SC:บทที่492 เปิดไม่ได้!
“เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นเนี่ย!?”
เมื่อเห็นว่าจู่ๆประตูหินนั้นก็ปิดลงมาแบบไม่มีคำเตือนใดๆหลินเฉิงที่กำลังได้โอกาสก็เปลี่ยนเป็นสูดหายใจแทน เขาเกือบจะเสียแขนที่ถือระเบิดไปเพราะประตูหินนี่แล้ว!
ด้วยความเร่งรีบหลินเฉิงไม่ปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดมือไป เขาหันกลับไปหาหลิงเหมิงที่กำลังทำหน้างงงวยอยู่ทันทีพร้อมทั้งถามด้วยน้ำเสียงโกรธ “เธอทำอะไรกับประตูนั่น!”
“อ๋าอะไรเล่า!?”
เมื่อเห็นหลินเฉิงแทบจะกินเธอได้เลยโดยเฉพาะเมื่อเห็นว่าเขาเพิ่งจะเขยิบมือและเท้าออกมาจากประตูหินหลิงเหมิงก็ยืมแบบฝืนใจ “แด่คุณหลิน ฉันต้องใช้กี่ชีวิตกันคะในการฆ่าคุณลงได้? ฉันจะมาเปิดเจ้าประตูหินนี่ก็ต่อเมื่อฉันโตเต็มวัยแล้วเท่านั้น!” “อย่ามาพูดไร้สาระน่า!ไปเปิดประตูใหม่เดี๋ยวนี้!”
เขาหน้ามืดไปหมดก่อนจะพยายามใจเย็นลงนิดหน่อยและโบกมือให้หลิงเหมิงไปเปิดประตูอีกครั้ง
เจ้าปีศาจตะขาบนั่นเจ็บไม่น้อยเลยจากการระเบิดของระเบิดC ตราบใดก็ตามที่หลินเฉิงสามารถใช้ระเบิดจัดการกับเจ้านั่นต่อไป เขาก็จะมีโอกาศที่จะฆ่ามันได้ผ่านประตูหินนี่!
แต่อย่างใดก็ตามเหมือนว่านี่มันจะทำเพื่อปกป้องเจ้าปีศาจตะขาบนั่นเลย หลังจากที่คอยกวนใจคนอื่นมาเนิ่นนาน ไอ้ประตูหินน่ารังเกียจนี่ก็ดันปิดและทำลายแผนของหลินเฉิงไปจนหมด ซึ่งนี่ทำให้หลินเฉิงโกรธมากๆ มันเหมือนมีมือมืดที่ไม่เผยตัวออกมาซะอย่างงั้น!
รับรู้ได้เลยว่าหลินเฉิงนั้นจัดการปัญหานี้ไม่ได้ง่ายๆแน่ๆหลิงเหมิงก็ไม่พอใจเอาเสียมากๆ ไม่ว่าจะด้วยท่าทีที่พูดกับเธอ แต่กระนั้นเธอก็ทำได้แต่บ่นอุบอิบเท่านั้น หลิงเหมิงรีบเดินเข้าไปที่ประตูแห่งรูนก่อนจะยกมือขึ้นและประทับลงไปบนรอยนั้นอีกที!
เมื่อหลิงเหมิงไปเปิดประตูหลินเฉิงก็ไม่อยู่เฉยๆ เขารีบเดินไปหน้าประตูนั้นทันที จากนั้นก็แนบหูไปเพื่อฟังอย่างระมัดระวังถึงเสียงที่อยู่ภายในนั้น ไม่ว่าจะสายลมหรือยอดหญ้า
โชคไม่ดีที่ประตูหินที่สร้างมาเพื่ออะไรซักอย่างนี่นอกจากจะทำลายไม่ได้แล้วยังเก็บเสียงอีก เพราะงั้นแล้วต่อให้หลินเฉิงพยายามดักฟังเท่าไหร่เขาก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรออกมาจากข้างในทั้งนั้น
หลังจากที่ฟังอยู่นั้นเขาก็มั่นใจแล้วว่าไม่ได้ยินเสียงอะไรจากภายในประตูแน่ๆ เพราะงั้นเขาจึงยอมแพ้ ในทางกลับกัน เขาหันไปมองที่หลิงเหมิง เพื่อจะสั่งให้เธอเปิดประตูหิน
แต่เมื่อเขาหันไปมองหลิงเหมิงเขาก็พบว่าสีหน้าของเด็กสาวนั้นค่อนข้างจะน่าเกลียดเลยในตอนนั้น แถมมือของเธอ ก็ยังจับที่รอบประทับอยู่ด้วย! แต่กระนั้นประตูหินนี่กลับไปเปิดซะงั้น!? “เกิดอะไรขึ้น?”
