ประโยชน์ เป็นฉันเองที่ช่วยอะไรเธอไม่ได้”
เล่ยไค่กล่าว เมื่อคิดว่าหมิงหยุนชางกลายเป็นแบบนี้ หัวใจของเขาก็เต้นแรงอยู่ครู่หนึ่ง
หมิงหยุนชางเป็นลูกศิษย์ของเขาและเขาก็สอนสิ่งที่เขาได้เรียนรู้มาในชีวิตให้กับเธอ ตอนนี้เธอกลับตอบแทนเขาเช่นนี้
“ไม่ต้องพูดเรื่องพวกนี้กับฉันแล้ว ตอนนี้ทุกอย่างมันเกิดขึ้นแล้ว”
ดวงตาของซูฉิงนั้นลึกมาก ทำให้ไม่สามารถเดาได้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
“จากนี้ไป ฉันซูฉิงไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณ เล่ยไค่ และความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์กับศิษย์ก็ขาดกันตั้งแต่บัดนี้”
ดวงตาของเล่ยไค่ตกตะลึง เขามองไปที่ซูฉิงที่อยู่ตรงหน้าเขา และตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วถึงจะพยักหน้า
“ฉันเข้าใจว่าคุณทนทุกข์กับความคับข้องใจเช่นนี้ เพราะฉันซึ่งเป็นอาจารย์ที่ไม่ได้มีดีอะไรเลย” เล่ยไค่เย้ยหยัน เขาไม่คิดว่าเขาและซูฉิงจะจบลงด้วยผลลัพธ์ดังกล่าว
ทั้งสองตัดขาดกันอย่างไม่มีความสุข และซูฉิงก็ตีพิมพ์บทความทางอินเทอร์เน็ตเช่นกัน “ฉันได้ตัดขาดความสัมพันธ์ลูกศิษย์กับอาจาร์ยเล่ยไค่นับตั้งแต่บัดนี้ไป ขอบคุณที่ได้พบกัน”
คำพูดของซูฉิงทำให้เกิดกระแสบนอินเทอร์เน็ตในทันที
“ฉันเข้าใจความโศกเศร้าของคุณ คคุณหนูซูและฉันหวังว่าความปรารถนาของเธอจะประสบความสำเร็จในอนาคต”
เล่ยไค่แสดงความคิดเห็นที่ด้านล่าง ทั้งสองคนแยกกันโดยดี
ในอีกด้านหนึ่ง เล่ยไค่ก็รีบไปที่บ้านของหมิงหยุนชาง
ในเวลานี้ หมิงหยุนชางเพิ่งได้รับข่าวว่าเขาจะไม่ถูกคุมขัง และมีความสุขเมื่อเสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น
หมิงหยุนชางกลัวว่าจะมีคนส่งมาโดยซูฉิง ดังนั้นเขาจึงมองผ่านตาแมวและพบว่าเป็นเล่ยไค่ ดังนั้นเขาจึงรีบเปิดประตูด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
“อาจารย์ ท่านมาแล้ว”
“อืม”
ใครจะรู้ว่าเล่ยไค่หน้าตาไม่ดีเลย และหมิงหยุนชางก็รู้ว่าเขาทำอะไรลงไป ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงยอมรับว่าเขาโชคไม่ดี
“สองวันนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”
เล่ยไค่ทักทายหมิงหยุนชางเหมือนกับที่กับเจอซูฉิง
แต่เพียงน้ำเสียงที่เย็นชากว่าของซูฉิง ซึ่งทำให้หมิงหยุนชางรู้สึกแปลก ๆ เล็กน้อย
“ก็เรื่อยๆคะ”
แต่หมิงหยุนชางไม่ได้พูดตรงเหมือนที่ซูฉิงทำ เรื่องนี้เป็นเรื่องน่าละอายสำหรับเธอและมันทำให้หน้าของเธอหม่นหมองเมื่อเธอพูด
เล่ยไค่เดินเข้าไปและนั่งลงบนโซฟา “ความสัมพันธ์ของเธอกับซูฉิงเมื่อเร็ว ๆ นี้เป็นอย่างไร?”
