ตอนที่ 966 เข้าเยี่ยมชม
หยางหลางหน้าแดง เขาส่ายหัว “ ไม่เป็นไรหรอกนะ สบายใจได้ พวกเขาไม่ได้มาเพราะเรื่องนี้แน่นอน พ่อเห็นไหม ? มีคนอื่นอยู่ข้างๆเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยด้วย คงไม่ได้มาหาเราเพื่อหารือเรื่องธุรกิจแน่ๆ ”
พ่อหยางมองตรงไปเบื้องหน้า เมื่อเห็นว่ามีชายสองคนยืนอยู่ข้างๆเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจริงๆ และพวกเขาก็หันมองมาทางด้านนี้ “ อย่าเดาสุ่มสี่สุ่มห้า บางทีอาจมาทวงหนี้เราก็ได้ ? ”
“ จะเป็นไปได้ยังไง ? พ่อเป็นหนี้อย่างงั้นเหรอ ? ” หยางหลางมองไปที่พ่อหยาง
พ่อหยางส่ายหน้า “ ไม่มี ”
ในระหว่างที่พูดคุยกันอยู่นั้น ทั้งสองก็เดินใกล้เข้ามากกว่าเดิมแล้ว เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยโบกมือให้หยางหลาง ” นี่ขนาดร้องเรียกแล้วนะ ทำไมพวกคุณยังไม่รีบเดินมากันเร็วๆอีก ? ”
พอพูดจบ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็ชี้ไปที่ชายวัย 30 กว่าที่อยู่ข้างกาย ” สุภาพบุรุษท่านนี้มาหาพวกคุณน่ะ ! ”
หยางหลางหันไปมองอีกฝ่ายด้วยความสงสัย แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายสวมเสื้อสีน้ำเงินเข้ม ลักษณะดูมีความรู้ทางศิลปะวรรณคดีมาก เขาจึงเดินเข้าไปหาและเอ่ยปากทักทาย ” สวัสดี คุณคือ ? ”
เสวียนจงหัวเราะออกมา ” สวัสดีคุณหยางหลาง ผมเสวียนจง ดีใจมากที่ได้พบกับคุณ ! ”
เสวียนจงเหมือนพอจะเดาออก หยางหลางและพ่อไม่ได้ฝึกบำเพ็ญเพียร ดังนั้นจึงทักทายด้วยความกระตือรือร้น แต่ไม่ได้เกรงอกเกรงใจมากเท่าที่ควร
หยางหลางตกใจอยู่ครู่หนึ่ง “ คุณเสวียน พวกเราไม่เคยเจอกันนะ ? คุณมาหาผมมีธุระอะไรหรือเปล่า ? ”
เสวียนจงส่งยิ้มและหันไปพยักหน้ากับพ่อหยางอีกครั้ง หลังจากนั้นถึงได้ตอบกลับไปว่า
“ คุณหยางหลาง ผมเป็นเพื่อนของหยางโป ก่อนหน้านี้เขาได้ไปเที่ยวที่หยูหาง พวกเราเลยรู้จักกันโดยบังเอิญ คุณหยางโปเป็นคนที่มีความรู้มาก คำพูดคำจาดูไม่ธรรมดา ทำให้ผมชื่นชมมาก
แต่ตอนนั้นพูดคุยกันได้เพียงไม่กี่คำ ผมลืมขอช่องทางติดต่อคุณหยางโปเอาไว้ ดังนั้นครั้งนี้จึงมาเยี่ยมคุณหยางโปถึงที่บ้านเลย ! ”
หยางหลางชะงักไปครู่หนึ่งแล้วจึงตอบกลับไป ” คุณต้องการพบน้องชายของผมงั้นเหรอ ?
