หลังจากประตูยานอวกาศถูกเปิดออก เเจ็คสัน ก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยของเดดพูล,เดดพูลได้เดินออกมาบิดขี้เกียจยืดตัวในยามเช้า ด้วยใบหน้าที่เสียโฉมของเขาจะว่ามันขัดกับธรรมชาติก็ไม่เเปลก
เห็นเดดพูลเดินออกมา เเจ็คสัน เลิกสนใจเเละมองไปโดยรอบเพื่อหาพวกเเรคคูนต่อ
“เห้,มิราจไนท์ ช่วยถ่ายภาพให้ฉันหน่อย เร็วเข้า!”เมื่อเห็นว่าตนเองมีหนทางกลับสู่โลกเเล้วเดดพูลต้องการถ่ายภาพบรรยากาศของที่นี่เพื่อเป็นที่ระลึก
เเจ็คสัน”…”
เเม้ว่าเขาจะรู้สึกทำอะไรไม่ถูกเเต่เเจ็คสันก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อทำตามที่เดดพูลต้องการ จะว่าไปนี่ก็เป็นประสบการณ์ออกนอกโลกครั้งเเรกของเดดพูลเเละเขา การที่จะถ่ายเก็บภาพบรรยากาศที่นี่ก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร
“ตรงนี้เเหละ! เออ ท่านี้! ไม่ดีกว่า ต้องท่านี้!”หลังจากมายืนหน้าเลนส์กล้องของเเจ็คสัน เดดพูล ได้โพสท่าต่าง ๆ จำนวนมากเพื่อให้เข้ากับอารมณ์ของเขาตอนนี้
จากนั้นไม่นาน เเรคคูน เเละ สตาร์ลอร์ด ก็เดินออกมาจากห้องโดรสาร พวกสตาร์ลอร์ดได้พากรูซไปที่เเอ่งน้ำใกล้ ๆ เเถวนี้
ตึก ตึก
“เอาล่ะ ไม่เเปลกใจที่นายต้องการจะถ่ายเก็บความทรงจำนี้ไว้ สถานที่เเห่งนี้สวยงามจริง ๆ “หลังจากเห็นพวกสตาร์ลอร์ดเเจ็คสันก็ถอนหายใจออกมา เขากล่าวกับเดดพูล
“ใช่เเล้ว,พวกเราต้องเก็บพวกความทรงจำที่นี่ไว้เยอะ ๆ เก็บจนเมมโทรศัพท์เต็มไปเลย”ได้ยินคำพูดของเเจ็คสัน เดดพูล รู้สึกดีใจอย่างมาก
จากนั้นเเจ็คสันก็ยื่นส่งโทรศัพท์มือถือให้กับเดดพูล เขารับมาพร้อมกับพุ่งตัวออกไปยังสถานที่ต่าง ๆ ที่มีวิวสวยงามทางด้านเเจ็คสันเขาได้เดินไปหาพวกสตาร์ลอร์ดที่พากรูซไปเเช่น้ำ
“ดูเหมือนว่าพวกเราจะโชคดีที่เลือกจะมาพักผ่อนที่ดาวดวงนี้ไม่เพียงเเต่จะพบเพื่อนชาวโลกอย่างพวกนาย เเต่ยังสามารถช่วยกรูซฟื้นฟูตนเองให้กลับมาได้อย่างรวดเร็ว ไม่งั้นพวกเราคงไม่รู้ว่าจะต้องอยู่ที่นี่หลายเดือนเเค่ไหน”เห็นกรูซเเช่น้ำอย่างสบายใจ เเละได้ยินเสียง มิราจไนท์เดินเข้ามา สตาร์ลอร์ด กล่าวด้วยรอยยิ้ม
“สภาพเเวดล้อมของดาวดึกดำบรรพ์นี้เหมาะเเก่การผักผ่อนอย่างเเท้จริง จริงสิ เเรคคูน ไปไหนเเล้วล่ะ เมื่อครู่ ฉันเห็นเดินออกมากับคุณ”เเจ็คสันกล่าวถามเเรคคูน
“เขาได้ใช้เครื่องตรวจจับเมื่อครู่นี้เเละพบอะไรบางอย่างดังนั้นเขาจึงขอเดินทางออกไปสำรวจชั่วครู่”สตาร์ลอร์ดอธิบายเพียงเล็กน้อย
“ออกไปสำรวจ?ข้างนอกนี้อันตรายอย่างมากถ้าเกิดว่าสัตว์ประหลาดพวกนั้นมันออกมา…!”เเจ็คสันรีบกล่าวออกมาทันทีเขาเป็นความความปลอดภัยของเเรคคูน
เพราะตั้งเเต่เเจ็คสันเดินทางเข้ามาในป่าเเห่งนี้เขาเจอสัตว์ร้ายจำนวนมากไม่ว่าจะเป็นสัตว์เล็กสัตว์น้อยหรือสัตว์ใหญ่จนกระทั่งสัตว์ประหลาดระดับ B เหล่านั้น พื้นที่ในป่าเเห่งนี้ต่างเป็นสถานที่อันตรายทั้งหมด
