“มีใคร พอจะมีแผนที่ ที่มีรายละเอียดรอบๆบริเวณนี้มั้ย?”
เย่หยู มองดูผู้โดยสารโดยรอบและถามขึ้น
“ฉันมี!”
ผู้โดยสารคนหนึ่งตะโกนยืนขึ้น หยิบแผ่น แบนๆออกมาจากกระเป๋าเป้ที่สะพายหลัง แล้วยิ้มให้เหยู ”มันเป็นแผนที่แนว ชายฝั่งของฉันฉันมีแผนที่ ที่มีรายละเอียดอยู่ข้างใน!”
ดวงตาของเหยูสว่างขึ้น เขายิ้มแล้วพูดว่า “โอเค!” ด้วยแผนที่นี้จะรู้ว่าเครื่องบินกําลังมุ่งหน้าไปทางไหน! ”
“แผนที่ชายฝั่งทะเล อยู่ที่นี่แล้ว !” ผู้โดยสารส่งแท็บเล็ต ไปที่เย่หยูด้วยมือทั้งสองข้างเผยให้เห็นการแสดงออกที่น่าตื่นเต้น
เย่หยู หยิบแท็บเล็ตและมองดูแผนที่
แผนที่ชายฝั่งนี้บันทึกหมู่เกาะเหนือของทะเล และแม้กระทั่งบันที่กละติจูดและลองจิจูด มันมีรายละเอียดครบถ้วน
จากการคํานวณทางจิตใจของ เหยู ตามเส้นทางกา รบินของเครื่องบินรวมถึงความเร็วในการลงจอด ในปัจจุบันเขาก็ได้ข้อสรุป
“นี่คือปลายทางของเครื่องบิน!”
เย่หยู เหยียดมือออก แล้วชี้ไปที่จุดเล็ก ๆ บนแผนที่
จุดบนแผนภูมิ คือเกาะของทะเลทางเหนือ
จากนั้นผู้โดยสาร มองไปที่เกาะที่โดดเด่น ที่มือเย่หยูชี้ และอุทานว่า “นี่คือเกาะเต่า! ตั้งอยู่บนทะเล มันเป็นเกาะที่โจรสลัดชุกชุมมาก!”
เมื่อทุกคนได้ยินสิ่งนี้พวกเขาก็ตื่นตระหนก
“โจรสลัด?!” โจรสลัด เป็นผู้อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ครั้งนี้หรือไม่? ”
“โอ้พระเจ้า!” เป็นไปได้ไหมว่า พวกมันต้องการที่จะปล้นเรา? “
“มันจบแล้ว! ฉันได้ยินมาว่าโจรสลัดเป็นคนโหดเหี้ยม!” ถ้าเราไปถึงเกาะจริง ๆ เราจะยังมีชีวิตรอดอยู่หรือ? ”
“เราควรทํายังไงดี!?” “โอ้ ไม่ นั่นคือกลุ่มโจรสลัดนะ!”
ฝูงชนที่ตื่นตระหนกมองไปที่เย่หยู ซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้พร้อมกับแสดงออกที่เฉยเมย และดวงตาของพวกเขาก็เปล่งประกาย ราวกับว่าพวกเขาเห็นผู้ช่วยให้รอดชีวิตของพวกเขา
“น้องชาย!” “คุณรู้เรื่องเครื่องบิน มามากคุณสามารถซ่อมมันได้มั้ย?”
“เพื่อนชาวจีน คุณสามารถเปลี่ยนเส้นทางของเครื่องบินได้หรือไม่?”
“ถูกต้องแล้ว! ทําไม ฉันไม่คิดอย่างนั้นตั้งแต่แรกนะ! น้องชา ยตัวน้อยตราบใดที่เราสามารถกําหนด ปลายทางกา รบินของเครื่องบินอย่างถูกต้องทุกอย่างจะเรียบร้อย!”
ทุกคนมองที่เย่หยู เพียงเพื่อจะพบว่า เขาส่ายหัวอย่างเสียใจ
“ไม่มีทางเลือกอื่น ๆ ระบบเส้นทางของเครื่องบิน ต้องได้รับการแก้ไขผ่านเครือข่ายสถานี ภาคพื้นดิน!”
เย่หยู มองไปที่ทุกคนและพูดต่อว่า “โชคไม่ดี เครื่องบินเราออกแล้วและโหมดเครื่องบินถูกล็อค ไม่มีทางที่จะเปลี่ยนแปลงได้เ”
กลุ่มผู้โดยสารทั้งหมด หดหูใจในที่นั่งของพวกเขา จมอยู่ความผิดหวังเนื่องจากเย่หยู ไม่สามารถทําอะไรได้ พวกเขาไม่มีทาง เลือกนอกจากต้องลงจอดไปยังเกาะเต่า
ตูม!
เครื่องบินถลาและถลาไป
แตกเปรี้ยะ
บนชั้นวางกระเป๋าในห้องโดยสาร ก็แตก และกระเป๋าหลุดออกมา
” อ้ากกก!”
