ตอนที่ 418 กินข้าวด้วยกัน
มองใบหน้าของฉู่อีอีที่บิดเบี้ยวด้วยความโกรธ ฉู่เจียเสวียนส่ายหัว ปากแดงๆ ขยับเขยื้อนและคำพูดก็หลุดออกมาจากปากของเธอ “ถ้าเผยหนานเจวี๋ยมาเห็นท่าทางของเธอแบบนี้เข้าจะทำยังไง ให้เขาได้เห็นว่าผู้หญิงที่เขารักที่สุดสวมหน้ากากแบบไหนภายใต้สายตาของเขากันแน่”
“ฉู่เจียเสวียน ฉันจะไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่” ได้ยินคำพูดของฉู่เจียเสวียนแล้ว ดวงตาของฉู่อีอีกลายเป็นสีแดงเข้ม ดูน่ากลัวเล็กน้อย ในน้ำเสียงมีความหมายของการคุกคามอยู่ไม่น้อย
ฉู่เจียเสวียนไม่ได้เก็บคำพูดของเธอมาใส่ใจ การที่เธอไม่ปล่อยเธอก็ใช่ว่าจะเกิดขึ้นภายในวันสองวัน เธอจะกลัวเธองั้นเหรอ
ได้ยินเสียงคำรามของฉู่อีอี ฉู่เจียเสวียนหัวเราะเบาๆ “เธอเคยปล่อยฉันตอนไหนเหรอ ตั้งแต่ที่ฉันกลับมา เธอก็ตามต่อสู้และหลอกหลอนฉันอยู่ตลอดเวลา”
ฉู่เจียเสวียนเอ่ยปากอย่างไม่แยแย แววตาที่มองเธอนั้นเยือกเย็น
ตั้งแต่ที่เธอกลับมา ฉู่อีอีเคยปล่อยฉันตอนไหนเหรอ ใช้วิธีการที่น่ารังเกียจบางอย่างเพื่อสู้กับเธอมาโดยตลอด หรือแม้แต่ทำร้ายจนเธอแท้งอย่างโหดร้ายเมื่อสามปีที่แล้ว
“ฉู่เจียเสวียน ฉันจะทำร้ายเธอจนป่นปี้ เธอคอยดูเถอะ” ฉู่อีอีเอ่ยปากอีกครั้ง หลังจากทิ้งประโยคที่ดุดันนี้แล้วก็จากไป
ฉู่เจียเสวียนมองดูแผ่นหลังของฉู่อีอีอย่างเย็นชา มุมปากยกยิ้ม ก้าวเท้าเดินไปยังลอบบี้
เธอนึกว่าเธอยังเป็นฉู่เจียเสวียนที่อ่อนแอคนนั้นเมื่อสามปีก่อนงั้นเหรอ
เมื่อก่อนเธอต้องขมขื่นในน้ำมือของเธอมามาก เธอนึกว่าเธอยังโง่ตกหลุมพลางของเธออีกงั้นเหรอ
ฉู่อีอี เมื่อก่อนเพราะว่าฉันใจดีถึงได้ปล่อยเธอไป หากเธอกล้าที่จะทำอะไรกับฉันอีก ฉันจะไม่ออมมืออีกแน่นอน
หลังจากนั่งที่ลอบบี้แล้ว ฉู่เจียเสวียนกวักมือเรียกพนักงาน เพิ่งจะสั่งกับข้าวเสร็จกงจวิ้นฉือก็กลับมาแล้ว เมื่อเห็นฉู่เจียเสวียนแล้วก็เดินเข้าไป
“เจียเสวียน สั่งอาหารเรียบร้อยแล้วเหรอ” กงจวิ้นฉือนั่งลงตรงข้ามฉู่เจียเสวียน เสียงที่ทุ้มต่ำดังขึ้น
“อืม คุณทำธุระเสร็จแล้วเหรอ” ฉู่เจียเสวียนยิ้มเอ่ย แววตาเปี่ยมด้วยรอยยิ้ม
“ทำเสร็จแล้ว”
ไม่นานอาหารที่ฉู่เจียเสวียนสั่งก็มาเสิร์ฟ ทั้งสองคนนั่งอยู่ตรงนั้นกินพลางคุยพลาง
“เจียเสวียน อันนี้ไม่เลวเลย จานนี้เป็นจานเด็ดของที่นี่เลย” กงจวิ้นฉินคีบอาหารชิ้นหนึ่งให้ฉู่เจียเสวียน พร้อมอธิบายกับเธอ
ฉู่เจียเสวียนกัดไปหนึ่งคำ รสชาติเบาบาง แม้แต่เจือปนกลิ่นหอมอ่อน ๆ “รสชาติไม่เลวจริงๆ”
