หลังจากกลับถึงบ้านแล้วฮยอนนูก็ตั้งใจว่าจะเข้าเกมอารีน่าทันที ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้เชื่อมต่อเกม เขาก็โดนยองซานคว้าตัวไว้แล้วบังคับให้นั่งลงบนเก้าอี้
“พวกมันทำวิดีโอตอบโต้แล้วนะ”
‘วิดีโอตอบโต้งั้นเหรอ?’
ฮยอนนูพยายามนึกตามคำพูดของยองซาน…
“อ้อ!” ตอนนั้นเองเขาก็นึกถึงสมาพันธ์กะโหลกดำขึ้นมาได้ การที่เขาได้ตกลงเซ็นสัญญาร่วมงานกับบริษัทไนกี้ในวันนี้สร้างความสุขให้กับฮยอนนูมากมายเสียจนหลงลืมปัญหาเกี่ยวกับสมาพันธ์กะโหลกไปจนหมด “แล้ว?”
ยองซานเปิดทีวีให้ฮยอนนูดูแทนที่จะตอบคำถาม บนหน้าจอใหญ่ ๆ นั้นปรากฏภาพของกลุ่มคนที่มีสัญลักษณ์กะโหลกดำอยู่กลางอกซึ่งกำลังเตรียมพร้อมจะประกาศข้อความอะไรบางอย่าง
“สมาพันธ์กะโหลกดำของเรากำลังถูกกล่าวหาอย่างไม่เป็นธรรม เพื่อจะยืนยันว่ากิลด์ของพวกเรานั้นบริสุทธิ์และเพื่อทวงคืนความยุติธรรมแก่สมาชิกกิลด์ทุกคน สมาพันธ์กะโหลกดำขอท้าดวล ‘บอสใหญ่ประจำซอย’ ผู้โพสวิดีโอกล่าวหาเราก่อนหน้านี้
ฮยอนนูยกรีโมทขึ้นมาปิดทีวีทิ้ง “จะเสียเวลาดูทำไม?” เอาเวลาพวกนี้ไปออกล่าดีกว่า บอกฉันมาได้เลยว่าที่ไหนและเมื่อไหร่?”
“สองวันหลังจากนี้ วันจันทร์ตอนสองทุ่มที่ลานประลอง”
“วันจันทร์… โอเคเลย ฉันพร้อมเสมอ”
ช่วงเวลาเพียงสองวันก็เพียงพอแล้วสำหรับฮยอนนู
‘ฉันจะต้องเลเวลอัพให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้’
***
ฮยอนนูกำลังรู้สึกลังเล “ฉันควรจะไปล่าแถว ๆ หนองน้ำหรือควรไปล่าพวกซอมบี้ที่บริกส์กันดีนะ?”
ข้อดีของพื้นที่ล่าบริเวณหนองน้ำคือมีคนไม่เยอะมากนัก การที่มีคนน้อยกว่าในพื้นที่ล่าหมายถึงการล่าจะเป็นไปด้วยความราบรื่นและรวดเร็วมากยิ่งขึ้น หากไปที่นั่นเขาก็จะสามารถล่าได้เรื่อย ๆ ส่วนข้อดีของบริกส์คือหากเขาโชคดีพอและสามารถเคลียร์ภารกิจได้อย่างรวดเร็วแล้วละก็ เลเวลของเขาจะเพิ่มขึ้นแบบก้าวกระโดดได้ในระยะเวลาสั้น ๆ ซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่ดีมาก
อย่างไรก็ตามความกังวลนั้นก็ไม่ได้อยู่กับฮยอนนูนานนัก เขาตัดสินใจเลือกเส้นทางที่ได้ผลจริงมากกว่าการเดิมพัน