เสียงกรีดร้องและน่าสังเวชใจ ก็ดังขึ้นในห้องโดยสาร
กลุ่มผู้โดยสารทุกคนตกใจ และหันไปมองทิศทางเสียงที่เกิดขึ้น มา
โอวหยางอัน กุมเป้าทั้งด้วยมือทั้งสอง ขณะที่เขาร้องโหยหวน
มันกลับกลายเป็นว่า กระเป๋าที่ตกลงมา ได้ตกเข้าไปในส่วนที่เป็นท่อนล่างของร่างกายของ โอวหยางอัน
เมื่อผู้โดยสารเห็นการกระทําของ โอวหยางอัน พวกเขาทั้งหมดยิ้มและบรรยากาศที่ตึงเครียดด้วยผ่อนคลายลงเล็กน้อย
“ เอ๊ะ? ดูสิกางเกงของเขาเปียกไปหมดเลย หรือว่าเป็นเพราะว่ากระเป๋าเดินทางแตก ทําให้บาดเจ็บเหรอ?”
“จริง ๆ ! อาจเป็นเลือดได้ก็ได้ คุณไปหาหมอดีมั้ย?”
“มันจบแล้ว! จากรูปลักษณ์ของเขา พิการแน่นอน!”
โอวหยางอัน รู้สึกว่าความเจ็บปวด นั้นลดน้อยลงไป เขาปล่อยมือของเขาและรอยเปียกที่กางเกงของเขา ก็ชัดเจนยิ่งขึ้น
เมื่อมองดูท่าทางที่ล้อเลียนของผู้โดยสารโดยรอบ ใบหน้าของโอวหยางอัน เปลี่ยนเป็นสีแดง เมื่อเขาตะโกนว่า “ฉันไม่ได้ถูกทุบเป็นชิ้น ๆ !” ” นี่คือปัสสาวะ ”
โอวหยางอันหยุดพูด การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อยและเขาพูดไม่ออกอีกต่อไป
เมื่อผู้โดยสารได้ยินสิ่งนี้ ถึงแม้ว่าโอหยางอันจะพูดไม่จบพวกเขาทุกคนรู้ว่าโอวหยางอัน นี่รดกางเกง เพราะความกลัว
“ เหอๆ…เขากลัวจนฉีแตก!”
“ไม่แปลกใจ! ฉันสงสัยว่า ทําไมมีกลิ่นปัสสาวะในห้องโดยสาร!”
“ถุย!” น่าอายแค่ไหน! ผู้ชายที่โตแล้ว ก็กลัวจนนี่ราด! “
ภายใต้การจ้องมองที่เหยียดหยามของฝูงชน โอวหยางอันก้มหัวของเขาลง เขาหวังว่าเครื่องบินจะตกทันที เพื่อช่วย ไม่ให้ตัวเองลําบากใจมากนัก!
เมื่อเห็นพฤติกรรมที่น่าละอายของโอวหยางอัน มุมปากเหยูก็ยิ้มอย่างเยือกเย็นคุณท้าทายฉันเอง ความโชคร้ายของคุณยังน้อยเกินไป!
บนเกาะเต่า มีกลุ่มคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น อย่างเคร่งขรึมชุดเกราะของพวกเขาสดใสและดาบของพวกเขาก็แพรวพราว
กองทัพนั้น เหมือนทหาร มาตั้งแต่สมัยโบราณ พวกเขายืนอยู่ข้างรันเวย์ที่ลงจอดของเครื่องบิน และรออย่างเงียบ ๆ เมื่อเครื่องบินมาถึง
เสียงดังก้อง …
ลมกระโชกอย่างรุนแรง หมุนตัว ฝุ่นบนเกาะเต่า โดยห่อหุ้มเครื่องบินโดยสารขนาดใหญ่
เย่หยู นั่งบนที่นั่งในห้องโดยสาร รู้สึกว่าร่างกายของเขาสั่นอย่างรุนแรงรู้ว่าเครื่องบินลงจอดอย่างปลอดภัยแล้ว
อีก!
เครื่องบินโดยสารจอดอยู่ บนรันเวย์ และห้องนักบินเปิดออก
นักบิน พิตต์และโคลสัน ก้าวออกจากเครื่องบินโดยสารเมื่อมองไปรอบ ๆ พวกเขาค้นพบว่าพืชพรรณบนเกาะร้างแห่งนี้ค่อนข้างหรอมแหรมส่วนใหญ่เป็นหินและภูเขาสูงชัน
” พิตต์ ดูสิ!” มีคน ที่ยืนอยู่ตรงนั้น!”
โคลสัน มองไปในทิศทางนั้น และอุทาน
พิตต์เงยหน้าขึ้น มองดู คนที่ยืนอยู่บริเวณนั้น
“โคลสัน แจ้งพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน เพื่อให้ผู้โดยสารออกจากเครื่องบินอย่างช้าๆ!” ฉันจะดูสถานการณ์! ”
หลังจากที่เขาพูดจบแล้ว พิตต์ ไม่สนใจการขัดขวางของโคลสันและเดินไปที่กลุ่มคนบริเวณนั้น
เสียงของโคลสัน ดังมาจากวิทยุในห้องโดยสาร
“ฉันคือนักบินโคลสัน! เครื่องบินลงจอดบนเกาะแล้ว ปัจจุบันสถานการณ์ยังไม่ชัดเจน ผู้โดยสารทุกคน
โปรดรออย่างเงียบ ๆ และอย่าลงไปในตอนนี้ …”
” อ้ากกกก!”
