ตอนที่ 442 ปล่อยฉัน ฉันจะคืนเงิน
“พวกแกปล่อยเขานะ แค่หนึ่งล้านเหรียญไม่ใช่เหรอ ฉันคืน! ฉันคืน!” เมื่อฉู่อีอีเห็นหวังอวิ๋นไฉ่ถูกซ้อม รีบเอ่ยปากทันที
ทันทีที่คนพวกนั้นได้ยินก็หยุดลงมือ
“ได้ เอาเงินออกมาซะ พอได้เงิน พวกเราจะรีบไป” เมื่อคนที่เป็นหัวหน้าได้ยินว่ามีเงินก็ยิ้มสดใสทันที
คนเหล่านั้นปล่อยมือของฉู่อีอีอย่างมีสติแล้ว
ทันทีที่หลุดจากพันธนาการ ฉู่อีอีเดินไปที่โซฟา หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วโทรหาเผยหนานเจวี๋ย
ตอนนี้มีเพียงเผยหนานเจวี๋ยที่ช่วยเธอได้ เขาจะต้องช่วยเธอได้แน่
“ฉันโทรศัพท์แป๊บนึง เดี๋ยวก็มีเงินคืนแกแล้ว” ฉู่อีอีพูดขึ้น มือที่ถือโทรศัพท์มือถือนั้นสั่นไม่หยุด เมื่อหาเบอร์ของเผยหนานเจวี๋ยเจอแล้วก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงกดโทรออกแล้ว
“ติ๊ดๆๆ…”
ใบบริษัทกลุ่มเผย เผยหนานเจวี๋ยกำลังทบทวนเอกสาร โทรศัพท์มือถือดังขึ้น เมื่อเห็นสายเรียกเข้าคิ้วก็ขมวดเข้าหากัน และกดตัดสายโดยไม่คิดแล้ว
หลังจากที่ส่งฉู่อีอีกลับบ้านฉู่ เผยหนานเจวี๋ยก็ไม่ได้สนใจเธออีก ตอนนี้เมื่อเห็นชื่อของเธอเขาก็รู้สึกหงุดหงิด
เพียงแค่คิดว่าเขาได้ทำร้ายฉู่เจียเสวียนอย่างสาหัสแบบนั้นเพราะฉู่อีอี หัวใจของเขาก็อดไม่ได้ที่จะเจ็บปวด
เมื่อถูกตัดสาย ฉู่อีอีก็โทรติดต่อกันอีกหลายครั้ง โทรติดแล้วตัดสาย โทรติดแล้วตัดสาย จนสุดท้ายก็ปิดเครื่อง เธอร้อนใจจนทนไม่ไหว
เผยหนานเจวี๋ย ทำไมคุณถึงไม่รับสาย ทำไมถึงไม่รับสาย
เมื่อคนที่มาเอากำไรพวกนั้นเห็นว่าฉู่อีอีโทรศัพท์ คิดว่าอีกประเดี๋ยวก็ได้เงินแล้วก็ดีใจสุดขีด แต่ว่าฉู่อีอีโทรศัพท์นานขนาดนั้น ก็ยังไม่เห็นพูดอะไร จึงอดไม่ได้ที่จะร้อนใจแล้ว
“เป็นไงบ้าง?” ผู้ชายพูดขึ้นอย่างไม่พอใจพร้อมมองฉู่อีอี
“เดี๋ยวสิ…หา” ฉู่อีอียังไม่ทันพูดจบ โทรศัพท์ในมือก็ถูกคนแย่งไปแล้ว เธอตกใจจนอุทานออกมา
“เอาเงินมาไม่ได้ เธอก็มามีความสุขกับลูกพี่เถอะ ลูกพี่จะยืดให้สองสามวัน” พูดจบ ก็ดึงฉู่อีอีไปโดยไม่อธิบายใดๆ ทันทีที่มือเหยียดยื่นออกมา ฉู่อีอีก็เข้าสู่อ้อมแขนของผู้ชายคนนั้นแล้ว
ฉู่อีอีจะยอมที่ไหนกันล่ะ เธอดิ้นรนต้องการจะหลุดออกจากอ้อมแขนของเขา มือก็ตบตีเขาไม่หยุด
‘เพี๊ยะ’ ระหว่างที่ดิ้นรนอยู่นั้น ฉู่อีอีก็ตบหน้าของเขาไปฉาดหนึ่ง ผู้ชายคนนั้นโมโหทันใด แล้วก็ตบหน้าเธออย่างไร้ความเมตตา มันแรงจนฉู่อีอีล้มตาลายลงไปกองกับพื้น
เมื่อหวังอวิ๋นไฉ่เห็นว่าลูกสาวถูกทำร้าย ก็ร้อนใจทันที ก้มหน้ากัดมือของผู้ชายไปทีหนึ่ง ยกขาขึ้นเตะขาของเขา ดิ้นจนหลุดแล้ววิ่งไปหาฉู่อีอี แต่ว่ายังวิ่งไม่ทันไรก็ถูกคนจับไว้แล้ว ผู้ชายเหล่านั้นรุมซ้อมเธออย่างไม่เกรงใจ
“อ๊า หยุดตีได้แล้ว…”
“อ๊า แกปล่อยฉันนะ…”
ในเวลานั้นเอง ภายในห้องโถงเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องรุนแรง
ฉู่อีอีถูกผู้ชายคนนั้นตบไปทีหนึ่ง ยังไม่ทันจะฟื้นคืนก็ถูกเขาลากขึ้นไปชั้นบนอย่างป่าเถื่อน ได้ยินเพียงเสียงกร่นด่าของผู้ชายคนนั้น “โถ่เว้ย! เป็นแค่อดีตดารา แกคิดว่าแกเป็นอะไร ขนาดลูกพี่ยังกล้าตบเหรอ!”
