บทที่ 921 ต้มกันนี่หว่า
นักพรตใจบริสุทธิ์มองหน้าเขา “ฉันไม่เอาด้วยหรอก! ทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ! เจ้ากระเทย แกแล้วกัน! ไหนแกบอกว่าหัวหน้าเป็นคนที่แกผูกพันมากที่สุดตราบเท่าชีวิตจะหาไม่ไม่ใช่เหรอ? ทำไมทีอย่างงี้ถึงนิ่งดูดายไม่ช่วยอะไรเลยล่ะ?”
อี้จือฮวากระแอมเบาๆ “คือ…ภาษิตจีนว่าไว้ดี…สามีภรรยาเป็นนกในป่าผืนเดียวกัน แต่เมื่อภัยมาถึงตัวก็ต้องบินหนีเอาตัวรอดไว้ก่อน…”
นักพรตหนุ่มทำหน้าดูถูก “หัวหน้า เห็นธาตุแท้ของเขาแล้วใช่ไหม?”
เนี่ยอู๋หมิงถมึงตาใส่พวกเขา สุดท้ายก็หันไปมองหนุ่มกรรมกรต่างชาติ “เสี่ยวเถียนเถียน นายตอบน้องโหย่วหมิงทีซิ!”
หนุ่มกรรมกรต่างชาติพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “Captain, I’d like to help you, but ผมไม่ค่อยเก่งภาษาจีน หัวหน้าอยากกินขี้ไหม? เดี๋ยวผมไปซื้อให้!”
เสี่ยวเถียนเถียนพูดจบ ก็วิ่งออกไปไม่เห็นเงาทันที
ไม่นาน เสียง “แกร๊ก” ก็ดังขึ้น หนุ่มภูเขาน้ำแข็งล็อกโลงศพจากข้างใน…
เนี่ยอู๋หมิงโมโหจนแทบกระอักเลือด “บิดาพวกเอ็งเถอะ! แต่ละคนไม่ได้เรื่องซักคน!”
เฟิงเสวียนอี้ที่เป็นที่พึ่งให้เขาได้เพียงคนเดียว ก็อยู่ในสถานะออฟไลน์ตลอดเวลาอีก…
หัวหน้าทีมอย่างเขาไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้กันนะ?
ขณะที่เนี่ยอู๋หมิงกำลังนึกปวดหัว เสียงแจ้งเตือนของวีแชทก็ดังรัวๆ ขึ้นมาอีกครั้ง
[เยี่ยโหย่วหมิง: เนี่ยอู๋หมิง! นายเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า ฉันเป็นผู้หญิงที่ยังไม่เคยแต่งงาน อุตส่าห์หวังดีช่วยสวมบทเป็นแม่เด็กให้นาย อย่างน้อยนายก็ควรวางแผนให้ดีก่อนไหม?!]
[เยี่ยโหย่วหมิง: ปรากฏว่าหลานนายมาอยู่ตรงนี้แล้ว แต่นายกลับไม่บอกฉันสักคำ แถมยังพาเขามาส่งเสร็จก็ชิ่งหนีทันที ปล่อยให้ฉันยืนมองหน้าลูกชายที่จู่ๆ ก็โผล่มาจากไหนไม่รู้แบบงงๆ ไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลยสักนิด!]
[เยี่ยโหย่วหมิง: ถ้าเกิดแฟนฉันมาเห็นแล้วเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นลูกของฉันกับชายชู้จะทำยังไง?]
[เยี่ยโหย่วหมิง: นี่ไม่ใช่เรื่องสำคัญ ประเด็นคือ ฉันเป็นแม่ตัวปลอมนะ แล้วนายที่เป็นลุงแท้ๆ เล่นหายหัวไปเลยอย่างงี้! นี่มันต้มกันชัดๆ เลยนี่!]
เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เยี่ยหวันหวั่นกำลังจิ้มหน้าจออย่างบ้าคลั่ง
เนี่ยอู๋หมิงกับพวกตัวสั่นงันงก ไม่มีใครกล้าเสนอหน้าสักคน
[เยี่ยโหย่วหมิง: ฉันจะนับถึงสาม ถ้ายังไม่โผล่หัวมาอีก รับผิดชอบผลที่ตามมาเองแล้วกัน]
[เยี่ยโหย่วหมิง: 3]
[เยี่ยโหย่วหมิง: 2]
[เยี่ยโหย่วหมิง: 1]
อี้จือฮวากับนักพรตหนุ่มนั่งขดตัวอยู่ในมุมมืด พยายามทำตัวให้ไร้ตัวตนมากที่สุด
อิจฉาเจ้าคนตายชะมัด ใช้โลงศพซ่อนตัวได้ดีเชียว!
