ตอนที่****543 คารวะพระชายาหยุน
“นั่นคือนักร้องชั้นต่ำ” วังซวนจ้องนาง แล้วพูดกับเฟิงหยูเฮง “เจ้าเห็นชายคนนั้นหรือไม่ ? เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญของนักร้องเหล่านี้ พวกเขาเดินทางไปทั่วเพื่อไปแสดงในที่ต่าง ๆ บ่อยครั้ง ในความเป็นจริงสถานที่ที่พวกเขาแสดงส่วนใหญ่เป็นหอนางโลม”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า นางเดาตัวตนของพวกเขาไปแล้ว แต่ด้วยเหตุนี้เองที่ทำให้นางงงเมื่อเห็นผู้หญิงบางคน
นางขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วคลายออก นางจะต้องทำผิดพลาด อย่างไรก็ตามแม้ว่าจะไม่ได้เห็นคนผู้นั้นมาเป็นเวลานาน แต่คนผู้นั้นก็ไม่ควรที่จะเป็นเช่นนี้
หลังจากขึ้นเรือพวกเขามุ่งหน้าตรงไปยังห้องที่หรูหรา เนื่องจากวังซวนและหยวนเฟยอยู่ด้วยกันในห้อง มันย่อมจะเป็นปัญหาเล็กน้อย นางเจรจาอย่างเงียบ ๆ กับเฟิงหยูเฮง “แล้วข้าจะต้องไปนอนห้องข้าง ๆ หรือไม่ ? ”
หวงซวนหัวเราะ “เมื่อเราออกไปทำภารกิจเมื่อก่อน ผู้ชายและผู้หญิงไม่ได้นอนบนเตียงเดียวกันมาก่อนหรือ อะไรกัน ! วังซวนอย่าอาย ! ”
วังซวนมองนาง แต่คิดถึงเรื่องนี้ และมาถึงข้อสรุปเดียวกัน ดังนั้นนางจึงไม่พูดอะไรอีกเลย อย่างไรก็ตามนางเปลี่ยนเรื่อง “ในขณะที่มองเด็กเหล่านั้นก่อนที่เราจะขึ้นเรือ ข้าคิดตลอดเวลา ไม่ควรมีอะไรเกี่ยวข้องกับเด็กที่เราซื้อล่าสุดใช่ไหม นางแอบเข้าไปในรถม้าราชสำนัก นี่เป็นเรื่องบังเอิญหรือไม่เจ้าค่ะ ? ”
เฟิงหยูเฮงโบกมือ และไม่สนใจเพียงกล่าวว่า “จื่อหรูมีคู่หูเป็นสิ่งที่ดี นางเป็นเพียงเด็กเล็ก แม้ว่านางจะมีแรงจูงใจซ่อนเร้น จื่อหรูก็ควรจะคิดได้ด้วยตัวเอง เขาไม่ได้เป็นเด็กอีกต่อไป เมื่อรู้เรื่องนี้แล้วเขาน่าจะโตขึ้นเล็กน้อย ในขณะที่เขาจะพบกับการกระทบกระทั่งและความพ่ายแพ้”
ได้ยินเฟิงหยูเฮงพูดแบบนี้ วังซวนก็สงบลง หลังจากทุกคนจัดการตัวเองเสร็จแล้ว หวงซวนและวังซวนกลับไปที่ห้องถัดไปเพื่อพักผ่อน
เมื่อพวกเขาเข้าไปในห้องแขกในห้องข้างเคียงกำลังเดินไป มันเป็นคู่รักวัยกลางคน ผู้หญิงคนนี้ค่อนข้างอ้วน แม้ว่านางจะไม่สามารถเปรียบเทียบกับขนาดของเฉินซื่อได้ แต่นางก็ดูค่อนข้างรุนแรงในสายตาของนาง อย่างไรก็ตามชายผู้นั้นดูเหมือนเป็นผู้รอบรู้ ด้วยความคิดริเริ่มที่จะเปิดประตูให้ผู้หญิงคนนั้นจะเห็นความกลัวเล็กน้อย
มีหญิงสาวคนหนึ่งตามหลัง ทั้งสองที่ดูเหมือนจะอายุไม่ถึง 20 ปี และสวมชุดสีฟ้าซีด แม้ว่านางผมของนางจะมวยขึ้นไปในแบบบ่าวรับใช้ นางก็มีความหงุดหงิดบนใบหน้าของนาง นางจะเหลือบมองชายวัยกลางคน ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเยือกเย็น นางยังระมัดระวังอย่างยิ่งที่จะหลีกเลี่ยงผู้หญิงอ้วน
