ตอนที่****552 วายร้ายหยวนเฟย
เมื่อพระชายาหยุนพูด ซวนเทียนฮั่วกำลังจะจิบชาซึ่งส่งผลให้เขาเกือบจะสำลัก
“เฟิงเซียงหรู ? ” เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย และถามพระชายาหยุน “มันเกี่ยวข้องกับนางได้อย่างไร ? ”
อย่างไรก็ตามพระชายาหยุนก็พอใจในสิ่งที่เขาพูดมาก มันเป็นเพียงความพึงพอใจของนางกับประโยคแรกที่เขาพูดว่า “ดูสิ เจ้าจำชื่อนางได้”
“ท่านแม่” ซวนเทียนฮั่วปวดหัว การกระทำของพระชายาหยุนจะเป็นของมารดาได้อย่างไร เห็นได้ชัดว่าทำให้เขาเดือดร้อน ! มันต้องบอกว่าในชีวิตนี้มีเพียงสองคนเท่านั้นที่เขาทนไม่ได้ที่จะปฏิเสธ คนหนึ่งคือเฟิงหยูเฮงและอีกคนคือพระชายาหยุน ไม่ว่าในกรณีใดเฟิงหยูเฮงก็เป็น… นางมีเหตุผล ! นางจะไม่ขอสิ่งใดจากเขาอย่างไร้เหตุผล แต่พระชายาหยุนจะไม่ให้โอกาสเขาเพียงน้อยนิด นางเป็นมารดาและเขาก็เป็นบุตรชาย เขาต้องฟังทุกสิ่งที่มารดาพูดและเขาไม่ได้รับอนุญาตให้คัดค้าน ซวนเทียนฮั่วยิ้มอย่างขมขื่น จากนั้นหมวกไม้ไผ่ที่ถูกกระแทก เขาขอร้องด้วยความเมตตาเขากล่าวว่า “นางเป็นแค่เด็กสาว ท่านแม่อย่าได้พยายามจับคู่”
น่าเสียดายที่พระชายาหยุนเพิกเฉยต่อเรื่องนี้อย่างสมบูรณ์ นางยังคงอยู่ในโลกของตัวเอง “ข้าได้ยินมาว่าคุณหนูสามของตระกูลเฟิงสนิทสนมกับเจ้าสี่ เจ้ายืนยันที่จะบอกว่ามีใครบางคนกำลังพยายามจับคู่นั้น จะต้องเป็นตาแก่ที่สมควรโดนตำหนิ แม้ว่าโดยปกติข้าจะไม่ออกไปข้างนอก ข้ารู้เกี่ยวกับสิ่งนี้ ข้าควรรู้ ตาแก่ลังเลที่จะฆ่าองค์ชายสี่ ดังนั้นองค์ชายสี่จึงถูกจำคุก เขายังได้ปักสิ่งต่าง ๆ ส่งให้คุณหนูสามของตระกูลเฟิง ฮ่า ๆ เจ้าคิดว่านี่เป็นสถานการณ์แบบไหน ? สำหรับเขาที่จะเกิดกลอุบายแบบนี้ ไม่ควรมีอะไรผิดปกติกับสมองของเขาหรอกหรือ ? ”
เสียงของพระชายาหยุนก็ดังขึ้นเมื่อนางพูดถึงสิ่งเหล่านี้ เสียงตบโต๊ะ “ปัง” ทำให้ทุกคนตกใจ
ซวนเทียนฮั่วตบหลังนางอย่างรวดเร็ว “ใจเย็น ๆ สงบสติก่อนท่านแม่”
การกระทำเหล่านี้ยังเห็นได้จากทหารของเขา และตัวตนของ “ผู้หญิงที่อยู่เคียงข้างเจ้านาย” ก็มีความมั่นใจมากขึ้นสำหรับพวกเขา เป็นเพียงสิ่งที่พวกเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน… “นายท่านกลัวฮูหยินของเขาหรือ ? ”
“นิสัยของนายท่านดีเกินไป และไม่ลดระดับตัวเองลงไปถึงระดับของผู้หญิงคนนั้น”
“แต่ผู้หญิงคนนี้ดุร้ายเกินไป การที่นางแสดงให้เห็นว่าสิ่งต่าง ๆ ที่มีต่อนายท่าน นางจะโกรธอย่างไร ! ”
