“ได้ ดีมาก! ไอ้หนุ่ม ฉันจะจำนายเอาไว้!”
หนิงเฉินหยู่มองทางหยางเฉินด้วยท่าทางข่มขู่ จากนั้นหมุนตัวออกไป
หยางเฉินหรี่ดวงตาเล็กน้อย ถ้าตระกูลหนิงอยากวอนหาที่ตาย เขาจะไม่ถือสา ทำให้ตระกูลหนิงหายไป
“พี่หยาง ขอโทษนะคะ!”
ทันใดนั้นหานเฟยเฟยพูดขึ้นแบบรู้สึกผิด
คนอื่นไม่เข้าใจว่าคำขอโทษของเธอหมายถึงอะไร แต่หยางเฉินรู้ดีมาก เป็นเพราะเธอใช้หยางเฉินมาเป็นข้ออ้าง ผิดใจหนิงเฉินหยู่แล้ว
หยางเฉินหัวเราะนิดหน่อยก่อนจะส่ายหน้าแล้ว “วางใจได้เลย ตระกูลหนิงมาทำอะไรคืนไม่ได้หรอก!”
เห็นท่าทางที่มั่นใจของหยางเฉิน หานเฟยเฟยทำหน้าสับสน ในใจแอบคิดว่า “ถ้าเกิดว่าพี่หยางเป็นแฟนของฉันจริงๆ งั้นน่าจะดีมากแค่ไหนกัน?”
แต่ความคิดนี้พึ่งปรากฏขึ้นมา เธอก็รีบดับลงไป บนใบหน้าเต็มไปด้วยสีแดงระเรื่อ
พี่หยางเป็นผู้ชายที่มีภรรยาและลูกแล้ว ฉันมีความคิดแบบนี้ได้อย่างไรกัน?
หยางเฉินไม่รู้ว่าในใจหานเฟยเฟยกำลังคิดอะไรอยู่
ซูซานที่อยู่ข้างหนึ่ง ตอนที่มองเห็นท่าทีหญิงสาวของหานเฟยเฟย ในใจไม่สบายเท่าไร
ในขณะเดียวกัน ด้านนอกคฤหาสน์ตระกูลหาน
หนิงเฉินหยู่พึ่งเดินออกจากคฤหาสน์มา ก็มองเห็นเฝิงอี้ฉินกำลังรอตนเองอยู่
“คุณชายหนิงครับ พวกเราถูกเจ้าหมอนั่นหลอกเอาแล้วครับ!”
เฝิงอี้ฉินกัดฟันแน่นพูดขึ้น
“หมายความว่าอะไร?” หนิงเฉินหยู่ขมวดคิ้วถาม
เฝิงอี้ฉินรีบบอกทันที “เมื่อกี้นี้ ผมค้นหาสถานะของเจ้าหมอนั่นดูแล้ว เขาชื่อหยางเฉิน เป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านผู้หญิงของตระกูลเล็กๆ แห่งหนึ่งของเมืองเจียงโจวครับ!”
“อะไรนะ?”
หนิงเฉินหยู่ท่าทางตกใจ “ลูกเขยแต่งเข้าบ้านผู้หญิง?”
“ภรรยาของเขา เป็นผู้จัดการใหญ่ของซานเหอกรุ๊ปครับ ว่ากันว่ายังมีฉายาประธานสาวสวยอันดับหนึ่งของเมืองเจียงโจวด้วยครับ”
“ถ้าผมเดาไม่ผิดล่ะก็ กวนเสว่ซงและเฉินยิงเหา ต้องเป็นเพราะอยากได้ภรรยาของเขามา ถึงได้ไปคบค้าสมาคมกับเขาไว้ เพื่อให้เขาผ่อนคลายความระแวงลง”
เฝิงอี้ฉินหน้ามีรอยยิ้มชั่วร้ายสุดๆ
เดิมทีเขายังคิดว่าหยางเฉินเป็นคุณชายตระกูลใหญ่ที่ไหน ตอนนี้ดูแล้วไม่ใช่อย่างนี้
หนิงเฉินหยู่ไม่ได้เผยความดีใจออกมาสักนิด แต่ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “นี่เป็นไปไม่ได้!”
