เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 460
เขาโจวห้าว ไม่ได้โง่ขนาดนั้น ที่จะทำเพื่อตระกูลหลันจนทำให้หยางเฟิงไม่พอใจ
อีกอย่าง
ถ้าหากตระกูลหลันล่มสลาย……..
สำหรับตระกูลโจวแล้ว นี่ถือเป็นโอกาสที่หาได้ยากและมีค่าอย่างยิ่ง
บางที
ตระกูลโจวจะอาจจะได้แทนที่ตระกูลหลัน หกลายเป็นตระกูลที่รองลงมาจากตระกูลอันดับหนึ่งของตระกูลเย่!
คิดถึงจุดนี้แล้ว
จู่ๆ ภายในใจของโจวห้าว ก็เกิดความทะเยอทะยานอย่างระงับเอาไว้ไม่อยู่
เห็นภาพด้านหลังโจวห้าวที่จากไป
หยางเฟิงก็หยิบตาให้กับหนิวต้าลี่
หนิวต้าลี่เข้าใจในทันที และเดินตามไป
ถึงอย่างไรโจวห้าวก็เป็นลูกเขยของตระกูลหลัน
สุภาษิตพูดเอาไว้ว่า การระวังผู้อื่นนั้นมิควรขาด
จึงให้หนิวต้าลี่ตามไป
ถ้าหากโจวห้าวกล้าปิดเผยความลับแม้แต่ครึ่งคำ นั่นก็คือคราวตายของเขา!
หยางเฟิงกวาดสายตามองหม่าตงอีกครั้ง แล้วกล่าวถามว่า: “หม่าตง ตระกูลหลันต้องการจะฆ่าคุณ คุณเตรียมการรับมืออย่างไร?”
ภายใต้รอยยิ้มที่อ่อนโยนและใจดีของหม่าตง ทันใดดวงตาทั้งคู่ก็ปรากฏแสงสว่างวาบขึ้น: “ทหารมาใช้ขุนพลต้านรับน้ำมาใช้ดินต้าน ในเมื่อตระกูลหลันรนหาที่ตาย เช่นนั้นฉันก็จะช่วยให้พวกเขาได้สมหวัง!”
เมื่อสิ้นเสียงลง
บนตัวของหม่าตง ก็ส่องประกายไปด้วยเจตนาฆ่าอันเยือกเย็น
ทุกคนที่อยู่ข้างๆ ถูกรัศมีสังหารอันเยือกเย็นนี้ กระตุ้นให้ตัวสั่นเล็กน้อย
มีเพียงแค่หยางเฟิง ที่ลุกขึ้นยืนอย่างไม่สนใจ จัดเสื้อผ้าตนเองเล็กน้อย “เช่นนั้นก็ดี เรื่องนี้ก็ถือว่ามอบให้คุณ! ฉันจะต้องไปรับพั่นพั่นหลังเลิกเรียน!”
พูดจบ หยางเฟิงก็รีบก้าวเท้าออกไป
เพียงแค่นึกถึงใบหน้าอันน่ารักไร้เดียงสานั้นของพั่นพั่น
ภายในใจของหยางเฟิงก็ร้อนรุ่มขึ้นมาทันที
ในเวลาเดียวกัน
ณ อนุบาลซันไชน์
เวลานี้ ตรงกับเวลาเลิกเรียน
เด็กอนุบาลแต่ละคน ต่างก็เดินออกมายังหน้าประตูโรงเรียน
สาวน้อยมัดผมแกละผู้น่ารักก็เดินออกมา
ชั่วพริบตา ชายสวมชุดสูทสีดำสี่ห้าก็เข้ามาคุ้มกัน
สาวน้อยผู้น่ารักคนนี้ แน่นอนก็คือหยางพั่นพั่น
นับตั้งแต่ครั้งที่แล้ว หลังจากหยางพั่นพั่นถูกเจี้ยนเฟิงลักพาตัว
หยางเฟิงก็ให้ความสนใจต่อความปลอดภัยของหยางพั่นพั่นเป็นพิเศษ
ตอนนี้ไม่ว่าหยางพั่นพั่นจะเข้าเรียนเลิกเรียน ล้วนมีบอดี้การ์ดมาคอยคุ้มกันโดยเฉพาะ
คุณครูอนุบาลเดินเข้ามา ยิ้มแล้วกล่าวว่า: “พั่นพั่น คุณจะกลับบ้านตอนนี้เลยไหม?”
