ทานมื้อเย็นแล้ว ซารางก็กระโดดไปมาจะดูทีวี คิดอยากจะดู Boonie Bears อยู่ตลอดเวลา แต่สามทุ่มครึ่งแล้วและพรุ่งนี้ยังต้องไปเรียน เชอร์รีนจึงต้องปิดทีวีอย่างแข็งกร้าว
ที่จริงแล้ว ซารางกลัวเชอร์รีนเล็กน้อย เห็นสีหน้าของเธอแล้ว ถึงแม้จะไม่ยินยอมเท่าไหร่ แต่ก็ต้องลุกขึ้นกลับไปที่ห้อง
หลังจากกล่อมเธอหลับ เธอกลับไปที่ห้อง ก็เห็นชายหนุ่มวางมือซ้ายไว้บนคอ ตรงหน้าวางชุดสีแดงสุดฮอตนั้นไว้ เหลือบมองเธอเข้ามา แตะหน้าผากอย่างเย่อหยิ่ง ความหมายที่ต้องการแสดงชัดเจนอย่างมาก
แอบกัดฟัน เชอร์รีนหยิบขึ้นมาอย่างเซ็งๆ จากนั้นเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว
หลังจากเห็นสภาพตัวเองจากกระจก แก้มก็แดงเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย นี่จะเดินออกไปอย่างไรล่ะ？
อย่าพูดว่าตั้งใจหลอกเขาเลย ตอนนี้เกรงว่าเธอจะไม่สามารถออกจากประตูนี้ได้ด้วยซ้ำ เพราะยังไง หน้าเธอก็ไม่หนาเท่าเขา！
อยู่ในห้องแต่งตัวนานมากแล้ว ชายหนุ่มส่งเสียงเร่งเข้ามาผ่านประตูไม่หยุด
สูดหายใจลึกๆ จากนั้น เชอร์รีนจึงเดินออกไป
ทันใดนั้น สายตาของออกัสก็หม่นลงทันที
เลือดบนตัวไหลมา ออกัสผลักตัวเธอออก จากนั้นกระโดดลงจากเตียงและเดินไปที่ห้องน้ำก้าวยาวๆ
เป็นฤดูใบไม้ผลิแล้ว ค่ำคืนจึงรู้สึกหนาวเย็น แต่เมื่อน้ำเย็นๆรดใส่ตัว เขาไม่รู้สึกถึงความเย็นเลยสักนิด ยังคงร้อนสุดๆ
เธอไม่ได้ทำอะไรที่ล่อใจเกินไปเลย ก็แค่รุกให้เขายอมจำนนในทันที ……
ออกัสหายใจออก มือใหญ่เช็ดน้ำออกจากใบหน้า แขนยาวอันแข็งแรงพิงกับกำแพง ปล่อยให้น้ำเย็นๆไหลลงมาตามร่างกาย สุดท้ายก็ไม่ลืมที่จะสาปแช่ง
เชอร์รีนยิ้มที่มุมปากสำเร็จ ยื่นมือไปดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเอง จงใจพูดไปที่ห้องน้ำ：“คุณออกัส ยังล้างไม่เสร็จอีกเหรอ？”
“คุณหุบปากไปเลยนะ……”น้ำเสียงของชายหนุ่มมีความหยาบคาย
“นี่ไม่ใช่คำตอบของประโยคนั้นหรอกเหรอ ทำบาปหนีไม่พ้นหรอก แล้วทำไมต้องทำด้วยล่ะ？”เธอเปิดดูนิตยสารอย่างสบายๆ
ทางด้านนี้มีสถานการณ์สบายๆอย่างเห็นได้ชัด ส่วนชายหนุ่มที่กำลังสู้กับน้ำเย็นอยู่ในห้องน้ำกลับอยู่ในสถานการณ์ทั้งเย็นและร้อน
ออกัสคิด การกระทำแบบนี้ต่อไปควรทำให้น้อยลงที่สุด เขาประเมินความอดทนของเขา และประเมินความยั่วยวนของเธอต่ำไปอย่างเห็นได้ชัด