เฟิงหยูเฮงสามารถเข้าใจได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นและไม่สามารถช่วยได้ นางก้มมองดูถูกเหยียดหยาม นางเข้าห้องของนางเอง ในเวลานี้นางสามารถได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดข้าง ๆ กล่าวว่า “เราต้องรักษาสิ่งที่เรานำมาให้ หากของกำนัลที่เตรียมไว้สำหรับท่านใต้เท้าตวนสามารถทำให้เขาสงบลงได้ ตราบใดที่เขาพูดออกมา ก็ไม่จำเป็นที่เจ้าจะต้องเป็นแค่ผู้พิพากษาท้องถิ่นที่ต่ำต้อยอีกต่อไป”
เฟิงหยูเฮงหยุดอยู่ในเส้นทางของนาง จากนั้นก็ฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ฮ่องเต้ได้ประหารชีวิตสมาชิกของกลุ่มพลธนูอันศักดิ์สิทธิ์ของเฉียนโจวที่พวกเขานำกลับไป อารัมภบทสู่การต่อสู้ระหว่างราชวงศ์ต้าชุนและเฉียนโจวก็เริ่มขึ้นแล้ว แต่ในเรื่องที่เกี่ยวกับภาคเหนือ การหลบหนีศัตรูรายงานที่มาจาก 800 ลี้ ไปในที่สุดก็มาถึง อย่างไรก็ตามราชวงศ์ต้าชุนไม่ได้ประกาศต่อสาธารณชนเพราะกลัวว่าจะสร้างความตื่นตระหนก สำหรับผู้พิพากษาท้องถิ่นต่ำต้อยที่ยังคงอยู่ในความมืดเป็นเรื่องปกติ มันเป็นเพียงที่ผู้พิพากษาคนนี้ได้ทำงานด้วย ความปรารถนาของเขาที่จะได้รับการเลื่อนตำแหน่งนำเขาไปสู่ภาคเหนือ และเขาเลือกที่จะไปโดยเฉพาะในช่วงเวลาปีใหม่เพื่อนำเสนอของกำนัลให้กับตวนมู่อันกัว ความคิดแบบนี้ค่อนข้างหายาก
หวงซวนยืนอยู่ข้างประตูซักพักหนึ่งแล้วก็ฟังต่อไป หลังจากตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีการเคลื่อนไหวข้างนอก นางก็นั่งข้างเฟิงหยูเฮงและกล่าวอย่างเงียบ ๆ ว่า “ผู้พิพากษาเทียนจินเป็นขุนนางขั้นหก สำนักงานของเขาตั้งอยู่ภายในเสี่ยวโจว จากการตัดสินของบ่าวรับใช้ผู้นี้อย่างมากที่สุดเขาจะสามารถเข้าถึงขั้น 5 การได้สิ่งที่สูงกว่านั้นเป็นไปไม่ได้ในทางปฏิบัติ เขาเป็นผู้พิพากษาที่ได้รับการยอมรับในเขตปกครองเหอเทียน แม้ว่าเขาจะได้รับการเลื่อนตำแหน่ง แต่ก็ไม่น่าเป็นไปได้ที่เขาจะถูกส่งไปยังมณฑลอื่น เขตปกครองเหอเทียนประกอบด้วยเสี่ยวโจวและชิงโจว หากเราพิจารณาตำแหน่งขั้นห้ามีเพียงผู้พิพากษาของเขตปกครองเท่านั้น ผู้พิพากษาของเสี่ยวโจวเป็นคนที่มาจากตระกูลเย่จากสำนักศึกษาหยุนหลู่ ด้วยรากฐานของตระกูลเย่ มันเป็นไปไม่ได้สำหรับพวกเขาที่จะถูกแทนที่ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้ว มีเพียงที่ที่เราจะลงเรือที่ชิงโจวเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงไม่รู้เรื่องชิงโจวมากเท่าไหร่ นางจึงถามว่า “ผู้พิพากษาของชิงโจวเป็นคนแบบไหนกันนะ ? ”
หวงซวนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว “นี่คือสิ่งที่ข้าก็ไม่รู้เช่นกันเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงไม่ได้ถามต่อไป หาที่พนักพิง นางหลับตาเพื่อพักผ่อน แม้ว่าการเดินทางครั้งนี้จะไม่ใช่การเดินทางเหมือนครั้งก่อน แต่ในที่สุดนางก็ยังรู้สึกว่ามีอันตรายอยู่รอบตัว นางกลัวว่าชิงโจวจะไม่เป็นสถานที่สงบสุข
ระหว่างทางไปยังตำหนักศศิเหมันต์ จางหยวนจับมือเด็กสองคนขณะเดินไปข้างหน้า เด็กสองคนคือเฟิงจื่อหรูและทาสเด็กหญิงที่เฟิงหยูเฮงซื้อมา
จางหยวนสามารถมองเห็นได้ด้วยสีหน้าที่ขมขื่นปลอบใจเฟิงจื่อหรูอย่างสุดซึ้ง “คุณชาย ! อย่าก่อเรื่องวุ่นวายนะขอรับ องค์ชายเก้าส่งข้อความบอกให้เจ้าทั้งสองคนอยู่ในตำหนักศศิเหมันต์ชั่วคราว เพียงปฏิบัติต่อมันเหมือนพระชายาหยุน เจ้าต้องเชื่อฟัง ! ”
เฟิงจื่อหรูมีสีหน้าหดหู่และเย็นชา เขามองไปข้างหน้าและไม่พูด เขาไม่เข้าใจ มีการกล่าวอย่างชัดเจนว่าเขาจะไปที่ค่ายทหารเพื่อเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ และเขาจะไปภาคเหนือกับพี่สาวและพี่เขยเพื่อรับประสบการณ์ ทำไมหลังจากนอนหลับเพียงครั้งเดียว เขาพบว่าตัวเองอยู่ในรถม้ามุ่งหน้ากลับเมืองหลวงเมื่อเขาตื่นขึ้นมา ? ในเวลานั้นเขาถูกมัดอีกด้วย หากเขาไม่รู้จักคนที่มัดเขาไว้ เขาเชื่อว่าเขาถูกลักพาตัวอีกครั้ง
ทาสเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อีกด้านหนึ่งก็เย้ยหยันด้วยเช่นกัน นางพยายามสองสามครั้งเพื่อดึงมือนางออกจากมือของจางหยวน แม้กระนั้นเขามักจะจัดการจับนางอย่างแข็งขัน ในขณะเดียวกันจางหยวนเตือนนางว่า “สำหรับเจ้า เจ้าเป็นหลักประกัน เรามีความสุภาพต่อคุณชายเฟิงเพราะเขาเป็นญาติของราชวงศ์ แต่เจ้าไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าบ่าวรับใช้ เจ้าต้องไม่ลืมสถานะของเจ้า”
เด็กหญิงตัวเล็กพยักหน้า และจ้องมองจางหยวนอย่างฉับพลันด้วยเสียงที่เปล่งออกมาของนาง “พี่ชายตัวน้อยไม่มีความสุข ข้าเลยไม่มีความสุข ! ถ้าเจ้าทำพี่ชายตัวน้อยไม่มีความสุข เจ้าก็เป็นคนเลว ! ” หลังจากพูดอย่างนี้นางก็อ้าปากแล้วกัดหลังมือของจางหยวน
จางหยวนไม่ได้มีโอกาสที่จะปกป้องตัวเอง และปล่อยเสียงร้องที่เจ็บปวด ทำให้มือของเด็กหญิงตัวเล็กเหวี่ยงไป
เด็กหญิงตัวเล็กถูกขว้างเหมือนก้อนหินที่ด้านข้างทางเดิน ผลกระทบทำให้น้ำตาเริ่มไหลลงมาที่ใบหน้าของนาง
เฟิงจื่อหรูสะบัดหลุดจากมือของจางหยวน แล้วรีบถามด้วยความเป็นห่วง “เจ้าเป็นอะไรหรือไม่ ? ”
ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา เด็กสาวส่ายหน้าและกล่าวว่า “ไม่เจ้าค่ะ… บ่าวรับใช้คนนี้ไม่เจ็บเจ้าค่ะ”
