เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 460
เขาโจวห้าว ไม่ได้โง่ขนาดนั้น ที่จะทำเพื่อตระกูลหลันจนทำให้หยางเฟิงไม่พอใจ

อีกอย่าง

ถ้าหากตระกูลหลันล่มสลาย……..

สำหรับตระกูลโจวแล้ว นี่ถือเป็นโอกาสที่หาได้ยากและมีค่าอย่างยิ่ง

บางที

ตระกูลโจวจะอาจจะได้แทนที่ตระกูลหลัน หกลายเป็นตระกูลที่รองลงมาจากตระกูลอันดับหนึ่งของตระกูลเย่!

คิดถึงจุดนี้แล้ว

จู่ๆ ภายในใจของโจวห้าว ก็เกิดความทะเยอทะยานอย่างระงับเอาไว้ไม่อยู่

เห็นภาพด้านหลังโจวห้าวที่จากไป

หยางเฟิงก็หยิบตาให้กับหนิวต้าลี่

หนิวต้าลี่เข้าใจในทันที และเดินตามไป

ถึงอย่างไรโจวห้าวก็เป็นลูกเขยของตระกูลหลัน

สุภาษิตพูดเอาไว้ว่า การระวังผู้อื่นนั้นมิควรขาด

จึงให้หนิวต้าลี่ตามไป

ถ้าหากโจวห้าวกล้าปิดเผยความลับแม้แต่ครึ่งคำ นั่นก็คือคราวตายของเขา!

หยางเฟิงกวาดสายตามองหม่าตงอีกครั้ง แล้วกล่าวถามว่า: “หม่าตง ตระกูลหลันต้องการจะฆ่าคุณ คุณเตรียมการรับมืออย่างไร?”

ภายใต้รอยยิ้มที่อ่อนโยนและใจดีของหม่าตง ทันใดดวงตาทั้งคู่ก็ปรากฏแสงสว่างวาบขึ้น: “ทหารมาใช้ขุนพลต้านรับน้ำมาใช้ดินต้าน ในเมื่อตระกูลหลันรนหาที่ตาย เช่นนั้นฉันก็จะช่วยให้พวกเขาได้สมหวัง!”

เมื่อสิ้นเสียงลง

บนตัวของหม่าตง ก็ส่องประกายไปด้วยเจตนาฆ่าอันเยือกเย็น

ทุกคนที่อยู่ข้างๆ ถูกรัศมีสังหารอันเยือกเย็นนี้ กระตุ้นให้ตัวสั่นเล็กน้อย

มีเพียงแค่หยางเฟิง ที่ลุกขึ้นยืนอย่างไม่สนใจ จัดเสื้อผ้าตนเองเล็กน้อย “เช่นนั้นก็ดี เรื่องนี้ก็ถือว่ามอบให้คุณ! ฉันจะต้องไปรับพั่นพั่นหลังเลิกเรียน!”

พูดจบ หยางเฟิงก็รีบก้าวเท้าออกไป

เพียงแค่นึกถึงใบหน้าอันน่ารักไร้เดียงสานั้นของพั่นพั่น

ภายในใจของหยางเฟิงก็ร้อนรุ่มขึ้นมาทันที

ในเวลาเดียวกัน

ณ อนุบาลซันไชน์

เวลานี้ ตรงกับเวลาเลิกเรียน

เด็กอนุบาลแต่ละคน ต่างก็เดินออกมายังหน้าประตูโรงเรียน

สาวน้อยมัดผมแกละผู้น่ารักก็เดินออกมา

ชั่วพริบตา ชายสวมชุดสูทสีดำสี่ห้าก็เข้ามาคุ้มกัน

สาวน้อยผู้น่ารักคนนี้ แน่นอนก็คือหยางพั่นพั่น

นับตั้งแต่ครั้งที่แล้ว หลังจากหยางพั่นพั่นถูกเจี้ยนเฟิงลักพาตัว

หยางเฟิงก็ให้ความสนใจต่อความปลอดภัยของหยางพั่นพั่นเป็นพิเศษ

ตอนนี้ไม่ว่าหยางพั่นพั่นจะเข้าเรียนเลิกเรียน ล้วนมีบอดี้การ์ดมาคอยคุ้มกันโดยเฉพาะ

คุณครูอนุบาลเดินเข้ามา ยิ้มแล้วกล่าวว่า: “พั่นพั่น คุณจะกลับบ้านตอนนี้เลยไหม?”