เมื่อกี๊ถ้าอยู่อีกสักพัก ยากที่จะรับประกันว่าเขาจะไม่มีเลือดกำเดาไหล ……
รุ่งเช้าวันถัดมา
เชอร์รีนตื่นเช้ามาก ทั้งสองยังไม่ตื่นมา เธอก็ลงไปซื้ออาหารเช้า
ชั้นล่างคอนโดมีร้านอาหารเช้า คนเยอะมาก เธอสั่งเสี่ยวหลงเปาถาดหนึ่ง จากนั้นก็เอาน้ำเต้าหู้อีกสองสามแก้ว แล้วเอาพายอีกสองสามชิ้น
หลังจากเธอออกไปเพื่อขึ้นไปชั้นบน ร่างหนึ่งก็เดินออกมาจากความมืด มองเธออยู่สองสามวินาที จากนั้นก้าวเท้าเข้าไปในร้านขายอาหารเช้า
นานมาก ร่างนั้นจึงออกมาจากร้านอาหารเช้าอีกครั้ง เถ้าแก่ร้านอาหารเช้าส่งเธอด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้ม
ระหว่างอยู่ที่ร้านอาหารเช้า ก็ไม่รู้ว่าเขากับเถ้าแก่พูดอะไรกัน ……
จากนั้น ผู้ชายคนนั้นก็ไปโรงแรม สิงหารออยู่ในห้องนานแล้ว เห็นเขาเข้ามา จึงเงยหน้าขึ้น：“จัดการแล้วใช่ไหม？”
“ใช่ครับ กำชับเรียบร้อยแล้ว”ชายหนุ่มพยักหน้า
“งั้นก็ดี……”สิงหาลุกขึ้น สีหน้าหม่นลงเล็กน้อย มองอารมณ์ไม่ออก
……
ซารางกินไปเยอะ เสี่ยวหลงเปาถาดหนึ่งแทบจะถูกเธอคนเดียวกินจนเกลี้ยง ออกัสกินไปไม่กี่ชิ้น ก็รู้สึกว่ารสชาติดี
พูดสองคำนี้ออกมาจากปากของคุณชายออกัสได้ไม่ง่ายเลย ดูเหมือนว่าอาหารเช้าร้านนั้นจะทำได้ไม่เลวจริงๆ และยังอยู่ไม่ไกลอีก ราคาก็คุ้มค่ามาก ต่อไปก็คิดว่าจะซื้ออาหารเช้าร้านนั้น
จากนั้นวันถัดมา เธอก็ไปร้านอาหารเช้าร้านนั้นอีก ซารางอยากกินเสี่ยวหลงเปาที่นั่นมาก
“เสี่ยวหลงเปาสอง โจ๊กข้าวสีดำหนึ่งถ้วย แล้วก็น้ำเต้าหู้สองแก้วห่อกลับหมดค่ะ”พูดไป เชอร์รีนก็หยิบกระเป๋าเงินไปด้วย
“ไม่มีน้ำเต้าหู้แล้ว โจ๊กลูกเดือยก็ดีมากนะคะ มีคุณค่าทางโภชนาการสูงมาก”พนักงานแนะนำ สายตาสั่นคลอนเล็กน้อย
แต่เชอร์รีนไม่เคยกินโจ๊กลูกเดือย จึงพยักหน้า แล้วหยิบเงินออกมา：“งั้นก็เปลี่ยนเป็นโจ๊กลูกเดือยละกัน”
ครั้งแรกที่กินโจ๊กลูกเดือย รสชาติก็ดีมาก เปรี้ยวๆหวานๆ เหมาะสมกับความอยากอาหารของเธอหลังตั้งครรภ์มาก ซารางก็ชอบดื่ม
สิงหาไม่ได้มาหาเธอสองสามวันนี้เลย และก็ไม่ปรากฏตัวตรงหน้าเธอ ได้ยินว่าช่วงนี้กำลังให้ความร่วมมือกับทางโรงพยาบาลหาไขกระดูกที่เหมาะสม
ข่าวนี้สำหรับเชอร์รีนแล้ว เรียกได้ว่าเป็นข่าวดี ถ้าสามารถหาไขกระดูกที่เหมาะสมได้ งั้นก็คงดีมาก
