สัญชาตญาณบอกกับหร่วนเซียงเซียงว่าต้องมีอะไรซ่อนอยู่ในคำพูดของจิ้นหยวนแน่ บวกกับความกลัวที่ตัวเองก่อเรื่องเอาไว้ จึงได้แต่ยิ้มฝืดเฝื่อน “ฉัน… ฉันไม่ไปดีกว่า อยู่กับคุณพ่อที่นี่ก็ดี…”
เธอยังไม่ทันจะเอ่ยจบ จิ้นเฮ่าก็รีบโบกมือและเอ่ยแทรกทันที “เด็กโง่ จะมัวแต่หมกตัวอยู่กับคนแก่อย่างพ่อทำไม รีบไปกับอาหยวน แล้วรีบมีหลานอ้วนๆ ให้พ่อเร็วๆ ถึงจะถูก ไปๆ ไปได้แล้ว”
คำพูดของจิ้นเฮ่าปิดทางหนีทีไล่ของเธอเสียสนิท เธอได้แต่รับปากเบาๆ แต่ในใจยังคงคิดหาทางยืดเวลาออกไป
แต่คำพูดต่อมาของจิ้นหยวนทำให้เธอต้องเลิกล้มความคิดทั้งหมด จิ้นหยวนเห็นว่าพ่อแม่อนุญาตแล้วจึงลุกขึ้นยืน “ถ้าอย่างนั้นผมต้องกลับก่อนนะครับ ผมยังมีธุระที่ต้องไปจัดการที่บริษัทอีก”
ฉินเพ่ยหรงมุ่นหัวคิ้ว “ลูกจะรีบอะไรนักหนา กลับมาทั้งที ไม่มีแม้แต่เวลากินข้าวเลยหรือไง”
จิ้นหยวนเดินเข้าไปกอดฉินเพ่ยหรง “อย่างอนสิครับ ผมเสร็จธุระแล้วจะรีบกลับมาอยู่เป็นเพื่อนคุณแม่ทันทีเลย”
ฉินเพ่ยหรงจ้องจิ้นหยวนแวบหนึ่ง “ทำไมต้องมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ด้วย รอให้ลูกมีหลานให้แม่ก่อนเถอะ ถึงตอนนั้นหน้าลูกแม่ก็ไม่อยากเห็นแล้ว”
จิ้นหยวนเอ่ยตอบ “ครับ ผมจะรีบๆ มีหลานให้คุณแม่เลี้ยง อยากอุ้มนานแค่ไหนก็ตามใจคุณแม่เลยครับ”
“อย่างนี้ค่อยยังชั่วหน่อย” แค่คิดว่าอีกไม่นานก็จะได้อุ้มหลานแล้ว ฉินเพ่ยหรงก็ดีใจจนยิ้มไม่หุบ คราวนี้เธอไม่เพียงไม่รั้งลูกชายเอาไว้อีก หากแต่ยังดุนหลังให้เขารีบกลับไปเร็วๆ “อย่ามัวแต่เสียเวลา รีบกลับไปได้แล้ว”
ท่าทางราวกับจะส่งสองหนุ่มสาวขึ้นเตียงให้ได้เสียเดี๋ยวนั้นจนจิ้นหยวนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ในที่สุดสองหนุ่มสาวก็เดินออกจากบ้านโดยมีฉินเพ่ยหรงยืนส่งทั้งสองด้วยสายตาตื่นเต้นระคนกระตือรือร้น พอออกจากบ้านจิ้นหยวนก็ปั้นหน้าถมึงทึงทันที บรรยากาศผ่อนคลายเมื่อครู่มลายหายไปในฉับพลัน เขาตวัดสายตามองเธออย่างเย็นชาแวบหนึ่ง หัวใจเธอหดรัดตัวอย่างแรง เธอเอ่ยถามด้วยความลังเล “เรากำลังจะไปไหนคะ?”
ตั้งแต่จิ้นหยวนรู้ว่าอาการหลับไม่ได้สติของเฉียวซือมู่นั้นเกี่ยวข้องกับเธอ เขาก็แทบไม่อยากจะมองหน้าเธอด้วยซ้ำ เขาก้าวขึ้นรถโดยไม่ตอบคำถามเธอ หากแต่สั่งเสียงเข้ม “ขึ้นรถ”
หร่วนเซียงเซียงค่อยๆ ก้าวขึ้นรถช้าๆ ตอนแรกเธอคิดจะขึ้นไปนั่งข้างคนขับ แต่ถูกจิ้นหยวนมองด้วยสายตาเย็นยะเยือกจนต้องเปลี่ยนไปนั่งเบาะหลังแต่โดยดี คิดๆ แล้วก็รู้สึกน้อยใจ จึงเอ่ยถามขึ้น “พี่จิ้นหยวน พี่เป็นอะไรไปคะ?”