“ผ่อนคลายเถอะ ร็อคเก็ต มีอุปกรณ์ติดตัวมากมาย เขาสามารถหลบหนี จากสถานการณ์ต่าง ๆ ออกมาได้อย่างเเน่นอน นอกจากนี้เขาเพิ่งจะเริ่มต้นเดินทางออกไปยังทิศทางนั้นเชื่อว่าคงไปได้ไม่ไกลเท่าไหร่”เห็นเเจ็คสันเป็นห่วงเเรคคูน สตาร์ลอร์ดยิ้มออกมาพร้อมกับชี้นิ้วไปยังทิศทางที่ว่า
“เอาเถอะ ถ้าคุณว่ายังงั้น…”
“เฮ้ ช่วยฉันด้วย!”ขณะที่เเจ็คสันรู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อยเสียงขอความช่วยเหลือก็ดังขึ้นมาจากตรงปลอกเเขนของสตาร์ลอร์ด
สตาร์ลอร์ดรีบดูตำเเหน่งที่ว่าเเละต้นตอของเสียงทันที นี่เป็นเสียงของเเรคคูนไม่ผิดเเน่ ผ่านไปหลายวินาที เเจ็คสัน เเละ สตาร์ลอร์ด รีบวิ่งพุ่งเข้าไปยังทิศทางที่ว่าอย่างรวดเร็ว
จากนั้นไม่นานพวกเขาก็พบเเรคคูนที่ถือปืนยาวกระบอกใหญ่ไล่ยิงสัตว์ประหลาดเงาบkงอย่างภายในหุบเขาเหล่านี้หลังจากพวกมันถูกยิงมันก็ร่วงหล่นลงมาที่พื้นดินในเวลาต่อมา
เเรคคูนได้วิ่งหนีออกมาจากสถานที่ตรงนั้นทันที เเรคคูนนั้นเเม้จะตัวเล็กเเต่เขากลับมีพละกำลังขาที่วิ่งเร็วอย่างมาก เดดพูลที่อยู่บนต้นไม้ไม่ไกล เเทบจะหลุดปากหัวเราะออกมา นี่เป็นเรื่องที่เเปลกมาก มีมนุษย์เเมวมากลิ้งล้มที่เบื้องหน้าของเขา โชคร้ายที่เขาถ่ายรูปเอาไว้ไม่ทัน
“ฟู่วว,โชคดีที่ฉันวิ่งหนีออกมาได้ทันไม่งั้นเเย่เเน่!”เเรคคูนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
ในเวลานี้เเจ็คสันเเละสตาร์ลอร์ดก็ได้เดินมาถึงเบื้องหน้าของเเรคคูน เขาเห็นเงาเมื่อครู่ได้หายวับไปเเล้วทั้งสองคนพอจะเดาได้ว่าเเรคคูนได้เผชิญหน้ากับบางอย่างมา
“ร็อคเก็ตเกิดอะไรขึ้น?นายเจอสัตว์ประหลาดบางอย่างเข้างั้นหรอ?”สตาร์ลอร์ดกล่าวถามเเรคคูนอย่างรวดเร็ว
หลังจากนั้นเขาก็ก้มมองสำรวจเพื่อนของตัวเองโชคดีที่เเรคคูนไม่ได้รับบาดเจ็บ
“หึ่ม! พวกมันจู่โจมฉัน! ไอ้รากไม้เหล่านั้น มันคิดจะจัดการฉัน!”เเรคคูนกล่าวออกมาอย่างขุ่นเคือง
“รากไม้?อาวุธปืนของนายทำอะไรพวกมันไม่ได้งั้นหรอ?”สตาร์ลอร์ดกล่าวถามด้วยความสงสัย
“ป่าวหรอก! พวกมันมีมากเกินไป โชคดีที่ฉันวิ่งหนีได้เร็ว ไม่งั้นเเย่เเน่!”ได้รับการกระตุ้นทางคำพูดจากสตาร์ลอร์ด เเรคคูนรีบอธิบาย
เมื่อครู่เขาได้เดินทางออกไปสำรวจได้ไม่ไกลนักหลังจากตรวจสอบพื้นที่ผิดปกติ เเรคคูนก็พอเข้าใจอารยธรรมของดาวดวงนี้ อย่างไรก็ตาม เเรคคูนยังไม่ได้ทันได้สำรวจต่อเขาก็โดนรากไม้สีดำเเปลก ๆ พุ่งโจมตีเข้าใส่ พวกมันมีมากเกินไป จนเเรคคูนไม่สามารถตอบสนองได้ทัน ก่อนที่เขาจะหลบหนี เขาได้ยิงลูกบอลพลังงานไฟออกไปเพื่อปิดกั้นเส้นทางของพวกมันจำนวนมากก่อนที่จะวิ่งหลบหนีออกมา
“สัตว์ประหลาดรากไม้สีดำ ฉันเคยพบมันเมื่อวานนี้ พวกมันมีด้วยกันจำนวนมาก ทั้งยังมีความสามารถในการเคลื่อนที่ได้เร็ว พลังป้องกันของพวกมันเองก็ไม่ต่ำ หากไม่มีอาวุธดี ๆ ในการจัดการพวกมันเป็นวงกว้างเเล้วล่ะก็ ก็คงทำได้เเต่ปล่อยผ่านไป”เเจ็คสันรีบอธิบาย
“หึ่ม! คอยดูเถอะ คราวนี้ฉันรู้เเล้วว่าควรจะเตรียมตัวอย่างไร ฉันจะกลับไปถอนรากถอนโคนพวกมัน!”เเรคคูนตะโกนออกมาด้วยความโกรธ
“จริงสิ นายพบอะไรบ้างในการสำรวจครั้งนี้?”สตาร์ลอร์ดกล่าวถามอย่างรวดเร็ว