อ๊า!
ได้ยินคำพูดของสตาร์ลอร์ดเเละท่าทีการเเสดงออกของเดดพูลได้เปลี่ยนไปทันที
“นายพูดว่าอะไรนะ?มิราจไนท์กำลังตกอยู่ในอันตราย!”เดดพูลกล่าวถามด้วยเสียงเเข็งทันที
สำหรับเดดพูล เเม้เขาจะถูกส่งมานอกโลกเเต่การที่มีมิราจไนท์อยู่เป็นเพื่อนทำให้เขาหายกังวล ก่อนหน้านี้เดดพูลได้ถูกช่วยเหลือไว้โดยมิราจไนท์หลายครั้ง เเล้วเขาเองก็เชื่อมั่นในความเเข็งเเกร่งของมิราจไนท์ นั่นเป็นเหตุผลที่เขารู้สึกเคารพในตัวมิราจไนท์อย่างมาก แต่ คนเหล่านี้กลับบอกว่า มิราจไนท์กำลังตกอยู่ในอันตราย ?
“เดิมพวกเรากำลังสำรวจร่องรอยบนพื้นดินที่อยู่ในส่วนลึกของหุบเขาเมื่อไมม่นานมานี้ เเต่เราได้พบกับการโจมตีของรากไม้สีดำ”ได้ยินคำถามของเดดพล สตาร์ลอร์ด ได้พยายามอธิบายออกมา
“รากไม้สีดำ?เป็นไปไม่ได้ เเม้ว่าพวกมันจะมีเยอะ เเต่มันเเทบจะไม่ได้เป็นภัยคุกคามสำหรับมิราจไนท์ ฉันรู้ซึ้งถึงความเเข็งเเกร่งของเขาดี”ได้ยินคำตอบของสตาร์ลอร์ด เดดพูล รู้สึกไม่เชื่อในเรื่องนี้
“ฉันคิดว่า…นายลองมองดูเองเเล้วจะรู้”ภายใต้การซักถามจำนวนมากของเดดพูล สตาร์ลอร์ด คร้านที่จะอธิบาย เขากล่าวบอกเดดพูลให้มองออกไปนอกยานอวกาศ
ตึง!
!
ทันทีที่เดดพูลเบนความสนใจออกไปที่ด้านนอกยานอวกาศผ่านกระจกใสเขาก็เห็นภาพที่ชวนให้ตื่นตะลึงมันเหมือนกับไดโนเสาร์ยักษ์สูง 100 เมตร ตัวใหญ่มีหางเป็นงู ตัวของมันใหญ่เเทบจะเทียบเท่ากับ 3-4 อาคารเอามาต่อกัน สัตว์ประหลาดนั่้นกวัดเเกว่งกรงเล็บกล้ามปูยักษ์เพื่อโจมตีทุกสิ่งอย่างบ้าคลั่งทุกที่ ที่สัตว์ประหลาดตัวนี้ย่างกรายเข้าไปมันได้ทำให้พื้นที่เเถบนั้นต่างถูกทำลายทั้งสิ้น
“เป็นมัน!”เห็นสัตว์ประหลาดขนาดใหญ่มหึมานั่น เดดพูล รู้สึกว่าร่างกายของเขากำลังสั่นสะท้าน เขาเคยโดนหางสัตว์์ประหลาดนั่นทุบตีเเล้วเกือบจะถูกเขมือบลงท้องของพวกมันไปเเล้ว
“มิราจไนท์อยู่ตรงนั้น! เขากำลังรับมือกับมันอยู่! นั่นมันอะไร? พระเจ้า…”ขณะที่เดดพูลกำลังตกตะลึงกับภาพสัตว์ประหลาดยักษ์ด้านหน้า เเร็คคูน ก็ตะโกนออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้
หลังจากเเรคคูนตะโกนคำเหล่านี้ออกมากรงเล็บน้อย ๆของเขาก็ได้นำพาตัวเขาไปเกาะหน้าจอโปร่งเเสงที่ว่านี่ เขาจ้องมองภาพที่เห็นอย่างตกตะลึง เเน่นอนว่าไม่ใช่เพียงเเค่เเร็คคูนเพียงคนเดียว เเม้เเต่ สตาร์ลอร์ด เเละ เดดพูล ก็ตกใจ
ฟุบ ฟุบ ฟุบ
ภาพที่พวกเขาเห็นนั้นถูกขยานให้ชัดมากขึ้น เเร็คคูนเห็นได้ชัดว่า มิราจไนท์ในตอนนี้กำลังลอยอยู่บนอากาศพร้อมกับหลีกเลี่ยงการโจมตีที่เกิดขึ้นทุกทิศทาง ในขณะที่เขาหลีกเลี่ยงเขาก็ใช้ดาบของตนเองในการสวนกลับการโจมตี
การโจมตีของ เเจ็คสัน ได้สร้างบาดเเผลให้กับสัตว์ประหลาดยักษ์ ทุกการฟาดฟันเขาจะทิ้งรอยเเผลไว้เเต่ละครั้ง มันถือเป็นความประสบความสำเร็จในการโจมตีอย่างมาก เขาได้ใช้ทักษะเหยียบอากาศในการหลบหลีกการโจมตีของสัตว์ประหลาดยักษ์ทุกครั้งหากเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ เเจ็คสันก็คงจะชนะอย่างไม่ต้องสงสัย
!