เขาลากฉู่อีอีเข้าไปในห้องนอน เหวี่ยงเธอขึ้นไปบนเตียง แล้วเขาก็กดไว้อยู่ด้านบน
ฉู่อีอีตกใจสุดขีด ครั้งนี้เธอหวาดกลัวมากจริงๆ หัวใจก็สั่นเทาตามไปด้วย สั่นไหวรุนแรงยิ่งกว่าใบไม้ที่ปลิดปลิวไปตามสายลมเสียอีก
“อ๊า แกปล่อยฉันนะ ฉันจะคืนเงิน…ฉันจะคืนเงิน…” แต่ว่าเห็นได้ชัดว่าฉู่อีอีทำให้ผู้ชายคนนั้นโมโหเสียแล้ว ไม่ได้ฟังคำพูดของเธอเลย และฉีกเสื้อผ้าบนตัวฉู่อีอีขาดด้วยความรวดเร็วแล้ว
ตอนที่ 443 ตกต่ำถึงขีดสุด
“อ๊า แกจะทำอะไรน่ะ?!” ฉู่อีอีเอ่ยปากด่า มือกำหมัดแน่น ทุบตีผู้ชายคนนั้นด้วยมือทั้งสองข้าง แต่ว่าสำหรับผู้ชายที่มีผิวหนังหนาและหยาบกระด้างพวกนั้นแล้ว หมัดของเธอทำให้แค่รู้สึกคันๆ เท่านั้น
มือทั้งสองของฉู่อีอีทุบตีไม่หยุด ผู้ชายเหล่านั้นโมโห จึงลงมือกับเธอ
ฉู่อีอีร้องโหวดเหวกโวยวายอยู่ตรงนั้น น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเธอ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมตอนนี้เธอถึงได้ตกต่ำถึงเพียงนี้
เจ็บปวดทั้งกายและใจ ฉู่อีอีเกลียดเหลือเกิน ความเกลียดชังก่อตัวขึ้นในใจไม่มีที่สิ้นสุด ทำไมทุกคนถึงทำแบบนี้กับเธอ เธอทำผิดอะไรกันแน่
มองดูผู้ชายลำตัวล่ำสันที่มาทวงหนี้พวกนั้น ฉู่อีอีตกใจจนก้าวถอยหลังไปไม่หยุด แต่ยังไม่ทันจะถอยได้สองก้าวก็ถูกคว้าตัวไว้แล้ว พวกเขายื่นมือดึงผมของเธออย่างหยาบคาย
ในห้องโถง หวังอวิ๋นไฉ่ถูกซ้อมจนปางตาย ในเวลานี้เธอลงไปกองที่พื้น ไม่ขยับเขยื้อน น้ำตาไหลออกมาจากดวงตา มองดูคนเหล่านั้นที่ลงมาจากชั้นบนทีละคน เธอก็อยากตายจนแทบทนไม่ไหว
หลังจากจบเรื่องแล้ว ใบหน้าของผู้ชายก็มีรอยยิ้ม เดินเข้ามาและย่อตัวลงข้างหวังอวิ๋นไฉ่ “จะให้เวลาพวกแกอีกสามวัน ถึงตอนนั้นถ้ายังไม่มีเงินอีก มันก็จะไม่ง่ายแบบนี้แล้ว พวกเรากลับ”
พูดจบ ก็โบกมือพาลูกน้องพวกนั้นออกไปจากบ้านของฉู่อีอีแล้ว
เมื่อเห็นคนพวกนั้นจากไปไกลแล้ว หวังอวิ๋นไฉ่พยายามลุกขึ้นมาจากพื้น ตอนนี้ใบหน้าบวมเป่ง ที่ปากก็มีเลือดซึม เนื้อตัวสะบักสะบอม แต่ว่าเธอก็ยังปีนขึ้นไปชั้นบนด้วยความยากลำบาก
ประตูห้องนอนเปิดอยู่ เมื่อหวังอวิ๋นไฉ่มาถึงชั้นบนก็เห็นฉู่อีอีนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น ที่มุมปากยังมีเลือดไหล ถ้าหากไม่ใช่เพราะหน้าอกที่กระเพื่อมไม่หยุด เชื่อว่าคนอื่นคงคิดว่าเธอตายไปแล้ว
