ตอนที่****558 สนใจทันที
เป่ยฟู่หรงเงยหน้าขึ้น เมื่อลมและหิมะปะทะกับใบหน้าของนางที่ซีดจากความเย็น คิ้วของนางก็ปกคลุมไปด้วยหิมะ อย่างไรก็ตามดาบเย็นเฉียบที่จ่ออยู่ที่คอของนางไม่เย็นเท่ากับหัวใจครึ่งหนึ่งที่ตายด้านไปแล้วของนาง
“หากเจ้าไม่พบนาง นั่นเป็นเพราะเจ้าไร้ความสามารถเอง หากข้อมูลนั้นไม่ถูกต้ององค์ชายเก้าจะแจ้งข้อมูลที่เป็นเท็จให้ข้าหรือ ตอนนี้มีความเป็นไปได้สองแบบ หนึ่งคือเจ้าเป็นคนโง่ สองคือตัวตนของข้าได้รับการเปิดเผย ไม่จำเป็นต้องมองข้าแบบนี้ ข้าไม่กลัวตาย แม้ว่าเจ้าจะฆ่าข้าที่ภูเขาป่าเหล่านี้ จะมีเพียงซากศพอื่นอยู่ทั้งหมด ข้าได้พูดและทำทุกอย่างที่ทำได้แล้วสำหรับท่านพ่อของข้า ถ้าข้าไม่สามารถปกป้องท่านพ่อได้อย่างแท้จริง ข้าก็สามารถพูดได้ว่านี่คือสิ่งที่ชีวิตของเขาควรจะเป็น ใครบอกให้เขาไปพบกับผู้หญิงคนนั้นในเวลาเช่นนั้น ใครบอกให้พวกเขามีข้า วงจรของสาเหตุและผลกระทบในโลกนี้จบลงด้วยการแก้แค้นที่นำไปสู่การแก้แค้นที่มากขึ้น ไม่ว่าผู้หญิงของเราจะมีชีวิตหรือตายก็ขึ้นอยู่กับสวรรค์”
นางก้มหน้าลงเผยให้เห็นสีหน้าเศร้าโศก นางยังคงพูดด้วยน้ำเสียงที่ทำให้งงมาก “ครั้งหนึ่งข้าได้ยินว่าผู้ปกครองของเฉียนโจวปฏิบัติต่อนางด้วยความรักอย่างมากมาย ถ้าข้าเป็นบุตรสาวที่นางสูญเสียไปเมื่อหลายปีก่อน ทำไมข้าจึงได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ ? นางไม่พาข้ากลับไปและดูแลข้าอย่างถูกต้อง กลับส่งข้ามาทำสิ่งที่อันตรายที่สุด มันเป็นเรื่องตลกจริง ๆ ”
ยิ่งนางพูดมาก เสียงของนางก็ยิ่งเย็นชาลง ในตอนท้ายนางหัวเราะเบา ๆ “ไปข้างหน้าแล้วฆ่าข้า ถ้าข้าตายก็ดีเช่นกัน ไม่จำเป็นต้องทนทุกข์อีกต่อไป บอกเจ้านายของเจ้าว่าในชีวิตนี้ข้าแค่อยากจะเป็นเป่ยฟู่หรง ข้าไม่ชอบตระกูลของเฉียนโจว”
เช่นนี้ทั้งสองยังคงอยู่ในภาวะตกใจ จนกระทั่งดาบเย็นมีหิมะปกคลุม ในที่สุดดาบก็ถูกถอนออกอย่างช้า ๆ และชายในชุดดำก็อ่อนลงกล่าวว่า “เจ้านายชื่นชอบเจ้า แต่การต่อสู้ระหว่างราชวงศ์ต้าชุนและเฉียนโจวกำลังกดดัน เขายังเป็นกังวลอย่างมาก เมื่อเจ้าบอกว่านางกลับไปที่เมืองหลวง เราจะกลับไปค้นหาอีก มองไปรอบ ๆ กองทัพต่อไป หากมีสิ่งที่น่าสงสัยเกิดขึ้นให้จดบันทึกไว้” หลังจากพูดอย่างนี้แล้วเขาก็หายตัวไปอย่างรวดเร็วจากฉากหิมะ
