ตอนที่ 311 สนามบินหนานซาน
หลังจากความมืดในยามค่ำคืนลับหายไปก็แทนที่ด้วยแสงอรุณในยามเช้า
เมื่อเหยียนเค่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งไข้ก็ลดแล้ว แต่เหงื่อไหลโทรมกาย รู้สึกเหนียวเหนอะหนะไม่สบายตัวเป็นอย่างมาก
“ฮัลโหล” เหยียนเค่อลุกจากเตียง จัดเสื้อผ้าแล้วกำลังจะไปอาบน้ำ
ผู้ช่วยหวังดูนาฬิกา ก็เป็นเวลานี้ถูกต้องแล้วนี่นา สมองของเจ้านายโดนสนิมกินจนลืมไปแล้วหรือยังไงนะ
“วันนี้ต้องไปคุยสัญญากับสนามบินหนานซาน…”
“อืม” เหยียนเค่อเพิ่งนึกขึ้นได้ เหมือนว่าเขาจะซื้อสนามบินแห่งหนึ่งมาเพราะความโมโห “เดี๋ยวมารับผมที่บ้านด้วยนะครับ”
“ครับ”
ความจริงสนามบินนั้นก็ไม่เชิงว่าซื้อมาหรอก แค่โดนเหยียนเค่อเช่าไว้เป็นเวลาเก้าสิบปีก็เท่านั้น…เก้าสิบปีต่อจากนี้ เหยียนเค่อก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอยู่ถึงตอนนั้นไหม
เมื่อซย่าเสี่ยวมั่วตื่นก็โดนสวีรั่วชีที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาเล่นเอาซะตกอกตกใจหมด
“เธอมาบ้านฉันทำไมเนี่ย ตอนเช้าเป็นช่วงที่ฮอร์โมนพลุ่งพล่านไม่ใช่เหรอ”
“งั้นเหรอ” สวีรั่วชีมองอย่างสงสัย “ทำไมฉันไม่รู้ล่ะ”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” ซย่าเสี่ยวมั่วยิ้มแห้งแล้วลูบผมตัวเอง ก่อนจะเดินไปล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำ
สวีรั่วชีเหมือนว่าจะหารือกับเธอ แต่ความจริงคือแค่มาแจ้งให้ทราบเท่านั้น ฟังจากน้ำเสียงแล้วไม่ได้รู้สึกว่าเธอมาปรึกษาเลยแม้แต่น้อย “ตัดผมให้สั้นหน่อยแล้วก็ดัด พอถึงตอนนั้นก็มัดเป็นมวยขึ้นไป ชุดเพื่อนเจ้าสาวของเธอฉันดูไว้ให้แล้ว วันนี้ไปลองใส่ดู”
“ฉันต้องไปทำงาน!” ซย่าเสี่ยวมั่วรู้สึกว่าเธอช่างไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย
สวีรั่วชีเมินเฉยต่อเสียงโวยวายของเธอ “รองเท้าฉันก็ดูไว้ให้แล้วเหมือนกัน ฉันซื้อให้ฟรีเป็นค่าเหนื่อย”
ซย่าเสี่ยวมั่วล้างหน้าให้สะอาดแล้วรีบพุ่งออกมาจากห้องน้ำ “เธอมันจอมเผด็จการ ต้องตายสถานเดียว!”
