สองปีที่ผ่านมานี้ผู้เล่นมากหน้าหลายตาต่างก็เคยมาเยือนทะเลทรายอาร์ติแห่งนี้ อย่างไรก็ตามกลับไม่เคยมีใครเคยพบดันเจี้ยนที่ฮยอนนูเคยเจอเมื่อสองปีที่แล้วเลย เพราะว่านอกจากผู้เล่นเหล่านั้นจะไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับที่ตั้งของดันเจี้ยนนี้แล้ว ที่ตั้งของดันเจี้ยนนี้ยังอยู่ในที่ที่ไม่มีใครคาดคิดอีกด้วย
“ตรงนี้หรือเปล่านะ?” ฮยอนนูยืนอยู่ตรงหน้าต้นตะบองเพชรยักษ์ธรรมดา ๆ ต้นหนึ่งซึ่งสามารถเห็นได้ทั่วไปในทะเลทรายอาร์ติ จากนั้นฮยอนนูก็กระโดดเข้าหาตะบองเพชรยักษ์ต้นนั้น ทว่าไม่ทันที่ร่างกายของเขาจะสัมผัสถูกหนามของต้นตะบองเพชรยักษ์ต้นนั้น ทังอีก็ห้ามเขาไว้เสียก่อน
“ไอ้เจ้านายท่าน นี่นายบ้าไปแล้วเหรอ? ทำไมนายถึงกระโดดเข้าใส่ต้นตะบองเพชรกัน”
“ก็เพราะว่ามันน่าจะมีดันเจี้ยนอยู่ตรงนี้ไง”
“แน่ใจงั้นเหรอ? เมื่อห้านาทีที่แล้วนายก็เพิ่งจะโดนหนามแทงใส่อยู่เลยไม่ใช่เหรอ? ไอ้เจ้านายท่าน!”
ฮยอนนูจัดการอุ้มทังอีขึ้นมาก่อนที่ตัวเองจะกระโดดไปยังตะบองเพชรอีกครั้ง ทังอีเห็นดังนั้นแล้วก็ได้แต่ร้องเสียงหลงอยู่ในอ้อมแขนของเขา “ไอ้เจ้านายท่านบ้าเอ้ยยยย!”
ทว่าเรื่องน่าอัศจรรย์บางอย่างก็เกิดขึ้น โดยปกติหากผู้เล่นพุ่งชนต้นตะบองเพชรแล้ว ต้นตะบองเพชรต้นนั้นจะถูกทำลายไม่ก็จะเด้งไปมา ทว่าครั้งนี้ฮยอนนูกลับถูกดูดเข้าไปในตะบองเพชรต้นนั้น ราวกับว่าตะบองเพชรต้นนั้นเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา
***
ฮยอนนูกับทังอีปรากฏตัวขึ้นที่ทะเลทรายอีกแห่งหนึ่ง ตะบองเพชรต้นนั้นคือประตูมิติในทะเลทรายอาร์ติที่สามารถนำพาเขาไปยังที่ไหนสักแห่งก็ได้
“กิ้งก่างั้นเหรอ?” เมื่อเขามองไปรอบ ๆ บริเวณแล้ว เขาก็เห็นกิ้งก่ายักษ์ตัวหนึ่ง “บ้าไปแล้ว!”
แม้ฮยอนนูจะมองจากระยะไกลแต่เขาก็รู้ได้เลยว่าขนาดของมันนั้นใหญ่ยิ่งกว่าเจ้าหมีนกฮูกยักษ์เสียอีก
“แล้วฉันจะฆ่ามันได้ยังไงกัน?”
