เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 456
ได้ยินเช่นนี้
หลันเจิ้นมีสีหน้าดีอกดีใจ: “ขอบคุณผู้อาวุโส!”
แต่ชายชุดดำ มองหลันเจิ้นอย่างทะนงตัว: “จำเอาไว้! นี่คือโอกาสสุดท้ายของตระกูลหลันของพวกคุณ! ถ้าหากพวกคุณทำพลาดอีก ตระกูลหลันนั้น ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว!”
พูดคำนี้จบ
เสียงดังฟึ่บ!
ขายชุดดำได้หายตัวไปแล้ว
หลันเจิ้นจึงรู้สึกว่า ด้านหลังของตนเองมีเหงื่อออกจนชุ่มชื้น!
ชายชุดดำผู้นี้ ช่างน่ากลัวเสียจริงๆ
ทุกครั้งที่เผชิญหน้ากับเขา ล้วนทำให้หลันเจิ้นต้องอกสั่นขวัญแขวน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือ
หลันเจิ้นรู้ว่า ชายชุดดำผู้นี้เป็นคนกล้าหาญ
ไม่ใช่คนที่ตระกูลหลันของเขาจะผิดใจได้อย่างแน่นอน!
คิดถึงจุดนี้แล้ว
บนใบหน้าหลันเจิ้นแสดงความแน่วแน่
ครั้งนี้
ต้องประสบความสำเร็จเท่านั้น ห้ามพ่ายแพ้!
ถ้าหากประสบความสำเร็จ
ตระกูลหลันก็จะขึ้นแทนที่ตระกูลเย่ กลายเป็นตระกูลอันดับหนึ่งในตงไห่!
ถ้าหากพ่ายแพ้
ตระกูลหลันก็ไม่อาจดำรงอยู่เช่นเดิมได้อีก!
“หยางเฟิง ครั้งนี้ไม่ใช่แกตาย ก็คือฉันมีชีวิตอยู่!”
หลันเจิ้นกัดฟันด้วยสีหน้าที่โหดเหี้ยม
เวลาเดียวกันนี้
โจวห้าว ขับรถอยู่บนถนนคนเดียว
เวลานี้
สีหน้าของเขาไม่น่าดูอย่างมาก
ก่อนหน้านี้
เพราะหม่าตงได้กวาดล้างอุตสาหกรรมพื้นที่สีเทาของตระกูลหลัน
เขาจึงถูกหลันจื่อตบหน้า
บัดนี้
ครอบครัวของหลันฮ๋าวยังถูกคนช่วยไปอีก
โจวห้าวจนปัญญาที่จะจินตนาการจริงๆ ว่า
สองพ่อลูกจะลงโทษเขาอย่างไร!
เพียงคิดถึงตรงนี้
เขาก็จิตใจฟุ้งซ่านขึ้นมาทันที
เอี๊ยด!
ทันใดนั้น
รถตู้คันหนึ่งก็พุ่งเข้ามา ขวางตรงด้านหน้าของเขา
โจวห้าวรีบเบรกรถในทันที
เดิมทีอารมณ์ของเขาก็ไม่ดีอยู่แล้ว
คาดไม่ถึงว่าตอนนี้จะมีคนกล้ามาขวางรถของตนเองอีก
นี่จึงทำให้โจวห้าว โมโหเดือดดาล
โจวห้าวลงจากรถทันที ในปากก่นด่าว่า: “แม่งเอ๊ย ไอ้คนตาถั่วคนไหนวะ คาดไม่ถึงว่าจะกล้าขวางรถกู รนหาที่ตายเหรอ?”
ตึกตักๆ!
ไม่รอให้โจวห้าวด่าจบ
ชายฉกรรจ์สี่ห้าคนก็พุ่งลงมาจากรถตู้
ห๊ะ?
เห็นภาพนี้แล้ว
โจวห้าวก็ชะงักงัน
เขายังไม่ทันได้ได้สติกลับมา
ชายฉกรรจ์หลายคนก็ปรี่เข้ามาทันที และใช้กระสอบคลุมจากหัวจนถึงตัวของเขา
ทันใดโจวห้าวก็ร้องด้วยความหวาดกลัว: “พวกแกเป็นใคร? พวกแกคิดจะทำอะไร? ฉันเป็นลูกเขยของตระกูลหลัน พวกแกรนหาที่ตายเหรอ?”
เวลาเดียวกันนี้
หนิวต้าลี่ก็เดินลงมาจากรถตู้ แล้วพูดไปด่าไปว่า: “ไอ้ชาติหมาไม่รู้จะเป็นหรือตาย คาดไม่ถึงว่ายังกล้ามาด่ากูอีก! เหล่าสหาย กระทืบมันก่อนแล้วค่อยว่ากัน!”
พอสิ้นเสียง
ชายฉกรรจ์สองสามคนก็ทั้งเตะทั้งต่อยโจวห้าว!
“โอ๊ย! อย่าต่อยฉัน! อย่าต่อฉันเลย! ช่วยด้วย!”
ไม่นาน
ก็ได้ยินเสียงร้องหาพ่อแม่อย่างน่าเวทนาของโจวห้าว!
พอเขาได้สติขึ้นมา ก็ไม่กล้าร้องเอะอะเอ็ดตะโรอีก
เขาก็ไม่ได้โง่
ตนเองก็รายงานชื่อออกไปแล้ว บอกว่าตนเองเป็นลูกเขยของตระกูลหลัน
คาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะกล้ากระทืบตนเอง
แสดงว่าอีกฝ่ายไม่เห็นตระกูลหลันอยู่ในสายตาโดยสิ้นเชิง
แทนที่จะทำเช่นนี้
สู้หุบปากอย่างเชื่อฟังจะดีกว่า
เพื่อหลีกเลี่ยงที่จะโดนกระทืบอีกครั้ง
เมื่อเห็นเช่นนี้
หนิงต้าลี่ก็ถ่มน้ำลายออกมา แล้วกล่าวด้วยสีหน้าที่เหยียดหยามว่า: “ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจริงๆ ไม่กระทืบก็ไม่หลาบจำ! เข้ามา เอาเขาโยนใส่ในรถ!”
จากนั้น ชายฉกรรจ์สองสามคนก็โยนโจวห้าวเข้าไปในรถตู้
ครืนๆ!
เพียงได้ยินเสียงดังขึ้น
รถตู้ก็คำรามแล้วออกไป
วิลล่าจวู้เสียน
ชายฉกรรจ์สองสามคนลากกระสอบขึ้นมา
จากนั้น ก็เปิดกระสอบออก
ตึง!
เพียงปรากฏหัวของโจวห้าว ก็คุกเข่าลง และก้มหน้าพูดอ้อนวอนไม่หยุด: “สุภาพบุรุษไว้ชีวิตด้วย! สุภาพบุรุษไว้ชีวิตด้วย! ต้องการเงินเท่าไร พวกคุณพูดมาได้โดยตรงเลย ถึงอย่างไรก็อย่าฆ่าฉันเลยนะ!”
โจวห้าวก็นับว่าฉลาด
เมื่ออยู่ตรงหน้าความตาย
จะเสียเงินไปเท่าไรก็คุ้มค่า!
เมื่อมองดูโจวห้าวแล้ว
อีกฝ่ายก็คว้าตนเองขึ้นมา