พูดจบ เขาต่อสายโทรศัพท์ไป “ค้นหาให้ฉัน ผู้ชายที่ชื่อหยางเฉิน สรุปเป็นใครกันแน่? ภรรยาของเขา เป็นผู้จัดการใหญ่ของซานเหอกรุ๊ปแห่งเมืองเจียงโจว”
ถึงแม้หนิงเฉินหยู่จะเป็นคุณชายเสเพล แต่ก็ไม่ใช่พวกสวะแบบเฝิงอี้ฉินที่ไม่มีความสามารถอะไร เขาย่อมไม่คิดว่าเฉินยิงเหาและกวนเสว่ซง เพื่อภรรยาของหยางเฉินแล้ว จะมาคบค้าสมาคมกับหยางเฉิน
ไม่นานโทรศัพท์ของหนิงเฉินหยู่ดังขึ้นมา หลังเขารับสายไป อารมณ์บนใบหน้าค่อยๆ ผ่อนคลาย
“คุณชายหนิงครับ ท่านค้นหาอะไรได้แล้วเหรอครับ?”
หลังหนิงเฉินหยู่วางสายโทรศัพท์ลง เฝิงอี้ฉินรีบถามทันที
หนิงเฉินหยู่ฉีกมุมปากขึ้นเบาๆ วาดเส้นรัศมีวงกลมที่เหี้ยมโหดขึ้น “เหมือนกับที่นายหามา ที่แท้เป็นแค่ลูกเขยแต่งเข้าบ้านผู้หญิงตระกูลเล็กแห่งหนึ่ง”
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นเจ้าหมอนั่นให้ผมจัดการเถอะครับ ผมจะไม่ทำให้คุณชายหนิงผิดหวังแน่นอนครับ!”
เฝิงอี้ฉินยิ้มดุร้ายเต็มหน้า
“ฮ่าๆ ได้!”
หนิงเฉินหยู่หัวเราะเสียงดัง ยิ้มดุร้ายพลันพูดว่า “กล้ามาแย่งผู้หญิงกับฉัน งั้นให้มันหายไปจากโลกใบนี้เถอะ!”
“ครับ คุณชายหนิง!”
เฝิงอี้ฉินรีบรับปากทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความดุร้าย “กล้าล่วงเกินคุณชายหนิง ผมจะต้องให้มันตายทั้งเป็นแน่นอน หลังให้มันโดนทรมานสุดๆ ถึงค่อยทำให้มันตายครับ!”
ตอนที่งานเลี้ยงวันเกิดใกล้สิ้นสุดลง ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งเดินมาที่ด้านข้างของหยางเฉินทันใด
“คุณหยางครับ ประธานหานของพวกเราขอเชิญครับ!”
ชายวัยกลางคนที่พูดนั้น เป็นบอดี้การ์ดข้างกายของหานเยี่ยน ขมับนูนออกมาเล็กน้อย พลังอำนาจบนตัวเหลือล้น เห็นได้ชัดว่าเป็นยอดฝีมือคนหนึ่ง
หยางเฉินขมวดคิ้วนิดหน่อยแล้ว ถึงแม้ตนเองจะรู้จักกับหานเซี่ยวเทียนและหานเฟยเฟย แต่หานเยี่ยนนั้น แม้แต่ประโยคเดียวก็ไม่เคยคุยด้วยกัน
เขาตามหาตนเอง อยากทำอะไร?
ได้!”
