มันไม่มีการเตือนใดๆของการยิงปืนเลย หลายคนไม่ทันได้มีการตอบสนอง แต่ทันทีที่เฉินช่าวเย่ยิงนัดที่สองออกมา หลายคนก็พบว่าตำแหน่งของการยิงมันคือในสนามเทนนิสที่พวกเขายืนอยู่!
มันมีถุงที่ใส่ของเหลวที่ถูกจัดวางห้อยไว้ตามจุดต่างๆในสนามเทนนิส นอกเหนือจากชูฮันและเฉินช่าวเย่ที่เป็นคนยิง ไม่มีใครรู้ว่าในถุงที่ใส่ของเหลวไว้ของอาวุธ B ที่ใช้ล่อซอมบี้ให้มาที่นี้ เฉินกระสุนในปืนของเฉินช่าวเย่ที่เป็นคนยิงก็คืออาวุธ A ซึ่งยิงไปที่อาวุธ B อย่างแม่นยำโดยไม่มีการเบี่ยงเบนเส้นทางเลยสักนิด
มันก็แค่สถานการณ์ในตอนนี้มันไม่มีเวลาที่จะมาชื่นชมความแม่นยำในการยิงของเฉินช่าวเย่ ทุกสนามในคอร์ดเทนนิสถูกยิงโดนกระสุนของเฉินช่าวเย่หมด เมื่อกระสุนปะทะเข้ากับถุงของเหลว ทุกคนก็สามารถถได้รับกลิ่นคาวเลือดอย่างรุนแรงทันที
และก่อนที่ทุกคนจะทันได้คิดว่ามันกำลังเกิดอะไรขึ้นอยู่ในตอนนี้ ฝูงซอมบี้มุ่งหน้าเข้ามาจากระยะไกล พวกมันวิ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง เป้าหมายของพวกมันคือคอร์ดสนามเทนนิสทั้งหลาย พวกมันพุ่งเข้าใส่ถุงของเหลวที่ส่งกลิ่นเลือดเข้มข้น ซึ่งการมาถึงอย่างกระทันหันของพวกมันก็กระตุ้นความกลัวของเหล่าทหารมาใหม่หลายคน
การยิงของเฉินช่าวเย่ยังคงดำเนินต่อไป เขาค่อยๆไล่ยิงกระสุน A ไปที่อาวุธ B ที่ห้อยไว้แต่ละสนามเทินนิสเพื่อที่มันจะทำปฏิกิริยารวมตัวกันจนเป็นอาวุธที่สมบูรณ์แบบและทำหน้าที่ล่อซอมบี้มา และตามการคำนวนอย่างแม่นยำของชูฮันตั้งแต่เมื่อวาน เฉินช่าวเย่ทำการยิงไล่ไปแต่ละจุดตามกำหนดการณ์เวลาที่ชูฮันวางไว้ให้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ ดังนั้นคลื่นซอมบี้คลื่นแรกจึงเข้ามากระจายตัวเฉลี่ยๆในคอร์ดสนามเทนนิส
ทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็วมาก สมาชิกหลายคนของกองทัพเขี้ยวหมาป่าที่อยู่ในสนามเทนนิสคิดอะไรไม่ออก ทำได้แค่รีบยกอาวุธในมือขึ้นมาตั้งท่าและเข้าสู่สนามรบทันทีที่ฝูงซอมบี้เข้ามาถึงตัว
ชูฮันยังไม่ได้ใช้งาน ดวงตาของเขาถูกสังเกตเห็นอยู่ตลอดเวลาในสนามเทนนิสหลายแห่ง เป้าหมายของการสังเกตไม่ใช่ซอมบี้เหล่านี้ แต่เป็นซอมบี้