เป็นครั้งแรกเลยที่ฮยอนนูได้เห็นมอนสเตอร์ลักษณะนี้ เขาไม่เคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับพวกกิ้งก่าในชุมชมเกมอารีน่ามาก่อน จะก็มีแต่ ‘เรดบอส’ สายพันธุ์มังกรอย่างผู้ปกครองแห่งทุ่งหญ้า ‘มังกรโคโมโด’ ที่เขาเคยล่าเท่านั้นที่มีลักษณะใกล้เคียงอยู่บ้าง
อย่างไรก็ตามเจ้ากิ้งก่าตัวนี้ไม่ได้มีขนาดใหญ่เท่ากับมังกรตัวนั้น มังกรโคโมโดมีขนาดใหญ่มากกว่า 20 เมตร ในขณะที่เจ้ากิ้งก่าตัวนี้มีขนาดอยู่ที่ประมาณ 5 เมตรเท่านั้น
“ฉันจะไปสู้กับมันแล้วนะ ทังอี!”
ทังอีร่ายบัฟให้ฮยอนนูทันทีเมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น
[คุณได้รับบัฟ ‘การเคลื่อนที่ของหมี’]
[พลังโจมตีทางกายภาพเพิ่มขึ้น]
[พละกำลังเพิ่มขึ้น]
[คุณได้รับบัฟ ‘คำอวยพรแห่งป่า’]
[พลังป้องกันเพิ่มขึ้น]
[พลังชีวิตจะฟื้นฟูอย่างต่อเนื่อง]
นอกจากนี้ฮยอนนูยังใช้ทักษะ ‘พลังแห่งยักษา’ และทักษะ ‘ธาตุแท้ของยักษ์’ ช่วยเสริมอีกด้วย ฮยอนนูไม่รู้ว่าพลังที่แท้จริงของศัตรูอยู่ในระดับไหนดังนั้นเขาก็ต้องจัดเต็มตั้งแต่เริ่มต้น ไม่รอช้าชายหนุ่มรีบพุ่งเข้าหากิ้งก่ายักษ์ตัวนั้นโดยทันที
***
‘เลเวลของมันน่าจะไม่ต่ำกว่า 100’
ฮยอนนูคาดเดาเลเวลของกิ้งก่าตัวนั้นในระหว่างที่เขาสู้กับมัน หากพิจารณาจากแรงกดดัน พละกำลัง ความแข็งแกร่ง และความเร็วของมันแล้ว เจ้ากิ้งก่าตัวนี้น่าจะมีเลเวลอย่างน้อย ๆ 100 ไม่ผิดแน่ นอกจากนี้หนังของมันยังแข็งแกร่งมากอีกด้วย หากมีพลังไม่เพียงพอคงไม่สามารถเอาชนะมันได้แน่
ฮยอนนูเหวี่ยงดาบยาวปลายมนไปยังกิ้งก่ายักษ์ ครั้งนี้ดาบยาวปลายมนของเขาแทงไปที่ร่างของมันอย่างจัง
เจ้ากิ้งก่ายักษ์ส่ายลำตัวไปมาราวกับว่ามันกำลังเจ็บปวด ฮยอนนูเพิ่มพลังเวทเข้าไปยังดาบยาวปลายมนและเสียบมันเข้าไปลึกยิ่งกว่าเดิม ยิ่งมันขยับตัวมากเท่าไหร่ ร่างกายของมันก็ยิ่งถูกดาบเฉือนมากขึ้นเท่านั้น
‘มันเป็นวิธีที่ใช้จับกิ้งก่าได้ดีเลยทีเดียว’