เธอกรีดร้องแล้ววิ่งเข้าไปหาฉู่อีอี แม้เวลาที่พวกเธอหลับฝันก็คงคิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะมีวันที่น่าสมเพศถึงเพียงนี้
“อีอี ลูกสาวที่น่าสงสารของแม่ สาปแช่งคนพวกนั้น…” หวังอวิ๋นไฉ่ร่ำไห้ ปากร้องไม่หยุด
ที่ฉู่อีอีมีวันนี้ก็ต้องโทษที่เธอหาเรื่องใส่ตัว ถ้าหากพวกเธอไม่ได้ใช้เงินอย่างฟุ่มเฟือย มันจะมาถึงวันนี้ได้อย่างไร ต่อให้ไม่มีเผยหนานเจวี๋ย ด้วยทรัพย์สินของครอบครัวพวกเธอ ก็สามารถใช้ชีวิตอยู่อย่างเป็นที่น่าพอใจได้
แต่ว่าหวังอวิ๋นไฉ่กับฉู่อีอีนึกว่าเผยหนานเจวี๋ยจะเป็นต้นเงินต้นทองของพวกเธอ ปกติก็ใช้เงินอย่างสุรุ่ยสุร่าย หวังอวิ๋นไฉ่ก็ยังติดการพนัน ตอนที่เผยหนานเจวี๋ยอยู่ด้วยกันกับฉู่อีอีก็ช่วยให้หวังอวิ๋นไฉ่ปลดหนี้การพนันจำนวนมาก ตอนนี้เผยหนานเจวี๋ยหมดรักฉู่อีอีแล้ว จะยังให้เงินเธอใช้ได้อย่างไร?
เมื่อสูญเสียเผยหนานเจวี๋ยไปแล้ว พวกเธอก็ไร้ซึ่งแหล่งทางการเงิน ถ้าหากรู้ว่าจะมีวันนี้ เชื่อว่าพวกเธอก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก
เมื่อฉู่อีอีตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาตีสามของกลางดึกแล้ว เนื้อตัวเจ็บปวดสุดจะทน เพียงขยับขาเธอก็ร้องซื้ดขึ้นมาทันทีแล้ว
เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ หัวใจของฉู่อีอีก็เกลียดชังจนแทบทนไม่ไหว
หวังอวิ๋นไฉ่ที่เฝ้าอยู่ข้างฉู่อีอีตลอดเวลา เมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวก็ตื่นขึ้นทันที เงยหน้าขึ้นก็เห็นสีหน้าที่เจ็บปวดของฉู่อีอี
“อีอี ลูกรู้สึกยังไงบ้าง เพราะแม่ไม่ดีเอง” หวังอวิ๋นไฉ่พูด น้ำตาเป็นประกายอยู่ในดวงตา
“แม่ หนูหิวน้ำ” ฉู่อีอีเอ่ยน้ำเสียงเรียบๆ น้ำเสียงฟังแล้วแหบแห้งมาก
ทันทีที่หวังอวิ๋นไฉ่ได้ยินแล้ว ก็รีบลุกขึ้นเพื่อไปรินน้ำให้เธอทันที
มันไม่ใช่ความผิดของเธอ วันนี้ที่เธอกลายเป็นแบบนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะฉู่เจียเสวียนคนเลวคนนั้น เป็นเพราะฝีมือของเธอ
กลางคืนยิ่งล่วงเลย แสงจันทร์สาดส่องอยู่บนพื้น เพิ่มเสน่ห์ให้กับราตรีที่ชอบธรรมนี้