“ฉันจะไปล่าแถว ๆ หนองน้ำก็แล้วกัน”
***
พื้นที่ล่าบริเวณหนองน้ำถูกแบ่งออกเป็นสองฝั่ง ฝั่งแรกคือพื้นที่หนองน้ำทางด้านทิศตะวันออกซึ่งพวกกิ้งก่าหนองน้ำมักจะปรากฏตัว ส่วนฝั่งที่สองคือพื้นที่หนองน้ำทางด้านทิศตะวันตกซึ่งพวกโกเล็มดินจะปรากฏแทน หนองน้ำตะวันออกเป็นเขตพื้นที่ล่าสำหรับเหล่าผู้เล่นที่มีเลเวลระหว่าง 60 ถึง 70 ฮยอนนูจึงได้ตัดสินใจมาล่ามอนสเตอร์ที่บริเวณนี้
การตัดสินใจของฮยอนนูถือว่าเหมาะสม เขาสามารถฟาดฟันดาบสังหารเหล่ากิ้งก่าได้อย่างง่ายดาย อย่างไรก็ตามสีหน้าของฮยอนนูกลับดูไม่สู้ดีนัก
‘มันออกจะง่ายดายเกินไปหน่อยนะ’
มันดูง่ายดายเกินไปจริง ๆ ความรู้สึกผิดหวังเริ่มแทรกเข้ามาในหัวของฮยอนนู เขามาที่หนองน้ำแห่งนี้ก็เพราะว่าต้องการตามหาไอเทมระดับยูนีคและเพิ่มระดับประสิทธิภาพของทักษะ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะดูถูกฝีมือของตัวเองมากจนเกินไป แม้ว่าฮยอนนูจะไม่รู้ตัว แต่ตัวเขาในตอนนี้ต่างจากตอนที่เจอกับดาคาน หรือแม้แต่ตอนที่เขาสู้กับเลบรอนก็ตาม
“ผู้ชำนาญการต่อสู้” เขาต้องใช้ประโยชน์จากมันให้เต็มที่มากกว่านี้ การเกื้อหนุนที่ได้รับจากทักษะนี้สูงเกินกว่าจะจินตนาการได้ ผลของทักษะนี้ทำให้ตัวเขาแข็งแกร่งขึ้น และยังสามารถใช้การเคลื่อนไหวที่รุนแรงและแข็งแกร่งกว่าแต่ก่อนได้ พวกกิ้งก่าอ่อนแอเหล่านี้ไม่สามารถจะทำให้ฮยอนนูแม้แต่จะอุ่นเครื่องได้เลย
‘แบบนี้มันก็แค่การตีมอนไปเรื่อย ๆ แบบเซ็ง ๆ เท่านั้น’
ยองซานบอกเขาว่าเลเวลโดยเฉลี่ยของพวกสมาชิกสมาพันธ์กะโหลกดำระดับสูงนั้นอยู่ที่ 70 ผู้นำกิลด์เชนรอนมีเลเวลอยู่ที่ 85 หากเปรียบเทียบกับเลเวลของเหล่านักเล่นเกมมืออาชีพซึ่งโดยเฉลี่ยจะอยู่ที่ 130 นั้น เลเวลระดับนี้ไม่ได้ถือว่าสูงอะไรมากมายเลย
“ฉันว่าฉันก็อยู่ในสภาพที่พร้อมสู้เต็มที่แล้วนะ คงไม่ต้องฝึกฝนอะไรมากไปกว่านี้แล้วละมั้ง”
ฮยอนนูมีความเชื่อมั่นในตัวเองอยู่ระดับหนึ่ง เขามั่นใจว่าหากสู้กับพวกนั้นในตอนนี้ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องชนะอย่างแน่นอน ถึงอย่างนั้นเขาก็คงไม่อาจเอาชนะได้โดยง่ายเนื่องจากพวกมันมีมากเกินไปในขณะที่เขามีเพียงตัวคนเดียว ไม่ว่าอย่างไรค่าความอดทนของเขาก็ต้องหมดลงก่อนจะเอาชนะพวกมันได้ทุกคนแน่