จางหยวนเงยหน้าขึ้นมองสองคนนั้น และพูดอย่างไร้ประโยชน์ “ถ้าเจ้าเรียกตัวเองว่าบ่าวรับใช้ อย่าเรียกพี่ชายตัวน้อย เจ้าควรเรียกเขาว่านายท่านหรือนายน้อย”
บ่าวรับใช้หญิงตัวน้อยจ้องมองจางหยวนอย่างน่าเกลียด จากนั้นจึงก้มหน้าลงเบาๆ และเรียกว่า “นายน้อย”
เฟิงจื่อหรูยืนอยู่ที่นั่นพร้อมกับขมวดคิ้วของเขาโดยกล่าวว่า “ข้าบอกเจ้าแล้วว่าข้าจะปล่อยเจ้าไป ข้าจะคืนสัญญาทาสให้เจ้า สำหรับการลงทะเบียนของเจ้า ข้าจะพูดกับทางการเพื่อให้พวกเขาสร้างป้ายประจำตัวใหม่ให้เจ้า ข้าสามารถให้เงินเพียงพอสำหรับค่าครองชีพ ทำไมเจ้าถึงยืนยันที่จะติดตามข้า”
เด็กผู้หญิงตัวเล็กตะโกน และถามเฟิงจื่อหรู “ก่อนหน้านี้นายน้อยขอร้องให้ข้าช่วย ข้าไม่ได้ขอให้นายน้อยตอบแทน ข้ายังต้องการที่จะดูแลนายน้อย ดังนั้นทำไมนายน้อยถึงพยายามไล่ข้าออกไปเจ้าคะ ? ”
เฟิงจื่อหรูรู้สึกว่าเขาไม่สามารถให้เหตุผลกับเด็กคนนี้ได้ นางผู้นี้กำลังติดตามเขาอยู่ ไม่ว่าเขาจะทำอะไร เขาก็ไม่สามารถไล่นางออกไปได้ เขาพยายามหลายครั้งระหว่างเดินทาง และองครักษ์เงาก็โยนนางออกจากรถม้า เมื่อพวกเขามองกลับไปพวกเขาพบว่าเด็กหญิงกำลังวิ่งตามหลังรถม้า ถ้านางล้ม นางก็ลุกขึ้นยืนและวิ่งต่อไป นี่เองที่ทำให้นางได้รับบาดเจ็บ
เขาส่ายหน้าอย่างไร้ประโยชน์ และกล่าวว่า “ถ้าเจ้าต้องการติดตามข้า ข้าจะเตือนเจ้าว่าสถานที่นี้คือพระราชวังของฮ่องเต้ เจ้าต้องให้ความสนใจมากขึ้น และพูดน้อยลง เพียงแค่ติดตามข้า และอย่าวิ่งไปเรื่อย”
เมื่อเด็กหญิงตัวเล็กได้ยินว่าเฟิงจื่อหรูจะไม่ไล่นางออกไปอีกแล้ว นางยิ้มอย่างสดใสและกอดเฟิงจื่อหรูแล้วตะโกนว่า “นั่นเยี่ยมมาก ! หยิงเชา หยิงเชารู้จักนายน้อยดีที่สุดเจ้าค่ะ ! ”
“เจ้าชื่อหยิงเชาหรือ ? อ่า ลืมมันไปซะ ไม่ว่าเจ้าจะชื่ออะไร ! ไปกันเถิด ! “
จางหยวนรู้สึกอย่างแท้จริงว่าเขาทนไม่ได้ที่จะดูต่อไป โดยปกติเขาจะต้องดูฮ่องเต้คิดหาวิธีที่จะได้รับความรักจากพระชายาหยุน บางครั้งเขาจะต้องอดทนต่อการแสดงความรักระหว่างองค์ชายเก้ากับองค์หญิงจีอัน ตอนนี้มันได้รับการพัฒนาจนถึงจุดที่เด็กเล็ก ๆ ที่กำลังเล่นอย่างบริสุทธิ์ใจต่อหน้าเขา ขันทีอย่างเขาควรมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร อะไรก็ตามที่อีกฝ่ายจะเล่นต่อหน้าเขา นี่ไม่ใช่แค่เข็มที่แทงหัวใจของเขาใช่ไหม