เป่ยฟู่หรงรักษาตำแหน่งที่ไม่เปลี่ยนแปลงของนางไว้ก่อนหน้านี้ นางนั่งอยู่บนหิมะพร้อมกับจับหน้าอก เห็นได้ชัดว่านางเป็นกังวลมากเกินไป
เป่ยจื่อซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้และใส่ใจกับสภาพแวดล้อมของเขาอย่างใกล้ชิด หลังจากทำให้แน่ใจว่าบุคคลอื่นได้จากไปแล้ว ในที่สุดเขาก็ออกมาและวิ่งไปที่ข้างเป่ยฟู่หรงอย่างรวดเร็ว
เป่ยฟู่หรงได้ยินคนวิ่งมาหาและตกใจ นางคิดว่าเป็นชายชุดดำกลับมา แล้วตะโกนอย่างไม่รู้ตัว “ถ้าเจ้าไปแล้ว ทำไมเจ้าถึงกลับมา ? ” อย่างไรก็ตามหันมามองนาง นางพบว่าคนที่มาถึงด้านข้างของนางคือเป่ยจื่อ
นางตัวแข็ง ปากของนางยังคงหุบสนิท ใบหน้าของนางยังคงแสดงให้เห็นถึงความสิ้นหวัง แต่หัวใจของนางเริ่มเต้นแรง ความรู้สึกกลัวยิ่งขึ้นทำให้นางเริ่มอ้าปากค้างเพื่อรับอากาศ
นางถอยกลับไปอย่างไม่รู้ตัว แต่ด้วยการเคลื่อนไหว ความเจ็บปวดอันยิ่งใหญ่มาจากข้อเท้าพลิกของนาง ความเจ็บปวดทำให้เกิดเหงื่อเย็น ๆ ปรากฏบนคิ้วของนาง แต่นางก็ยังคงทนและถอยต่อไป ราวกับว่าเป่ยจื่อเป็นต้นเหตุของความหายนะครั้งใหญ่ ถ้าเขาเข้าใกล้ เขาจะกินนาง
เป่ยจื่อมองที่หญิงสาวตรงหน้าเขา และด้วยเหตุผลบางอย่างความรู้สึกที่ลึกซึ้งของเขาที่ถูกดึงมาอีกครั้ง เขาสงบตัวเองและพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อทำตามปกติ จากนั้นเขาจึงถามเป่ยฟู่หรง “เจ้าถูกครอบงำหรือ ? หรือเจ้าละเมอ ? ” ขณะที่เขาพูด เขาก็กลับมาปรากฏตัวตามปกติอีกครั้ง เขาขมวดคิ้วขึ้นเผยให้เห็นลักษณะที่ดุร้าย เป่ยฟู่หรงตกตะลึงและหยุดมองดูเขาด้วยท่าทางตะลึงงัน
“หึ ๆ ” เป่ยจื่อมองดูนางด้วยความรังเกียจ “เจ้าทำอะไรอยู่ในหิมะในวันที่อากาศหนาวเย็นเช่นนี้ เจ้าไม่จำเป็นต้องนั่งตอนถ่าย ! ”
เมื่อได้ยินแบบนี้ เป่ยฟู่หรงก็ระเบิดทันที “ไอ้บ้า ! เจ้ามันไร้ยางอาย มีใครบ้างที่จะพูดแบบนี้ต่อหน้าผู้หญิง ? เจ้ายังเป็นหนึ่งในคนขององค์ชาย เหตุใดเจ้าจึงไม่ได้เรียนรู้ถึงการขัดเกลาใด ๆ ที่องค์ชายมี ? ชิ ! ไอ้บ้า ไปไกล ๆ เลย ! ” ถึงแม้ว่านางจะสาปแช่งความรู้สึกกลัว และการกดขี่ที่เต็มในหัวใจของนางก็ลดน้อยลงทันที
เป่ยฟู่หรงคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ดีที่คนที่มาคือเป่ยจื่อที่น่าเบื่อ ถ้าเป็นคนอื่น บางทีคำพูดก่อนหน้านี้อาจทำให้เกิดความสงสัยขึ้นมาใช่หรือไม่ ?