อันที่จริงมีคนน้อยมากที่แสดงความโกรธต่อซวนเทียนฮั่ว โดยเฉพาะผู้หญิง นอกจากเฟิงหยูเฮงและพระชายาหยุน สาวคนอื่น ๆ เกือบทั้งหมดจะหน้าซีดเพียงแค่มองเห็นซวนเทียนฮั่ว อย่างไรก็ตามคนที่อยู่ข้างซวนเทียนฮั่วคือพระชายาหยุน
มิฉะนั้นจะพูดได้อย่างไรว่าคนในครอบครัวเดียวกันมีความคล้ายคลึงกันมาก อารมณ์ของพระชายาหยุนเหมือนฮ่องเต้ ทั้งสองเป็นคนที่ลุกเป็นไฟ ไม่เช่นนั้นการโต้แย้งง่าย ๆ อาจทำให้พวกเขาไม่มองหน้ากันมานานหลายสิบปีได้อย่างไร
พระชายาหยุนค่อย ๆ หายใจเข้า ในที่สุดนางก็สงบลง อย่างไรก็ตามนางกล่าวเสริมว่า “ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว ข้ารับรองว่าข้าสามารถขโมยผู้หญิงคนนั้นให้เจ้าได้ มันไม่ใช่แค่องค์ชายสี่ ข้าสอนอะไรกับพวกเจ้าทั้งสองคนตั้งแต่ยังเป็นเด็ก เจ้าลืมไปแล้วหรือ ? ”
ซวนเทียนฮั่วถอนหายใจ “ข้าไม่กล้าลืมขอรับ ท่านแม่สอนหมิงเอ๋อและข้าตั้งแต่ยังเด็กเพื่อให้ได้สิ่งที่เราต้องการ หากเราไม่สามารถได้รับมันก็เพียงแค่ขโมยมัน ถ้าเราขโมยมันไม่ได้เราก็แค่พังมัน”
“ใช่แล้ว” พระชายาหยุนพยักหน้า “นั่นเป็นวิธีการทำงาน หากเจ้าไม่สามารถพาตัวเองไปขโมยผู้หญิงได้ ให้หมิงเอ๋อช่วยเจ้า โอ้ เขากำลังต่อสู้ในสงคราม ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ว่าเขาจะกลับมาอย่างรวดเร็ว ไม่เป็นไร ! รอจนกว่าเราจะกลับมาจากตะวันออก ข้าจะส่งคุณหนูสามของตระกูลเฟิงไปยังตำหนักชุนของเจ้าอย่างแน่นอน”
ซวนเทียนฮั่วหมดคำพูดกับมารดาของเขาอย่างสิ้นเชิง !
“อย่าพูดถึงเรื่องนี้ในตอนนี้ท่านแม่ ข้าไม่ได้ขออะไรอย่างอื่น ข้าขอให้ท่านแม่เงียบ ๆ ไปตลอดทาง นั่นสำคัญกว่าสิ่งอื่นใดขอรับ”
พระชายาหยุนยิ้มอย่างสดใส และกล่าวว่า “ข้าเข้าใจ”
“จริงหรือขอรับ ? ” ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าผิวเผิน ? “ถ้าอย่างนั้นเราก็เห็นด้วยกับกฎสามข้อ” ซวนเทียนฮั่วกล่าว “ก่อนอื่นท่านแม่จะฟังทุกอย่างที่ข้าพูด ไม่ว่าเราจะอยู่บนท้องถนนหรือไปทางตะวันออก ข้อที่สอง ท่านแม่ไม่สามารถออกห่างจากสายตาของข้าได้ตลอดเวลา” หลังจากพูดอย่างนี้เขากล่าวเสริม “สิ่งนี้รวมถึงเมื่อเราหลับ ท่านแม่จะนอนในห้องด้านใน และข้าจะนอนในห้องด้านนอก ข้อที่สาม หลังจากเราไปถึงตะวันออก ถ้าเราเจอใครก็ตามที่น่ารำคาญหรือมีความขัดแย้งกับข้า ท่านแม่อย่าโกรธ ท่านแม่ต้องเรียนรู้ที่จะอดทน แน่นอนข้าจะจัดการคนที่ทำให้ท่านแม่ขุ่นเคือง ข้าจะทำให้ท่านแม่ต้องทนทุกข์ทรมานกับความไม่พอใจน้อยที่สุด”
พระชายาหยุนพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ “สองข้อแรกนั้นใช้ได้ แต่ข้าไม่เคยทำอะไรเลยแม้แต่ที่อยู่ห่างไกลในชีวิตนี้ อย่างไรก็ตามถ้าฮั่วเอ๋อพูดแบบนี้ ข้าจะเชื่อฟังเจ้า เมื่อถูกคนกดขี่ข่มเหง ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะก้มหัวลง ใครบอกให้ข้าพึ่งเจ้าที่จะพาข้าออกไปดูโลก”
ซวนเทียนฮั่วรู้สึกว่าเขามีเส้นทางอีกยาวไกลข้างหน้าเขา เขาแค่หวังว่าพระชายาหยุนจะไม่สร้างปัญหาใด ๆ กับเขา เขาหวังว่าผู้คนที่ขาดสติปัญญาจะไม่มาทำให้นางขุ่นเคือง
หลังจากจิบชาเสร็จแล้ว ทั้งกลุ่มก็ออกเดินทางอีกครั้ง เมื่อนั่งลงในรถม้าเขารู้สึกกริชในแขนเสื้อของเขา มันเป็นสิ่งเดียวที่เฟิงหยูเฮงมอบให้เขา เขาได้ดูความคมชัด และฝีมือการทำเป็นอะไรที่เกินกว่าที่เขาจะเห็น เขาไม่รู้ว่าเรื่องนี้มีค่ามากเพียงใดกับเฟิงหยูเฮง อย่างไรก็ตามสำหรับเขามันเป็นสิ่งที่คล้ายกับสมบัติของชาติ
ซวนเทียนฮั่วถอนหายใจอย่างขมขื่นกับตัวเอง ในชีวิตนี้ในโลกนี้มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่คนผู้หนึ่ง… ที่เขาไม่สามารถได้รับ
บนแม่น้ำเป็ง ในที่สุดเรือที่เฟิงหยูเฮงขึ้นก็มาถึงที่ท่าเรือในชิงโจวประมาณเที่ยง สองวันต่อมา คนที่ซวนเทียนหมิงจัดเตรียมมาถึงที่ท่าเรือเพื่อต้อนรับพวกเขา เฟิงหยูเฮงประคองวังซวนลงจากเรือ และได้ยินวังซวนพูดเบา ๆ ว่า “คนสามคนแต่งตัวข้างหน้าเป็นคนที่องค์ชายจัดไว้เจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงมองข้ามและไม่สามารถมองเห็นทั้งสามได้สักพัก
วังซวนยิ้ม และพูดอย่างเงียบๆ “นั่นเป็นวิธีขององครักษ์เงาเจ้าค่ะ รูปร่างหน้าตาของพวกเขาจะไม่เหมือนกันอย่างแน่นอน แยกพวกเขาออกจากฝูงชนยากมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้นเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้าพูดกับตัวเองว่านี่เป็นเรื่องจริง หากพวกเขาสะดุดตาเกินไปมันจะไม่เอื้อต่อการซ่อนตัว แต่หลังจากคิดไปซักพักนางก็กล่าวว่า “พูดแบบนี้ บานซูดูดีทีเดียว” อย่างน้อยที่สุดเขาดูดีกว่าหยวนเฟยและโจวชู สองคนนั้นคงเป็นไปไม่ได้ที่จะมองเห็นถ้าพวกเขาถูกโยนลงไปในฝูงชน จนถึงจุดที่หลังจากมีปฏิสัมพันธ์กับหยวนเฟยและโจวชูมาหลายวัน นางก็ยังไม่สามารถให้คำอธิบายโดยละเอียดเกี่ยวกับลักษณะที่ปรากฏของพวกเขาได้