เล่ยไค่ถามตรงประเด็น เขาไม่สามารถทำหน้าที่ดีเหมือนซูฉิงได้ เขาเพียงอยากถามหมิงหยุนชางเท่านั้น
หมิงหยุนชางเงียบไปครู่หนึ่ง เนื่องจากเล่ยไค่ถามตัวเองแบบนี้นี้ เขาจึงคิดว่าเขารู้อะไรบางอย่างแล้ว
“ในเมื่ออาจารย์รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาต้องถามฉันอีก”
เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่ไม่สำนึกผิดของหมิงหยุนชาง เล่ยไค่ก็รู้สึกผิดหวังมาก
นี่เป็นสิ่งที่ไม่คาดคิดสำหรับเขา ไม่รู้ว่าทำไมหมิงหยุนชางถึงกลายเป็นแบบนี้
“แล้วเธอมีความสำนึกผิดบ้างหรือไม่?”
เล่ยไค่ถาม หน้าของหมิงหยุนชางก็เปลี่ยนเป็นสีดำทันที
“ดูแล้ว เหมือนจะไม่สินะ”
สายตาของเล่ยไค่เริ่มจริงจัง เมื่อเผชิญหน้ากับหมิงหยุนชาง หัวใจของเขารู้สึกละอายใจต่อซูฉิงมากขึ้น
“ฉันไม่ได้ทำร้ายเธอ เธอยืนกรานที่จะจับฉันและต้องการให้ฉันติดคุก ตอนนี้ศาลบอกฉันว่าฉันไม่ต้องเข้าคุกแล้ว ตอนนี้เธอคงโกรธเป็นบ้าแล้วก็ได้”
หมิงหยุนชางยังคงดูมีชัย และเล่ยไค่ก็ยิ่งผิดหวังมากขึ้นไปอีก
ไม่น่าแปลกใจที่ซูฉิงผิดหวังเพราะเขาไปร้องขอความเมตตากับเธอ เมื่อเห็นหมิงหยุนชางวันนี้ เขาไม่สามารถมองทะลุผ่านเธอได้เลย
หมิงหยุนชางตระหนักว่าเขาพูดบางอย่างผิด และรีบอธิบายว่า “ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น”
“เธอไม่จำเป็นต้องพูดอีกต่อไปแล้ว” เล่ยไค่ก้มศีรษะลง หันไปทางลูกศิษย์ที่ไม่รู้จักในตอนนี้ เขาไม่อยากสนใจแล้ว “ฉันเองที่ไปร้องขอความเมตตาจากซูฉิงให้เธอ และเธอก็รอดพ้นจากคุกมาได้ มิเช่นนั้น รู้สึกศาลจะปล่อยตัวเธอมาง่ายๆได้อย่างไร?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หมิงหยุนชางก็มีความสุขมากขึ้น ถ้าเป็นแบบนี้ ซูฉิงก็ต้องโกรธมากยิ่งขึ้นไปอีก
ปล่อยให้เธอเข้าคุกไปก็เปล่าประโยชน์ เล่ยไค่ได้เป็นฝ่ายที่ไปอ้อนวอนเพื่อตัวเอง นอกจากนี้ เธอยังเห็นเว่ยป๋อของซูฉิงอีกด้วย
“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง ขอบคุณอาจารย์มากนะคะ” หมิงหยุนชางกล่าวขอบคุณเล่ยไค่ “แต่ตอนนี้ซูฉิงไม่ใช่ศิษย์ของอาจารย์อีกต่อไป ดังนั้นฉันจึงเป็นศิษย์คนเดียวของอาจารย์อีกครั้ง”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หมิงหยุนชางก็ยิ้มออกมา และตอนนี้ในความเห็นของเธอ ทุกอย่างก็กลับมาเหมือนเดิม
“ใช่” เล่ยไค่พยักหน้า และในวินาทีถัดมา ใบหน้าของเขาก็แสดงออกอย่างเย็นชา “จากนี้ไป เธอจะไม่ใช่ศิษย์ของฉันอีกต่อไป และเราจะตัดสัมพันธ์ระหว่างครูกับลูกศิษย์นี้ซะ”
หมิงหยุนชางตกตะลึงและเขาไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “ทำไมกัน?”
“สิ่งที่เธอทำลงไป ฉันไม่อยากที่จะพูดอะไรอีกต่อไปแล้ว” เล่ยไค่กล่าวประโยคนี้เบา ๆ แล้วจากออกไป