“นายจะบอกว่านายรับมันมาคนเดียวหมดเลยงั้นเหรอ?” มือทั้งสองของยองซานสั่นสะท้านด้วยความตื่นเต้นอย่างช่วยไม่ได้
“ทำไมเควสเนื้อเรื่องหลักถึงให้สิทธิ์นายขนาดนี้กัน?!” ความอิจฉาของยองซานประทุขึ้นอย่างรวดเร็ว ทว่าฮยอนนูกลับกำลังตกอยู่ในภวังค์แห่งความคิด
‘คอนเทนต์เกี่ยวกับการต่อสู้ไม่ควรจะนำมาใช้บ่อย ๆ ในการสตรีม…’
อารีน่านั้นเปรียบเสมือนหลักประสำหรับเขา มันจะกลายเป็นจุดขายสำคัญเมื่อเขากลายเป็นสตรีมเมอร์เต็มตัว เขาวางแผนไว้ว่าจะเปิดตัวสตรีมครั้งแรกตอนที่เปลี่ยนอาชีพครั้งที่สอง อย่างไรก็ตามการประลอง 100 ครั้งในอารีน่าดันมาถึงเสียก่อน และนั่นทำให้ฮยอนนูลังเลใจอยู่พอสมควร
‘ฉันควรจะไปอารีน่าตอนนี้เลยดีไหม? หรือควรจะรอให้ถึงเลเวล 50 ก่อนแล้วค่อยเริ่มสตรีมดี?’
“ทำไมต้องคิดอะไรมากมายด้วย? แค่สตรีมไปก็พอแล้ว ถึงอย่างไรก็ไม่มีใครโค่นนายลงได้หรอก ไนกี้เองก็หนุนหลังนายอยู่ จะมีใครมาทำอะไรนายได้?”
สิ่งที่ฮยอนนูกำลังกังวลอยู่นั้นคือพวกผู้เล่นเกรียน ๆ ตามกระแส ผู้เล่นจำพวกนี้ส่วนใหญ่จะมีเลเวลอยู่ราว ๆ 100 และผ่านการเปลี่ยนคลาสครั้งที่สองมาแล้ว พวกเขามักจะคอยมาก่อกวนคอนเทนต์ของสตรีมเมอร์ชื่อดัง และบางครั้งก็ถึงกับ PK สตรีมเมอร์ที่ยังมีเลเวลไม่สูงด้วย อย่างไรก็ตามต่อให้ผู้เล่นพวกนี้จะเกรียนแค่ไหนแต่เวลาเจอคนจริงแล้วก็หงอกันหมด
ฮยอนนูในตอนนี้แม้จะไม่ได้มีพลังมากมายหรือเป็นแรงค์เกอร์มีลำดับในอารีนา แต่เขาก็มีกำแพงยักษ์อันแข็งแกร่งหนุนหลังอยู่
“ก็คงงั้นมั้ง? ถ้างั้นฉันจะเริ่มสตรีมวันจันทร์หน้าก็แล้วกัน”
“แล้วนายจะทำอะไรก่อนจะถึงวันนั้นล่ะ?”
“ว่าจะปล่อยวิดีโอโปรโมตสักคลิปสองคลิป แล้วก็จะรีบอัพเลเวลให้ถึง 50 ก่อน”
“งั้นเหรอ? เอาตามนั้นก็แล้วกัน”
***
วันนี้ช่างเป็นวันที่สดใสสำหรับเอลลิส เขาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าด้วยสภาพร่างกายที่สุดแสนจะสดชื่น แถมในระหว่างทางกลับบ้านตอนที่ออกไปยิมเขายังเก็บแบงก์ 5 ดอลล่าได้ที่หน้าบ้านของเขาด้วย อย่างไรก็ตามนั่นยังไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเขาในวันนี้
[จากบอสใหญ่ประจำซอย]
อีเมลที่เขากำลังอยู่ในที่สุดก็ถูกส่งมา เอลลิสรีบเปิดดูวิดีโอของฮยอนนูทันที ทว่าครั้งนี้มันไม่ได้มีเนื้อหาเกี่ยวกับการต่อสู้อันดุเดือดเหมือนวิดีโอก่อน ๆ อย่างไรก็ตามมันกลับดูน่าตกใจยิ่งไปกว่านั้นอีกเนื่องจากมันเป็นการต่อสู้อันดุเดือดระหว่างฮยอนนูกับหมียักษ์ที่มีความสูงเกินสามเมตร วิดีโอนี้จะต้องได้รับความสนใจอย่างแน่นอนเพราะเจ้าหมียักษ์ที่ว่านั่นคือมอนสเตอร์ระดับบอส
“ให้ตายเถอะ! เรื่องจริงเหรอเนี่ย?”