เขาอยู่ที่…”
พ่อหยางยืนฟังการสนทนาของทั้งสองอยู่ด้านข้าง แต่ดวงตากลับเปล่งเป็นประกาย เขารีบคว้าตัวหยางหลางแล้วดึงให้ไปอยู่ทางด้านหลัง จากนั้นพ่อก็หยางก้าวไปข้างหน้าแทน
“ สวัสดีคุณเสวียน ในเมื่อมาหาลูกชายผม ถ้างั้นก็ถือว่าเป็นแขกผู้มีเกียรติของครอบครัวหยางของเรา สู้ไปพูดคุยกันในบ้านดีกว่าไหม ? ”
เสวียนจงส่งยิ้มให้ ” หยางโปอยู่บ้านหรือเปล่า ? ”
พ่อหยางกลับไม่ตอบคำถามนี้เลย แต่พูดด้วยรอยยิ้มไปว่า “ ไม่ว่าจะอยู่บ้านไหม ก็ต้องไปบ้านกันสักครั้ง ! ”
เสวียนจงทำอะไรไม่ถูก จึงทำได้เพียงส่งยิ้มให้ ” ตกลง แต่ยังมีเพื่อนอยู่ในรถของผมอยู่อีกคน เดี๋ยวผมจะไปบอกเขาก่อน ”
เสวียนจงวิ่งกลับไปหยุดอยู่ที่ข้างรถและพูดกับ โจวซิน ” พ่อของหยางโปเชิญพวกเราไปเป็นแขกที่บ้าน ”
“ แขก ? คุณแค่ถามที่อยู่ของหยางโปไปเลยก็พอ พวกเราไปหาเขาเองก็ได้ ทำไมต้องไปที่บ้านของเขาด้วย ? ” โจวซินกล่าวด้วยความไม่ค่อยพอใจ
เสวียนจงจนปัญญาจริงๆ ” เขาไม่ยอมตอบคำถามของผม ยืนยันที่จะเชิญพวกเราไปที่บ้านให้ได้ เขาออกจะมีน้ำใจขนาดนี้ จะไม่ไปได้ยังไง ? ”
โจวซินไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องก้าวลงมาจากรถ จากนั้นเขาก็เหลือบไปมองหยางหลางสองพ่อลูก “ คนธรรมดาสามัญทั่วไปแบบนี้ คุณยิ่งเกรงใจพวกเขา พวกเขาก็จะยิ่งไร้ยางอาย จะทำตัวเกรงอกเกรงใจไม่ได้เด็ดขาด ! ”
เสวียนจงยิ้มและล็อครถ โดยที่ไม่ได้พูดอะไรมาก โจวซินไม่เหมือนคนปุถุชนธรรมดาทั่วไป
เขาเติบโตขึ้นมาในโลกนี้ แน่นอนที่ต้องรู้ว่า ต่อให้จะเป็นเด็กตัวเล็กๆก็มีช่วงเวลาที่หยิ่งในศักดิ์ศรีเช่นกัน ในกรณีที่พ่อหยางไม่ยอมบอก เขาก็จะไปบีบบังคับไม่ได้เช่นกัน !
แต่ยังไงซะ โชคดีที่โจวซินลงจากรถมา ดังนั้นเขาจึงไม่พูดอะไรมาก
ทั้งสองเดินตามหยางหลางพ่อลูกเข้าไปในชุมชน ระหว่างทาง ก็พบกับหลายคนที่ทักทายกับ
หยางหลาง ดูท่าแล้วเหมือนเขาจะได้รับการยอมรับเหมือนกัน
ไม่นานก็กลับมาถึงบ้าน แม่หยางก็รีบออกมาทักทาย !
“ ตาแก่ ในที่สุดพวกคุณก็กลับกันมาแล้ว พวกคุณไปไหนกันมา ? ไปทำอะไรมา ? ” แม่หยางรับห่อของมาจากมือพ่อหยางและอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถาม
พ่อหยางรู้สึกค่อนข้างที่จะไม่พอใจ “ คุณอยู่บ้านดีดีก็พอ จะถามมากมายไปทำไม ? ”
“ แม่ มีแขกมาเยี่ยมนะ แม่ไปชงชามาให้สักสองแก้วที ! ” หยางหลางกล่าว
แม่หยางถึงได้สังเกตเห็นเสวียนจงทั้งสอง เธอยิ้มให้จางๆและพยักหน้าแล้วหันหลังเดินไปชงชาให้
เสวียนจงยิ้มและพูดว่า ” ไม่ต้องกรงใจนะ ”
พ่อหยางเดินเข้าไปแล้ว และหันไปยิ้มและพูดกับทั้งสองว่า ” ทั้งสองท่านไม่ต้องเกรงใจนะ เชิญนั่งๆ ”
โจวซินมองไปรอบๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ที่นี่ตกแต่งได้ไม่ค่อยหรูหรา ดูเรียบง่าย แต่ก็ถือว่าไม่เลว แต่ในใจของเขากำลังคิดว่า หยางโปเติบโตมาจากสถานที่แบบนี้จริงไหม ที่นี่จะมีของดีที่หยางโปเหลือทิ้งไว้ไหมนะ ?