เมื่อเห็นดังนั้นหัวใจของหลินเฉิงก็ตกฮวบลงไปถึงแม้ว่าเขาก็เผื่อใจไว้บ้างแล้ว แต่ก็แค่เผื่อใจ บางทีอาจจะไม่ใช่ก็ได้ “หรือว่าเธอ…”
“ไม่มีทาง…”
ไม่รอให้หลินเฉินพูดจบหลิงเหมิงก็ส่ายหัวแบบไร้พลัง “ฉันไม่รู้ว่าทำไม…ฉันเปิดประตูนี่ไม่ได้…”
“ทำไมล่ะ!”
การที่หลิงเหมิงพูดเช่นนั้นมันทำให้คิ้วของหลินเฉิงย่นเข้าหากัน“ในเมื่อก่อนหน้านี้เธอยังเปิดมันได้อยู่เลย! มันไม่มีเหตุผลเลยนะที่จู่ๆจะเปิดไม่ได้น่ะ!? จะให้ฉันเชื่อได้ยังไง…”
“ชัดเจนแล้วนี่ถึงแม้ว่าหลิงเหมิงจะเป็นผู้ที่มีคุณสมบัติก็จริง แต่จากสถานการณ์ปัจจุบันมันก็แสดงให้เห็นว่า คนในประตูนี่ให้ความสำคัญกับชีวิตและความตายของประชากรพวกมันมากกว่าหลิงเหมิง!” ขณะที่หลินเฉิงและหลิงเหมิงกำลังหมดสภาพหลิงเชิงที่ถูกเมินเฉยมานานก็ออกมายืนข้างหน้า ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามันเกิดจินตนาการไปมากๆ หรือเป็นเพราะแรงกระทบกระเทือนจากระเบิดหลายลูกมันเลยทำให้สมองของตาแก่หลิงเชิงนี่กลับมาปราดเปรื่องอีกครั้ง ในตอนนี้ เขากำลังสำรวจประตูหินนี่อย่างระมัดระวังและคุยกับหลินเฉิงไปด้วย
“พึ่งพาได้จริงๆ!”
หลังจากที่ฟังหลิงเชิงวิเคราะห์หลินเฉิงอดไม่ได้ที่จะบ่น หลังจากที่ผ่านการเวียนว่ายตายเกิด เขายังคงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสถานการณ์ด้านหลังประตูหินนี่เลย โทรศัพท์์มือถือที่เป็นสิ่งที่ใช้บันทึกข้อมูลของเหวนั้นก็ถูกทำลายไปโดยการโจมตีผ่านคลื่นเสียงของปีศาจตะขาบนั่นแล้ว มันทำให้เขารู้สึกเลยว่าตัวเขาเองนี่เกิดมาพร้อมกับความโชคร้ายจริงๆ โชคร้ายทุกๆแบบจะผลัดกันมาราวกับกำลังต้อนรับเขาอยู่ “ไม่อยากจะเชื่อ!”
ถึงไม่อยากจะทำแต่หลินเฉิงตอนนี้ก็ดูเกรี้ยวกราดมากๆเขาหยิบเอาระเบิดประเภท C ลูกใหม่ออกมา 2 ลูกและเขวี้ยงมันไปบริเวณประตูหินที่ปิดอยู่!
“นายบ้าไปแล้วหรือไง!?”
เมื่อเห็นหลินเฉิงเอาระเบิดออกมาโดยไม่มีปี่มีขลุ่ยหลิงเชิงก็ตกใจมากๆหลังจากที่ตะโกนใส่ด้วยความโกรธ เขาจับหลิงเหมิงไว้และรีบวิ่งออกมาจากที่นั่นให้เร็วที่สุด
*ตู้ม!*
*ตู้ม!*
*ครืน*
ในจังหวะเดียวกันกับที่ได้ยินเสียงคำรามของระเบิดทั้งสองลูกกำแพงหินที่อยู่ตรงกลางของถ้ำใต้ดินก็ถูกระเบิดและหินปลายแหลมทั้งหลายก็กระเด็นลอยออกมาปาดแก้มหลิงเชิงรวมถึงทิ่มแทงพวกเขาไปทั่ว
*เคร้ง!* *เคร้ง!*
ทั้งสองที่กำลังวิ่งหนีและหลบหลีกเศษหินกรวดที่พุ่งออกมาเหล่านั้นทันใดนั้นเอง โล่น้ำแข็งก็ปรากฏขึ้นมาและปกป้องพวกเขาไว้ แต่เพราะมันโผล่ขึ้นมาอย่างกระทันหัน หลิงเชิงและหลิงเหมิงก็เลยชนเข้ากับมันเต็มๆ!