วิดีโอการต่อสู้ระหว่างฮยอนนูและหมียักษ์ดำเนินมาถึงจุดไคลแมกซ์ มือทั้งสองของเอลลิสเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เขาตื่นเต้นจนแทบบ้า
“ฉันเคยได้รับคำแนะนำมาว่าควรจะดูวิดีโออีกครั้งก่อนที่จะตัดต่อ ขอฉันดูอีกซักครั้งก็แล้วกันนะ”
เขาเล่นมันอีกหนึ่งครั้ง…สองครั้ง…และ…สามครั้ง
สายตาทั้งสองของเอลลิสถูกตรึงแน่นไว้กับวิดีโอ เขาไม่รู้เลยว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว จนกระทั่งถึงช่วงเอลลิสก็ยังคงหมกมุ่นอยู่กับการตัดต่อ
“รีบทำให้เสร็จก่อนแล้วค่อยนอนก็แล้วกัน”
เอลลิสฝืนความง่วงของตัวเองไว้ เขารีบตัดต่อวิดีโอของฮยอนนูจนเสร็จแล้วรีบส่งให้ฮยอนนูโดยทันที ในตอนนที่เขากดปุ่ม ‘ส่ง’ ไปนั้นเอง ศีรษะของเอลลิสก็ฟุบลงไปบนโต๊ะและหลับไปแบบไม่รู้สึกตัวเลยแม้แต่น้อย
***
การรายงานผลของงานในครั้งนี้จะเป็นเหมือนกับที่ผ่าน ๆ มาหากเคลไม่ได้พูดอะไรออกมาเสียก่อน
“บอส! ผมได้รับการติดต่อมาจากคุณคังครับ”
“ทำไมเขาถึงได้ติดต่อคุณมากัน?”
“เขากำลังจะเริ่มสตรีมแล้วครับ จะเริ่มในวันจันทร์หน้า”
“อีกสามวันงั้นเหรอ…” เจมี่เคาะโต๊ะด้วยนิ้วชี้ของเขา มันเป็นท่าทางที่เขามักจะทำเมื่อกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
“มีผู้ดูแลคนไหนที่กำลังว่างอยู่บ้างไหม?”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นเคลก็ยื่นแท็บเล็ตมาตรงหน้าเขา “ตามที่ท่านเห็นเลยครับ อดัมกับจูโน่กำลังว่างอยู่ ส่วนตัวผมคิดว่าจูโน่น่าจะดีกว่า เพราะเขาอยู่ในพื้นที่ใกล้ ๆ กัน”
“โอเค! ถ้าคุณคิดเช่นนั้นละก็ ผมจะมอบหมายให้จูโน่เป็นผู้ดูแลคุณคังงก็แล้วกัน”
เมื่อเจมี่พูดจบเคลก็ถามคำถามหนึ่งกับเขา “เราควรจะคอยดูแลเขาไปจนถึงตอนไหนดีครับ?”
