เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 462
ฟู๋โป๋จ้องถมึงทึงบอดี้การ์ดเหล่านั้น : “นับว่าโชคยังเข้าข้างพวกแก!”
แต่พูดได้ว่า
ความแข็งแกร่งของบอดี้การ์ดเหล่านี้ไม่เลวเลยจริงๆ
ไม่เช่นนั้น ก็คงไม่ถูกหยางเฟิงจัดให้มาปกป้องหยางพั่นพั่นหรอก
แต่ฟู๋โป๋ เป็นปรมาจารย์อันดับหนึ่งของตระกูลหยาง
บอดี้การ์ดสองสามคนจะรับมือไม่ได้อย่างไรกัน?
สองสามคนนั้นเห็นฟู๋โป๋ไม่ฆ่าตนเอง จึงถอนหายใจอย่างโล่งอก
พวกเขาก็เป็นปรมาจารย์
เป็นธรรมดาที่จะรู้ว่า ศักยภาพของฟู๋โป๋นั้นแข็งแกร่งมาก
หากฟู๋โป๋ต้องการจะฆ่าพวกเขา
พวกเขาไม่สามารถต้านทานได้
“รีบโทรหาคุณหยาง!”
คนเหล่านั้นมองหน้ากัน แล้วรีบนำมือถือออกมาโทรหาหยางเฟิง
หยางติ่งเทียนไม่สนใจการกระทำของคนเหล่านี้ เขาเดินไปตรงหน้าหยางพั่นพั่น นั่งยองๆ ลงยิ้มแล้วกล่าวว่า : “เพราะฉันเป็นปู่ของหนู! ปู่จะต้องรู้ชื่อหลานสาวของตนเองอย่างแน่นอน!”
“ปู่เหรอคะ?”
หยางพั่นพั่นเอียงศีรษะ ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง : “แต่หนูไม่มีคุณปู่นะคะ! หนูมีแค่คุณตา!”
ห๊ะ?
ได้ฟังคำพูดนี้
หยางติ่งเทียนก็ตกตะลึงทันที
ทันทีหลังจากนั้น ความโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอย่างไม่มีที่สิ้นสุดก็เต็มไปทั้งหัวใจ!
ไอ้เด็กบ้าหยางเฟิงคนนั้นสมควรตายจริงๆ
คาดไม่ถึงว่าแม้แต่ชื่อของตนเองก็ไม่ได้เอ่ยชื่อด้วยซ้ำ
หลานสาวของตนเอง แม้แต่การมีอยู่ของตนเองก็ไม่รับรู้!
“หึหึ!”
หยางติ่งเทียนระงับความโกรธ หัวเราะเบาๆ กล่าวว่า : “ตอนนี้หนูมีปู่แล้วนะ ฉันคือคุณปู่ของหนู! ไปสิ ฉันจะพาหนูไปกินของอร่อยๆ ที่เคเอฟซี!”
พูดจบ
หยางติ่งเทียนก็ยื่นมือออกไปจับมือน้อยๆ ของหยางพั่นพั่น
แค่ไม่คาดคิดว่า
หยางพั่นพั่นหลบหลีกอย่างทันที
เธอมองหยางติ่งเทียนด้วยสีหน้าระมัดระวังตัว : “ไม่ค่ะ! พ่อแม่หนูบอกว่า อย่าไปกับคนแปลกหน้า”
หลังจากเคยผ่านประสบการณ์เรื่องเจี้ยนเฟิงมาแล้ว
เย่เมิ่งเหยียนจึงอบรมหยางพั่นพั่นโดยเฉพาะ
บอกกับเธอว่า
อย่าทานของของคนแปลกหน้า
และอย่าไปกับคนแปลกหน้าเด็ดขาด
สำหรับสิ่งเหล่านี้
หยางพั่นพั่นจำขึ้นใจ
คนแปลกหน้าเหรอ?
ได้ยินเช่นนั้น
หัวใจของหยางติ่งเทียนถูกแทงอย่างฉับพลัน เจ็บปวดอย่างรุนแรง
หลานสาวของตนเอง คาดไม่ถึงจะบอกว่าตนเองเป็นคนแปลกหน้า
ทันใดนั้น
เขารู้สึกว่า
ตนเองเป็นพ่อที่ล้มเหลวคนหนึ่ง
และการเป็นปู่ ก็ล้มเหลวเช่นกัน
ในชั่วพริบตา
ขอบตาของหยางติ่งเทียนแดงก่ำ
น้ำตาหนึ่งหยด ไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้
ฟู๋โป๋มองเห็นอยู่ข้างๆ ตรงนี้ ฉับพลันก็ตัวสั่นเทา
ทุกๆ คนคิดว่า หยางติ่งเทียนเป็นผู้นำตระกูลหยางผู้สง่าผ่าเผย น่าจะมีความสุขมาก
มีแค่ฟู๋โป๋เท่านั้นที่รู้
ภายในใจของหยางติ่งเทียนทุกข์ระทมแค่ไหน
ผู้หญิงที่ตนเองรักมากที่สุด ต้องตายเพราะเขา!
ลูกชายของตนเอง เกลียดเขาเข้ากระดูก เกลียดจนอยากจะฆ่าเขา!
และตอนนี้ หลานสาวของตนเอง ไม่นึกเลยว่าจะไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ!
หากจะกล่าวว่าทุกๆ คนพากันตีตัวออกหากหยางติ่งเทียน ก็ไม่เกินจริงเลย!
“คุณปู่ คุณร้องไห้ทำไมคะ?”
เห็นหยางติ่งเทียนน้ำตาไหล
หยางพั่นพั่นก็เอ่ยถามอย่างแปลกใจ
หยางติ่งเทียนยื่นมือออกไปเช็ดน้ำตา ยิ้มแล้วกล่าวว่า : “ฉันไม่ได้ร้องไห้ ฉันแค่รู้สึกผิดต่อหนู! อีกอย่างฉันไม่ใช่คนแปลกหน้านะ ฉันคือปู่ของหนู!”
“เช่นนั้นคุณเป็นคนไม่ดีใช่ไหมคะ? ทำไมคุณลุงจะปกป้องหนู ก็ต้องถูกคุณทำร้ายด้วยล่ะ?”
หยางพั่นพั่นเอียงศีรษะ แล้วเอ่ยถามต่อ
ห๊ะ?
หยางติ่งเทียนตกตะลึง ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี
ในเวลาเดียวกัน
เขาคาดไม่ถึงเลยว่า ความคิดของหลานสาวตนเองจะเป็นผู้ใหญ่เช่นนี้
เกี่ยวกับคนอื่นๆ แล้ว ต้องความระมัดระวังตัวเช่นนี้
ท้ายที่สุดแล้วหยางพั่นพั่นผ่านประสบการณ์อะไรมานะ?
ท้ายที่สุดแล้วได้ประสบเคราะห์ร้ายอะไรมา จึงทำให้หลานสาวของตนเอง ถึงได้เต็มไปด้วยความระแวดระวังต่อโลกใบนี้!
ด้วยวัยของเธอนี้ น่าจะไม่ต้องกังวลกับอะไร เป็นวันของความบริสุทธิ์ไร้เดียงสา!
แต่การแสดงหยางพั่นพั่น และความคิดที่เป็นผู้ใหญ่เช่นนี้!
ดูเหมือนว่า ยังมีอีกหลายเรื่องที่ตนเองไม่รู้