มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 582
“ฮึ! พูดพอแล้ว ไปเอาตัวมันมา!” นาตาชาสั่ง
ทันทีที่พวกเขาได้รับคำสั่ง ชายชุดดำก็ทำตามคำสั่งทันที และจับแขนทั้งสองของเจอรัลด์ไว้แน่น
“เมื่อไหร่การแก้แค้นจะสิ้นสุดสักที?” เจอรัลด์ถามอย่างใจเย็น
“บอกตามตรง ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราจะหยุดเมื่อไหร่ แต่นั่นมันไม่สำคัญ อย่าแม้แต่จะฝันที่จะออกจากห้องนี้ในคืนนี้!” นาตาชาเยาะเย้ย
“อย่างนั้นเหรอ? ที่จริงแล้ว นาตาชา พี่สาวของเธอเคยบอกเธอไหมว่าถนนสายนี้เคยเป็น ย่านการค้าเมย์เบอร์รี่? แล้วเจ้าของร้านพวกนี้ก็รู้ว่าฉันเป็นใคร?”
“แน่นอนว่าเธอบอก! แต่แกรู้เหรอเปล่าว่าพี่สาวของฉันซื้อบาร์นี้แล้ว เจ้าของบาร์ตอนนี้เป็นแค่ผู้หญิงเลว! พนันได้เลยว่าแกไม่ได้คิดไปไกลขนาดนั้นใช่ไหม?” นาตาชาตอบอย่างภาคภูมิใจก่อนจะเดินไปหาเขา และตบหน้าเขาอย่างแรง
“นั่นสำหรับพี่สาวฉัน แกทำให้เธอต้องทนทุกข์ทรมานมานานเกินไป วันนี้ฉันจะให้พวกแกได้ลิ้มลองรสชาติสิ่งที่เธอต้องเจอมาตลอด!” นาตาชาจะตามหาเขา แม้ว่าวันนี้เขาจะไม่ได้มาด้วยใจก็ตาม
“น่าเสียดาย ฉันเกรงว่าวันนี้เธอจะทรมานฉันไม่ได้แล้ว” เจอรัลด์ตอบ
“แกหมายความว่าอะไร ไอ้หนู” ลูกน้องนาตาชาคนหนึ่งถามกลับ
เมื่อคำถามจบลง เขาก็กรีดร้องออกมาทันทีก่อนจะล้มลงกับพื้น มือของเขาถูกกดลงที่คอ และร่างกายของเขาสั่นสะท้านไปทั้งตัว
“นี่มันหมายความว่าอะไรกัน?” นาตาชาถามอย่างตกใจอย่างเห็นได้ชัด
เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอทำได้เพียงรู้สึก แต่มองไม่เห็นการปรากฏตัวของร่างเงาในห้อง
ขณะที่เธอพยายามทำความเข้าใจสถานการณ์ต่อไป คอของเธอก็ถูกล็อคด้วยแขนสองข้าง
ในขณะนั้น เธอนึกขึ้นได้ว่ามีชายสองคนเข้ามาในห้องโดยที่เธอไม่รู้ตัว
ชายอีกคนถือเข็มฉีดยามา วินาทีต่อมามันก็หายไปจากมือของเขา และลูกน้องเธอที่เหลือที่จับเจอรัลด์ก็ล้มลงกับพื้น ลูกน้องอีกคนหนึ่งที่ล้มก็น้ำลายฟูมปาก
“ขอโทษที่มาช้าครับ คุณคลอฟอร์ด!”ชายทั้งสองกล่าวด้วยความเคารพขณะยืนอยู่ต่อหน้าเจอรัลด์ พวกเขาไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก เดรกและไทสันนั่นเอง
เจอรัลด์ตอบเพียงพยักหน้า
เขารู้ดีว่าเขาต้องระมัดระวังรอบ ๆ นาตาชา ทั้งเธอและพี่สาวของเธอไม่ใช่คนเดียวกับที่เขาเคยรู้จักอีกต่อไป
เจอรัลด์จะไม่มีวันยอมให้ตัวเองตามเธอไปโดยไม่มีแผนสำรอง ดังนั้นก่อนที่เขาจะมาที่นี่ เขาได้ติดต่อเดรกและไทสัน ผ่านอุปกรณ์สื่อสารที่ครอบครัวของเขาทำขึ้นเป็นพิเศษ เพื่อที่พวกเขาจะได้ทราบตำแหน่งของเจอรัลด์ตลอดเวลาตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
เนื่องจากนาตาชาถูกจับเป็นตัวประกัน ลูกน้องของเธอจึงไม่กล้าขยับแม้แต่นิ้วเดียว
“บอกฉันมาสิว่า ซาเวียตอนนี้อยู่ที่ไหน… หรือเธออยากจะลงเอยด้วยฟองบนพื้นเหมือนลูกน้องของเธอที่นั่น?” เจอรัลด์พูดขณะที่มองเธอ ดวงตาของเขาดูจริงจัง