เงยหน้าขึ้นก็เห็นฉู่อีอีควงแขนเผยหนานเจวี๋ยกำลังเดินมาทางเธอ รอยยิ้มในแววตาของเธอหายไปในทันที
ฉู่อีอีควงแขนของเผยหนานเจวี๋ยพร้อมเดินมาข้างๆ ฉู่เจียเสวียนกับกงจวิ้นฉือ เอ่ยปากกับพวกเขาทั้งสองด้วยความสง่างาม “พี่สาว บังเอิญจังเลย กินข้าวด้วยกันเป็นไงคะ”
ความเจริญอาหารของฉู่เจียเสวียนในตอนแรกหายไปฉับพลันเมื่อเห็นเผยหนานเจวี๋ยกับฉู่อีอีเดินเข้ามาใกล้
“เอาสิ” เสียงชัดเจนของฉู่เจียเสวียนดังขึ้น ยิ้มสดใสให้กับฉู่อีอีและเผยหนานเจวี๋ย กงจวิ้นฉือพยักหน้าให้พวกเขาทั้งสองคนอย่างอ่อนโยน ทั้งสองคนนั่งลงแล้ว
ฉู่เจียเสวียนยื่นมือยกแก้วไวน์แดงบนโต๊ะขึ้น จิบไวน์ไปคำหนึ่งเบาๆ เงยหน้าขึ้นสบตากับฉู่อีอี เธอยิ้มอย่างสงบ
มองดูรอยยิ้มอันสง่างามของฉู่อีอี ฉู่เจียเสวียนส่ายหัวอยู่ในใจ เธอในเวลานี้แตกต่างจากเมื่อครู่ราวฟ้ากับเหว ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมีคนฉีกหน้ากากที่เธอสวมใส่มานานเช่นนี้
“เจียเสวียน คุณกินเยอะๆ หน่อย อันนี้ก็ไม่เลว” กงจวิ้นฉือพูดขึ้นโดยไม่ได้มองอีกสองคนโดยสิ้นเชิง คีบกับข้าวให้กับฉู่เจียเสวียน
ฉู่เจียเสวียนยิ้มพร้อมพยักหน้า คีบกับข้าวขึ้นมากินแล้ว
ตอนที่ 419 ผมต้องการคุณ
เผยหนานเจวี๋ยมองดูความสนิทสนมของทั้งสอง รู้สึกบูดบึ้งในใจ แต่ไม่พูดอะไรเลย
ฉู่อีอีมองดูทั้งสองและจงใจพูด “พี่สาวกับคุณกงอารมณ์รักกันดีจังเลยนะคะ หนานเจวี๋ยคุณว่าไหม” พูดจบ ฉู่อีอีก็หันไปมองสีหน้าที่มืดครึ้มของเผยหนานเจวี๋ย เอ่ยถามอย่างไม่ใส่ใจ
“กินข้าว” เผยหนานเจวี๋ยพ่นสองคำออกมาอย่างเย็นชาแล้วเริ่มกิน้ขาว โดยที่ไม่สนใจฉู่อีอีเลย
รรยากาศในห้องอาหารค่อนข้างอึมครึม แต่กงจวิ้นฉือกับฉู่เจียเสวียนไม่ได้รับผลกระทบเลย พวกเขากินอย่างมีความสุข แต่ฉู่อีอีกับเผยหนานเจวี๋ยกินน้อยที่สุด
“จวิ้นฉือ คุณเผยคุณหนูฉู่ ตามสบายนะคะ ฉันอิ่มแล้ว ขอกลับห้องก่อน” ฉู่เจียเสวียนหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดปากอย่างสง่างามแล้วพูดขึ้น ลุกขึ้นยืนแล้วออกจากห้องอาหารที่มีความอึมครึมอยู่ตลอดเวลา
เมื่อกลับมาถึงห้อง ฉู่เจียเสวียนถอนหายใจยาว แสงลึกลับที่อธิบายไม่ได้วูบผ่านในดวงตา
ในหัวเธอสับสน ท่าทางของเผยหนานเจวี๋ยในตอนนี้ยิ่งทำให้เธอไม่เข้าใจขึ้นทุกวันจริงๆ
เมื่อนึกถึงแววตาที่เผยหนานเจวี๋ยมองเธอเมื่อครู่ ความเจ็บปวดก่อตัวในใจเธอ
เธอยกมือขึ้นจับๆ ผม ลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว ฉู่เจียเสวียนสวมชุมคลุมอาบน้ำออกมา เดินไปยังข้างโต๊ะทำงาน หยิบภาพการออกแบบของวันนี้ขึ้นมา และเริ่มมองมันอย่างจริงจัง