ชูฮันไม่ใช่ไม่ทำอะไร สายตาของเขาคอยจับจ้องสังเกตการณ์สถานการณ์โดยรวมทั่วทั้งหมดอยู่ตลอดไม่พัก เป้าหมาของชูฮันไม่ใช่พวกซอมบี้คนพวกนี้ แต่เป็นซอมบี้สัตว์ตัวเล็กๆที่คนมักไม่สังเกตกันต่างหาก
พวกสัตว์ซอมบี้ตัวเล็กๆ อย่างหนูซอมบี้และแมลงสาบซอมบี้ คืออันตรายซ่อนเร้นที่ใหญ่ที่สุดในตัวเมือง นอกเหนือจากซอมบี้คน พวกซอมบี้มีจำนวนมหาศาลอย่างที่ขาดไม่ถึง เพราะพวกมันมีขนาดเล็กและมีความเร็วและไล่ตามได้ยาก ทำให้ความเร็วในการจัดการซอมบี้ของกลุ่มทหารในแต่ละคอร์ดสนามเทนนิสถูกเบี่ยงเบน ทหารหลายคนต้องต่อสู้ไปด้วยและคอยหลีกเลี่ยงการลอบโจมตีจากพวกสัตว์เล็กๆพวกนี้ ทหารหลายคนที่ถือฆ้อนในมือเป็นอาวุธ จากที่ในตอนเช้าพวกเขาสงสัยว่าทำไมหัวหน้าชูฮันถึงให้พวกเขาใช้ฆ้อนเป็นอาวุธแทนอาวุธเดิมของพวกเขาก็เข้าใจถึงเจตนาของชูฮันแล้ว
ความลังเลคงที่กับทุกคนเพียงแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น หลังจากความตระหนกในตอนแรกผ่านไป ทหารที่มีฆ้อนขนาดใหญ่เป็นอาวุธก็เริ่มไล่ทุบพวกสัตว์ซอมบี้ตัวเล็กๆที่วิ่งไปมาที่เท้าทันที ไล่ทุบจนพวกมันเละเป็นปุ๋ย
ฆ้อนขนาดใหญ่ด้ามหนึ่งกระแทกลงที่พื้น หนอนซอมบี้แตกกระจายเละเป็นโคลน ทุกคอร์ดสนามเทนนิสเกิดภาพเหตุการณ์เดียวกันนี้ขึ้นหมด ดูเหมือนทุกอย่างกำลังดำเนินไปตามทิศทางที่ถูกต้อง จำนวนของซอมบี้เริ่มลดลงเรื่อยๆ ทั้งซอมบี้ ซอมบี้สัตว์ตัวเล็กๆ ซอมบี้แมลงก็ถูกไล่ฆ่าไปเรื่อยๆ
มันเป็นแค่การเริ่มต้นเท่านั้น ทุกอย่างเกิดขึ้นภายใต้การคำนวนที่แสนจะแม่นยำของชูฮัน มันเป็นเวลา 15 นาทีเป๊ะหลังจากซอมบี้คลื่นแรกถูกฆ่า เสียงยิงปืนส่งสัญญาณของคลื่นซอมบี้ลูกที่สองก็ดังขึ้นพอดี
ขณะที่ทุกคนจัดการซอมบี้คลื่นแรกเสร็จพอดี ซอมบี้คลื่นที่สองก็พุ่งเข้ามาในสนามเทนนิสอย่างไม่ขาดช่วง กองทัพเขี้ยวหมาป่าที่ตอนนี้ที่ได้ทำความคุ้นเคยกับวิธีการนี้แล้ว ทำให้การต่อสู้ของพวกเขาเร็วขึ้นกว่าครั้งก่อน
ทหาร 400 ที่ยืนอยู่ในที่โล่งบนคอร์ดสนามเทินนิสทำการฆ่าซอมบี้ต่อไปอย่างเมามันและบ้าคลั่ง ยิ่งพวกฆ่าซอมบี้ได้มากเท่าไหร่ พวกเขายิ่งมีแรงจูงใจมากยิ่งขึ้น ทหารมาใหม่หลายคนเริ่มคุ้นเคยกับแผนการรับมือกับเหตุฉุกเฉินภายใต้การนำของเหล่าทหารผ่านศึก
เฉินช่าวเย่ที่อยู่บนเสาสูงและดูเหมือนจะหล่นลงมาได้ทุกเมื่อก็ตื่นเต้นจนหน้าขึ้นสีแดง จากมุมมองของเฉินช่าวเย่ในตอนนี้ ภาพเบื้องล่างที่เขาได้เห็นนั้นงดงามเกินกว่าจะบรรยายออกมาได้ หัวของซอมบี้ถูกปะทะจนแตกระเบิดกระจายเต็มไปด้วย
