บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 624
เมื่อวางโทรศัพท์ลง เธอจึงเดินไปเปิดประตู
สายตาของเธอผสานเข้ากับร่างอันสวยงามของเฟลิเป้ที่ยืนอยู่ตรงหน้า
ชายหนุ่มยืนอยู่ในชุดคลุมนอนสีขาวซึ่งใส่อย่างหลวม ๆ กระดูกไหปลาร้าที่น่าดึงดูดโผล่ขึ้นมาจากเนื้อผ้าอันเบาบางนั้นอย่างเห็นได้ชัด
แม้ว่าก่อนหน้านี้เธอไม่รู้สึกถึงความไม่สบายใจใด ๆ ตอนที่ถอดเสื้อของเจเรมี่ออก แต่ในตอนนี้เธอกลับรู้สึกอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเห็นเฟลิเป้ในรูปลักษณ์เช่นนี้ ท่อนบนของร่างกายเจเรมี่ปรากฏขึ้นอย่างชัดเจนเมื่อนึกถึงตอนที่เธอทำแผลให้เขา
“มาบอกฝันดีเหรอคะ เฟลิเป้?” เธอยิ้มพลางยับยั้งความคิดที่กำลังเตลิดของเธอ
เฟลิเป้ยิ้มและเดินเข้ามาด้านใน
เมเดลีนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยมือออกจากลูกบิดประตู ซึ่งในตอนนี้เฟลิเป้กำลังจับและปิดประตูหลังจากเข้ามา
เสียงปิดประตูเป็นเชื้อเพลิงหล่อเลี้ยงความไม่สบายใจของเมเดลีนได้เป็นอย่างดี
“มีอะไรที่อยากจะพูดกับฉันอย่างนั้นเหรอคะ เฟลิเป้?” เมเดลีนที่ยืนอยู่ตรงประตูเผยรอยยิ้มเล็ก ๆ
เฟลิเป้หันหลับไปหาเธอ มองดูท่าทีที่ระมัดระวังตัวซึ่งแฝงอยู่ในดวงตาอันแวววาวของเมเดลีน ริมฝีปากยกขึ้นในขณะที่เขาเดินตรงเข้ามาจับมือเธอเอาไว้
“วีล่า หรือผมควรจะเรียกด้วยชื่อที่คุณได้รับมาตั้งแต่เกิดดีล่ะ เอวลีน” น้ำเสียงอันอ่อนโยนของเฟลิเป้ราวกับสายลมอันแผ่วเบาในยามเย็นของฤดูร้อนกระทบเข้าหูเธอ ในขณะที่นิ้วอันเรียวยาวทัดปอยผมเข้าที่หลังหูของเธอ
“ผมให้คำมั่นสัญญากับตัวเอง นับตั้งแต่วันที่คุณเกือบจะตายบนเตียงผ่าตัดเพราะเจเรมี่และเมเรดิธ ว่าผมจะไม่ยอมให้มีอะไรมาทำร้ายคุณได้อีก”
เมเดลีนค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา เผยให้ความซาบซึ้งตรึงใจภายในนั้น
“ขอบคุณมากนะคะ เฟลิเป้ หลังจากที่คุณช่วยชีวิตฉันวันนั้น และช่วยชีวิตฉันอีกครั้งตอนที่กำลังจะจมน้ำ ฉันคงจะตายไปแล้วถ้าไม่มีคุณอยู่ข้าง ๆ”
“ผมจะไม่ยอมให้เกิดอะไรกับคุณแน่” สายตาของเฟลิเป้นุ่มลึกขึ้น “ผมสัญญากับตัวเองตั้งแต่ตอนที่พวกเราเจอกับที่ชายหาดเอพริล ฮิลล์แล้ว และฉันขอสัญญาว่าฉันจะปกป้องคุณตอนไปเช่นกัน”
หลังจากที่ได้ยินคำพูดเหล่านั้น เมเดลีนเงยหน้ามองรายละเอียดต่าง ๆ บนใบหน้าของเขาด้วยสายตาที่เป็นประกาย
รูปคิ้วอันเข้ารูปที่คุ้นตาและดวงตาอันเป็นประกายเผยให้เห็นความอบอุ่นที่อยู่ภายใน แต่ในจิตใจของเธอกลับปรากฏภาพของเจเรมี่ขึ้นมาแทน
ก่อนที่จะถลำลึกลงไปมากกว่านั้น เธอก็พบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมแขนของเฟลิเป้เสียแล้ว
ชายหนุ่มตรงหน้ามีกลิ่นเย็นบางเบา แต่ทรงเสน่ห์เหลือเชื่อ
เมเดลีนใจเต้นแรงขึ้นทุกขณะ
ริมฝีปากบางขยับอย่างเย้ายั่วในขณะที่มองดูหญิงสาวที่งุนงงในอ้อมแขน
“เอวลีน”
“ฮืม?”
เมเดลีนเงยหน้าขึ้นด้วยท่าทีที่สับสน สายตาของเธอประสานเข้ากับสายตาเฟลิเป้ที่อยู่ตรงหน้า
สายตาของเขาจับจ้องมาที่เธอ ขณะที่ใบหน้าอันเย้ายวนชวนฝันของเขาดูเหมือนจะใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ
เมเดลีนที่ชะงักไปชั่วครู่ เธอหลับตาลงอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่ ในขณะนั้นเอง ริมฝีปากของเฟลิเป้ดูเหมือนกำลังจะประกบเข้ากับริมฝีปากของเธอ
เฟลิเป้หยุดนิ่ง ก่อนที่วางริมฝีปากของเขาลงบนหน้าผากของเมเดลีน
บอกได้เลยว่าในตอนนี้เมเดลีนยังไม่ยอมรับเขาอย่างเต็มตัว แต่เขาก็รอวันนี้มานานแสนนาน
เมเดลีนกำลังจะหาข้ออ้างผละตัวออกมาจากอ้อมกอดของเฟลิเป้ ทันใดนั้นเขาก็โอบเอวและพาเธอมายังเตียงนอน
เขากักเมเดลีนไว้ก่อนที่เธอจะได้ตอบโต้หรือหนีไปได้ จากนั้นเขาก็ก้มหน้าลงมาหาเธอและสัมผัสแก้มเธอด้วยมืออุ่น
“เอวลีน” เขาเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยน “ผมรู้นะ ว่าคุณจำไม่ได้หรอกว่าเราเคยมีความสุขกันขนาดไหนตอนที่อยู่ในเมืองเอฟ แต่ไม่เป็นไรนะ ผมจะช่วยให้คุณนึกออกเอง”
เสียงของเฟลิเป้แผ่วเบาลง และในค่ำคื่นอันเงียบสงัดเช่นนี้ เสียงนั้นได้พัดผ่านเข้าโสตประสาทของเมเดลีนขณะที่เธอกำลังเคลิบเคลิ้มไปกับมนต์สะกดของเขา
เธอมองขึ้นไปพบว่าระยะห่างระหว่างเขาทั้งสองค่อย ๆ ใกล้กันเรื่อย ๆ และได้ยินเสียงหัวใจเต้นระรัวได้อย่างชัดเจน
อย่างไรก็ตาม เมเดลีนรู้ดีว่าจังหวะหัวใจในทรวงอกของเธอไม่ได้มาจากความเสน่หา แต่เป็นความหวาดกลัวและรู้สึกไม่ดีมากกว่า
เฟลิเป้จูบลงบนหน้าผากของเธอในขณะที่นิ้วอันเรียวยาววางอยู่บนกระดุมบนชุดนอนของเธอ และค่อย ๆ ปลดกระดุมออกทีละเม็ด…