เนี่ยอู๋หมิงสูดหายใจลึกๆ ช่วยไม่ได้ ในฐานะหัวหน้าทีม ในฐานะลุงของเจ้าปีศาจน้อย ก็มีแค่เขาที่จะจัดการเรื่องนี้ได้…
เยี่ยหวันหวั่นจ้องหน้าจอมือถือเขม็ง
พอนับถอยหลังเสร็จ ในที่สุดก็มีข้อความหนึ่งเด้งขึ้นในแชทกลุ่ม
[เนี่ยอู๋หมิง เพื่อนรักของคุณออกจากแชทกลุ่มแล้ว]
เยี่ยหวันหวั่นอึ้งงัน
อี้จือฮวากับนักพรตหนุ่มที่ขดตัวอยู่ในมุมมืด “…!!!”
ชิบหาย!
หัวหน้าไร้ยางอายเกินไปไหม!
ทิ้งพวกเขาให้อยู่ในรังหมาป่าอย่างงี้เลยเหรอ?
[อี้จือฮวา เพื่อนรักของคุณออกจากแชทกลุ่มแล้ว]
[นักพรตใจบริสุทธิ์ เพื่อนรักของคุณออกจากแชทกลุ่มแล้ว]
[อ้ายซินเจวี๋ยหลัว เพื่อนรักของคุณออกจากแชทกลุ่มแล้ว]
……
แชทเด้งติดกันสามข้อความรัวๆ สุดท้ายก็เหลือแค่ผู้ป่วยมะเร็งลุกลามระยะสุดท้ายที่ไม่สนใจจะเอาชีวิตรอดด้วยซ้ำ…
“ไอ้เลว! นายเป็นคนบีบฉันเองนะ! นายไร้คุณธรรม! ก็อย่าหาว่าฉันไม่เมตตาก็แล้วกัน!”
เยี่ยหวันหวั่นกัดฟัน โมโหจนแทบลุกเป็นไฟ เธอสาวเท้าเดินเข้าไปในห้องรับแขกเร็วๆ!
บทแม่ตัวปลอม! เธอไม่เล่นด้วยแล้ว!
เยี่ยหวันหวั่นเดินกลับเข้ามาในห้องรับแขกพร้อมกับไฟโทสะ เธอเดินตรงไปหาเนี่ยถังเซียว “ถังถัง! ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ!”
เยี่ยหวันหวั่นออกไปนานมาก แต่เด็กน้อยก็ยังนั่งรอเธออยู่บนโซฟาตลอด พอได้ยินเยี่ยหวันหวั่นเดินกลับมา เขาก็รีบหันไปมอง แล้วยกมือเล็กๆ ขึ้นขยี้ตาอย่างเหนื่อยล้า พูดเสียงเล็กแหลมว่า “แม่ครับ…”
“เอ่อ…”
คำพูดที่เยี่ยหวันหวั่นตั้งใจจะพูดติดอยู่ที่คอทันที
———————————————————-
บทที่ 922 จะทิ้งผมไปอีกไหม?
เยี่ยหวันหวั่นมองเด็กน้อยที่เหมือนตุ๊กตาหิมะหยกบนโซฟา ขยี้ดวงตาอย่างเหนื่อยล้าแล้วเรียกตัวเองว่าแม่ ไฟโทสะที่สุมอยู่ในอกจางหายไปในพริบตา แถมยังหวั่นไหวกับท่าทางน่ารักๆ นั่นด้วย…
เนี่ยถังเซียวถามว่า “เรื่องสำคัญเหรอครับ?”
เยี่ยหวันหวั่นพลิกลิ้นแทบไม่ทัน “เอ่อ…แม่จะบอกว่า…จะบอกว่าเด็กในวัยกำลังเจริญเติบโต ไม่ควรนอนดึก เรื่องนี้สำคัญมาก! แม่จะพาลูกขึ้นไปนอนข้างบน!”
เนี่ยถังเซียวรับคำ “ครับ”
ด้วยเหตุนั้นเอง เยี่ยหวันหวั่นที่ตั้งใจมาไล่คน กลับกลายเป็นพาเด็กน้อยเดินขึ้นไปนอนชั้นบนแทน
เพราะก่อนหน้านี้ไม่ได้เตรียมการอะไรไว้เลย เยี่ยหวันหวั่นก็เลยทำได้เพียงให้ถังถังอยู่ในห้องรับแขกไปก่อน เพราะถึงยังไงพวกเขาก็เพิ่ง “กลับมาพบกัน” อีกครั้ง เธอกลัวว่าถ้าหากจู่ๆ ใกล้ชิดกันมากไป จะทำให้เด็กไม่ชิน ยังไงให้เวลาเขาได้ปรับตัวหน่อยดีกว่า…
เอิ่ม ทำไมเธอต้องคิดถึงขั้นว่าจะทำยังไงให้เขาปรับตัวได้ด้วย? ตอนแรกคิดจะชิ่งหนีแล้วไม่ใช่เหรอ?