“ฉันต้องไล่ต้อนพวกมัน”
ใช่แล้ว…ไล่ต้อน…
พวกมันถูกกำหนดให้เป็นเครื่องสังเวยสำหรับเขาเรียบร้อยแล้ว ฮยอนนูจะประกาศประกาศิตของเขาและทำให้พวกมันกลายเป็นเครื่องสังเวยโดยสมบูรณ์ในการเปิดตัวสตรีมครั้งแรกของเขา
“ที่เหลือก็แค่ออกล่าเท่านั้น”
***
ข้อความน่าอภิรมย์ดังเข้ามาในหูของเขาตอนที่ฮยอนนูสามารถจัดการมอนสเตอร์ระดับบอสที่เรียกว่า “กิ้งก่ายักษ์แห่งหนองน้ำ” ได้
[คุณได้ฆ่ากิ้งก่ายักษ์แห่งหนองน้ำ]
[ได้รับค่าประสบการณ์]
[เลเวลของคุณเพิ่มขึ้น]
[พลังชีวิตและพลังเวทมนตร์ได้รับการฟื้นฟู]
[ค่าพลังงานการต่อสู้ของคุณเพิ่มขึ้น 2 แต้ม]
[ระดับประสิทธิภาพของทักษะความชำนาญในการใช้อาวุธเพิ่มขึ้นเป็น E-]
[ระดับประสิทธิภาพของทักษะพุ่งโจมตีเพิ่มขึ้นเป็น E-]
[ระดับประสิทธิภาพของทักษะฟาดฟันหนักหน่วงเพิ่มขึ้นเป็น E-]
[ระดับประสิทธิภาพของทักษะแกกับฉันตัดสินกันในดาบเดียวเพิ่มขึ้นเป็น F+]
[ระดับประสิทธิภาพของทักษะบีบอัดพลังเวทเพิ่มขึ้นเป็น F+]
[ระดับประสิทธิภาพของทักษะผู้ชำนาญการต่อสู้เพิ่มขึ้นเป็น F+]
“ว้าว! ในที่สุด!”
การล่าอันยาวนานในที่สุดก็จบลง ถึงจะมีการพักสั้น ๆ ในช่วงที่ผ่านมาแต่เขาก็ใช้เวลาในการล่าแบบนี้มาแล้วมากกว่า 30 ชั่วโมง ความท้าทายที่เหลืออยู่มีเพียงแค่กิ้งก่ายักษ์ ผู้ปกครองแห่งเขตหนองน้ำตะวันตกเท่านั้น อย่างไรก็ตามการท้าทายครั้งนี้สำเร็จไปได้ด้วยดี และผลประกอบการที่ได้ก็ช่างหอมหวาน เลเวลของเขาเพิ่มขึ้นและที่สำคัญทักษะทั้งหมดของเขาต่างก็มีระดับสูงขึ้น
‘ฉันจะไปนอนหลังจากที่จัดการกับค่าสเตตัสที่ได้มาก่อนก็แล้วกัน’
ร่างกายและจิตใจของเขาแทบจะไม่หลงเหลือพลังงานเลยแม้แต่น้อยหลังจากใช้เวลาไปกับการล่ามามากกว่า 30 ชั่วโมง เขาออกจากเกมไปเพื่อหาอะไรกินเพียงช่วงสั้น ๆ เท่านั้นและมันไม่นับว่าเป็นการพักผ่อนอย่างที่ควรจะเป็น เขากำลังถูกทับถมไปด้วยความเหนื่อยล้าจนเกือบจะถึงขีดสุด
“หน้าต่างแสดงข้อมูลตัวละคร!”