เป่ยจื่อเห็นว่าท่าทางของนางสงบลง และเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในช่วงเวลาก่อนหน้านั้นเขากลัวจริง ๆ ว่าผู้หญิงคนนี้จะตื่นเต้นมากเกินไป และเปิดเผยเรื่องนี้ หากความจริงเปิดเผย เขาจะไม่มีทางเลือกนอกจากพานางไปหาองค์ชายเก้า แม้ว่าองค์ชายของเขาจะมีความชัดเจนในเรื่องนี้ เมื่อมันยังเป็นเพียงความเข้าใจโดยปริยาย เขาก็ยังสามารถปกป้องนาง เมื่อเรื่องนี้ถูกเปิดเผยนางจะต้องตายอย่างแน่นอน
“คนนั้นไม่ใหญ่ แต่อารมณ์ก็ไม่เล็ก” เป่ยจื่อเงยหน้าขึ้นมองนาง “มันเป็นแค่เรื่องตลก มันมีค่ายิ่งใหญ่เหมือนหมาป่าหรือ ? ข้ามาที่นี่เพื่อตามหาเจ้าด้วยความปรารถนาดีเพราะเจ้าหายไปนาน ข้าพบเจ้าหลังจากที่ข้าค้นหาทั่วภูเขา ข้าพูด เป่ยฟู่หรง ข้ารู้เพียงว่าองค์หญิงของเรานั้นดุร้ายและไม่สามารถควบคุมได้ แต่ใครจะรู้ว่าเจ้าในหมู่สาว ๆ ทุกคนจะทำให้คนอื่นต้องกังวลไม่น้อยไปกว่าองค์หญิงที่เรานับถือ” ขณะที่เขาพูด เขาช่วยเป่ยฟู่หรง “ในหิมะที่ตกหนักอย่างนี้ เจ้านั่งลงบนพื้น เจ้าร้อนหรือ ? ”
เป่ยฟู่หรงโกรธ ปัดมือของเขา “อย่าดึงข้า ! ถ้าข้าสามารถลุกขึ้นได้ ข้าจะต้องมานั่งที่นี่หรือไม่ ? เจ้ามีมโนธรรมจริง ๆ ออกมาที่นี่เพื่อตามหาข้า ข้าได้เตรียมการสำหรับการพักที่นี่ในชั่วข้ามคืนจนกระทั่งทหารพบว่าองค์หญิงจี่อันหายตัวไป” ในเวลานี้เป่ยฟู่หรงรู้สึกขอบคุณอย่างมากที่นางข้อเท้าแพลง ไม่เช่นนั้นจะเป็นการยากที่จะจัดการกับเป่ยจื่อ
เป็นไปไม่ได้เลยที่จะนึกภาพออกมาว่าในสองคน คนหนึ่งพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อหลอกลวงคนอื่น ๆ ในขณะที่อีกคนหนึ่งมีความสุขที่ถูกหลอก นี่เป็นการรวมกันค่อนข้างดี
หัวใจของเป่ยจื่อถูกดึงอีกครั้ง เมื่อเขาพูดอีกครั้งเสียงของเขาก็นุ่มนวลขึ้นโดยกล่าวว่า “ในเมื่อเจ้าข้อเท้าแพลง เจ้าต้องการให้ข้าช่วยเหลือเจ้ามากกว่านี้ มิฉะนั้นถ้าเจ้าลุกขึ้นได้ ทำไมเจ้ายังคงนั่งอยู่ที่นี่ มา” เขายื่นมือออกมาอีกครั้ง “ลุกขึ้น ข้าจะช่วยเจ้า”
เป่ยฟู่หรงถูกย้าย ราวกับว่าลมพัดเกล็ดหิมะเข้าไปในดวงตานาง ความเย็นทำให้ดวงตาของนางไหม้
นางเช็ดหน้าอย่างไม่ตั้งใจจากนั้นจับมือของเป่ยจื่อให้ยืนขึ้น ในช่วงเวลานี้นางสามารถยืนขึ้นได้ แต่นางพบว่าการเดินจะไม่ง่ายอย่างที่คิด เท้าซ้ายของนางดูเหมือนบวม รองเท้าของนางกดทับเท้านางทำให้นางรู้สึกอึดอัดมาก ไม่พูดถึงการเดินแม้แต่การวางเท้าของนางลงบนพื้นก็เจ็บปวด
