ตอนที่ 230 ลั่วอิงคลางแคลงใจ
เมิ่งชิงซีเห็นลั่วอิงมองมาที่เธอด้วยสายตาเกลียดชัง ก็รู้สึกหงุดหงิดจนปวดหัว เด็กคนนี้ช่างเป็นเด็กที่น่ารังเกียจจริงๆ ต่อให้เธอทำดีด้วยเท่าไร ดูท่าว่าจะไม่ได้อะไรตอบแทนแน่ๆ
“ลั่วอิง ไปเยี่ยมคุณย่ากับพ่อดีไหม”
“ดีค่ะ คุณพ่อคะ ให้แม่โจวโจวไปกับพวกเราด้วยได้ไหมคะ” ลั่วอิงชี้นิ้วของตัวเองเข้าหากัน รอคำตอบของลั่วเซ่าเชิน
“พ่อบอกกับลูกแล้วยังไงครับว่าแม่โจวโจวกลับบ้านไปแล้ว ลูกอย่าเพิ่งพูดถึงแม่โจวโจวเลยนะ เอาละ พ่อจะไปหาแม่นมจ้าวให้เตรียมอาหารให้ ลูกรอที่นี่ก่อนนะครับ”
“ค่ะ” ลั่วเซ่าเชินปล่อยตัวลั่วอิงลง ให้เธอนั่งอยู่บนโซฟา แล้วลั่วเซ่าเชินก็เดินเข้าไปในห้องครัว
เมิ่งชิงซีอยู่ในห้องรับแขกด้วย เธอมองประสานสายตากับลั่วอิง “ฮึ!” ลั่วอิงสะบัดหน้าไปทันที ไม่อยากมองเมิ่งชิงซีอีก
เมิ่งชิงซีนึกในใจ เด็กคนนี้อายุก็เท่านี้ แต่อารมณ์ร้อนไม่เบา เธอไม่เข้าใจว่าถังโจวโจวมีดีตรงไหน ลั่วอิงกับลั่วเซ่าเชินถึงได้ปกป้องกันนัก “ลั่วอิง อาชิงซีไม่ดีตรงไหนหรือคะ”
ลั่วอิงได้ยินคำพูดเมิ่งชิงซีแล้วก็หันไปมองเธอแวบหนึ่ง พลันหัวเราะเยาะ “ถ้าเทียบกับแม่โจวโจวแล้ว คุณไม่มีตรงไหนดีเลยค่ะ”
“นี่…” เมิ่งชิงซีชี้หน้าลั่วอิง แต่พูดอะไรไม่ได้ เธอกับถังโจวโจวเทียบกันแล้วเธอก็ยังแพ้อย่างนั้นหรือ เรื่องนี้ทำให้เมิ่งชิงซีโกรธอย่างที่สุด
“ลั่วอิง มานี่เร็วลูก พวกเราไปเยี่ยมคุณย่ากัน” มือของลั่วเซ่าเชินถือถุงเก็บความร้อนไว้ใบหนึ่ง อีกข้างพลันกวักมือเรียกลั่วอิง ลั่วอิงรีบวิ่งไปหาทันที เธอบอกให้ลั่วเซ่าเชินก้มลงมา ลั่วเซ่าเชินไม่เข้าใจว่าเธอจะทำอะไร แต่ก็ทำตามโดยดี
ลั่วอิงกระซิบข้างหูลั่วเซ่าเชิน “คุณพ่อคะ อาชิงซีไปกับพวกเราด้วยหรือเปล่าคะ”
“ไม่ได้ไปครับ”
เมื่อได้ยินว่าเมิ่งชิงซีไม่ได้ไปด้วย ลั่วอิงก็มีความสุข เธอจูงมือลั่วเซ่าเชินทันที “คุณพ่อคะ ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปกันเถอะค่ะ”
“ชิงซี ผมไม่ว่างไปส่งคุณ คุณกลับเองได้นะ?”
