บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บบที่ 620
“เมเด… ลีน…”
เมเดลีนยิ้มตอบ “ถ้าคุณปู่ต้องการ คุณปู่เรียกหนูว่า ‘เมเดลีน’ เหมือนเดิมก็ได้ค่ะ”
คิ้วของชายชราคลายปมออก ราวกับว่าความโล่งอกและความปีติยินดีได้ชะล้างความไม่สบายใจของเขาจนสิ้น
เจเรมี่มองดูภาพนั้นอยู่ไกล ๆ มุมปากของเขากระตุกรอยยิ้มเล็ก ๆ แต่ถึงกระนั้นเมื่อมองไปยังเมเดลีน สิ่งที่ปรากฏขึ้นมาภายในดวงตาคือความเจ็บปวดเพียงเท่านั้น
‘ไม่ ลินนี่
‘ผมไม่ได้ต้องการให้คุณเป็นเมเดลีน ครอว์ฟอร์ดอีก
‘คุณคือเอวลีน มอนต์โกเมอรี เป็นไข่มุกที่สวยงามและเป็นแก้วตาดวงใจของครอบครัวมอนต์โกเมอรี คุณไม่ใช่เมเดลีนที่เคยอยู่ในครอบครัวครอว์ฟอร์ดอีกแล้ว’
ความรื่นเริงผลิบานในดวงตาดอกท้อของเขาเมื่อความคิดนี้แล่นผ่านเข้ามา
…
สองชั่วโมงจากนั้น คาเลนกลับมาพร้อมกับบาดแผลที่ได้รับการรักษาเรียบร้อย ข้างกายเธอคืออีวอนที่อารมณ์ขุ่นเคือง
เมื่อรู้ว่าเมเดลีนไม่ได้อยู่ในบ้าน เธอจึงเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่
ในขณะที่เดินเข้าห้องไป เธอสังเกตเห็นว่ากระเป๋าสตางค์กับชุดเครื่องเพชรที่เธอวางไว้อยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งหายไป รวมไปถึงกล่องเครื่องเพชรด้วย!
“เมเดลีน ครอว์ฟอร์ด!” คาเลนโกรธจนควันออกหู เธอกระแทกประตูออกไปและวิ่งลงไปยังชั้นล่าง”
อีวอนที่แสร้งทำเป็นงุนงงเดินตามหลังคาเลนไปไม่ห่าง “เป็นอะไรไปเหรอคะ คุณป้าคาเลน? คุณป้าคาเลนคะ!”
เมเดลีนที่กำลังพยุงตัวผู้อาวุโสขึ้นเตียงนอนอยู่ ได้ยินเสียงเอะอะดังมาจากด้านนอก
เธอเดินออกมาแล้วปิดประตูเพื่อไม่ให้เสียงเข้าไปรบกวนผู้อาวุโสซึ่งกำลังนอนอยู่
คาเลนมองหาเมเดลีนอย่างเดือดดาล เมื่อเห็นเธอยืนอยู่ตรงหน้า คาเลนพุ่งตัวเข้าไปหาเธอโดยไม่ปริปากพูดอะไร
“คุณป้าคาเลน คุณป้าคาเลนคะ!” อีวอนแสร้งทำเป็นรั้งเธอเอาไว้ ทั้ง ๆ ที่ความจริงแล้วเธอไม่ได้ต้องการอะไรอีก นอกจากทำให้เมเดลีนมีปัญหา
“เมเดลีน ครอว์ฟอร์ด!”
เมเดลีนหันไปตามเสียงเรียกอันเดือดดาลของคาเลน และเห็นว่าคาเลนกำลังปรี่เข้ามาหาด้วยท่าทีที่โกรธเกรี้ยว
คาเลนยกมือขึ้นหวังว่าจะตบเข้าที่แก้มของเมเดลีน
เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วมาก แต่การตอบสนองของเมเดลีนเองก็รวดเร็วเช่นกัน
เธอคว้ามือของคาเลนได้ทันก่อนจะพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “อีกแล้วเหรอ?”
ดวงตาของคาเลนเบิกโพลงด้วยความโกรธเกรี้ยว “หลังจากที่ทำเรื่องแบบนั้นไป ฉันจะขอตบสั่งสอนหน่อยไม่ได้เลยหรือไง?”
เมเดลีนกระตุกยิ้ม “ทีนี้ฉันทำอะไรอีกล่ะ?”
“แกตีหัวคุณป้าคาเลน” อีวอนโบ้ยความผิดไปให้เมเดลีน “และแกยังขโมยเครื่องประดับของคุณป้าคาเลนไปด้วย!”
คาเลนดึงมือออกมาจากมือของเมเดลีน และหยิบไม้เท้าที่วางอยู่บนโซฟาขึ้นมา “คิดว่าฉันจะกลัวแกงั้นเหรอ เมเดลีน? ฉันขอบอกไว้เลยนะ แม้ว้าเจเรมี่อยากจะวิ่งเข้ามาปกป้องแก ฉันก็จะฟาดเขาไปด้วย!”
ในขณะที่ไม้เท้าฟาดลงมา เมเดลีนรู้สึกได้ถึงลมที่พัดผ่านตัวเธอไป
มือข้างหนึ่งของเจเรมี่โอบไหล่เมเดลีนเอาไว้และดึงเธอเข้ามาแนบอกของเขา ส่วนอีกข้างจับไม้เท้าที่ฟาดลงมา หลังจากเขาเข้ามารับไม้เท้าเอาไว้ น้ำเสียงเย็นยะเยือกก็หลุดออกมาจากริมฝีปากของเขา “ตราบเท่าที่ผมยังมีชีวิตอยู่ จะไม่มีใครหน้าไหนมาทำร้ายลินนี่ได้อีก”
อีวอนสั่นกลัวและหวาดหวั่นไปถึงกระดูกดำเมื่อมองหน้าพวกเขา
คาเลนไม่ยอมลดความเดือดดาลของเธอลง เธอชี้หน้าเมเดลีนด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว “เจเรมี่! ยัยผู้หญิงคนนี้มันทำให้แม่แกหัวแตก มันยังกล้าขโมยเครื่องเพชรกับกระเป๋าสตางค์ฉันไปอีก! แค่นี้ก็ชัดเจนพอแล้วว่า มันอยากจะลองดีกับฉัน!”
“ให้ตายเถอะ” เจเรมี่หัวเราะเบา ๆ “ลืมไปแล้วหรือไง ว่าตอนนี้ลินนี่เป็นทั้งคนรวยแล้วก็มีชื่อเสียงด้วย เธอไม่มีทางแตะต้องเงินของคุณ แม้ว่าจะมีเงินติดตัวอยู่แค่สตางค์เดียวก็ตาม”
วิส์ตันเข้ามาในห้องหลังจากได้เสียงวุ่นวายที่เกิดขึ้น
เขาเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นทันที และเอ่ยขึ้นอย่างหนักแน่น “ไม่มีทาง ทำไมเมเดลีนจะต้องขโมยเครื่องเพชรกับกระเป๋าสตางค์คุณไปด้วย”
“นี่คุณก็เข้าข้างมันอีกคนหนึ่งเหรอ?” คาเลนโกรธมากเสียจนเกือบจะอาเจียนออกมาเป็นเลือด
ณ ตอนนั้นเอง ผู้ดูแลของนายท่านอาวุโสก็เดินเข้ามาใกล้อย่างระมัดระวัง “ขอโทษนะคะ คือฉัน… ฉันทราบว่าใครคือคนที่ทำร้ายนายหญิงเมื่อสักครู่นี้ค่ะ”