เป่ยจื่อเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติและมองลงไปที่เท้าของนาง คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน
“มันบวมเหมือนหมั่นโถว แม้กระทั่งรองเท้าก็กำลังจะตะเข็บปริ” เขาหายใจเข้า “ลืมมันไปเลย ข้าคิดว่าข้าจะทำให้เจ้าง่ายขึ้น ข้าจะพาเจ้ากลับไป”
เป่ยฟู่หรงรู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะทำตัวเข้มแข็ง ไม่ต้องพูดถึงหรือไม่ว่านางจะเตือนซวนเทียนหมิงโดยการกลับมาช้า แต่ถ้าชายชุดดำที่เพิ่งออกไปกลับมาในเวลานี้ ความพยายามทั้งหมดของนางจะไร้ประโยชน์ ดังนั้นนางพยักหน้าและเฝ้าดูเป่ยจื่อนั่งลงตรงหน้านาง จากนั้นนางก็ปีนขึ้นไปบนหลังของเขาโดยไม่ถือตัว
เป่ยจื่อลุกขึ้นและขยับร่างของนางเล็กน้อยจากนั้นก็เดินไปพร้อมกับกล่าวว่า “เจ้าหนักจริง ๆ ข้าไม่รู้ว่าสิ่งที่เจ้ากินจะทำให้เจ้าตัวใหญ่ขนาดนี้ ทุกคนบอกว่าผู้หญิงควรผอมและตัวเบา เจ้าจะออกเรือนไปทั้งแบบนี้ได้อย่างไร”
เป่ยฟู่หรงบิดหูของเขาและโต้กลับ “ไม่ว่าทางใดทางหนึ่งข้าไม่ได้กินคน ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดเจ้าจะไม่ได้แต่งงานกับข้า เจ้าสนใจทำไมว่าข้าหนักหรือไม่”
“ข้าไม่ได้คิดเกี่ยวกับอนาคตของลูกเขยของตระกูลเป่ย ! พูดว่าถ้าเจ้ากินมากเกินไป ถ้าเขาไม่ชอบเจ้าในอนาคตและรับอนุมา เจ้าจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร ? ”
“ผู้ชายทุกคนไม่มีอนุหรอกหรือ ? ” นางตอบ “ข้าเองไม่สนใจเลย ดังนั้นเจ้าจะเป็นห่วงเรื่องอะไร ? ”
เป่ยจื่อบอกกับนางว่า “นั่นเป็นเพราะเจ้ายังไม่เคยเจอใครที่เจ้าชอบ นั่นเป็นเหตุผลที่เจ้าพูดว่าเจ้าไม่สนใจ รอจนกว่าจะถึงวันหนึ่งเมื่อเจ้ามีผู้ชายที่เจ้าชอบ ถ้าผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏใกล้เขา เจ้าจะต้องเต็มไปด้วยความโกรธ” เป่ยจื่อวิเคราะห์อย่างระมัดระวังสำหรับเป่ยฟู่หรงราวกับว่าเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญ
เป่ยฟู่หรงหัวเราะคิกคักและขยับไปรอบ ๆ บนหลังของเป่ยจื่อ และแตะเบา ๆ ที่ด้านหลังเป่ยจื่อมันเบามาก และจะไม่มีใครสังเกตถ้าเขาไม่ใส่ใจ การสัมผัสนั้นละเอียดอ่อนมากและทำให้เป่ยจื่อหน้าแดงตั้งแต่แก้มถึงหูของเขา เมื่อเขาพูดอีกครั้งมันก็ยิ่งอ่อนโยน เขาถามเป่ยฟู่หรง “เจ้าหัวเราะอะไรหรือ ? ” เสียงของเขาเบามากทำให้เป่ยฟู่หรงหยุดชั่วขณะ