“เซ่าเชิน ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ ฉันกลับบ้านเองได้” เมิ่งชิงซีขยิบตาให้เห็น และยิ้มให้ลั่วเซ่าเชิน
ลั่วอิงเห็นเมิ่งชิงซีมองคุณพ่อของเธอ จึงขวางหน้าลั่วเซ่าเชินไว้ แต่ตัวเธอเล็กไปจึงบังอะไรไม่ได้ รอยยิ้มบนริมฝีปากของเมิ่งชิงซีเหยียดออก เมื่อเห็นลั่วอิงทำท่าทางแบบนั้น
ลั่วเซ่าเชินไม่อยากรอช้า จูงมือลั่วอิงพาออกไปข้างนอกทันที เมิ่งชิงซีเดินตามหลังพวกเขาออกมา มองรถลั่วเซ่าเชินจนไม่เห็นแล้วถึงได้ไปที่รถของตัวเอง
ลั่วอิงนั่งอยู่บนรถ พยายามถามถึงเรื่องของคุณแม่ลั่วและถังโจวโจวอยู่ตลอด “คุณพ่อคะ คุณย่าคงจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ”
“แน่นอนครับ พ่อรับรอง คุณย่าจะต้องแข็งแรงเหมือนเดิม” ลั่วเซ่าเชินเชื่อว่า คุณแม่ลั่วจะต้องกลับมาแข็งแรงดังเดิมในเร็ววันแน่
“คุณพ่อคะ แล้วทำไมแม่โจวโจวต้องกลับบ้านล่ะคะ คุณแม่กลับไปที่บ้านของเราหรือเปล่า” ลั่วอิงแกว่งขา ถามลั่วเซ่าเชินต่อ
ข้างหน้าเป็นทางโค้ง ลั่วเซ่าเชินหักพวงมาลัยเลี้ยวก่อนแล้วค่อยตอบลั่วอิง “แม่โจวโจวกลับบ้านคุณยายครับ พอผ่านไปสักพักเดี๋ยวคุณแม่ก็กลับมาแล้ว”
“แล้วทำไมคุณแม่ต้องไปอยู่บ้านคุณยายด้วยล่ะคะ คุณแม่ไม่เห็นบอกอะไรหนูเลย หนูไปอยู่กับแม่โจวโจวด้วยได้ไหมคะ” ลั่วอิงรู้สึกเสียใจมาก ที่ตัวเองและแม่โจวโจวกำลังจะถูกผู้หญิงไม่ดีคนนั้นแย่งคุณพ่อไป ตอนนี้แม่โจวโจวออกไปจากบ้านแล้วจริงๆ เหรอ
ลั่วอิงไม่เข้าใจว่าพวกผู้ใหญ่คิดอะไรกัน ในเมื่อคุณย่าบาดเจ็บ แล้วทำไมคุณพ่อไม่พาแม่โจวโจวไปเยี่ยมคุณย่าด้วยกัน หรือว่าจะเป็นอย่างที่แม่นมจ้าวบอกว่าแม่โจวโจวผลักคุณย่าตกบันได?
ตอนที่ 231 คุณแม่ลั่วฟื้นแล้ว
“ตอนนี้ลูกไปเยี่ยมคุณย่ากับพ่อก่อน ลั่วอิง ตอนนี้พ่อเหนื่อยมาก ลูกอย่าเพิ่งถามอะไรพ่อเลยนะ”
“ก็ได้ค่ะ” ลั่วอิงก้มหน้า เล่นนิ้วมือตัวเอง ตอนนี้ลั่วเซ่าเชินอารมณ์ไม่ค่อยดี เธอก็จะไม่ยุ่งกับคุณพ่อของเธออีกแล้ว ถึงเวลาค่อยโทรหาแม่โจวโจวก็ได้
ในรถไม่มีเสียงพูดอะไรอีก กระทั่งลั่วเซ่าเชินเข้าไปจอดรถในลานจอดรถของโรงพยาบาล มือหนึ่งจูงลั่วอิง อีกมือถือถุงอาหาร เข้าไปในห้องผู้ป่วยของคุณแม่ลั่ว คุณแม่ลั่วยังไม่ฟื้น คุณพ่อลั่วก็ยังนั่งอยู่ข้างๆ คุยกับคุณแม่ลั่วอยู่ตลอด
แม้คุณแม่ลั่วจะไม่ได้ยิน แต่ตั้งแต่ลั่วเซ่าเชินออกไปจนกระทั่งกลับมา คุณพ่อลั่วก็ยังไม่หยุดพูดคุย ด้วยอาจจะเชื่อว่า ขอเพียงยืนหยัดในสิ่งที่ทำ ไม่ว่าอย่างไรคุณแม่ลั่วก็จะต้องได้ยินเสียงนี้
“พ่อครับ กินข้าวเถอะ” ลั่วเซ่าเชินวางกล่องเก็บความร้อนไว้บนโต๊ะ ก่อนจะยกน้ำไปให้คุณพ่อลั่วดื่ม คุณพ่อลั่วหยุดพูดกับคุณแม่ลั่วชั่วคราว พลางหันมาเห็นลั่วอิง “ลั่วอิงมาได้ยังไง”