จางหยวนไม่สามารถระบายความอึดอัดใจที่สร้างขึ้นภายในตัวเขา และตัดสินใจ ภายในห้าวันเขาจะอ้างว่าป่วยและพักร้อน เขาไม่ต้องการดูแลฮ่องเต้ เขาไม่ต้องการเห็นโลกแห่งดอกไม้อันนี้ ! เมื่อการตัดสินใจครั้งนี้ทำให้เขาคว้ามือของเด็ก ๆ และเริ่มเดินอีกครั้งจนกว่าพวกเขาจะถึงประตูตำหนักศศิเหมันต์ จากนั้นเขาก็กล่าวว่า “พระชายาหยุนเป็นสมาชิกที่สำคัญที่สุดของตำหนักในของฮ่องเต้ พวกเจ้าทั้งสองจะต้องเชื่อฟัง พวกเจ้าต้องไม่สร้างปัญหาและรบกวนการพักผ่อนของพระชายาหยุน มิฉะนั้นพวกเจ้าจะต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของเจ้าเอง ! ” หลังจากพูดอย่างนี้เขาตบประตูแล้วตะโกนว่า “น้องชายขององค์หญิงจี่อันถูกส่งมาที่นี่โดยองค์ชายเก้า ! ”
เฟิงจื่อหรูไม่พูดอะไร นี่เป็นทักาะแบบไหนที่เคาะประตู ? นี่เป็นเอกลักษณ์อย่างแท้จริง
แต่เขายังเด็กและไม่เข้าใจเรื่องของหัวใจ เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าถ้าจางหยวนไม่พูดเช่นนี้ ประตูของตำหนักศศิเหมันต์ก็ไม่สามารถเปิดได้เลย แม้ว่าเขาจะตะโกนอย่างนี้ แต่ผู้คนที่อยู่ข้างในเปิดรอยแตกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น นางกำนัลคนนั้นแหย่หน้าออกมาและจ้องมองที่จางหยวน ก่อนจะหน้านิ่วคิ้วขมวด
จางหยวนดันเฟิงจื่อหรูไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว “ข้ามาส่งน้องชายขององค์หญิ
งจี่อันให้พระชายาหยุน”
นางกำนัลจึงมองเฟิงจื่อหรู แต่การแสดงออกของนางก็ไม่ดีขึ้น แต่กลับกลายเป็นว่าแปลกไปหน่อย จากนั้นนางจึงถามว่า “น้องชายขององค์หญิงจี่อันมาที่ตำหนักศศิเหมันต์ทำไม ? พระชายาไม่ได้เรียกเขามา”
จางหยวนได้เตรียมคำพูดที่ดีไว้แล้ว เขากล่าว “องค์ชายเก้าส่งคุณชายและบ่าวรับใช้ตัวเล็กคนนี้จะมาที่นี่ เพื่อช่วยบรรเทาความเบื่อหน่ายของพระชายาหยุน เขายังบอกด้วยว่ามันจะเป็นการดีที่สุดสำหรับพวกเขาที่จะอยู่ในตำหนักตลอดเวลาจนกว่าพวกเขาจะกลับจากเฉียนโจว”
นางกำนัลตกใจและความตกใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง จางหยวนไม่สังเกตเห็นร่องรอยของความตื่นตระหนกนี้ แต่เฟิงจื่อหรูสังเกตเห็นมันเช่นเดียวกับที่เขาต้องการถาม ถ้ามันหมายความว่าเขาไม่สามารถพูดได้ ถ้าเขาไม่สามารถอยู่ได้นั่นจะเป็นการดีที่สุด ใครจะรู้ว่านางกำนัลจะยื่นมือออกมาดึงพวกเขาเข้าไปข้างใน ในทันทีที่ประตูจะถูกปิด จางหยวนก็รีบดันหยิงเชาด้วยเช่นกัน
ในที่สุดประตูของตำหนักก็ถูกปิด และจางหยวนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อกลับไป เขาจะต้องกลับไปรายงานตัวต่อฮ่องเต้
กลับเข้ามาในตำหนักศศิเหมันต์ในช่วงฤดูหนาว เฟิงจื่อหรูได้พูดกับบ่าวรับใช้ในพระราชวังที่ดึงเขาเข้ามาด้วยเสียงที่ชัดเจน “เนื่องจากเหตุผลที่ข้ามาที่นี่คือความปลอดภัย ข้าไม่สามารถออกไปได้ไม่ว่าอะไรก็ตาม เพียงแค่ให้ข้าไปคารวะพระชายาหยุนก่อน ! ”