[หน้าต่างแสดงข้อมูลตัวละคร]
[ชื่อตัวละคร: คังฮยอนนู]
เลเวล: 40
อาชีพ: นักรบ
ฉายา: นักรบผู้ได้รับการยอมรับจากคาน, ดาวดวงใหม่ผู้ได้รับการยอมรับจากเลบรอน
ค่าสเตตัส: พละกำลัง 70(+153) ความว่องไว 90(+43) พลังโจมตีทางกายภาพ 50(+100) พลังโจมตีเวทมนตร์ 50 พลังงานการต่อสู้ 4(+50)
แต้มเสตตัสคงเหลือ: 5
“เลเวล 40 แล้ว…”
ผลลัพธ์ที่ได้จากการล่าครั้งนี้คุ้มค่าเป็นอย่างมาก เลเวลของเขาเพิ่มขึ้นถึงเจ็ดเลเวลโดยใช้เวลาเพียงแค่สามวัน
“ตอนนี้เหลือแค่ต้องสู้เท่านั้น”
ฮยอนนูคิดไปไกลแล้วว่าจะใช้การประลองกับพวกสมาพันธ์กะโหลกดำเป็นปาร์ตี้เฉลิมฉลอง มันจะเป็นการเฉลิมฉลองที่เขาได้ทำสัญญากับไนกี้เมเนจเม้นท์ นอกจากนี้มันยังถือเป็นการปูทางเพื่อก้าวเดินต่อไปในอนาคตอย่างราบรื่นและมั่นคงอีกด้วย
“อา!…ง่วงเหลือเกิน”
***
ฮยอนนูขยี้ตาทั้งสองข้างอันแดงก่ำของเขา สภาพของเขาดูราวกับว่าความเหนื่อยล้ายังคงไม่จางหาย เขาหลับเป็นตายไปแล้วแปดชั่วโมงเต็ม ทว่าในหัวก็ยังรู้สึกว่างเปล่า
‘ฉันจะไม่มีวันทำอะไรแบบนี้อีกแน่’ ฮยอนนูสาบานไว้เลยว่าเขาจะไม่มีวันทำอะไรที่โง่เขลาแบบนี้อีก
ยองซานอดรู้สึกเป็นห่วงฮยอนนูไม่ได้ เขาสงสัยว่าฮยอนนูคงไปล่ามาทั้งวันทั้งคืนเพราะกลัวว่าตนอาจจะแพ้ให้กับสมาพันธ์กะโหลกดำ
“นายมั่นใจไหม?” ยองซานถามฮยอนนูด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล
“มั่นใจไหมงั้นเหรอ? นี่นายคิดว่าฉันเป็นใคร? ฉันไม่มีทางแพ้ให้กับเจ้าพวกนั้นแน่ ที่สำคัญนายจะได้เห็นอะไรเด็ด ๆ ในวันนี้ด้วยแน่นอน รอดูได้เลย”
ฮยอนนูจัดการนอนลงบนแคปซูลเพื่อเชื่อมต่อเกมในทันทีหลังจากที่พูดเสร็จ ตอนนี้ยังเหลือเวลาอีกสองชั่วโมงก่อนจะถึงเวลานัด
***
โคลอสเซียมแห่งยุสมาเต็มไปด้วยผู้คน ปกติที่นี่ก็มีคนเยอะมากอยู่แล้ว แต่วันนี้กลับมีคนเยอะมากยิ่งกว่า นั่นเพราะว่าการดวลกันระหว่างสมาชิกระดับสูงของสมาพันธ์กะโหลกดำกับดาวรุ่งพุ่งแรงอย่าง ‘บอสใหญ่ประจำซอย’ มีกำหนดการจะจัดขึ้นที่นี่วันนี้
“ใครจะชนะกันนะ?”
“ถ้าเป็นกฎการสู้แบบทีม กิลด์ก็น่าจะเป็นฝ่ายชนะไม่ใช่เหรอ?”
“ก็คงงั้นมั้ง?”
“ฉันหวังว่าบอสใหญ่ประจำซอยจะชนะนะ”
ท่าทีของผู้เล่นแต่ละคนล้วนเป็นไปในทำนองเดียวกัน พวกเขาคิดว่าบอสใหญ่ประจำซอยไม่มีทางชนะได้แน่ อย่างมากเขาก็คงชนะแค่สองไม่ก็สามครั้ง ทว่าสุดท้ายสมาพันธ์กะโหลกดำก็จะเป็นฝ่ายคว้าชัยชนะไป
ฮยอนนูที่กำลังแอบฟังคนอื่น ๆ พูดถึงเขาอยู่เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็พึมพำออกมาเบา ๆ “ฉันจะแพ้งั้นเหรอ? หึ! น่าขันสิ้นดี”
ฮยอนนูกำหมัดของตัวเองแน่น เขาตั้งใจแล้วว่าจะต้องเปลี่ยนสายตาของผู้คนที่มองมายังเขาด้วยความเห็นอกเห็นใจให้ได้ จากนี้ไปแววตาของพวกนั้นจะต้องเต็มเปี่ยมไปด้วยความอิจฉา ความริษยา และการชื่นชมเท่านั้น
“พวกมันทุกคนเลย!”