ทั้งสองกระซิบและชะลอความเร็วลงเล็กน้อย ในเวลานี้พวกเขาได้เห็นหยวนเฟยโกรธความโกรธบนใบหน้าของเขาเริ่มมืดมน เขาพูดด้วยความไม่พอใจอย่างมาก “เจ้ามัวโอ้เอ้อะไรอยู่ ? ” เมื่อพูดอย่างนี้เขาก็จ้องมองที่วังซวน “เจ้าซื้อคนที่ข้าบอกให้ซื้อหรือไม่ ? ”
การแสดงออกที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศกปรากฏขึ้นบนใบหน้าของวังซวนทันที นางกล่าวว่า “ท่านพี่ ก่อนที่เราจะออกจากคฤหาสน์ ท่านพ่อสั่งให้เราทำธุรกิจของเราในชิงโจวโดยเฉพาะแล้วกลับคฤหาสน์ทันที เราจะไม่ก่อเรื่องตลอดทาง เจ้า…”
“หุบปาก ! ” นัยน์ตาของหยวนเฟยดุร้ายเปิดเผยการแสดงออกอย่างรุนแรง “เจ้ากำลังสอนข้าอยู่หรือ ? ข้าจะบอกเจ้าว่าถ้าเจ้าไม่ต้องการที่จะเป็นฮูหยินน้อยของคฤหาสน์ฟุงของข้า เจ้าก็ออกไปซิ ! ไป เจ้าไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้ แต่เจ้าจะไม่ยอมให้ข้าหาผู้หญิงคนอื่น ข้าควรจะเก็บเจ้าไว้อีกหรือ ? ”
เสียงหยวนเฟยดังมาก ไม่เพียงแต่ผู้คนที่อยู่ใกล้ท่าเทียบเรือมองไปด้านข้างเท่านั้น แต่ทั้งสามคนที่อยู่ที่นั่นเพื่อต้อนรับพวกเขาก็ยังงงงวยเช่นกัน เฟิงหยูเฮงเห็นทั้งสามเดินมาข้างหน้า ก่อนที่พวกเขาจะมาถึงตรงหน้าพวกเขาหยุด และสับสนว่าทำไมหยวนเฟยจึงกลายเป็นเช่นนี้
แต่พวกเขาค่อนข้างฉลาด และพวกเขาอยู่กับซวนเทียนหมิงมาหลายปี ดังนั้นเมื่อพวกเขาได้ยินคำว่า “คฤหาสน์ฟุง” พวกเขาตระหนักทันทีว่านี่เป็นการกระทำในฐานะนายน้อยของคฤหาสน์ของเสนาบดี คนหนึ่งในนั้นจึงรีบไปข้างหน้าและกล่าวกับหยวนเฟยว่า “นายน้อย บ่าวรับใช้คนนี้มารอท่านและฮูหยินน้อยมานานแล้วขอรับ” ขณะที่พูดอย่างนี้เขามองวังซวนและคำนับ
เมื่อมาถึงจุดนี้ หวงซวนก็ร้องไห้อย่างน่าสงสารด้วยสีหน้าเศร้าโศกปรากฏบนใบหน้าของนาง เฟิงหยูเฮงหันร่างของนางเล็กน้อยและแอบตามหลังนาง เมื่อเห็นว่าผู้พิพากษาหลู่และท่านฮูหยินหลู่กำลังจะมาด้านข้างของพวกเขา นางก็เปล่งเสียงของนางและพูดด้วยเสียงเศร้า “นายน้อย ! นายน้อยทำแบบนี้ได้อย่างไรเจ้าค่ะ ผู้หญิงคนนั้นไม่มีอะไรมากไปกว่าโสเภณีชั้นต่ำ หากนายน้อยต้องพานางไป สิ่งนี้จะทำร้ายฮูหยินน้อยของเราเจ้าค่ะ นายน้อย ! ” นางพูดไม่จบเพราะหยวนเฟยตบนาง ทำให้นางล้มลงกับพื้น นี่ทำให้ดูเหมือนว่านางถูกตีโดยหยวนเฟย และดูเหมือนนางจะเสียใจและเจ็บปวด