อย่างไรก็ตามฮยอนนูไม่สามารถคงสภาพนี้ไว้ตลอดได้ ดังนั้นเมื่อเขาทำความเสียหายได้ระดับหนึ่งแล้ว เขาก็ตัดสินใจดึงดาบออกมาและถอยออกไปตั้งหลักก่อน
“ยากจริง ๆ”
พลังของเขาถูกสูบออกไปไม่น้อยเลย การใช้ดาบแทงลงไปบนร่างกายของเจ้ากิ้งก่ายักษ์ค้างไว้กว่า 10 นาทีนั้นทำให้ฮยอนนูรู้สึกแทบจะขาดใจ
“เฮ้! ทำไมนายถึงไม่ช่วยยิงสายฟ้าหน่อยล่ะ? อย่าเอาแต่มองสิ” ฮยอนนูอดไม่ได้ที่จะพูดตำหนิทังอีในระหว่างที่เขากำลังพักหายใจ
‘ไอ้เจ้านายท่านบ้านี่ ฉันน่าจะปล่อยให้นายสู้คนเดียวซะเลย’ ความหงุดหงิดต่อฮยอนนูสุมอยู่ในใจของทังอี
“รีบร่ายบัฟให้ฉันเร็วเข้า”
“เข้าใจแล้วน่า ไอ้เจ้านายท่าน”
ฮยอนนูรีบพุ่งกลับเข้าไปโจมตีเจ้ากิ้งก่ายักษ์ต่อทันที เขาต้องสะสางการต่อสู้นี้ให้จบ
***
ในที่สุดฮยอนนูก็สามารถปราบเจ้ากิ้งก่ายักษ์ตัวนั้นได้สำเร็จหลังจากที่ต่อสู้กับมันอยู่นานกว่า 10 นาที
[คุณได้ฆ่ากิ้งก่าแห่งทะเลทราย]
[ได้รับค่าประสบการณ์]
[เลเวลของคุณเพิ่มขึ้น]
[พลังชีวิตและพลังเวทมนตร์ได้รับการฟื้นฟู]
“เฮ้อ! เหนื่อยจนจะตายอยู่แล้ว”
ฮยอนนูนอนแผ่หลาอย่างสิ้นท่าอยู่บนพื้น พลังชีวิตของเขากลับมาเต็มอีกครั้งหลังจากที่เลเวลอัพ อย่างไรก็ตามการจดจ่ออยู่กับการต่อสู้อันยาวนานนั้นสร้างความเหนื่อยล้าทางใจให้เขาอย่างมากอยู่ดี
“ถึงจะได้ค่าประสบการณ์เยอะก็จริง แต่ฉันคงลุยแบบนี้ต่อไปนาน ๆ ไม่ได้แน่”
อย่างไรก็ตามผลลัพธ์ที่ได้ถือว่าคุ้มค่า เพราะว่าตอนนี้เขาหาจุดอ่อนของพวกมันเจอแล้ว
“จุดสีขาวที่หลังคอของมันนั่นไง มันจะติดสตั๊นถ้าฉันโจมตีที่จุดนั้น”
บริเวณหลังของกิ้งก่ามีจุดสีขาว ๆ ความกว้างประมาณ 30 เซนติเมตรอยู่ หลังจากที่ฮยอนนูแทงลงไปที่จุดนั้นโดยไม่ตั้งใจแล้ว เจ้ากิ้งก่าก็มีท่าทีผิดปกติและหยุดเคลื่อนไหวไปประมาณ 10 วินาที
“ฉันจะฆ่ามันได้ง่ายขึ้นเยอะเลยถ้าเล็งไปที่จุดนั้น”
***
“อั่ก! ปวดเนื้อปวดตัวจังเลยแฮะ” หลังจากที่ฮยอนนูส่งอีเมลให้เอลลิสแล้ว เขาก็ยืดเส้นยืดสายอยู่พักหนึ่ง
ยองซานเมื่อเห็นเช่นนั้นก็ให้คำแนะนำกับฮยอนนู “อยากจะไปออกกำลังกายซักหน่อยไหมล่ะ?”
