กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 716
ชาร์ลียิ้มและพยักหน้าอย่างพึงพอใจ และกล่าวว่า “เร็วเข้า งั้นเรามาเริ่มกันเลย”
จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและถ่ายไปที่เคนและมาร์คัส
พ่อและลูกยืนเคียงข้างกัน มาร์คัสเช็ดน้ำตาแล้วยิ้ม “สวัสดีทุกคน ผมชื่อ มาร์คัส ลอยด์ ไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช”
เคนก็รีบพูดด้วยว่า “สวัสดีครับ ผมชื่อเคน ลอยด์ พ่อของไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช”
จากนั้นพวกเขาก็พูดพร้อมกันว่า “วันนี้พวกเราจะแสดงสแตนด์อัพคอมเมดี้กันนะครับ!”
มาร์คัสกล่าวว่า “ผมพนันได้เลยว่าพวกคุณทุกคนคงเคยเห็นคำเหล่านี้ที่สลักอยู่บนหน้าผากของผมกันแล้ว ทำไมน่ะเหรอ? ก็เพราะผมเป็นคนที่หยิ่งยโสและคำพูดเหล่านี้จะเตือนพวกคุณทุกคนว่าพวกคุณเป็นไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพชไงล่ะ”
เคนกล่าวต่อว่า “มีคนพูดไว้ว่า ‘พ่อและลูกเหมือนกัน’ แต่ในกรณีของผมนั้น มันคือ ‘ลูกและพ่อเหมือนกัน’ ในเมื่อลูกชายของผมมีคำว่า ‘ไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช’ สลักไว้ที่หน้าผากของเขา ผมจึงไม่อาจปล่อยให้เขาหลงระเริงในความรุ่งโรจน์นั้นเองได้ ผมก็เลยเข้าร่วมกลุ่มและมีคำว่า ‘พ่อของไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช’ สลักไว้บนหน้าผากด้วย”
มาร์คัสกล่าวว่า “จนถึงตอนนี้ คุณคงสงสัยว่าทำไมพ่อกับผมนั้นถึงหยิ่งผยอง? สาเหตุหลักเป็นเพราะเรามีความสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลเวบบ์จากซัด เบอร์รีไงล่ะ!”
“ใช่แล้ว!” เคนกล่าวว่า “ทุกคนรู้ว่าตระกูลเวบบ์นั้นสกปรก แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดที่ตระกูลเวบบ์มีนั้นไม่ใช่เงิน แต่เป็นลูกชายที่ชอบกินอึ!”
มาร์คัสกล่าวว่า “ใช่! เมื่อพูดถึงลูกชายกินอึ พวกคุณคงเคยดูวิดีโอที่เป็นไวรัลบนอินเทอร์เน็ต ไอ้หมอนั่นต้องกินอึทุกชั่วโมงและเขาไม่สามารถแม้แต่จะข้ามได้แม้แต่ครั้งเดียว! ตอนที่เขาอยู่ที่โรงพยาบาล เพื่อที่จะกินอึที่สดใหม่เขาได้ผลักชายชราที่กำลังนั่งอยู่ในห้องน้ำและหยิบอึเข้าปากของเขาทันที! บอกผมทีว่านั่นเป็นสิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปจะทำหรือไม่?”
เคนย้ำว่า “ถูกต้องแล้ว ลูกเอ๋ย อย่างที่ลูกพูด ลูกชายของตระกูลเวบบ์นั้นแปลกประหลาดจริง ๆ !”
“แน่นอน!” มาร์คัสพยักหน้าพร้อมยกนิ้วโป้งให้ “ตระกูลเวบบ์ก็เลยไม่ธรรมดาจริง ๆ ที่มีลูกชายที่พิเศษแบบนี้!”
เคนถามด้วยความสงสัย “เดี๋ยวก่อน ทำไมตอนนี้เราไม่ได้ยินข่าวคราวจากเขาเลยล่ะ?”
มาร์คัสตอบว่า “ผมได้ไปขุดเรื่องซุบซิบมาบ้างแล้ว ตอนนี้เขาใช้ชีวิตอย่างฟุ่มเฟือยเหมือนราชาในบ้านที่น่ารักของเขา!”
“ลูกหมายถึงอะไร?” เคนถามด้วยความสงสัยอย่างมาก
“ตอนนี้เขากำลังสนุกกับช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตในบ้านของเขาที่ซัด เบอร์รี่ ผมได้ยินมาว่าสำหรับอึที่เขากินวันละยี่สิบครั้ง ทางครอบครัวจึงต้องจ้างคนมา “ผลิต” อึทุกชั่วโมงเพื่อที่เขาจะได้กินสด ๆ !”
เคนอุทานด้วยความประหลาดใจ “โอ้ มื้อต่อวัน งั้นจะสามารถตอบสนองความต้องการเขาได้ไหมเนี่ย?”
มาร์คัสตอบอย่างจริงจังว่า ชั่วโมง แต่ถ้ามีคนท้องผูกหรืออะไรสักอย่างล่ะ?”
“คุณพระช่วย!” เคนร้องลั่น “งั้นนายน้อยจะทานอาหารไม่ทันเวลาสินะ!”
จากนั้นเขาก็ถามว่า “ลูก ทำไมเราไม่ลองหา ‘โปรแกรม’ เพื่อไปพักที่คฤหาสน์ของพวกเขาสักสองสามวันเพื่อเตรียมขนมอบร้อน ๆ ให้เขากันดีล่ะ?”
มาร์คัสพยักหน้าอย่างตื่นเต้น และพูดพร้อมกับยิ้มกว้าง “เป็นความคิดที่ดี! ถ้าเราไป ผมพนันได้เลยว่าไอ้แก่กับลูกของโดนัลด์จะต้องซาบซึ้งมาก พวกเขาจะคุกเข่าลงต่อหน้าเราและขอบคุณเรา!”
มาร์คัสรู้สึกตัวสั่นเมื่อพูดแบบนี้
พวกเขาทำให้ตระกูลเวบบ์ขุ่นเคืองอย่างแท้จริงจนถึงที่สุด!
หัวใจของเคนก็เต้นแรงเช่นกัน แต่การชำเลืองมองที่ชาร์ลีก็ทำให้เขารู้สึกโล่งใจ เขากัดฟันแล้วพูดต่อ “ผมคิดว่านั่นยังไม่หมด! ผมพนันได้เลยว่าพวกเขาจะเริ่มเลียนิ้วเท้าของเราเหมือนสุนัขเมื่อเราอยู่ที่นั่น! ผมได้ยินมาว่าไอ้แก่นั่นชอบมีเสี่ยเลี้ยง บางทีเขาอาจจะทำให้ผมเป็นอาเสี่ยของเขาก็ได้นะ”
“อะไร? เสี่ยเลี้ยงงั้นเหรอ?” มาร์คัสถามอย่างตกใจ “ทำไมเขาถึงมีรสนิยมแปลก ๆ แบบนี้ล่ะ?”
“พระเจ้ารู้ดีว่าทำไม” เคนยักไหล่ “พ่อได้ยินมาว่าตอนนี้เขามีเสี่ยเลี้ยงมากกว่าสามร้อยคน บางทีเขาอาจจะชอบที่จะเป็นเด็กเสี่ยก็ได้นะ ใครจะไปรู้!”