ขณะเดียวกัน ในใจเธอก็รู้ดี วันนั้นสิงหาคุกเข่าให้เธอที่ร้านน้ำชา เป็นขีดจำกัดที่สุดของเขาแล้ว
ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ไม่ว่าสิงหาจะอยู่เมืองSหรืออำเภอซีซ่าก็เป็นคนมีชื่อเสียงทั้งนั้น คุกเข่าให้เธอ แน่นอนว่าเป็นการทำร้ายเกียรติตัวเอง แล้วจะมาหาเธออีกได้ไง？
กนกอรกับจักรกฤษรู้ข่าวที่เธอท้องนานแล้ว ให้เธอกลับประเทศทุกวัน จะบำรุงร่างกายให้เธอ
สองสามวันนี้กนกอรทำอาหารอร่อยเยอะมาก จากนั้นแค่ถึงเวลาเลิกเรียนจักรกฤษก็จะมารับเธอ
ทุกวันจะกินอย่างอิ่ม หลังจากกินที่บ้านแล้ว ตอนค่ำเธอกลับไปที่คอนโดออกัส ถึงแม้ในใจของจักรกฤษกับกนกอรจะยังรู้สึกยุ่งเหยิงต่อออกัสไม่คลายออกไป แต่พอเห็นความสัมพันธ์ของทั้งสองดีขนาดนี้ แล้วก็ยังมีลูกแล้วด้วย จึงไม่พูดอะไรอีก
เรื่องราวเดินมาถึงจุดนี้แล้ว ไม่ใช่ว่าพวกเขาพูดอะไรก็จะทำให้ทั้งสองตัดขาดกันได้
จักรกฤษมองเธอจึงถอนหายใจยาวๆ：“ที่จริงตอนนั้นพ่อก็เห็นด้วยกับความคิดแม่แก ประเทศชาติดีจริงๆ ใครจะไปรู้ว่าทางนี้ที่ลูกเลือกจะผิด”
“พ่อ ทำไมจู่ๆก็พูดแบบนี้ล่ะ เรื่องราวผ่านไปแล้วไม่ใช่เหรอ？ฉันว่าเขาก็ดีมาก”เชอร์รีนกอดแขนของเขาไว้ เธอได้รับจดหมายจากประเทศ ว่าเขายืนได้แล้ว และก็เดินได้แล้วด้วย
“ตอนนี้ใจเอียงไปที่เขาแล้วเหรอ เฮ้อ ลูกนี่นะ！แล้วก็ พ่อไปดูแม่แท้ๆของลูกที่โรงพยาบาลแล้ว”
พอได้ยิน เชอร์รีนจึงขมวดคิ้ว เห็นแบบนี้ จักรกฤษจึงดื่มชา แล้วตบมือของเธอ：“พวกเราเลี้ยงลูกมายี่สิบกว่าปี แต่ถึงอย่างไรลูกก็เป็นลูกที่เธอคลอดออกมา ช่วงนี้ท้องบริจาคไขกระดูกให้เธอไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นด้านความรู้สึกหรือเหตุผล พ่อกับแม่ลูกก็ต้องไปดูที่โรงพยาบาล และก็เป็นเพราะเธอ พ่อถึงได้มีลูกสาวที่เชื่อฟังและเข้าใจดีอย่างลูก”
ไม่พูดอะไรอีก ก็แค่โดยส่วนตัวแล้วเธอไม่อยากให้พ่อแม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับวินดา
จากนั้น จักรกฤษกับกนกอรไปเยี่ยมวินดาที่โรงพยาบาลอีกสองครั้ง ซื้อสิ่งของราคาแพงไปเล็กน้อย
วินดาไม่ได้พูดขอเชอร์รีนกลับมาจากพวกเขา แค่ส่วนนี้ ทั้งสองก็เต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณเธอแล้ว
เลี้ยงตั้งแต่เด็กจนโต จะทำใจปล่อยไปได้ไง？