ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 576
ฮาร์วีย์เหลือบมองทาร่าแล้วหัวเราะ “ทำไมผมต้องหนี? ผมกำลังรอให้ไอ้เวรนี่ขอโทษผมอยู่!”
ทาร่าพูดไม่ออก ไม่รู้จะพูดอะไร ในสายตาของเธอ ฮาร์วีย์มั่นใจในตัวเองมากเกินไป
ในเวลาไม่เกินสิบนาที รถยนต์แล่นเข้ามาที่ลานด้านหน้าของ เดอะคิงดอมพาเลซ ตามด้วยกลุ่มชายฉกรรจ์เข้ามา
เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบ ทำให้คอลินรู้สึกตื่นเต้น
ในที่สุดพ่อของเขาก็มาแล้ว!
ชายผู้มีอำนาจที่แท้จริง!
ฮาร์วีย์ เป็นแค่ลูกเขยกระจอก ไม่ได้ดีไปกว่าฝุ่นผงเมื่ออยู่ต่อหน้าพ่อของเขา!
คอลินไม่ใช่คนเดียวที่รู้สึก แกรี่และคนอื่น ๆ เต็มไปด้วยความดีอกดีใจ
โดยปกติแล้วจะไม่มีใครมีโอกาสได้เจอคนใหญ่โตอย่างพ่อของคอลินแบบตัวต่อตัว ทว่าวันนี้พวกเขาจะได้เห็นตัวเป็น ๆ !
ชายวัยกลางคนที่แต่งกายอย่างมีสไตล์นำฝูงชนบุกเข้ามา ดูทรงพลัง
ชายคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น เขาคือ เชสเตอร์ แซนเดอร์ แถมยังมีลูกน้องเดิินตามหลังเขาเป็นจำนวนมาก
เชสเตอร์โกรธจัดที่เห็นสภาพของคอลิน ลูกชายของเขาที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นอย่างสมเพช เลือดไหลหยดลงมาจากศีรษะ ใบหน้าของเขามืดลงทันที
“พ่อ ช่วยผมด้วย! ลูกเขยกาฝากทำร้ายผม!”
“จัดการมัน! พ่อต้องจัดการมันให้พิการไปเลย!”
โคลินตะโกนด้วยใบหน้าที่ชั่วร้าย
พ่อของเขารักเขามาก ถ้าใครกล้าด่าลับหลัง พ่อของเขาจะสอนบทเรียนดี ๆ ให้กับคนนั้น
ตอนนี้ฮาร์วีย์กล้าทำร้ายเขา พ่อของเขาจะไม่ปล่อยให้ฮาร์วีย์หลุดมือไปง่าย ๆ
เชสเตอร์จ้องไปที่ลูกชายที่ได้รับบาดเจ็บ หัวใจเขาแตกสลาย แล้วตะโกนอย่างเย็นชาว่า “ใครเป็นคนทำ?”
“เขาคนนั้น!” แกรี่ลุกขึ้นและตอบอย่างนอบน้อม “ลูกเขยกาฝากคนนี้!”
เชสเตอร์ขมวดคิ้ว สงสัยว่าผู้ชายแบบไหนกันที่กล้าแตะต้องลูกชายของเขา
เมื่อแววตาที่กำลังโกรธจัดของเขาจับจ้องไปที่ฮาร์วีย์ เขาถึงกับชะงักในทันที
อาการหยิ่งผยองของเขาหายไปในทันที เขาละสายตาจากคอลินและรีบเดินไปหาฮาร์วีย์ เขาวางมือลงด้วยท่าทางเคารพและถามว่า “ท่าน ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?”
หางตาของเชสเตอร์กระตุก เมื่อกี้เขาแทบจะฆ่าลูกชายของเขาแล้ว
เขาได้อยู่ที่บัควู้ดมาหลายปีแล้ว และได้เห็นบุคคลที่มีชื่อเสียงมากมาย
ทว่าไม่มีใครสามารถสร้างความมกดดันได้มากเท่ากับชายคนนี้
ทันทีที่เขาเห็นฮาร์วีย์ ภาพเงาที่คลุมเครือจากความทรงจำของเขาก็ซ้อนทับกับของฮาร์วีย์ในทันที
ท่าทางที่สง่างามและทรงอำนาจเหนือกว่าของฮาร์วีย์นั้นมาจากการฝึกอย่างเข้มงวดหลายปีจากนายใหญ่ที่เคารพนับถือ และนั่นเชสเตอร์รู้ดีว่าคนในตำนานอย่างเขาเป็นไม่เปิดเผยตัวตน นั่นทำให้เขาทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้น
ลูกน้องของเขาตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดของผู้เป็นนาย แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง พวกเขาทำงานเคียงข้างเชสเตอร์มาหลายปี พวกเขาไม่เคยเห็นเขาแสดงความเคารพใครขนาดนี้มาก่อน ยกเว้นแต่เพียงอย่างเดียวคือคนที่มีตำแหน่งสูงกว่าเขา
คอลินรู้สึกทึ่ง เขาแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
“พ่อ จัดการมันสิ! ทำลายมันให้ย่อยยับเดี๋ยวนี้!”
“มันทำร้ายผม!”
“ไม่แม้แต่จะไว้หน้าผมเลยสักนิด!”
“ลูกเขยกาฝากอย่างมันสมควรถูกลงโทษทรมานเหมือนตกนรก!”
คอลินตะโกนอีกครั้ง เสียงดังและเรียกร้องพ่อของเขา
เขารู้สึกหมดสิ้นไร้หนทาง เขาเชื่อว่าพ่อของเขาจะปกป้องเพื่อเขาในสถานการณ์แบบนี้
แต่นี่อะไร?
ทำไมพ่อของเขาถึงทำแบบนี้? สมองของพ่อยังทำงานอยู่อีกไหม?