“คิดว่าจนกว่าคุณคังจะไปถึงเลเวล 100 เพราะนั่นเป็นช่วงเปลี่ยนคลาสครั้งที่สองพอดี”
“โอเคครับบอส ผมจะบอกจูโน่ให้นะครับ”
เคลออกจากออฟฟิศไปพร้อมกับแท็บเล็ตของเขา เมื่ออยู่คนเดียวแล้ว เจมี่ก็เริ่มเปิดดูวิดีโอที่ได้รับมาใหม่อีกครั้ง
[การต่อสู้ระหว่างคนกับหมี.avi]
“เป็นวิดีโอที่น่าจะเรียกกระแสได้เป็นอย่างดีเลย”
แม้วิดีโอจะมีความยาวเพียง 15 นาที แต่เจมี่ก็ใช้เวลาถึงหนึ่งชั่วโมงก่อนจะละสายตาจากมันได้
***
ตอนนี้ฮยอนนูอยู่ในเขตพื้นที่ป่าใกล้ ๆ กับยุสมา เขากำลังถือหนังสือเล่มหนึ่งไว้ในมือ
[ทักษะ ‘การควบคุมพลังเวท’]
ชื่อของหนังสือเล่มนี้คือการควบคุมพลังเวท มันเป็นหนังสือทักษะที่ฮยอนนูอยากได้มาก่อนหน้านี้
“ดีจริง ๆ ที่ได้เซ็นสัญญากับไนกี้”
จริง ๆ แล้วฮยอนนูตั้งใจจะซื้อมันตอนที่เขาเปลี่ยนอาชีพครั้งที่สองหรือตอนที่เขามีเงินมากพอ ทว่าเขากลับได้รับมันมาเพราะการทำสัญญากับไนกี้
[หน้าต่างแสดงข้อมูลตัวละคร]
[ชื่อตัวละคร: คังฮยอนนู]
เลเวล: 47
อาชีพ: นักรบ
ฉายา: นักรบผู้ได้รับการยอมรับจากคาน ดาวดวงใหม่ผู้ได้รับการยอมรับจากเลบรอน บุคคลแรกผู้ได้พบกับจักรพรรดิ บุคคลแรกผู้ย่างกรายเข้าสู่เขตพระราชวังแห่งอาณาจักร
ค่าสเตตัส: พละกำลัง 70(+153) ความว่องไว 110(+43) พลังโจมตีทางกายภาพ 60(+100) พลังโจมตีเวทมนตร์ 60 พลังงานการต่อสู้ 6(+50)
แต้มสเตตัสคงเหลือ: 0
“ตอนนี้ฉันมีพลังเวทมนตร์เพียงพอแล้ว แต่ยังไงก็ต้องเรียนรู้วิธีที่จะใช้มันให้ถูกต้องด้วย”
ค่าพลังโจมตีเวทมนตร์ 60 แต้มไม่ได้เป็นจำนวนที่สูงมากนัก อย่างไรก็ตามสำหรับฮยอนนูที่มีเลเวลเพียงแค่ 47 เท่านี้ก็ถือว่ามากแล้ว แม้จะไม่สามารถร่ายเวทออกมาตลอดการต่อสู้ได้ แต่อย่างน้อยมันก็พอจะใช้ร่ายเวทได้สักสองสามนาที
[คุณได้ใช้หนังสือทักษะระดับแรร์]
[ทักษะถูกสร้างขึ้นแล้ว]
[ทักษะ ‘การควบคุมพลังเวท’]
[ทักษะที่ทำให้คุณสามารถควบคุมพลังเวทมนตร์ของตัวเองได้]
รูปแบบ: แสดงผลอัตโนมัติ
ระดับ: แรร์
ระดับประสิทธิภาพของทักษะ: F
ทำให้สามารถจัดแบ่งการใช้มานาได้ เพิ่มพลังเวทที่สามารถจัดแบ่งได้ 10%
‘ตอนนี้ฉัน…’
“เป็นยอดนักดาบแล้ว!”
แสงสีฟ้าเปล่งประกายออกมาจากดาบยาวปลายมนของเขา
“ต้องอย่างนี้สิ! ใช่มั้ยทังอี?”
“หวา! ไอ้เจ้านายท่าน วางฉันลงก่อน! มึนหัวไปหมดแล้ว!”
ฮยอนนูกอดทังอีและจับเขาเหวี่ยงไปรอบ ๆ อย่างมีความสุข เมื่อเขาหนำใจจึงค่อยวางทังอีลง
“โอ๊ย! หมุนไปหมดเลย ไอ้เจ้านายท่านแยกร่างออกมามีสองคนแล้ว” ทังอีผู้กำลังมึนอยู่นั่งลงกับพื้นพร้อมทั้งเอามืออุดหูทั้งสองของตนไว้ “ไอ้เจ้านายท่านนิสัยไม่ดี!”