“ดีเลย” ฮยอนนูเห็นด้วยทันทีโดยไม่คัดค้าน เขาใช้เวลาหลายสัปดาห์เล่นเกมอย่างเดียว ดังนั้นจึงไม่แปลกที่เส้นสายของเขาจะแข็ง ๆ อยู่สักหน่อย
ยองซานพาฮยอนนูไปยังฟิสเนสคลับ ซึ่งเป็นที่ที่ยองซานมักจะมาออกกำลังกายอยู่เป็นประจำ เมื่อมาถึงแล้วเขาก็กล่าวทักทายกับพนักงานเป็นอันดับแรก “นี่เพื่อนของผมเอง วันนี้เขาจะมารับการฝึกเป็นการส่วนตัวหน่อยน่ะครับ”
“เฮ้! นายจะบ้าเหรอ? ทำไมต้องฝึกขนาดนั้นกัน?” ยองซานเอามือปิดปากฮยอนนูก่อนที่เขาจะพูดอะไรมากกว่านี้อีก จากนั้นเขาก็สมัครการฝึกส่วนตัวให้ฮยอนนูผู้ไม่เคยรับการฝึกอะไรแบบนี้มาก่อนเลย
“ถ้างั้นตามผมมาได้เลยครับ” เทรนเนอร์หน้าตาดีแถมยังมีหุ่นล่ำบึ้กจับแขนของฮยอนนูและลากเขาไปโดยที่ชายหนุ่มไม่อาจจะขัดขืน
‘ควอนยองซาน เจ้าควอนยองซาน…ฉันจะฆ่านาย นายไม่รอดแน่!’ ฮยอนนูสุมความแค้นเคืองต่อยองซานเอาไว้อย่างเต็มเปี่ยมเมื่อเขาต้องเริ่มยกดัมเบล เพราะไม่เช่นนั้นแล้ว เขาคงทนการออกกำลังต่อไปไม่ได้แน่
“สองครั้งสุดท้ายแล้วครับ เอาอีกซักสองครั้งนะ” เทรนเนอร์หน้าตาดีคนนี้ไม่ต่างอะไรกับปีศาจ การฝึกนั้นยาวนานแบบไม่มีที่สิ้นสุด อีกทั้งเวลาพักก็ถูกจับเวลาด้วยนาฬิกาอย่างเข้มงวด การฝึกหฤโหดเช่นนี้กัดกินเรี่ยวแรงของฮยอนนูไปเรื่อย ๆ
ผ่านไปอีกห้านาที ในที่สุดการฝึกนรกนี้ก็จบลง
“วันนี้แค่บอกแนวทางให้เฉย ๆ มันเลยดูง่ายหน่อยนะครับ ผมจะฝึกออกกำลังกายแบบเข้มข้นขึ้นในครั้งหน้าก็แล้วกัน ส่วนการออกกำลังกายในวันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกันครับ”
จากนั้นเทรนเนอร์หน้าตาดีคนนั้นก็เดินออกไป ปล่อยให้ฮยอนนูนั่งหอบอยู่กับพื้น
“ดื่มนี่สิ” ยองซานยื่นน้ำอุ่นให้แก่ฮยอนนู
“ต้องทำแบบนี้อีกเหรอ? ไม่ได้หรอก ฉันต้องตายแน่ ๆ”
“ถ้างั้นนายจะให้ฉันทำยังไงล่ะ? แม่นายโทรมาหาฉัน ท่านบอกว่าให้ฉันช่วยดูแลสุขภาพของนายให้ด้วย เพราะนายดูเหมือนจะผอมลงไป ฉันก็เลยพานายมาที่นี่ยังไงละ” ยองซานเปิดไพ่ตายออกมาทันทีเมื่อฮยอนนูพูดอย่างถอดใจว่าเขาทำไม่ไหวแล้ว
จริง ๆ แล้วเขาก็ไม่อยากใช้การคุยโทรศัพท์กับแม่ของฮยอนนูมาเป็นข้ออ้างซักเท่าไหร่ แถมมันยังเป็นเพียงแค่การโทรมาขอบคุณเขาที่ช่วยดูแลฮยอนนูเท่านั้น อย่างไรก็ตามยองซานก็ใช้มันเพื่อจุดประสงค์แบบนี้ไปเสียแล้ว
“เข้าใจแล้ว ฉันเองก็ไม่อยากทำให้แม่ต้องกังวล” ฮยอนนูยอมรับแต่โดยดีเมื่อยองซานเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับแม่เขาให้ฟัง เขาตัดสินใจจะให้แม่เห็นในครั้งหน้าให้ได้ว่าเขาสุขภาพดีแค่ไหน