ถึงแม้ว่าจะสงสัย แต่ถือว่าเห็นแก่หน้าตาของหานเซี่ยวเทียนและหานเฟยเฟย เขาจึงต้องไปเยี่ยมเยือนสักหน่อย
ภายใต้การนำทางของบอดี้การ์ด ไม่นานนัก ที่ชั้นสองของโถงงานเลี้ยง ในห้องหนึ่ง หยางเฉินเจอกับหานเยี่ยนแล้ว
หานเยี่ยนในเวลานี้ สวมชุดสูทสีกรมท่า กำลังยืนอยู่หน้ากระจกชมวิวขนาดใหญ่ ดวงตามองทอดไปยังทิวทัศน์งดงามของคฤหาสน์ตระกูลหาน
“ประธานหานครับ คุณหยางมาถึงแล้วครับ!”
บอดี้การ์ดวัยกลางคนเอ่ยปากแจ้งเตือนขึ้น จากนั้นถอยหลังไปอยู่ด้านข้าง
“สวัสดีครับคุณลุงหัน!”
หยางเฉินกล่าวทักทายขึ้นก่อน
หานเยี่ยนถึงได้หมุนตัวมา มองทางหยางเฉิน
ถึงแม้เขาจะอายุห้าสิบกว่าปีแล้ว แต่ดูขึ้นมาเหมือนว่ายังคงหนุ่มอยู่มาก ตอนเป็นหนุ่ม ต้องเป็นหนุ่มหล่อระดับเดือนโรงเรียนแน่นอน
หานเยี่ยนมองหยางเฉินด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ มองไม่ออกว่าดีใจหรือโกรธ
แต่หยางเฉินกลับสามารถรู้สึกได้ สายตาที่หานเยี่ยนมองตนเอง คล้ายไม่เป็นมิตรเท่าไร
“หยางเฉินชื่อนี้ ยังชื่อเสียงโด่งดังอยู่มากจริงๆ!”
หลังหานเยี่ยนพินิจพิเคราะห์หยางเฉินไม่กี่วินาที ในที่สุดก็เอ่ยปาก
ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ต้อนรับตนเอง หยางเฉินย่อมจะไม่กระตือรือร้นมากเท่าไรเช่นกัน พูดจานิ่งๆ “ไม่ทราบว่าคุณลุงหันตามหาผม มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ?”
สำหรับคนประเภทนี้ พูดแบบตรงไปตรงมาจะดีกว่า
บนหน้าเหลี่ยมมุมเด่นชัดของหานเยี่ยนนั้น ตั้งแต่ต้นจนจบไม่มีอารมณ์ใดๆ เอ่ยปากพูดว่า “หยางเฉิน ผู้ชาย อายุยี่สิบเจ็ด พวกโดนทิ้งของตระกูลอวี๋เหวินแห่งเยนตู ห้าปีก่อนแต่งงานเข้าตระกูลฉินเมืองเจียงโจว ก่อนหน้านี้ล่วงเกินตระกูลเว่ยและตระกูลจวงของเมืองเจียงโจว หลังจากนั้นมาล่วงเกินตระกูลเมิ่งที่เมืองเอกอีก”
ได้ยินหานเยี่ยนพูดถึงสถานการณ์เกี่ยวกับตนเองออกมาทั้งหมด หยางเฉินยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย
เขาไม่ถือสาที่คนอื่นตรวจสอบเขา แต่หานเยี่ยนพูดออกมาต่อหน้าตนเอง นี่ทำให้เขารู้สึกอึดอัดอย่างมาก
“ไม่ทราบว่าคุณลุงหันอยากจะสื่ออะไรกันแน่ครับ?”
หยางเฉินพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ
“ฉันไม่สนิทกับนาย นายเรียกฉันว่าประธานหานจะดีกว่า!” หานเยี่ยนพูดขึ้น
คำพูดนี้ของเขา ยิ่งเป็นการไม่ไว้หน้าสักนิดเดียว
หยางเฉินไม่ได้ว่าอะไร บนหน้าไม่สะทกสะท้าน เป็นความนิ่งสงบแบบที่คนอายุน้อยไม่น่ามีได้
“ฉันไม่สนว่าเป็นเพราะเป้าหมายอะไร นายถึงมาเข้าใกล้ลูกสาวฉัน แต่ฉันยังอยากเตือนนายไว้อย่างหนึ่ง อย่าคาดหวังสิ่งใดกับเธอเป็นอันขาด เพราะนายไม่คู่ควรกับเธอเลย!”