เหล่าทีมยิงปืนที่รับผิดชอบในการยิงกระสุน A ใส่อาวุธ B ที่วางไว้ตามจุดต่างๆมากมายในคอร์ดสนามเทนนิสเองก็ตื่นเต้นเช่นเดียวกัน ภายใต้การฝึกอันยาวนานของเฉินช่าวเย่ที่พวกเขาทำให้เฉินช่าวเน่ผิดหวังมาตลอด ตอนนี้อัตราการยิงของทุกคนค่อนข้างสูงและแม่นยำพอสมควร หลังจากยิงแต่ละจุดเพื่อให้อาวุธล่อซอมบี้ทำปฏิกิริยาอย่างสมบูรณ์แบบสำเร็จแล้ว แต่พวกเขายังมีกระสุนอีกหลายนัดที่ต้องยิงเพื่อล่อซอมบี้ตามตารางเวลาที่หัวหน้าชูฮันกำหนดไว้ให้
ครั้งนี้ ฝูงซอมบี้ 10,000 ตัวถูกจัดการได้ภายในเวลาทั้งหมดไม่ถึง 3 ชั่วโมง ซอมบี้กว่าครึ่งหนึ่งเป็นซอมบี้ระดับต่ำซึ่งทหารทั่วไปเป็นคนจัดการ ในขนาดใหญ่ที่เหล่าซอมบี้ระดับสูงเป็นหน้าที่ของเหล่าทหารมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ที่กระจายตัวอยู่ตามกลุ่มย่อยทุกกลุ่มต้องจัดการ ซึ่งพวกเขาส่วนใหญ่จะเป็นสมาชิกของทีมหลงยาและฮูหยาที่กระจายตัวออกไป พวกซอมบี้ระยะต่ำไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาต้องสนใจ ส่วนใครที่ถือฆ้อนในมือก็รับหน้าที่บดขยี้ซอมบี้สัตว์ตัวเล็กๆตามพื้นไป การแบ่งงานของแต่ละทีมย่อยเป็นไปอย่างสมบูรณ์แบบ ทุกคนมีความร่วมมือกันอย่างชัดเจน รู้หน้าที่ของตัวเองและปฏิบัติอย่างเคร่งครัด
ภารกิจสำเร็จอย่างสมบูรณ์แบบ!
หลังจากที่ในที่สุดก็ฆ่าซอมบี้ทั้งหมดได้แล้ว เฉินช่าวเย่ก็ไถลตัวลงมาจากเสาสูงและวิ่งเข้าไปหาชูฮันทันที “หัวหน้า นี้มันโคตรเท่!”
และในเวลาเดียวกันนั่นเอง เหล่าสมาชิกของทีมยิงปืนที่กระจายไปตามจุดตั้งมั่นทั้งหลายก็กลับมาถึงพอดี เมื่อได้เห็นซากศพของซอมบี้มกามายในคอร์ดสนามเทนนิส ความตื่นเต้นก็ปรากฏชัดเจนบนใบหน้าของพวกเขา
ส่วนกองทัพเขี้ยวหมาป่าอีก 400 คนก็ตื่นเต้นยิ่งกว่า พวกเขาพูดคุยกันใหญ่
“ท่านครับ ไอ้กลิ่นคาวเลือดนี้มันล่อซอมบี้ทั้งหมดมา แม้กระทั่งพวกแมลง หนูซอมบี้ มันมาหมดเลย นี้มันมีพวกสัตว์เล็กๆซ่อนตัวอยู่มากขนาดไหนกันครับ? แย่แล้ว!”
“ฉันคิดมาเสมอว่าแค่ฆ่าซอมบี้พวกนี้เราทำได้อยู่แล้ว ไม่คิดว่ามันจะมีพวกสัตว์ซอมบี้ตัวเล็กๆมหาศาลขนาดนี้ มันต้องใช้เวลานานมากกว่าเราจะกำจัดพวกมันได้!”