“ต่อให้ต้องตายก็ไม่ใช่วันนี้แน่นอน” สวีรั่วชีชูโทรศัพท์แล้วโบกไปมา “ฉันโทรไปลาเจ้านายให้เธอแล้ว เธอมากับฉันอย่างสบายใจได้น่า”
“ที่แผนกปล่อยให้ฉันมากับคนอย่างเธอได้ยังไงกันนะ” ซย่าเสี่ยวมั่วองค์ดราม่าควีนลง สะอึกสะอื้นแล้วแสร้งทำเป็นปาดน้ำตา
สวีรั่วชีแสยะยิ้ม “เก็บน้ำตาไว้ร้องทีหลังเถอะ”
“วันนี้ไปลองชุดก่อน เธอไปนัดบอดกับฉันเสร็จค่อยไปดูชุดขี่ม้า” ซย่าเสี่ยวมั่วกลัวว่าเขาจะเทนัด จึงพูดดักขึ้นก่อน
บนใบหน้าเย็นชาของสวีรั่วชีปรากฏความไม่พอใจ “ฉันหน้าเหมือนคนที่นัดไม่เป็นนัดหรือไง” ต้องเสนอเงื่อนไขกับเธอกันทุกคนเลยสิน่า
ซย่าเสี่ยวมั่วแบมือ “ฉันก็แค่ปกป้องตัวเอง”
เมื่อไปถึงหนานซานก็เกือบเที่ยงแล้ว แสงแดดเจิดจ้าขับให้สีผมและสีผิวของเหยียนเค่องดงามประดุจหยก ผิวขาวสะอาดนั้นยิ่งดูกระจ่างใส
ผู้ช่วยหวังมองเจ้านายของตนย้อนแสงหนึ่งที ก่อนจะหันหน้ากลับไป การที่หน้าตาดีเกินไปก็เป็นการทำร้ายผู้ชายด้วยกันเหมือนกันนะ
ช่วงนี้เหยียนเค่อป่วยบ่อย ไม่ได้ออกมาข้างนอกนานแล้ว ไม่เพียงขาวขึ้นเท่านั้นแต่ยังผอมลงด้วย
“ประธานเหยียนครับ พวกเราขึ้นไปกันเถอะ”
ผู้จัดการของสนามบินหนานซานเป็นชายวัยกลางคนคนหนึ่ง ตัวเตี้ย รูปร่างอ้วนท้วม บนหัวก็เหลือเพียงเส้นผมน้อยๆ ไม่กี่เส้นเท่านั้น
เหยียนเค่อพยักหน้า แล้วเดินตามหลังเขาขึ้นไป
“สนามบินหนานซานสร้างขึ้นเมื่อปี 2009 นับว่าเป็นสนามบินที่ค่อนข้างใหม่แห่งหนึ่งเลย อีกทั้งยังมีประสบการณ์ที่สั่งสมมารวมไปถึงการปรับปรุงในภายหลัง ทำให้อุปกรณ์อำนวยความสะดวกพื้นฐานครบถ้วนสมบูรณ์” ผู้จัดการสนามบินหนานซานเดินขึ้นบันไดพลางหอบหนัก และเอ่ยแนะนำประวัติและผลงานต่างๆ ของสนามบินหนานซานไปด้วย
เหยียนเค่อฟังเขาแนะนำด้วยรอยยิ้ม แต่จากสถานการณ์จริงที่ไปสำรวจมานั้น จำนวนผู้โดยสารของสนามบินหนานซานน้อยมาก ตำแหน่งก็ค่อนข้างไกล อุปกรณ์อำนวยความสะดวกก็ล้าหลัง บอกได้คำเดียวว่า ‘แย่’
เหยียนเค่อเดินขึ้นบันไดด้านหน้าของสนามบินหนานซานแล้วก็หายใจหอบ มีสิ่งที่เขาไม่เข้าใจอีกอย่างก็คือทำไมต้องทำบันไดหลายขั้นขนาดนี้ตรงหน้าประตูทางเข้าสนามบินด้วย
“ที่พวกเราสร้างบันไดขึ้นมา ก็เพื่อให้ผู้โดยสารของพวกเราเดินเข้ามาอย่างรุ่งเรืองสูงส่งยิ่งๆ ขึ้นไป และก้าวออกไปได้อย่างราบรื่นครับ”