สำหรับพั่นพั่น

คุณครูอนุบาลก็ไม่กล้าที่จะเมินเฉย

ใครต่างก็รู้ว่า นี่คือเจ้าหญิงน้อยของตงไห่!

แม่คือเย่เมิ่งเหยียน เป็นกรุ๊ปอันดับหนึ่งในตงไห่ประธานของเฟิงเมิ่งกรุ๊ป

ส่วนพ่อคือหยางเฟิง นั่นก็ยิ่งยอดเยี่ยม

นั่นคือราชาแห่งตงไห่!

คนทั้งหมดของอนุบาล ปฏิบัติต่อหยางพั่นพั่นด้วยความระมัดระวัง

เพราะกลัวว่าเธอจะทำผิดพลาดอะไร!

หยางพั่นพั่นส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า: “ไม่ค่ะ วันนี้พ่อของฉันจะมารับฉันกลับบ้าน”

พูดถึงตรงนี้

บนใบหน้าของหยางพั่นพั่นก็แสดงออกถึงอารมณ์ที่ตื่นเต้นดีใจและเฝ้ารอ

หยางเฟิงงานยุ่งมาโดยตลอด

ช่วงเวลานี้ ก็มักจะวิ่งวุ่นอยู่ข้างนอก

เธอคิดถึงพ่อของตัวเองอย่างมาก

วันนี้พ่อบอกว่าจะเข้ามารับเธอตอนเลิกเรียน

เธอก็จะต้องรออยู่หน้าประตูโรงเรียนอยู่แล้ว

รอให้หยางเฟิงมารับ

คุณครูอนุบาลได้ฟังคำนี้แล้ว ก็มีท่าทีตื่นเต้นเสียยิ่งกว่าหยางพั่นพั่นเสียอีก

พระเจ้า!

ราชาตงไห่จะมา!

สำหรับตงไห่แล้วหยางเฟิงถือเป็นบุคคลสำคัญ

เป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวที่ผู้หญิงเหล่านั้นต้องการจะแต่งงานด้วย

ชั่วพริบตา คุณครู่ที่ได้รับข่าวนี้ ต่างก็แต่งหน้า แต่งตัวอย่างประณีต รอชมโฉมหน้าที่แท้จริงของราชาตงไห่!

ถึงแม้ราชาตงไห่ จะมีภรรยาแล้ว…..

แต่ถ้าถูกเขาพอใจเข้า…..ต่อให้ต้องเป็นเมียน้อย ก็ถือว่าดี!

ในเวลาเดียวกันนี้

จากที่ที่ไม่ไกล

ฟู๋โป๋ใช้นิ้วชี้มาที่หยางพั่นพั่น แล้วกระซิบกับหยางติ่งเทียนว่า: “นายท่าน นั่นก็คือลูกสาวของคุณชาย ชื่อหยางพั่นพั่นครับ!”

หยางติ่งเทียนมองหยางพั่นพั่น บนใบหน้าปรากฏความรักใคร่เอ็นดู

นั่นก็คือหลานสาวของตนเอง

ทายาทรุ่นที่สามของตระกูลหยาง!

เมื่อเห็นหลานสาวของตนเอง น่ารักน่าชังเช่นนี้ หัวใจของเขาก็ถูกทำให้ละลาย

“ไป!”

หยางติ่งเทียนไม่ลังเลใจ เดินมุ่งเข้าไปหาหยางพั่นพั่นโดยตรง