“ใช่ ฉันไม่ค่อยได้เห็นพวกมันบ่อยเท่าไหร่ แต่ครั้งนี้พวกมันพุ่งทะลักออกมาอย่างน่ากลัว พวกแทบจะปีนกำแพงหนีแล้ว!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า เด็กน้อย!”
“ไอ้พวกหนอนซอมบี้พวกนี้ตัวเล็กมาก ดีนะที่ทุบฆ้อนลงไปครั้งเดียวฆ่าพวกมันได้ตัว ไม่อย่างนั้นมันจำนวนทั้งหมดนี้เป็นซอมบี้คนละก็ พวกเราคงไม่มีเวลาจัดการพวกมันได้”
“ไม่แปลกใจเลยทำไมพวกค่ายใหญ่ๆทั้งหลายถึงตั้งตัวห่างจากตัวเมือง เพราะพวกสัตว์ซอมบี้เล็กๆพวกนี้ มันเฉพาะสำหรับคนที่มีประสบการณ์ต่อสู้กับซอมบี้มาไม่น้อยเท่านั้นถึงจะรับมือกับไอ้พวกนี้ได้ พวกมันหลบหลีกและว่องไวมากจนคนทั่วไปมองไม่ทันแน่ๆ นี้มันคือหายนะชัดๆ?”
“ท่านพลเอกของเราสุดยอดมาก พวกเราสามารถจัดการซอมบี้พวกนี้ได้หมดง่ายๆ เพราะงั้นคืนนี้เราคงไม่ต้องมีเวรยามเฝ้าตอนหลับแล้ว!”
“เลียก้นให้มันน้อยๆหน่อย” ชูฮันยิ้มอย่างมีเลศนัยและพูดแทรกขึ้นท่ามกลางบทสนทนาของกลุ่มทหารมาใหม่ “มันยังมีซอมบี้ที่เหลืออีกที่อยู่เกินระยะที่จะได้กลิ่นเลือดหลอกล่อของเรา”
“ครับ!” ทุกคนตอบรับเสียงดัง ยิ้มกว้าง ท่าทางตื่นเต้นกันมาก
เพราะมีชูฮัน พวกเขาจึงสามารถเดาออกได้แล้วว่าแผนกวิจัยของค่ายเขี้ยวหมาป่าเป็นคนที่พัฒนาอาวุธที่แสนมหัศจรรย์นี้ขึ้นมาเพื่อหลอกล่อสายพันธุ์ซอมบี้ ดังนั้นเพื่อการยึดเมืองอันลูกลับคืนมาจากซอมบี้และเพื่อเป็นที่พักของทุกคนในอนาคต ชูฮันจึงคิดแผนการทุกอย่างขึ้นมา เขามีเป้าหมายและหาหนทางที่จะทำให้ตัวเองได้บรรลุ
ใครจะทำแบบที่ชูฮันทำได้? ใครจะสามารถใช้เวลาไปอย่างคุ้มค่าและมีประโยชน์ที่สุดเพื่อการพัฒนาชีวิตของพวกเขา?
ครั้งนี้การฆ่าซอมบี้นั้นเรียบง่ายมาก แต่ถ้ามันไม่มีการฝึกฝนอย่างเข้มงวดวันต่อวันของชูฮันอย่างที่ผ่านมา พวกเขาคงไม่มีทางทำทุกอย่างออกมาได้สมบูรณ์แบบอย่างวันนี้ ทุกอย่างเป็นเหมือนกระจกที่สะท้อนให้เห็น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าความเชื่อมั่นและภักดีต่อทุกคนที่มีต่อชูฮันในตอนนี้จะมากขนาดไหน
หลังจากที่ชูฮันพูดจบ เขาก็เดินไปที่ที่ตั้งมั่นจุดสุดท้ายในบริเวณพื้นที่นี้ อย่างไรก็ตามหลังจากทันทีที่เขาหมุนตัวไป ชูฮันก็นิ่วหน้า เวลาของภารกิจในครั้งนี้ยังสมบูรณ์ตามที่เขาคาดไว้ เขาไม่พอใจอย่างมาก!