เหยียนเค่อมุมปากเหยียดขึ้น ราวกับได้ฟังเรื่องตลกก็ไม่ปาน ผู้ช่วยหวังเองก็กลั้นหัวเราะอยู่เช่นกัน
การที่สนามบินหนานซานมีผลตอบแทนที่ไม่ดีก็มีเหตุผลของมัน
ตอนที่ 312 ลองสวมชุดพิธี
เหยียนเค่อกำลังคิดว่าจะปรับปรุงสนามบินหนานซานอย่างไร ส่วนสวีรั่วชีก็กำลังคิดว่าจะแปลงโฉมซย่าเสี่ยวมั่วอย่างไร
“ซย่าเสี่ยวมั่ว ตัวนี้สวย” สวีรั่วชีแนะนำอย่างตั้งใจแล้วหยิบเสื้อผ้าได้ก็โยนใส่เธอ
ซย่าเสี่ยวมั่วไม่เชื่อใจสวีรั่วชี ถึงเรื่องรสนิยมเธอจะสู้สวีรั่วชีไม่ได้ แต่อย่างไรเสียเธอก็เคยออกแบบชุดราตรีมาก่อน ดังนั้นจึงต้องขบคิดคำแนะนำของสวีรั่วชีให้ละเอียดถี่ถ้วน
“ตัวนี้เปิดหลังเยอะเกินไป” ซย่าเสี่ยวมั่วหยิบชุดพิธีที่แหวกหลังไปจนถึงเอวไปไว้อีกด้าน สวีรั่วชีมองแล้วเบ้ปาก นั่นให้เป็นของขวัญเหยียนเค่อต่างหากล่ะ…อย่างไรเสียแผ่นหลังงามๆ ของซย่าเสี่ยวมั่วก็ควรค่าแก่การโชว์อยู่แล้ว
ซย่าเสี่ยวมั่วหยิบชุดอีกตัวที่ผ่าหน้าจนถึงสะดือออกมา “ฉันไม่มีนมสักหน่อย เธอจะให้ฉันเอาอะไรมายึดฮะ!” พลิกเลือกดูอีกสักพัก เธอก็โยนอีกชุดที่แหวกอกเป็นรูปตัววีออกมา “เหตุผลเหมือนเมื่อกี้”
ช่างไม่รู้อะไรซะบ้างเลย! สวีรั่วชีหยิบชุดนั้นมาไว้ข้างๆ ตัว อีกสักประเดี๋ยวต้องให้ซย่าเสี่ยวมั่วลองใส่ชุดนี้ให้ได้
สุดท้ายซย่าเสี่ยวมั่วก็เลือกชุดกระโปรงหางปลาที่คลุมตั้งแต่คอจรดปลายเท้า สวีรั่วชีมองดูอยู่เงียบๆ ชุดนี้รัดรูปกว่าแท้ๆ แถมยังมีความเซ็กซี่นิดๆ ด้วย ไม่รู้ว่าซย่าเสี่ยวมั่วเป็นพวกหัวโบราณจอมปลอมหรือเป็นพวกชอบโชว์จริงๆ กันแน่
เมื่อซย่าเสี่ยวมั่วลองใส่ดูแล้วก็ตกตะลึง ไม่เพียงทำให้รูปร่างดูอ้อนแอ้นอรชรเท่านั้น แต่ยังทำให้เอวคอดสะโพกเด้งขายาวอีกต่างหาก ปกคอเสื้อตั้งขึ้นออกแบบให้เป็นกระดุมกลัด ทำให้ลำคอดูยาวระหงและสวยสง่า
หลังจากสวีรั่วชีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายไปหลายรูปแล้ว ก็เท้าศีรษะแล้วโบกมือ แสร้งทำเป็นไม่พอใจ “เธอเป็นเพื่อนเจ้าสาวนะ ใส่ชุดแบบนี้อยากให้เพื่อนเจ้าบ่าวมาอุ้มหรือไง”
“ไม่กล้าคาดหวังหรอกน่า” เธอจะกล้าไปรบกวนกลุ่มเพื่อนเจ้าบ่าวของสวีรั่วชีได้อย่างไรกันเล่า