“แอ่ก!”
เขาเอาผ้ามาพันหัวที่ปวดไว้ทั้งสองนั่งมึนอยู่เป็นเวลานานก่อนจะรู้สึกดีขึ้น เมื่อมองมายังโล่น้ำแข็งที่ปกป้องเขาไว้มันก็ทำให้เขาตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “ไอ้เจ้าบ้าเอ้ย!”
หลินเฉิงผู้ที่โดนด่าว่าเป็นเจ้าบ้าเองก็ปกป้องตัวเองด้วยโล่น้ำแข็งเหมือนกันแรงระเบิดของระเบิดประเภท C นั้นทรงพลังเกินไป ถ้าไม่ทำแบบนี้บางทีเขาเองก็อาจจะต้องกลับไปสู่การเวียนว่ายตายเกิดใหม่อีกครั้ง แต่หลิงเชิงและลูกสาวนั้น ดันบาดเจ็บเพราะความคำนวนพลาดของเขาซะได้
หลังจากที่รอกว่านาทีในโล่น้ำแข็งเมื่อเห็นว่าภายนอกเริ่มสงบลงแล้ว หลินเฉิงก็สลายโล่นั้นทิ้งและมองออกไป แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็พบว่าถ้ำหินที่เป็นศูนย์กลางของการระเบิดนั้นกลายเป็นบ่อวงกลมขนาดใหญ่ในขณะที่ประตูหินแห่งรูนก็ยังคงตั้งตระหง่านอยู่ที่เดิมโดยไม่มีความเสียหายใดๆทั้งสิ้น
“โอเคแกเจ๋ง!”
เมื่อพบว่าเขาคงทำอะไรไม่ได้แล้วความพยายามมันสูญเปล่าอีกครั้ง หลินเฉิงเองก็เริ่มขี้เกียจจะบ่นแล้วด้วย หลังจากที่งึมงัมๆถ้อยคำแห่งความเกลียดออกมาครู่หนึ่ง หลิงเชิงและลูกสาวที่ถูกขังไว้ในโล่น้ำแข็งก่อนหน้าก็ถูกปล่อยตัวออกมาทันทีที่เขาดีดนิ้ว
“เจ้าบ้า!นายอยากจะฆ่าพวกเราหรือไง!”
หลังจากที่โล่น้ำแข็งถูกสลายไปแล้วหลินเฉิงก็เตรียมจะพูดอะไรซักอย่าง เมื่อเห็นหลิงเหมิงมาพร้อมกับห่อผ้าที่โปะหัวไว้เดินเข้ามาหาเขา!
“ฉุกเฉินนะ…” เมื่อเห็นว่าเด็กสาวไม่ได้รับบาดแผลรุนแรงหลินเฉิงที่อยู่ในอารมณ์ไม่ดีก็ไม่อยากจะพูดอะไรมาก เขาแค่โบกมือและส่งข้อความให้เฉยๆ จากนั้นก็หยิบเอาบุหรี่ออกมาจุดสูบพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกๆด้วย เขาไม่อยากจะพูดอะไรอีกแล้ว
“อ่า…อย่าคิดมากน่า…”
ครั้นเมื่อเห็นใบหน้าของหลินเฉิงนั้นดูเยือกเย็นและสูบบุหรี่จัดขนาดนี้หลิงเชิงผู้ที่จริงๆก็ไม่ค่อยโอเคกับเขาเท่าไหร่ ไม่สามารถคงอยู่ในความคิดเดิมได้ เขามองไปยังพื้นที่ที่เปลี่ยนไปมากๆ หลุมขนาดใหญ่บนพื้นและประตูหินแห่งรูน ที่ยังคงตระหง่านอยู่เช่นเดิมจากนั้นก็ถอนหายใจ
เขาล้มเลิกความตั้งใจต่างๆและตบไหล่ของอีกฝ่ายเบาๆ“มันไม่มีประโยชน์ถ้าจะคิดถึงมันมากไป อย่างที่นายเห็น ประตูหินนั่นไม่ใช่สิ่งที่เราในตอนนี้จะทำลายได้ ในเมื่อพวกที่อยู่ภายในประตูนั้นไม่อยากให้เราเข้าไป เราก็ทำได้แค่ล้มเลิกความตั้งใจที่จะสำรวจเหวนั่นไปแล้วมาจัดการเรื่องวุ่นวายที่อยู่ตรงหน้านี้กันก่อน…”
————————————-