เสียงกรีดร้องเล็กน้อยมาจากนอกห้องโดยสารของเครื่องบินทําให้โคลสันหยุดพูดในทันที เสียงเงียบไป
หลังจากนั้นไม่นานเสียงของโคลสันก็สั่นๆ ขณะที่เขาพูดว่า “เปิดประตูห้องโดยสาร! แต่ทุกคน อย่าตกใจ!”
อีก!
ประตูเครื่องบินเปิดออก และกลิ่นคาวของเลือด ลอยเข้ามาทาง
ประตู
“ลงไปดู กันเถอะ!”
เย่หยู ยืนขึ้นพูดกับ เซี่ยจินซี และหรูได้ ที่ด้านข้างแล้ว พูดแล้วเดินออกมาจากประตูห้องโดยสาร
หลังจากออกจากห้องโดยสาร เย่หยู ถูกกลุ่มคนดึงดูดทันทีและในเวลาเดียวกันเขาเห็นพิตต์ นอนจมอยู่ในกองเลือด!
“ เอ๊ะ มีคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น” ช่างแปลกเหลือเกิน ที่สวมเกราะของทหารโบราณ!
“เดี๋ยวก่อน! ยังมีคนอีกหนึ่งคนนอนอยู่บนพื้น!” พื้นถูกปกคลุมด้วยเลือด! ”
“ช้าก่อน!” กัปตันถูกพวกมันฆ่าแล้วจริงๆ!”
“อ้าก!” ” เขาตายแล้ว!”
“ไม่นะ!” เป็นไปได้ไหมที่เราเจอโจรสลัดเข้าให้แล้ว! ”
ผู้โดยสารที่ติดตามเย่หยูออกไป ก็เห็นคนกลุ่มเดียวกันและก็เห็นกัปตันพิตต์
”เงียบ!”
เมื่อผู้โดยสารทุกคนออกจากห้องโดยสาร ผู้นําของกลุ่มคนที่นอยู่ไกลๆก็พูดขึ้นมา ทําให้ผู้โดยสารต้องเงียบลง
เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของผู้นํากลุ่ม คิ้วของเหยขมวดเล็กน้อยดูมีข้อสงสัยส่องประกายผ่านสายตา
ในเสียงผู้นําของกลุ่มนิรนาม ได้กลิ่นที่คุ้นเคย
ความรู้สึกนี้เป็นแบบเดียวกับที่ เทวทูต ศักดิ์สิทธิ์ที่ลอยอยู่ในอา
กาศ!
แน่นอนว่าเสียงของผู้นํากลุ่มนั้น ไม่สามารถนํามาเปรียบเทียบกับเสียงศักดิ์สิทธิ์ได้ แต่เย่หยูสามารถบอกได้ว่าเสียงของผู้นํานั้นมีผลต่อการทําให้จิตใจสงบลงเช่นกัน
ตึกๆๆ!
เสียงฝีเท้าที่สามารถได้ยินได้กลุ่มคนนําโดยหัวหน้าของพวกเขาเข้ามาหาเย่หยูและคนอื่น ๆ
เอื้อก!
รองนักบินนักบินโคลสัน กลืนน้ําลายเต็มปาก เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง และถามด้วยเสียงต่ําว่า ”พวกคุณต้องการอะไร?
หัวหน้ากลุ่มกวาดสายตาเย็นชา ไปที่โคลสันและพูดว่า“ปล้น!”
“ส่งของมีค่าทั้งหมดมาเดี๋ยวนี้!”
หัวหน้าทหารวางมือบนดาบที่เอวของเขา มือของเขาที่สวมถุงมือเหล็กคู่หนึ่งเสียดสีกับด้ามดาบทําให้เกิดเสียงโลหะที่แสบแก้วหู
“ถ้าไม่เชื่อฟัง แกจะต้องตาย!”
ท่ามกลางผู้โดยสารหลายคน สั่นเทาขณะที่มองกลุ่มโจรสลัดด้วยสายตาที่หวาดกลัว “ได้โปรด ปล่อยฉันไป ฉันจะให้เงินคุณ!”
“นี่คือเงินเอาทั้งหมด!” ได้โปรดอย่าฆ่าฉัน!”
“ฉันจะให้คุณทุกอย่าง! อย่าฆ่าฉัน!”
ในหมู่ฝูงชน เย่หยู มองไปที่กลุ่มโจรสลัดอย่างเยือกเย็นปากของเขาเผยให้เห็นการเยาะเย้ย ปล้นเหรอ? โทษทีนะฉันโครตจะกลัวเลย!