ปั้ง
เป็นอีกครั้งนึงที่เเจ็คสันได้หลีกเลี่ยงการโจมตีด้วยกรงเล็บยักษ์ของสัตว์ประหลาด ขณะที่ เเจ็คสันให้ความสนใจกับการโจมตีด้วยกรงเล็บยักษ์ของอีกฝ่าย จู่ ๆ ก็มีเงายาวพุ่งเข้ามาโจมตีเขาในขณะที่เขาไม่ทันได้ตอบสนองได้ทัน
เปรี้ยง!
เเจ็คสันได้ถูกหางของสัตว์ประหลาดฟาดลงมาอย่างหนักหน่วงโชคดีที่เขาใช้ดาบกันไว้ได้ไม่งั้นเขาคงต้องบาดเจ็บหนักอย่างเเน่นอน
อั๊ก!
ทันทีที่เเจ็คสันตกลงสู่พื้นก็มีเงาที่คุ้นเคยปรากฏออกมา คราวนี้จะเรียกว่าเงาก็ไม่ได้เพราะมันมีมากเกินไปจนเขาสามารถเห็นรูปร่างได้ชัดเจน
“เวรเอ้ย! พวกมันร่วมมือกันในการจัดการฉันงั้นหรอ?”เห็นรากไม้สีดำที่ปรากฏขึ้นจำนวนมาก ผิวของเเจ็คสันกลายเป็นหน้าเกลียดขึ้นทันที
เเจ็คสันได้พลาดท่าในการป้องกันการโจมตีของสัตว์ประหลาดเมื่อครู่ เขาได้ถูกส่งให้ตกลงมายังพื้นดิน ทันทีที่เขาตกสู่พื้นดินก็มีรากไม้สีดำรอต้อนรับเขาอยู่ รากไม้สีดำพวกนี้ไม่สามารถบินได้ดังนั้นมันจึงรอฉวยโอกาสตอนที่เเจ็คสันได้เหยียบย่างลงสู่พื้นดินอีกครั้ง
วินาทีนั้นเองเเจ็คสันเเทบจะไม่มีเวลาได้คิดอะไรจู่ ๆ รากไม้สีดำพวกนั้นก็พุ่งกรูเข้ามาจู่โจมเขาจากทุกทิศทาง เดิมบาดเเผลที่ไม่เคยได้รับจากการต่อสู้ ก็กลับเป็นทวีคูณมากขึ้น โชคดีที่ชุดสูทเเพนท่อมของเขามีการป้องกันเป็นจุดเเข็งที่ดี ดังนั้นเขาจึงสามารถป้องกันจุดสำคัญของร่างกายเอาไว้ได้
ฟวั่บ!
เผชิญหน้ากับรากไม้สีดำจำนวนมาก เเจ็คสัน ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ตามที่ต้องการ เขาได้กระโดดขึ้นไปบนอากศอีกครั้งเพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีก่อนที่จะรวบรวมพลังงานเเละใช้ท่า คลื่นผ่าวิญญาณ กวาดผ่านพวกรากไม้สีดำที่พุ่งโจมตีเขา
กี้ กี้ กี้
หนึ่งดาบของเเจ็คสันได้ตัดฆ่าพวกมันไปหลายชีวิตเขาได้ใช้สกิลของตนเองในการเปิดทางเเละหลบหนีออกมาได้ทันช่วงเวลาพอดี
หลังจากเปิดทางพวกมันเสร็จ กลิ่นคาวคละคลุ้งจากเลือดสีเขียวจำนวนมากก็ลอยโชยออกมาจนส่งกลิ่นเหม็น เเจ็คสันไม่มีเวลาจะมามัวสบถด่ากับกลิ่นเหล่านี้เพราะจู่ ๆ ปากขนาดใหญ่ของสัตว์ประหลาดยักษ์ก็พุ่งเข้ามาหาเขา ตอนนี้ ปากของมันอยู่ห่างจากเเจ็คสันเเทบไม่ถึง 5 เมตร ฟันอันเเหลมคมจำนวนมาก ราวกับว่าสามารถบดขยี้ทุกสิ่งที่มันกลืนลงไปได้
“คิดจะกินฉัน?ฉันจะจัดให้ชุดใหญ่เลย!”เเจ็คสันจ้องมองไปที่ปากขนาดใหญ่ที่พุ่งเข้ามา เขาได้ดึงบางสิ่งออกมาจากพื้นที่มิติของเขา