จิ้นหยวนขับรถออกไปโดยไม่ตอบคำถามเธอเหมือนเดิม
หลังจากไม่ได้คำตอบจากเขาเธอจึงไม่กล้าเอ่ยถามอะไรอีก ได้แต่มองวิวทิวทัศน์ด้านนอกไปตลอดทาง แม้ท่าทางเธอจะดูผ่อนคลาย แต่หัวใจกำลังเต้นแรงดั่งรัวกลอง เมื่อก่อนจิ้นหยวนอาจจะทำตัวแย่กับเธอ แต่ก็ไมได้แย่มากขนาดนี้มาก่อน หรือว่าเขาจะรู้เรื่องที่คุณแม่ทำแล้ว?
เธอไม่รู้ว่าเฉียวซือมู่ตายหรือยัง คุณแม่บอกว่ายาพิษชนิดนี้ออกฤทธิ์รุนแรงมาก เฉียวซือมู่ต้องตายอย่างแน่นอน ถ้าเช่นนั้น ตอนนี้จิ้นหยวนคิดจะทำอะไร? ท่าทางเขาไม่เห็นเสียใจมากมายอะไรเลยนี่นา?
หากเฉียวซือมู่ตายแล้วจริง ถ้าอย่างนั้นเธอก็มีโอกาสแล้วนะสิ?
เธอแอบคิดเงียบๆ หอกข้างแคร่อย่างเฉียวซือมู่ถูกกำจัดแล้วจะต้องเป็นประโยชน์ต่อเธอมาก ไม่แน่นะ ถ้าเธอพยายามเพิ่มขึ้นอีกนิด จิ้นหยวนอาจจะหันมาทำดีกับเธอก็ได้
ถ้าเธอรู้ว่าจะได้ผลดีมากขนาดนี้ เธอคงลงมือฆ่าเฉียวซือมู่ให้ตายไปนานแล้ว คิดผิดจริงๆ ที่เพิ่งลงมือเอาตอนนี้…
เธอแอบคิดในใจเงียบๆ ไม่ทันสังเกตว่าวิวทิวทัศน์ข้างทางค่อยๆ คุ้นตามากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งจิ้นหยวนขับรถเข้าไปจอดยังที่ที่หนึ่ง เธอถึงรู้สึกตัวว่าเขาขับรถพาเธอกลับบ้านพ่อแม่ตัวเอง นั่นคือหน้าคฤหาสน์ตระกูลหร่วนนั่นเอง
“พี่… พี่จะทำอะไรคะ?” เธอเอ่ยถามด้วยความสงสัย
จิ้นหยวนยิ้มเย็น “เธอชอบคุยกับแม่เธอมากไม่ใช่เหรอ? ฉันก็มาส่งแล้วนี่ไง เธอจะได้คุยกับแม่ให้พอ” เอ่ยจบแล้วตวาดเสียงเข้ม “ลงไป”
“ไม่ ฉันไม่ลง ฉันไม่กลับ” เธอนั่งนิ่งไม่ขยับ ไม่ยอมทำตามคำสั่งเขา
พูดเป็นเล่นไปได้ อยู่ดีๆ ก็ถูกสามีตัวเองส่งกลับบ้านพ่อแม่แบบนี้ เธอจะต้องถูกญาติพี่น้องหัวเราะเยาะแน่ๆ ญาติพี่น้องตระกูลหร่วนยิ่งเยอะอยู่ด้วย แต่ละคนปากคอเราะร้ายอย่างกับอะไรดี ถ้าเกิดรู้ว่าเธอถูกไล่กลับบ้าน เธอจะต้องกลายเป็นตัวตลกให้ญาติๆ พวกนั้นเยาะเย้ยถากถางแน่ๆ
เธอหดตัวเล็กน้อยยามนึกถึงภาพน่ากลัวพวกนั้น ยิ่งไม่ยอมลงจากรถ
จิ้นหยวนหรี่ตามองท่าทางของเธอ เขาเอ่ยเสียงเข้ม “เธอไม่ยอมลงจากรถจริงๆ ใช่ไหม?”
เธอตกใจจนตัวสั่น มองเขาอย่างอ้อนวอน “ฉัน… ฉันกลับไปไม่ได้ คุณพ่อได้ด่าฉันตายแน่ ขอร้องล่ะ อย่าทำอย่างนี้เลยนะคะ…”
เอ่ยพลางโถมตัวไปข้างหน้าหวังจะจับแขนเสื้อเขาเพื่อขอความเห็นใจ แต่กลับถูกเขาสะบัดมือออกอย่างไม่ไยดี “ไปให้พ้น”
น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ เธอได้ยินแล้วรู้สึกเย็นวาบไปทั้งร่าง “พี่จิ้นหยวน ทำไมพี่ถึงเกลียดฉันมากขนาดนี้ ให้โอกาสฉันปรับปรุงตัวนะคะ นะคะ”
จิ้นหยวนจ้องเธอตาเขม็ง “เธอยอมปรับปรุงตัวจริงเหรอ?”