นางเริ่มร้องไห้ทันที ในขณะเดียวกันหยวนเฟยยกมือขึ้นอีกครั้งและตบวังซวนอย่างรุนแรง แล้วกล่าวว่า “ไปตามนางมาให้ข้า ! ”
วังซวนสั่นไหวและมองไปที่เฟิงหยูเฮงก่อนที่จะมองหยวนเฟย กัดฟันนาง นางกล่าวว่า “ลืมมันซะ หากเจ้าต้องการให้ข้าไปหานาง ข้าก็จะไป แต่ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขาจะขายนางหรือไม่ ถ้าเจ้านำโสเภณีชั้นต่ำไปกับเจ้า จะเป็นคฤหาสน์ฟุงที่จะเสียหน้า ! หลังจากเรากลับไปที่เมืองหลวง ท่านพ่อของข้าจะไม่ให้อภัยเจ้าแน่นอน ! ” หลังจากพูดอย่างนี้แล้ว นางก็หันหลังไปค้นหาคนผู้นี้
เฟิงหยูเฮงใช้โอกาสนี้เพื่อลุกขึ้นและคลานสองสามก้าวกอดต้นขาของวังซวน และร้องไห้ “ฮูหยินน้อยอย่าไปเลยเจ้าค่ะ ! ผู้หญิงในสถานะนั้นจะอยู่ข้างนายน้อยได้อย่างไรเจ้าค่ะ ฮูหยินน้อยอย่าไปเลยเจ้าค่ะ ! ”
หยวนเฟยโกรธ ดึงเฟิงหยูเฮงขึ้นมาแล้วขว้างนางกระเด็นไปไกล ในเวลาเดียวกันเขาสบถ “เจ้าเป็นแค่บ่าวรับใช้ ! อย่าคิดว่าเพราะเจ้าเป็นบ่าวรับใช้ที่มาจากตระกูลมารดาของข้าแล้วข้าจะไม่กล้าทำอะไรกับเจ้า ถ้านายน้อยผู้นี้ปรารถนาในตัวของผู้หญิงคนนั้น ข้าจะทำมัน ยิ่งกว่านั้นนี่คือเจ้า ? วันนี้นายน้อยคนนี้จะขายเจ้า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าไม่สามารถกลับเมืองหลวงได้ ! ”
เฟิงหยูเฮงตกใจกลัว นางคุกเข่าบนพื้นขอร้องให้อภัย วังซวนก็ตะโกนเสียงดัง “ถ้าเจ้าต้องการผู้หญิง ข้าจะไปซื้อให้เจ้า นางอยู่กับข้าตั้งแต่นางยังเด็ก เจ้าจะขายนางได้อย่างไร ? ”
ใครจะรู้ว่าความโง่เขลาของหยวนเฟยน่าจะดีขึ้น เขาจะไม่ตอบกลับ เขาเพิ่งชี้ไปที่เฟิงหยูเฮงและกล่าวซ้ำ ๆ ว่า “ขายนาง ! นางจะต้องถูกขาย ! ” จากนั้นเขาก็โบกมือให้คนทั้งสามที่มาต้อนรับพวกเขา “เอาฮูหยินน้อยออกไป ! ”
ทั้งสามพยักหน้าและรีบไปประคองวังซวนออกไป โดยทั้งเฟิงหยูเฮง วังซวนร้องไห้แทบขาดใจ หยวนเฟยชี้ไปที่หวงซวนทันที “เจ้า ! เจ้าไปซื้อผู้หญิงคนนั้นให้ข้า!”
หวงซวนไม่ได้พูดอะไร และหันไปหาฉิงเล่อ หยวนเฟยมองไปที่คนที่ร้องไห้แทบขาดใจ เฟิงหยูเฮงคุกเข่าบนพื้น สายตาที่หมดหนทางส่องประกายผ่านดวงตาของเขา ในท้ายที่สุดเขาชี้ไปที่โจวชูและออกคำสั่ง “ผูกนางไว้กับนายน้อยคนนี้ อีกสักครู่พานางไปที่ตลาดทาสและขายนาง”
โจวชูกำลังจะก้าวไปข้างหน้า เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งพูดเสียงดัง “เดี๋ยวก่อน ! บ่าวรับใช้คนนี้ ข้าจะซื้อนาง ! ”