หลังจากคุร่นคิดครู่หนึ่ง ฉู่เจียเสวียนรู้สึกว่ามีบางจุดที่ต้องแก้ แล้วก็ลงมือแก้
จนกระทั่งถึงเวลาห้าทุ่ม ฉู่เจียเสวียนจึงทำเสร็จ
โทรศัพท์มือถือดังขึ้นอย่างกระทันหัน ฉู่เจียเสวียนรับสาย เสียงที่อ่อนโยนล้ำลึกของกงจวิ้นฉือก็ลอยมา “เจียเสวียน ผมเอาของกินมาให้คุณ เมื่อกี้คุณไม่ได้กินอะไรเลย”
“โอเค” ฉู่เจียเสวียนได้ยินแล้วตอบทันที ในเวลานี้ที่จริงเธอก็รู้สึกหิวเล็กน้อยแล้ว
เดินไปที่ประตูเพื่อเปิดประตู ก็เห็นกงจวิ้นฉือถือของว่างอยู่ในมือ
เมื่อเห็นสีหน้าของกงจวิ้นฉือมืดครึ้มลง ฉู่เจียเสวียนก้มหน้ามองก็พบว่าตัวเองกำลังสวมชุดคลุมอาบน้ำอยู่ หน้าแดงก่ำทันที
“เอ่อ…ฉันลืมไป” ฉู่เจียเสวียนเอ่ยอย่างเขินอาย
ตอนที่เพิ่งออกมาจากห้องอาบน้ำ ฉู่เจียเสวียนก็เริ่มง่วนกับการออกแบบของเธอ ลืมไปว่าเธอยังสวมเสื้อคลุมอาบน้ำอยู่เลย
“ไม่เป็นไร ต่อไปพวกเราก็จะแต่งงานกันแล้ว” กงจวิ้นฉือเอ่ยแซว แล้วก้าวเท้าเดินเข้าไป
ฉู่เจียเสวียนได้ยินแล้วยิ่งรู้สึกไม่ดี ยื่นมือรับของว่างมาจากมือของกงจวิ้นฉือ ขณะที่กำลังจะปิดประตูนั้น กลับคิดไม่ถึงว่ากงจวิ้นฉือจะโอบเอวของเธอไว้
ร่างของฉู่เจียเสวียนแข็งทื่อ ลืมไปว่าต้องทำตัวอย่างไรไปชั่วขณะ
“เจียเสวียน ผมอยากเป็นผู้ชายของคุณ” เสียงที่ล้ำลึกของกงจวิ้นฉือดังขึ้น ฉู่เจียเสวียนมองไม่เห็นสีหน้าของกงจวิ้นฉือ แต่เข้าใจความหมายในคำพูดของเขา
ฉู่เจียเสวียนไม่รู้ว่าต้องตอบกงจวิ้นฉือย่างไร ในสมองว่างเปล่าในชั่วขณะ “ได้หรือเปล่า” เสียงของกงจวิ้นฉือดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เพื่อขอความคิดเห็นฉู่เจียเสวียน ราวกับมีความรู้สึกกลัวในน้ำเสียงเล็กน้อยด้วย
ฉู่เจียเสวียนกัดริมฝีปาก ในหัวคิดถึงเผยหนานเจวี๋ยโดยไม่รู้ตัว นึกถึงการติดต่อกับเขาในสองวันที่ผ่านมา
ไม่ได้ จะคิดถึงเขาอีกไม่ได้ ตอนนี้กงจวิ้นฉือต่างหากที่เป็นแฟนของเธอ
“ได้สิ” ฉู่เจียเสวียนพยักหน้า ถึงอย่างไรพวกเราก็เป็นแฟนกันแล้วจะเป็นอะไรไป อีกทั้งเธอควรจะลืมเผยหนานเจวี๋ยนานแล้วไม่ใช่เหรอ
กงจวิ้นฉือได้ยินคำตอบของเธอแล้ว เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอทันที แววตามีประกายร้อนแรง
“ได้จริงเหรอ” กงจวิ้นฉือเอ่ยถาม น้ำเสียงดีใจ ฉู่เจียเสวียนพยักหน้า แววตาเปี่ยมด้วยรอยยิ้ม
เมื่อได้รับคำอนุญาตของฉู่เจียเสวียนแล้ว กงจวิ้นฉือก้มหน้าต้องการจะจูบปากของฉู่เจียเสวียน