หานเยี่ยนเอ่ยปากกะทันหัน ในสายตาเต็มไปด้วยความเฉยชา
“คุณหาน กลัวว่าคุณคงเข้าใจผิดแล้ว!”
หยางเฉินเอ่ยปาก
เห็นได้ชัดว่าก่อนหน้านี้ที่โถงงานเลี้ยง หานเฟยเฟยแสดงออกว่าคนที่ชอบคือหยางเฉิน ทำให้หานเยี่ยนเข้าใจผิดแล้ว
“เข้าใจผิดหรือไม่ นายเองชัดเจนดี!” หานเยี่ยนพูดขึ้น
“ลูกสาวผมสี่ขวบกว่าแล้ว ทำไมต้องอยากได้ลูกสาวของคุณด้วย?” หยางเฉินส่งเสียงหัวเราะ
ก่อนหน้านี้ ตอนที่เฉินยิงเหาและกวนเสว่ซงบอกเขาว่าถึงแม้หานเซี่ยวเทียนจะกำหนดหานเยี่ยนเป็นผู้สืบทอดตระกูลไว้ตั้งแต่แรกแล้ว กลับไม่ยอมวางอำนาจลงมาโดยตลอด เป็นเพราะหานเยี่ยนไม่มีความสามารถ หยางเฉินยังสงสัยอยู่บ้าง
ตอนนี้ ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้ว หานเยี่ยนไม่มีสิทธิ์กลายเป็นผู้นำของตระกูลหานจริงๆ
ที่บอกว่าพ่อผู้โดดเด่นจะมีลูกที่ธรรมดาไม่ได้ นี่ไม่ใช่ว่าจะถูกต้องเสมอไป
หานเยี่ยนตรงหน้าคนนี้ สายตาไม่ยาวไกลถึงขั้นสุด เทียบกับหานเซี่ยวเทียนแล้ว ยังห่างไกลกันเป็นโยชน์
หากคนประเภทนี้ควบคุมตระกูลหาน ตระกูลหานคงพังในมือของเขาไม่ช้าก็เร็ว
“เมื่อห้าปีก่อน เพื่อให้ได้เงินมา นายกลับแต่งงานเข้าตระกูลฉิน ห้าปีต่อมา ถึงแม้จะมีลูกสาวแล้ว แต่ถ้าให้โอกาสนายกลายเป็นลูกเขยตระกูลหาน นายคงไม่ปล่อยไปแน่”
หานเยี่ยนพูดความคิดของตนเองออกมาแล้ว
“นอกจากนี้ ฉันยังหวังว่านายจะอยู่ห่างจากคุณพ่อของฉันไกลๆ หน่อย!”
“ถึงพูดว่านายเคยช่วยชีวิตคุณพ่อฉันไว้โดยความบังเอิญ แต่ว่าหลอกใช้ความสัมพันธ์กับคุณพ่อฉัน เพื่อให้นายได้รับผลประโยชน์มากมายบางอย่าง ฉันคิดว่าบุญคุณช่วยชีวิตครั้งนี้ คืนให้นายไปมากแล้ว”
“แน่นอนว่า นายอาจไม่ยอมรับจุดนี้ได้ โดยเฉพาะนายเคยช่วยชีวิตคุณพ่อของฉันไว้ ฉันรู้สึกขอบใจมาก!”
หานเยี่ยนพูดทีเดียวเสียมากมายเลย หลังจากนั้นเขาก็หยิบบัตรธนาคารใบหนึ่งออกมา วางไว้บนโต๊ะกาแฟแล้ว