เสวียนจงนั่งลง เมื่อเขาเห็นโจวซินมองไปรอบๆก็ไม่ได้สนใจ เขาจึงหันกลับไปมองที่พ่อหยาง
” คุณหยาง นี่คือบ้านของหยางโปใช่ไหม ? ”
“ ผมเป็นพ่อของหยางโป คุณคิดว่านี่เป็นบ้านของเขาหรือเปล่าล่ะ ? ” พ่อหยางยิ้มพร้อมทั้งเอ่ยปากพูด
เสวียนจงหัวเราะลั่น ” แล้วหยางโปอยู่ไหนเหรอ ? ”
พ่อหยางยิ้ม “ พวกคุณมาหาหยางโปเพื่ออะไร ? ”
เสวียนจงยิ้มและพูดว่า ” คุณหยาง เมื่อสักครู่ผมก็ได้อธิบายไปแล้ว ผมกับเขาถือได้ว่าเคยเจอกันมาแค่ครั้งเดียว ไม่ได้ทิ้งข้อมูลการติดต่อไว้ให้กันเลย เลยต้องมาหาถึงที่นี่ ”
พ่อหยางกำลังจะถามเขาว่า หาที่นี่พบได้ยังไง แต่โจวซินที่เงียบมาตลอด จู่ๆกลับเอ่ยปากพูดออกมา ” ห้องของหยางโปอยู่ที่ไหน ? พวกเราขอเข้าไปเยี่ยมชมหน่อยได้ไหม ? ”
พ่อหยางตะลึงไปครู่หนึ่ง “ ห้องของหยางโป แน่นอนได้สิ แต่ห้องของเขาค่อนข้างจะรก จำเป็นที่จะต้องทำความสะอาดสักหน่อย ”
พอพูดจบ พ่อหยางก็ตบไหล่หยางหลาง ” แกช่วยไปทำความสะอาดห้องให้น้องชายของแกหน่อย ! ไป ไปเดี๋ยวนี้ ! ”
หยางหลางชะงักไปครู่หนึ่ง และได้สติกลับมา จึงรีบพยักหน้าให้ “ ครับ ผมจะไปทำความสะอาดเดี๋ยวนี้ เก็บกวาดเสร็จแล้วจะเรียกพวกคุณเอง ”
แม่หยางออกมาพร้อมกับถ้วยชา เมื่อเห็นหยางหลางรีบเดินจากไป เธอก็ถามออกมาอย่างรวดเร็วว่า “ นี่แกจะไปไหน ? ”
หยางหลางตอบกลับไปคำหนึ่งว่า “ ไม่มีอะไร ! ”
แม่หยางวางถ้วยชาลงตรงหน้าแขกและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ เชิญดื่มชาได้เลยนะ อย่าได้เกรงใจ ”
โจวซินนั่งลงและมองไปที่พ่อหยาง ” หยางโปออกจากบ้านไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ”
พ่อหยางเอ่ยปากตอบไปว่า “ ไม่ เมื่อวานเขายังอยู่ที่บ้าน คุณก็รู้ว่าเขาชอบของโบราณ ชอบเอาของทุกอย่างมาไว้ในบ้าน ในบ้านเลยมีสิ่งของของเขาหลงเหลืออยู่ในบ้านจำนวนไม่น้อย ”
“ อ้อ ? เขาเป็นคนเชี่ยวชาญในการพิสูจน์ยืนยันโบราณวัตถุอย่างงั้นเหรอ ? ” โจวซินเอ่ยปากถาม
พ่อหยางพยักหน้า “ แน่นอน ? ลูกชายคนนี้ของผมเป็นคนที่ถ่อมตัวมาก หลายต่อหลายครั้งที่เขาไม่ยอมแนะนำตัวตนของเขา เขาเป็นสมาชิกของคณะกรรมการประเมินโบราณวัตถุแห่งชาติ
เขาถึงกับไม่ยอมบอกผม เป็นผมที่ได้ยินมาจากคนอื่นพูดกัน ”
โจวซินหันมองไปที่สวียนจง เสวียนจงจึงพยักหน้าและพูดเสียงกระซิบด้วยว่า ” สถานะนี้สูงส่งมาก มีคนถูกเรียกแบบนี้ในประเทศไม่เกินร้อยคน ! ”
โจวซินพยักหน้า ” แม้ว่าผมจะอายุพอๆกับหยางโป แต่ผมก็ชื่นชมหยางโปเอามากๆ
เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้เยี่ยมชมสถานที่ที่เขาเติบโตขึ้นมา ! ”
เสวียนจงอดไม่ได้ที่จะมองหน้าโจวซิน เกิดอะไรขึ้นกับโจวซิน ทำไมเขาถึงพูดจาแบบนี้ ?
พ่อหยางหัวเราะ “ คุณสบายใจได้ ลูกชายของผมคนนี้น่าเชื่อถือมากทีเดียว ผมเชื่อใจเขาเสมอ ! ”
ไม่นาน หยางหลางก็เดินกลับมาและเอ่ยปากออกมาบอกว่า ” เอาล่ะเสร็จแล้ว ! ”