ฮยอนนูหัวเราะอย่างอารมณ์ดี เขาเปิดช่องเก็บแล้วหยิบขนมปังก้อนเล็ก ๆ สีแดงก้อนหนึ่งออกมา มันคือขนมปังที่เขาได้รับมาจากการฆ่าเจ้าหมีนกฮูกยักษ์นั่นเอง
“ทังอี! เอานี่ไปสิ”
[อนูของหมียักษ์]
[อนูของหมียักษ์ที่ถูกเปลี่ยนรูปให้กลายเป็นขนมปัง]
ระดับ: แรร์
ข้อจำกัด: ใช้กับสัตว์เลี้ยง
ความสามารถ: ค่าความสามารถต่าง ๆ จะเพิ่มขึ้นแบบสุ่มเมื่อกิน (ค่าความสามารถต่าง ๆ จะเพิ่มขึ้นสูงสุดได้ถึง 100 แต้มต่อหนึ่งค่า)
“นี่มัน!…อนูไม่ใช่เหรอ? ไอ้เจ้านายท่านเอามาให้ฉันเดี๋ยวนี้เลย” ทังอีกระโดดเข้าหาขนมปังที่ถูกเรียกว่า ‘อนู’ โดยทันที
ทว่าฮยอนนูก็ยังไม่ยอมมอบขนมปังนี้แก่ทังอีง่าย ๆ เขาตัดสินใจว่าจะใช้โอกาสนี้ดัดนิสัยเสีย ๆ ของทังอี “สัญญาก่อนว่าต่อจากนี้นายจะเรียกฉันว่า ‘นายท่าน’ เอาคำว่า ‘ไอ้เจ้า’ ออกไปซะแล้วฉันจะให้นาย”
“ได้เลย!” ทังอีตอบตกลงแม้ว่ามันจะรู้สึกกลุ้มใจอยู่บ้าง ไม่ว่าอย่างไรมันก็คุ้มค่าเพราะหากเขากินอนูเข้าไปแล้ว ค่าสถานะทั้งหมดจะเพิ่มขึ้นแบบสุ่ม แม้มันจะเป็นเพียงแค่การเพิ่มค่าพลังเฉย ๆ ในมุมมองของผู้เล่น แต่สำหรับ NPC แล้วนี่ถือเป็นการเพิ่มพลังอย่างแท้จริงให้กับตัวเองโดยตรง
[หน้าต่างแสดงข้อมูลตัวละคร]
[ชื่อตัวละคร: ทังอี]
เลเวล: 35
เผ่าพันธุ์: ตุ๊กตาหมี
ฉายา: ทายาทแห่งเกาะบุงบุง
ค่าสเตตัส: พละกำลัง 75 ความว่องไว 75 พลังโจมตีทางกายภาพ 90 พลังโจมตีเวทมนตร์ 170
ทายาทแห่งเกาะบุงบุง ความสามารถพิเศษทางกายภาพแบบหมีและพลังเวทมนตร์ที่แข็งแกร่งเป็นลักษณะเด่นของเผ่านพันธุ์นี้ การกระทำที่แสดงออกมาของมันบ่งบอกถึงความรักต่อตัวผู้เป็นเจ้านายอย่างมาก แม้จะดูตรงข้ามกับนิสัยที่ชอบพูดจาแบบยโสโอหังก็ตาม
ค่าความสัมพันธ์: 38
ทักษะที่มี: การเคลื่อนที่ของหมี, คำอวยพรแห่งป่า
ฮยอนนูตรวจเช็คหน้าต่างข้อมูลตัวละครของทังอีก่อนที่จะมอบขนมปังให้
“งั่ม ๆ ๆ ๆ” หลังจากได้อนูมาแล้วทังอีก็รีบหยิบใส่ปากโดยไม่ลังเลเลย ทันใดนั้นเองก็มีแสงเปล่งประกายออกมาจากตัวทังอีคล้ายกับตอนที่ทังอีออกมาจากไข่
[สัตว์เลี้ยง ‘ทังอี’ ของคุณได้ใช้ ‘อนูของหมียักษ์’]
[ค่าพละกำลังเพิ่มขึ้น 38 แต้ม]
[ค่าความว่องไวเพิ่มขึ้น 27 แต้ม]
[พลังโจมตีทางกายภาพเพิ่มขึ้น 56 แต้ม]
[พลังโจมตีเวทมนตร์เพิ่มขึ้น 100 แต้ม]
[สัตว์เลี้ยง ‘ทังอี’ ของคุณมีพลังโจมตีเวทมนตร์เกิน 250 แต้ม ส่งผลให้สกิลใหม่ถูกสร้างขึ้น]
