ตอนที่ 1647 ความกังวลที่ซ่อนอยู่ของวิหารมารโลหิต (5)
ตั้งแต่ต้นจนจบ ยิ่งเดินตามอยู่ด้านข้างอย่างเงียบๆ เขามองกู่ซินเยียนที่ได้รับความรักจากกู่อี้ รอยยิ้มไม่เคยจางหายไปจากใบหน้าของเขาเลย
การกลับมาของกู่ซินเยียนทําให้กู้อี้อารมณ์ดีอย่างมาก เพื่อศิษย์ทุกคนที่เดินทางมาไกลและฉลองให้กับการกลับมาของกู่ซินเยียน งานเลี้ยงต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่จึงถูกจัดขึ้นในวิหารมารโลหิต โดยเชิญทุกคนให้ร่วมเฉลิมฉลองด้วยกัน
กู่ซินเยียนนั่งอยู่ข้างกู่อี้ มีรอยยิ้มบางๆบนใบหน้าของนาง แต่แค่มองก็รู้สึกได้ว่าเป็นการฝืนยิ้ม
“เยียนเอ๋อร์ มีอะไรในใจรึเปล่า? ทําไมกลับมาคราวนี้เจ้าดูไม่มีความสุขเลย?” กู่อี้มองกู่ซินเยียนด้วยแววตากังวล ลูกสาวคนนี้เขาทะนุถนอมเลี้ยงดูมากับมือตั้งแต่เด็ก ไม่เคยปล่อยให้นางต้องทนทุกข์ทรมานใดๆ เมื่อเขาเห็นว่าตอนนี้กู่ซินเยียนดูเหม่อลอยเขาก็อดเป็นห่วงไม่ได้
กู่ซินเยียนสะดุ้งเล็กน้อยและรีบส่ายหน้าทันที
“ไม่มีอะไร ข้าแค่เหนื่อยนิดหน่อยเท่านั้น” กู่ซินเยียนยิ้มเพื่อจะได้ผ่านเรื่องนี้ไปโดยไม่เปิดเผยว่านางรู้สึกลําบากใจและขัดแย้งในใจมากแค่ไหนในช่วงนี้
ทุกค่ําคืน คนคนเดิมมักจะปรากฏตัวขึ้นในความฝันของนางเสมอ เหมือนจะไม่ใกล้ไม่ไกล ดูราวกับว่านางจะเอื้อมไปสัมผัสได้ แต่ทุกครั้งที่นางยื่นมือออกไป คนผู้นั้นก็จะยิ่งไกลออกไปเรื่อยๆ ไม่ว่านางจะพยายามแค่ไหน…ก็ไม่สามารถเอื้อมถึง
“ลําบากเจ้าแล้ว ดีแล้วที่กลับมา” กู่อี้กล่าวอย่างอ่อนโยน
กู่ซินเยียนยิ้มและไม่พูดอะไร เมื่อกู้ซินเยียนละสายตากลับมา นางก็เห็นกู่อิ่งที่นั่งอยู่ตรงมุมหนึ่งกําลังจ้องมองนางพร้อมด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
รอยยิ้มนั้นทําให้กู่ซินเยียนเย็นวาบไปทั้งตัว
นางกับกู่อิ่งเป็นพี่น้องพ่อเดียวกันแต่คนละแม่ แม่ของกู่อิ่งแต่งงานกับกู่อี้ก่อนแม่ของกู่ซินนเยียน ตอนที่ซินเยียนยังเล็ก นางได้เห็นแม่ของกู่อิง แม่ของกู่อิ่งเป็นผู้หญิงที่สวยมาก กู่ซินเยียนยังจําได้จนถึงตอนนี้วันที่นางเดินเข้าไปในสนามเล็กๆและเห็นผู้หญิงคนนั้นกําลังเล่นกู่ฉินอยู่ใต้ต้นดอกท้อ
นั่นเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดที่กู่ซินเยียนเคยเห็นมาในชีวิต
แม่ของกู่อิ่ง
ท่านหญิงน้อยแห่งอารามหลิงซวี หนึ่งในเก้าอาราม
และเป็นคนที่สวยที่สุดในเก้าอารามและสิบสองวิหาร
เคยมีข่าวลือว่าท่านหญิงน้อยแห่งอารามหลิงซวีคือคนที่สวยที่สุดในอาณาจักรกลาง ชายผู้มีพรสวรรค์สูงและหน้าตาดีนับไม่ถ้วนพยายามทุกวิถีทางเพียงเพื่อจะได้รอยยิ้มจากนาง ภู่อี้เป็นหนึ่งในคนที่ตามซื้อนางในเวลานั้น ไม่รู้ว่าทําไมท่านหญิงน้อยแห่งอารามหลิงซวีถึงเลือกแต่งงานกับกู่อี้ แต่คู่ที่เคยถูกมองว่าเป็นคู่สวรรค์สร้างและได้รับพรจากผู้คนมากมายก็เปลี่ยนไปอย่าง สิ้นเชิงในตอนสุดท้าย
ภายในวิหารมารโลหิต ไม่มีใครกล้าเอ่ยถึงบุคคลนั้น กู่ซินเยียนที่ยังเด็กมากเคย เห็นคนผู้นั้นครั้งหนึ่งตอนเดินไปเจอเข้ากับนางโดยไม่รู้ตัว และเห็นว่านางสวยมากจริงๆ
แต่ไม่รู้ทําไม หลังจากกู่อี้แต่งงานกับท่านหญิงน้อยแห่งอารามหลิงซวีแล้ว เขาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ไม่มีความรักใคร่หลงใหลอย่างตอนที่ตามซื้อนางอีกต่อไป แต่เปลี่ยนเป็นความเย็นชาและห่างเหิน
แม้แต่การเกิดมาของกู่อิ่งก็ไม่สามารถช่วยกอบกู้อะไรได้ ในวันที่กู่อิ่งเกิด กู่อี้ก็รับแม่ของซินเยียนเข้าสู่วิหารมารโลหิตในฐานะเจ้าสาว ทั่วทั้งวิหารมารโลหิตมีแต่ความยินดี แต่ไม่มีสักคนที่นึกถึงท่านหญิงน้อยผู้กําลังคลอดบุตรด้วยความเจ็บปวด
กู่ซินเยียนจําตอนที่ท่านหญิงน้อยเสียชีวิตไม่ได้แล้ว จําได้แค่ว่าการตายของนางเงียบมาก ซินเยียนมารู้ข่าวนางก็ตายไปหลายปีแล้ว
ไม่ใช่ว่ากู่ซินเยียนไม่รู้ว่ากู่อี้ปฏิบัติกับนางและกู่อิ่งแตกต่างกันอย่างมาก
ทั้งคู่เป็นลูกของเขา แต่ความใจร้ายของเขาที่มีต่อกู่อิ่งก็ทําให้กู่ซินเยียนรู้สึกหวาดหวั่น