คุณพ่อลั่วจิบน้ำ เขาพูดอยู่ตั้งนานไม่เหนื่อยสักนิด แต่คุณแม่ลั่วก็ยังไม่ขยับแม้แต่น้อย เห็นอย่างนี้ก็ค่อนข้างปวดใจ ทำไมเธอถึงยังไม่ฟื้นขึ้นมาอีก ไม่กลัวว่าเขาจะเสียใจเลยหรือ
“คุณพ่อคะ แล้วคุณย่าจะตื่นเมื่อไรหรือคะ” ลั่วอิงยืนอยู่ข้างลั่วเซ่าเชิน มือเล็กๆ จับขากางเกงของเขา ขณะที่สายตาก็มองคุณแม่ลั่ว
คุณพ่อลั่วกวักมือเรียกเธอ ลั่วอิงรีบวิ่งไปหาทันที คุณพ่อลั่วจับฝ่ามือเล็กๆ ของเธอ “เดี๋ยวคุณย่าก็ตื่นแล้วล่ะ”
“พ่อครับ พ่อพักผ่อนก่อนเถอะครับ กินอะไรสักหน่อย ผมเชื่อว่าคุณแม่จะไม่เป็นอะไรครับ” ลั่วเซ่าเชินไม่รู้ว่าคุณแม่ลั่วจะฟื้นตอนไหน หมอก็ยืนยันได้ไม่เต็มปาก เพราะผู้ที่ได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ สิ่งที่เกิดขึ้นย่อมไม่แน่นอน อาจจะฟื้นหรือไม่ฟื้นเลยตลอดชีวิตก็เป็นได้
ลั่วเซ่าเชินไม่หวังให้เป็นอย่างหลัง ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ เขากับถังโจวโจวก็คงต้องจบกันแล้ว
พยาบาลเข้ามาเปลี่ยนน้ำเกลือให้คุณแม่ลั่ว มองไปที่เครื่องตรวจวัดต่างๆ มันยังคงร้องดังก้องเป็นจังหวะอยู่ ส่วนคุณแม่ลั่วก็ยังปิดตาอยู่ตลอดเวลา
“คุณพยาบาลครับ เมื่อไรแม่ผมจะฟื้นหรือครับ” ลั่วเซ่าเชินอยากได้คำตอบที่แน่นอน
“มันขึ้นอยู่กับสภาพร่างกายของผู้ป่วยค่ะ ดิฉันเองก็ไม่แน่ใจ” พยาบาลตอบด้วยสีหน้าขอโทษ
คุณพ่อลั่วกินอาหารที่ลั่วเซ่าเชินนำมาทีละคำๆ สายตาไม่ละจากคุณแม่ลั่วเลย ขอเพียงแค่คุณแม่ลั่วขยับเล็กน้อย เขาก็จะได้รู้และตอบสนองเธออย่างทันท่วงที
ลั่วอิงนั่งเงียบๆ อยู่บนเก้าอี้ มือเล็กๆ จับมือของคุณแม่ลั่วไว้ “คุณย่าขา คุณย่าต้องฟื้นเร็วๆ นะคะ”
จู่ๆ ลั่วอิงก็รู้สึกว่ามือของคุณแม่ลั่วขยับ สองตาเธอเบิกกว้าง หรือว่าเธอมองผิดไป ลั่วอิงรออยู่นานมาก จนเธอคิดว่าตัวเองเข้าใจผิด แต่แล้วคุณแม่ลั่วก็ขยับมือเบาๆ อีกครั้ง ลั่วอิงถึงได้ตะโกนขึ้นมา “คุณพ่อ คุณปู่ คุณย่าฟื้นแล้วค่ะ”
คุณพ่อลั่วได้ยินลั่วอิงพูดอย่างนั้น จึงรีบวางกล่องอาหารลงทันที โดยไม่สนว่าอาหารจะหกหรือไม่ แล้ววิ่งไปที่ข้างเตียงคุณแม่ลั่ว “อวี้ฮุ่ย คุณฟื้นแล้วเหรอ”
คุณแม่ลั่วได้ยินเสียงคนเรียกเธอ เธอจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้น เธอเห็นคุณพ่อลั่วยืนอยู่ข้างๆ เตียง จ้องมองมาที่เธออย่างตื่นเต้น มุมปากเผยรอยยิ้ม “เหวินอวี๋ ฉันหลับไปนานเท่าไรแล้ว”
“ไม่นานๆ อวี้ฮุ่ย ร่างกายยังเจ็บตรงไหนไหม” คุณพ่อลั่วได้ยินเสียงคุณแม่ลั่วแหบแห้ง จึงรีบรินน้ำส่งให้เธอ ให้เธอดื่มช้าๆ
คุณแม่ลั่วพยายามแตะริมฝีปากของเธอบนแก้ว ก่อนจะดื่มไปได้เพียงเล็กน้อย “เหวินอวี๋ ฉันยังอยากดื่มอีก”