“ค่ะ ฉันจะปรับปรุงตัว” เธอรีบพยักหน้าหงึกๆ
“เอายาถอนพิษมา” เขาเอ่ยอย่างเย็นชา
“ยา… ยาถอนพิษอะไรคะ…” เธอยิ้มค้าง
“ยังจะทำเป็นไม่รู้เรื่องอีก?” จิ้นหยวนโยนเธอลงจากรถอย่างไม่ไยดี “ถ้าอย่างนั้นเธอกลับไปถามแม่เธอเองก็แล้วกัน”
เอ่ยจบแล้วสตาร์ทรถขับออกไปทันทีอย่างรวดเร็วจนแทบไม่เห็นฝุ่น
หร่วนเซียงเซียงนั่งหน้าตามอมแมมอยู่บนพื้นด้วยความตกตะลึงพรึงเพริด นี่จิ้นหยวนรู้แล้วเหรอว่าเรื่องของเฉียวซือมู่เป็นฝีมือเธอ?
แล้วตอนนี้เธอจะทำอย่างไรดี?
เธอนั่งตะลึงงันอยู่อย่างนั้น พักใหญ่จึงได้ยินเสียงที่ฟังดูไม่ค่อยแน่ใจนักดังลอยมาจากเหนือศีรษะ “คุณ… คุณหนู?”
เสียงสาวใช้เอ่ยถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจนักหลังจากเห็นภาพหร่วนเซียงเซียงนั่งอยู่กับพื้นจากภาพกล้องวงจรปิด เพราะสภาพเธอน่าอเนจอนาถเหลือเกิน
เสียงสาวใช้ดึงสติเธอกลับมา เธอรีบกระโดดลุกขึ้น จ้องไปยังกล้องวงจรปิดตาเขม็ง “ฉันเอง ยังไม่รีบเปิดประตูให้ฉันอีก นังโง่!”
“ค่ะ ค่ะ” สาวใช้รีบเปิดประตูให้เธอทันที
เธอวิ่งพุ่งเข้าไปในบ้าน ร้องขอให้แม่ช่วยด้วยความตื่นตระหนก
ตอนนี้จิ้นหยวนรู้แล้วว่ายาพิษนั่นเป็นของเธอ เขาต้องรู้แล้วแน่ๆ ว่าพวกเธอเป็นคนว่าจ้างนักฆ่าให้ไปจัดการเฉียวซือมู่ มิน่าเล่า วันนี้ท่าทางเขาถึงได้น่ากลัวมากขนาดนั้น แล้วเฉียวซือมู่ตายแล้วหรือยัง? แล้วเขาจะฆ่าเธอเพื่อชดใช้ชีวิตหรือเปล่า?
เธอวิ่งเข้าไปในห้องของคุณนายหร่วนด้วยความตื่นตระหนก ลากตัวคุณนายหร่วนที่เพิ่งมาร์กหน้าเสร็จขึ้นมา “คุณแม่ แย่แล้ว เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”
ใบหน้าที่ได้รับการดูแลอย่างดีของคุณนายหร่วนฉายแววประหลาดใจ “ทำไมจู่ๆ ถึงกลับบ้านล่ะ? แล้วจิ้นหยวนอยู่ไหน?”
“เขาไม่ได้มาด้วยค่ะ เขาทิ้งหนูเอาไว้หน้าบ้านแล้วกลับไปคนเดียว” เธอมองคุณนายหร่วนที่กำลังไม่พอใจแล้วโบกมือไปมา “นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ประเด็นคือ เขา… เขารู้แล้วว่าเราเป็นคนส่งคนพวกนั้นไป ตอนนี้ทำไงดีคะ?”
คุณนายหร่วนหน้าถอดสี “เขารู้แล้ว? ลูกแน่ใจนะ?”
“แน่ใจค่ะ เมื่อกี้เขายังมาถามหายาถอนพิษกับหนูอยู่เลย แต่หนูบอกว่าไม่รู้เรื่อง” เธอจับมือคุณนายหร่วนเอาไว้อย่างลนลาน
คุณนายหร่วนเริ่มลนลาน “เขารู้ได้ยังไง? ครั้งนี้เราลงมือเงียบมากและสลับซับซ้อนมากนี่”
ก่อนหน้านี้ลูกสาวมาระบายความกลัดกลุ้มใจให้เธอฟัง เธอจึงสั่งให้ลูกน้องไปจ้างนักฆ่าชาวต่างชาติเพื่อจัดการเฉียวซือมู่ เธอยังส่งยาพิษประหลาดที่เป็นเคล็ดลับตกทอดของตระกูลตัวเองให้นักฆ่าคนนั้นด้วย คนที่ถูกพิษนี้จะค่อยๆ หมดลมหายใจระหว่างนอนหลับโดยไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ เอาไว้