ยองซานเมื่อเห็นฮยอนนูเป็นแบบนี้ก็ได้แต่ยิ้มอยู่นาน
***
ในวันที่เอลลิสได้รับวิดีโอเข้าเฝ้าจักรพรรดิจากฮยอนนู เขาก็ให้คำสาบานเอาไว้เลยว่า เขาจะตัดต่อวิดีโอของฮยอนนูตลอดไป ถึงแม้จะเป็นการทำให้แบบฟรี ๆ ก็ตาม
ตอนนี้เอลลิสก็ตระหนักรู้อีกครั้งว่าคำสาบานที่ให้ไว้ไม่ใช่สิ่งที่ผิดพลาดจริง ๆ “สุดยอด! ตั้งแต่ที่ฉันเคยได้ดูวิดีโอมาจนถึงตอนนี้ เป็นครั้งแรกเลยที่ได้เห็นความสามารถที่แท้จริงของฮยอนนู”
ทักษะการแทงดาบยาวปลายมนแบบต่อเนื่องอันน่าสะพรึงกลัวในขณะที่อยู่ใกล้ ๆ กับมอนสเตอร์ขนาดใหญ่นี้จัดได้ว่าเป็นทักษะการล่าขั้นสูงที่ต้องรักษาสมดุลระหว่างพลังกับความเร็วให้ดี หากวิดีโอนี้ได้รับการปล่อยออกไปละก็ ผู้คนจะต้องหันมาสนใจบอสใหญ่ประจำซอยคนนี้อีกครั้งแน่
ไม่ใช่แค่การ PvP ธรรมดา ๆ เท่านั้น ชายผู้นี้ยังเชี่ยวชาญในการจัดการกับมอนสเตอร์ยักษ์ใหญ่อีกด้วย พูดได้เต็มปากเลยว่าเขานั้นมันขั้นเทพ
“ฉันยอมรับเลย มันดูเป็นธรรมชาติมากจริง ๆ”
เอลลิสมีความซื่อสัตย์และยึดมั่นในหน้าที่ของเขา เขาเน้นไปที่การตัดต่อวิดีโอเพื่อทำให้ฮยอนนูดูโดดเด่นยิ่งกว่าเดิม
“ขอฉันดูอีกซักครั้งก็แล้วกันนะ แค่ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ”
ทว่าสุดท้ายแล้วเอลลิสก็ไม่อาจหักห้ามใจที่จะกดเล่นวิดีโอนั้นอีกครั้งซ้ำไปซ้ำมา
***
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ในที่สุดวันศุกร์ซึ่งเป็นวันที่ฮยอนนูประกาศว่าจะสตรีมอีกครั้งก็มาถึง วิดีโอเกี่ยวกับการล่ากิ้งก่ายักษ์ของฮยอนนูปล่อยออกมาตอนเช้าของวันนั้นเพื่อให้ผู้ชมคอยลุ้นว่าวันนี้ฮยอนนูจะสตรีมเกี่ยวกับอะไรกันแน่
– ถ้าจะขนาดนี้ละก็ เขาจะเป็นตัวโจมตีระยะประชิดในโหมดเรดที่เทพกว่าพวกผู้เล่นมือโปรซะอีก
– การตั้งท่าแบบนั้นไล่ต้อนอีกฝั่งได้เป็นอย่างดี ไม่มีใครจะเทียบเทียมเขาได้เลย
– จุงฮันแบคล่ะ? เขาก็เป็นผู้เล่นระยะประชิดเหมือนกันนี่? พอจะเทียบกันได้หรือเปล่า?
– ไม่มีทาง อาชีพมันคนละอาชีพกันเลย
ฮยอนนูไล่ดูคอมเมนต์ไปพลาง ๆ ด้วยรอยยิ้ม ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อได้เห็นคอมเมนต์เปรียบเทียบฝีมือกับจุงฮันแบคแล้ว ก็ยิ่งทำให้ฮยอนนูอารมณ์ดีมากกว่าเดิม
“ฉันจะเริ่มสตรีมตอนหกโมง ดังนั้นน่าจะยืดเส้นยืดสายก่อนซักหน่อย”
สภาพร่ายกายของเขาในวันนี้นั้นดีเยี่ยม จริง ๆ แล้วจะบอกว่ามันดีที่สุดตั้งแต่เขาเริ่มเล่นอารีน่ามาเลยก็ว่าได้