เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 569
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องมุงดูเขาแบบครั้งที่แล้ว
ลู่ฝานพูดว่า “แปลกจัง นี่เป็นเพราะผมเป็นกำลังจะเป็นลูกเขยของตระกูลอี้ว์เหรอ”
หานเฟิงพูดว่า “ก็ส่วนหนึ่ง แต่ที่สำคัญกว่านั้น เหมือนคนทั้งเมืองเห็นนายฆ่ากวนหานต่อหน้าทุกคน ไม่เหลือแม้แต่โครงกระดูกของกวนหาน พละกำลังแบบนี้ ใครกล้าขวางทางนาย ใครกล้ามุงดูนายบ้างล่ะ พวกเขาก็กลัวโดนฟันเหมือนกัน”
หานเฟิงหัวเราะเหอะๆ
เหตุผลที่เขาพูด มีส่วนหนึ่งที่ถูกต้อง แต่อันที่จริงเพราะท่านผู้เฝ้าเมืองกับหัวหน้าเขตอี้ว์ ออกคำสั่งห้ามรบกวนลู่ฝาน
นี่เป็นเรื่องที่ลู่ฝานกับหานเฟิงไม่รู้
ขณะนั้นเจดีย์เสวียนเก้ามังกรในตัวพูดว่า “เจ้านาย เหมือนกวนหานยังไม่ตาย”
ลู่ฝานตกใจ พูดในใจว่า “อะไรนะ ยังไม่ตายเหรอ กลายเป็นเลือดไปแล้ว ยังไม่ตายอีกเหรอ”
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “ร่างกายของเขาตายไปแล้ว แต่จากการคาดเดาของฉัน เขาน่าจะมีหุ่นเชิดแทนตัวเขา รักษาจิตวิญญาณและพลังส่วนหนึ่งของเขาเอาไว้ ฉันเลยบอกว่าเขายังไม่ตาย”
ลู่ฝานพูดอย่างไม่เข้าใจ “แกตรวจดูได้ยังไง”
เจดีย์เสวียนเก้ามังกร “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ เจ้านายลืมไปแล้วเหรอ ฉันแอบวางค่ายกลเอาไว้ในตัวเขา แม้ไม่ได้ใช้ แต่ถ้าเขาตายแล้วจริงๆ ค่ายกลนี้ควรจะหายไป แต่ผลการตรวจดูบอกฉันว่าค่ายกลยังอยู่”
ลู่ฝานพูดอย่างตกใจมาก “มีวิชาแบบนี้ด้วยเหรอ ตรวจได้ไหมว่าหุ่นเชิดแทนตัวเขาอยู่ที่ไหน”
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “ได้ ต้องใช้เวลาระยะหนึ่ง แต่เจ้านายสบายใจได้ โดยทั่วไปหุ่นเชิดชนิดนี้เป็นของตาย จะมีชีวิตด้วยการอาศัยจิตวิญญาณและพลังส่วนหนึ่ง ถ้าไม่ใช้เวลาสองสามปี ไม่มีทางเป็นไปได้”
เมื่อลู่ฝานได้ยิน จึงคลายความกังวลได้นิดหน่อย
เวลาสองสามปี หึ! ถึงตอนนั้นแม้กวนหานมีชีวิตขึ้นอีกครั้ง เขาก็ไม่กลัวแล้ว
เก็บเรื่องพวกนี้เอาไว้ก่อน ลู่ฝานกับหานเฟิงมาถึงถนนตงเซียน
ลู่ฝานที่หาทางไม่เจอ ถามทางจากคุณลุงที่ขายอาหารเช้าอยู่ข้างทาง
แต่ว่าคุณลุงตื่นเต้นจนสั่นไปหมด กว่าจะบอกทางได้ก็ใช้เวลาอยู่นาน
เมื่อลู่ฝานกับหานเฟิงออกไป คุณลุงเข่าอ่อนทันที
คุณชายลู่ฝานถามทางเขา ไม่ได้ถามคนอื่น แต่มาถามเขาโดยเฉพาะ
แค่นี้เขาก็ไปคุยโม้กับคนอื่นได้เป็นเวลานานแล้ว
เมื่อมาถึงถนนตงเซียน เดินเล่นอยู่หนึ่งรอบ ลู่ฝานยังไม่เห็นจวนหลี่อะไรนั่น แต่เห็นคฤหาสน์ขนาดใหญ่ที่แขวนป้ายว่าจวนลู่
ดูมีพลังไม่ธรรมดา ต้องเป็นคนใหญ่คนโตแน่นอน ลู่ฝานมองลานคฤหาสน์แล้วพูดว่า “ดูเหมือนถูกหลอกแล้ว เฮ้อ ถ้าจวนลู่จวนนี้เป็นจวนลู่ของตระกูลเราก็ดีสิ”
ขณะกำลังพูด จู่ๆ ประตูจวนลู่เปิดออก
นักบู๊เฝ้าประตูสองคนเพิ่งเปิดประตูออกมา ก็เห็นลู่ฝานกับหานเฟิงยืนอยู่หน้าประตู
“คุณชายลู่ฝาน!”
พวกเขาอึ้งไปก่อนตอนแรก จากนั้นนักบู๊สองคนวิ่งกลับไป พลางตะโกนออกมา
“คุณชายลู่ฝานมาแล้ว!”
ลู่ฝานกับหานเฟิงงุนงงไปหมด
หานเฟิงพูดว่า “พวกเขาก็เป็นคนที่เลื่อมใสนายเหมือนกันเหรอ ผิดปกตินะ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ต้องวิ่งมาหานายสิ!”
ขณะกำลังพูด มีเสียงดังออกมาจากข้างในอีกครั้ง
“คุณชายลู่มาแล้วเหรอ ไหน อยู่ไหน”
คนอ้วนคนหนึ่งรีบวิ่งออกมา ไขมันสั่นไปทั้งตัว
เมื่อเห็นลู่ฝาน รอยยิ้มบนใบหน้าคนอ้วนเหมือนกับดอกไม้เบ่งบาน
ลู่ฝานพูดอย่างตกใจว่า “ไอ้อ้วนเจิง”
เมื่อไอ้อ้วนเจิงได้ยินลู่ฝานจำได้ ก็ดีใจเป็นอย่างมาก
เขาเดินเข้ามาพูดว่า “คุณชายลู่ ในที่สุดคุณก็มา ผมรอคุณมาหลายวันแล้ว”
ลู่ฝานขมวดคิ้วพูดว่า “เถ้าแก่เจิงรอฉันเหรอ”
ไอ้อ้วนเจิงยิ้มแล้วพูดว่า “แน่นอนอยู่แล้วครับ คุณชายลู่ได้รับโฉนดที่ดินกับโฉนดบ้านแล้วใช่ไหมครับ”
ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ได้รับแล้ว แต่นั่นเป็นจวนหลี่……”
ไอ้อ้วนเจิงหันไปชี้จวนลู่ด้านหลัง แล้วพูดว่า “นี่คือจวนหลี่ครับ ไม่ใช่สิ ตอนนี้ควรเรียกว่าจวนลู่แล้ว เป็นจวนลู่ของคุณชายลู่ฝานครับ!”