ซย่าเสี่ยวมั่วเดินไปสองก้าว แต่ความจริงกลับขยับไปแค่ครึ่งก้าวเท่านั้น แถมกระโปรงนี้ยังแนบไปกับร่างกาย ทำให้รู้สึกเหมือนไม่ได้ใส่อะไรเลย ช่างน่าอึดอัดจริงๆ
สวีรั่วชียื่นชุดตัวที่ผ่าหลังมาให้ “เธอลองใส่ตัวนี้ดู”
ชุดนี้กระโปรงด้านหน้าสั้นส่วนด้านหลังยาว กระโปรงเป็นระบายยาวลากพื้นไปถึงข้างหลัง ปกคอก็ตั้งสูง ด้านหลังคอมีกระดุมซ่อนไว้สองเม็ด เพียงแต่เผยให้เห็นแผ่นหลังทั้งหมดเท่านั้น
เมื่อซย่าเสี่ยวมั่วใส่ออกมาแล้วก็รู้สึกถึงลมพัดหวิวทั้งด้านหน้าและด้านหลัง
สวีรั่วชีพยักหน้า “ก็ใช้ได้ ก็แค่แย่งซีนฉันไปหน่อยเท่านั้น” เธอส่งชุดตัวสุดท้ายไปให้ “เธอใส่ตัวนี้ละกัน”
ซย่าเสี่ยวมั่วเหลือบมองเธอปราดหนึ่ง นี่สวีรั่วชีเล็งไว้แล้วงั้นเหรอ? แต่ให้เธอไปลองใส่ชุดซะเยอะเลย
“รีบไปเถอะน่า” สวีรั่วชีโบกมือไล่
ซย่าเสี่ยวมั่วใส่แล้วรู้สึกว่าชุดนี้ปกติที่สุดในบรรดาทุกตัวที่ใส่มา ถึงจะรู้สึกหวิวๆ บริเวรหน้าอกไปหน่อย แถมยังโป๊ไปนิด แต่ก็ยังพอรับได้
“เดี๋ยวฉันถ่ายรูปให้ดู ให้เธอได้รับรู้ถึงความสวยของตัวเอง” สวีรั่วชีก็พูดไปอย่างนั้น กดถ่ายรูปหน้าตรงไว้ได้หลายช็อต
ซย่าเสี่ยวมั่วไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไร จึงยืนตัวตรงอยู่อย่างนั้นปล่อยให้เธอถ่าย “ตัวนี้แหละ ถ้าเปลี่ยนชุดอีกฉันต้องเป็นลมแน่”
“ได้เลย” สวีรั่วชีตอบรับอย่างรวดเร็ว
หลังจากจัดการเสื้อผ้าให้ซย่าเสี่ยวมั่วเรียบร้อยแล้วสวีรั่วชีก็พาเธอไปทำผมอีก เธอบอกทรงผมที่ตัวเองอยากได้กับช่างแล้วจึงนั่งลงข้างๆ มองดูซย่าเสี่ยวมั่วโดนช่างทำผมทรมานหนังหัว
“กว่าเธอจะแต่งก็อีกนาน ฉันตัดผมตอนนี้ เดี๋ยวก็ยาวใหม่อยู่ดี!” ซย่าเสี่ยวมั่วที่เกลียดความยุ่งยากไม่อยากเสียเวลาทำผมเอาเสียเลย เอาเวลานี้ไปนอนยังจะดีกว่า!
“ยาวก่อนแล้วค่อยมาพูด” สวีรั่วชีพูดแขวะ
เมื่อคืนซย่าเสี่ยวมั่วอดนอน พอต้องมาเดินทั้งวันก็เริ่มเมื่อย ช่างทำผมด้านหลังกำลังตัดผมให้เธออยู่ เธอจึงเอนหลังพิงพนักเก้าอี้แล้วหลับไปทันที
สวีรั่วชีนับถือในความสามารถของเธอจริงๆ นั่งพลิกนิตยสารอยู่ข้างๆ เธอไม่เชื่อหรอกว่าเหยียนเค่อจะไม่กระวนกระวาย ถ้าเห็นซย่าเสี่ยวมั่วไปคู่กับเพื่อนเจ้าบ่าวคนอื่น