สำหรับพั่นพั่น
คุณครูอนุบาลก็ไม่กล้าที่จะเมินเฉย
ใครต่างก็รู้ว่า นี่คือเจ้าหญิงน้อยของตงไห่!
แม่คือเย่เมิ่งเหยียน เป็นกรุ๊ปอันดับหนึ่งในตงไห่ประธานของเฟิงเมิ่งกรุ๊ป
ส่วนพ่อคือหยางเฟิง นั่นก็ยิ่งยอดเยี่ยม
นั่นคือราชาแห่งตงไห่!
คนทั้งหมดของอนุบาล ปฏิบัติต่อหยางพั่นพั่นด้วยความระมัดระวัง
เพราะกลัวว่าเธอจะทำผิดพลาดอะไร!
หยางพั่นพั่นส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า: “ไม่ค่ะ วันนี้พ่อของฉันจะมารับฉันกลับบ้าน”
พูดถึงตรงนี้
บนใบหน้าของหยางพั่นพั่นก็แสดงออกถึงอารมณ์ที่ตื่นเต้นดีใจและเฝ้ารอ
หยางเฟิงงานยุ่งมาโดยตลอด
ช่วงเวลานี้ ก็มักจะวิ่งวุ่นอยู่ข้างนอก
เธอคิดถึงพ่อของตัวเองอย่างมาก
วันนี้พ่อบอกว่าจะเข้ามารับเธอตอนเลิกเรียน
เธอก็จะต้องรออยู่หน้าประตูโรงเรียนอยู่แล้ว
รอให้หยางเฟิงมารับ
คุณครูอนุบาลได้ฟังคำนี้แล้ว ก็มีท่าทีตื่นเต้นเสียยิ่งกว่าหยางพั่นพั่นเสียอีก
พระเจ้า!
ราชาตงไห่จะมา!
สำหรับตงไห่แล้วหยางเฟิงถือเป็นบุคคลสำคัญ
เป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวที่ผู้หญิงเหล่านั้นต้องการจะแต่งงานด้วย
ชั่วพริบตา คุณครู่ที่ได้รับข่าวนี้ ต่างก็แต่งหน้า แต่งตัวอย่างประณีต รอชมโฉมหน้าที่แท้จริงของราชาตงไห่!
ถึงแม้ราชาตงไห่ จะมีภรรยาแล้ว…..
แต่ถ้าถูกเขาพอใจเข้า…..ต่อให้ต้องเป็นเมียน้อย ก็ถือว่าดี!
ในเวลาเดียวกันนี้
จากที่ที่ไม่ไกล
ฟู๋โป๋ใช้นิ้วชี้มาที่หยางพั่นพั่น แล้วกระซิบกับหยางติ่งเทียนว่า: “นายท่าน นั่นก็คือลูกสาวของคุณชาย ชื่อหยางพั่นพั่นครับ!”
หยางติ่งเทียนมองหยางพั่นพั่น บนใบหน้าปรากฏความรักใคร่เอ็นดู
นั่นก็คือหลานสาวของตนเอง
ทายาทรุ่นที่สามของตระกูลหยาง!
เมื่อเห็นหลานสาวของตนเอง น่ารักน่าชังเช่นนี้ หัวใจของเขาก็ถูกทำให้ละลาย
“ไป!”
หยางติ่งเทียนไม่ลังเลใจ เดินมุ่งเข้าไปหาหยางพั่นพั่นโดยตรง