“สุดยอด!” ฮยอนนูหลุดตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น เขาช่างดวงดีมากจริง ๆ ผลของการใช้อนูออกมาดีมากตามที่เขาคาดหวังไว้ นอกจากนี้ค่าพลังโจมตีเวทมนตร์ของทังอียังเพิ่มสูงถึง 250 ทำให้มันได้รับทักษะใหม่ นี่ถือเป็นเรื่องที่ดีมาก ๆ
[ทักษะ ‘สายฟ้า’]
[ปล่อยสายฟ้าออกมาจากการใช้พลังเวทมนตร์]
รูปแบบ: เรียกใช้
ระดับ: แรร์
ระดับประสิทธิภาพของทักษะ: F
ปล่อยกระแสไฟฟ้าออกมาสูงสุด 3 สาย
คูล์ดาวน์: 10 วินาที
[ทักษะ ‘การดึงดูดพลังเวท’]
[ความสามารถประจำเผ่าตุ๊กตาหมี]
รูปแบบ: แสดงผลอัตโนมัติ
ระดับ: ยูนีค
ระดับประสิทธิภาพของทักษะ: F
เพิ่มพลังเวทมนตร์ 20% การฟื้นฟูพลังเวทเพิ่มขึ้น 20%
ตอนนี้ทังอีมีทักษะโจมตีแล้ว มันไม่ต้องเอาแต่คอยบัฟแล้วเชียร์เจ้านายอยู่ด้านหลังอีกต่อไป
‘จะอัพเลเวลจนถึง 50 ก็ไม่น่าจะยากแล้วใช่ไหม?’
หากทังอีสามารถใช้สายฟ้าช่วยเขาจากข้างหลังได้ละก็ ความเร็วในการล่าของฮยอนนูจะต้องเพิ่มขึ้นอย่างมากแน่นอน
[หน้าต่างแสดงข้อมูลตัวละคร]
[ชื่อตัวละคร: ทังอี]
เลเวล: 35
เผ่าพันธุ์: ตุ๊กตาหมี
ฉายา: ทายาทแห่งเกาะบุงบุง
ค่าสเตตัส: พละกำลัง 113 ความว่องไว 102 พลังโจมตีทางกายภาพ 148 พลังโจมตีเวทมนตร์ 270
ทายาทแห่งเกาะบุงบุง ความสามารถพิเศษทางกายภาพแบบหมีและพลังเวทมนตร์ที่แข็งแกร่งเป็นลักษณะเด่นของเผ่าพันธุ์นี้ การกระทำที่แสดงออกมาของมันบ่งบอกถึงความรักต่อตัวผู้เป็นเจ้านายอย่างมาก แม้จะดูตรงข้ามกับนิสัยที่ชอบพูดจาแบบยโสโอหังก็ตาม
ค่าความสัมพันธ์: 38
ทักษะที่มี: การเคลื่อนที่ของหมี คำอวยพรแห่งป่า การดึงดูดพลังเวท สายฟ้า
“ดูดีกว่าฉันอีกไม่ใช่นะเนี่ย”
หลังจากรับอนูเข้าไปแล้ว ค่าสถานะของทังอีก็แสดงให้เห็นว่าหากใส่ไอเทมเสริมด้วยแล้วละก็ เขาแทบจะเหนือกว่าฮยอนนูด้วยซ้ำ ในตอนนั้นเองรูปลักษณ์ของทังอีก็ไปเตะสายตาของฮยอนนูเข้า เดิมทีทังอีนั้นเป็นตุ๊กตาหมีที่มีความสูงราว ๆ 50 เซนติเมตรและมีสีน้ำตาลดำ ทว่าตอนนี้กลับมีขนสีน้ำตาลอ่อนปกคลุมไปทั่วร่างกายของเขา
‘นี่มันแทบจะ…’
“ทำไมนายดูเหมือนพวกจิ๊กโก๋เลยล่ะเนี่ย?”
“พูดอะไรของนายกันน่ะ? ไอ้เจ้านายท่าน” ทังอีไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ฮยอนนูพูดออกมาหมายถึงอะไร “จงบูชา จงสรรเสริญ ก้มลงที่แทบเท้าฉัน ไอ้เจ้านายท่าน ฉันได้พลังใหม่แล้ว”
โป๊ก!!!
“บอกให้เรียกว่านายท่านไง เจ้าตุ๊กตาหมีซื่อบื้อเอ๊ย!”