เยี่ยหวันหวั่นห่มผ้าให้เด็กน้อย เสียงแจ้งเตือนมือถือดังขึ้น เหมือนมีคนส่งข้อความวีแชทมาให้เธอ
เยี่ยหวันหวั่นเปิดอ่านอย่างไม่ได้คิดอะไรมาก จากนั้นก็เห็นว่าในแชทกลุ่มที่เหลือแค่เธอกับหนุ่มน้ำแข็ง มีแชทหนึ่งเด้งขึ้นมา…
[เจ้าคนตาย เพื่อนรักของคุณกดรับอั่งเปาแล้ว]
[ เจ้าคนตาย เพื่อนรักของคุณกดรับอั่งเปาแล้ว]
[เจ้าคนตาย เพื่อนรักของคุณออกจากแชทกลุ่มแล้ว]
……
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก
ชิบหาย!!!
ไม่อยากเชื่อว่าจะมีคนหน้าไม่อายขนาดนี้อยู่ด้วย ก่อนจะออกจากกลุ่มยังเอาอั่งเปาไปจนหมดด้วย!
เธอกดส่งอั่งเปาไปสองครั้ง จำนวนเท่ากันหมด ดังนั้นเจ้าหมอนั่นก็เอาไปหมดไม่เหลือสักแดงเดียว
เยี่ยหวันหวั่นกำมือถือแน่นจนนิ้วลั่นดังกรอบแกรบ ไฟโทสะที่เพิ่งมอดกลับมาเดือดถึงหนึ่งร้อยองศาทันที!
มารดาเอ็งเถอะ ถ้าหากเธอยอมกล้ำกลืนฝืนทน เธอก็ไม่ได้แซ่เยี่ยแล้ว!
วินาทีต่อมา เยี่ยหวันหวั่นสบตากับเด็กน้อยที่เอามือวางทับบนผ้าห่ม
ด้วยเหตุนั้น สีหน้าเกรี้ยวกราดพลันเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนทันที เพราะกลัวว่าจะทำให้เด็กน้อยตกใจ
“อะแฮ่มๆ ถังถังนอนเถอะ ราตรีสวัสดิ์จ่ะ”
“ราตรีสวัสดิ์ครับแม่”
เยี่ยหวันหวั่นดึงผ้าห่มคลุมตัวเด็กน้อยดีๆ จากนั้นก็ปิดไฟ
ขณะกำลังเดินออกไป เสียงของเด็กน้อยข้างหลังก็รั้งเธอไว้
“แม่ครับ”
เยี่ยหวันหวั่นหยุดเดิน “ถังถัง มีอะไรเหรอ?”
ท่ามกลางความมืด เสียงของเด็กที่เห็นได้ชัดว่ายังคงอ่อนเยาว์แต่กลับฟังดูเย็นชาดังขึ้น “…แม่จะทิ้งผมไปอีกครั้งไหม?”
พอได้ยินประโยคนี้ หัวใจของเยี่ยหวันหวั่นก็เต้นแรง อดรู้สึกผิดไม่ได้ หรือจะโดนดูออกซะแล้ว?
เยี่ยหวันหวั่นตอบว่า “ไม่อีกแล้ว…”
ถ้าหากฉันเป็นแม่เธอ ฉันจะไม่มีวันทิ้งเธอไปอีก
……
การปรากฏตัวของเนี่ยถังเซียวทำให้แผนการของเยี่ยหวันหวั่นวุ่นวายไปมาก
เพราะความไร้ความรับผิดชอบของใครบางคน เธอเลยทำได้แค่เสิร์ชหาสารพัดวิธีเลี้ยงเด็กจากในเว็บ จากนั้นก็สั่งให้เจียวเจียวกับเจ้าอ้วนหาของใช้ส่วนตัวบางส่วนให้เขา
ในขณะที่กำลังเสิร์ชหาเทคนิคการเลี้ยงเด็กอยู่ ไม่รู้ว่าเยี่ยหวันหวั่นคิดอะไรอยู่ จู่ๆ ก็ค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับตระกูลเนี่ย แล้วก็ชื่อของเนี่ยอู๋หมิง และเนี่ยถังเซียวด้วย
แต่ก็เป็นอย่างที่เธอคาดไว้ มีแต่ข้อมูลที่ไม่มีประโยชน์ทั้งนั้น
ก่อนหน้านี้ เธอเดาว่าพวกเนี่ยอู๋หมิงต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน ยิ่งครั้งนี้ เธอถูกคนของเนี่ยถังเซียวช่วยไว้ได้ ก็ยิ่งมั่นใจในการคาดเดาของตัวเอง
เธอกับคนพวกนั้นก็แค่พบกันด้วยความบังเอิญ ตอนแรกเธอไม่อยากรู้อะไรมาก แล้วก็ไม่อยากรู้จักกับคนพวกนั้นมากไป แม้กระทั่งเด็กคนนี้ เมื่อไหร่ที่เนี่ยอู๋หมิงหาแม่ของเขาเจอ เธอกับเขาก็ไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกันอีก…
แต่ไม่รู้ทำไม หลังจากได้พบถังถัง เธอกลับเริ่มใส่ใจขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ…
………………………………….