แต่นางก็ได้สติกลับมาอย่างรวดเร็วโดยแยกความคิดลึกลับที่ปรากฏในใจของนางออก นางกล่าวกับเป่ยจื่อ “ข้าหัวเราะที่เจ้าพูดเหมือนผู้มีประสบการณ์และดูเหมือนจะเข้าใจทุกอย่าง เป็นไปได้หรือไม่ที่เจ้ามีผู้หญิงหลายคนอยู่ข้างเจ้า และผู้หญิงคนหนึ่งหึง ? ” ใครจะรู้ว่าทำไม แต่เมื่อนำหัวข้อนี้ขึ้นมา เป่ยฟู่หรงพบว่าคำพูดของนางมีน้ำเสียงอิจฉาเล็กน้อย นางเริ่มรู้สึกกังวลกับการวิเคราะห์ก่อนหน้านี้ของนาง ดูเหมือนว่านางกลัวว่าเป่ยจื่อจะพยักหน้า ดังนั้นนางจึงกล่าวเสริมอย่างรวดเร็ว “แต่เจ้าอยู่กับองค์ชายเก้าตลอดเวลา และไม่มีเวลาเจอผู้หญิงเหล่านั้น”
เป่ยจื่อสามารถได้ยินเสียงและมุมริมฝีปากของเขากระตุกขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว จากนั้นเขาก็กล่าวอย่างเชื่อฟัง “แน่นอนข้าไม่มีเลย ทั้งหมดนี้ข้าได้ยินจากองค์หญิง นางบอกว่าถ้าองค์ชายกล้ามองหาผู้หญิงคนอื่น นางจะฆ่าทุกคนที่องค์ชายพบ หลังจากนั้นนางก็จะตัดของลับองค์ชาย ฮ่า ๆ เจ้าไม่รู้ แต่องค์หญิงของเราดุร้ายจริง ๆ ”
“อืม” เป่ยฟู่หรงยิ้ม และพยักหน้า “อาเฮงพูดถูก ถ้าข้าสามารถเจอคนแบบนั้นข้าก็จะพูดอย่างเดียวกันกับนาง” อารมณ์สดใสของนางลดลงในทันทีหลังจากมีการพูด นางจะยังมีโอกาสแบบนี้อีกหรือไม่ ? นางจะเดินบนขอบของดาบตลอดการเดินทางครั้งนี้ นางกลัวว่าเมื่อพวกเขาไปถึงภาคเหนือ ชีวิตของนางก็จะจบลงหลังจากเรื่องนั้นถูกเปิดเผย
เป่ยฟู่หรงไม่ต้องการที่จะพูดอะไรเพิ่มเติม แขนที่กอดคอของเป่ยจื่อนั้นแน่นขึ้น และนางวางหน้าของนางบนไหล่ของเขา ความอับจนหนทางปรากฏบนใบหน้าของนาง
เป่ยจื่อก็เงียบลงแล้วขยับตัวขึ้นเล็กน้อย เขาเพิ่มความเร็วของเขา และแม้กระทั่งใช้พลังภายในวิ่งกลับไปที่ค่าย
เท้าที่ได้รับบาดเจ็บของเป่ยฟู่หรงได้รับการรักษาโดยซางคัง ในเรื่องที่เกี่ยวกับการแสดงของนางในฐานะเฟิงหยูเฮง คนอื่น ๆ ไม่รู้ แต่ซางคังไม่สามารถถูกหลอกได้ ท้ายที่สุดเขาเป็นลูกศิษย์ของเฟิงหยูเฮง หากเฟิงหยูเฮงตัวจริงปรากฏตัวขึ้นแล้ว ทั้งสองคนจะไม่สื่อสารกันได้อย่างไร
ซางคังฉลาดมากและไม่ได้ถามว่าเฟิงหยูเฮงไปไหน เขาเพียงแต่มุ่งเน้นไปที่การรักษาอาการบาดเจ็บของเป่ยฟู่หรง เขาเพียงแต่ถามเป่ยจื่อเงียบ ๆ “อาจารย์ของข้าจะไม่ตกอยู่ในอันตรายใช่หรือไม่ ? ”
เป่ยจื่อตบไหล่ “ไม่ต้องห่วง องค์ชายจะไม่ยอมให้มีอะไรเกิดขึ้นกับองค์หญิง”
ซวนเทียนหมิงนั่งที่อีกด้านหนึ่งของกระโจม แขนของเขากอดอก เขาดูภาพตรงหน้าเขาด้วยความเฉยเมย อย่างไรก็ตามความคิดของเขาได้หายไปไกลแล้ว มันลอยไปยังดินแดนที่เต็มไปด้วยหิมะของภาคเหนือ มันลอยไปที่ด้านข้างของเด็กผู้หญิงคนนั้นว่าเขาต้องการที่จะกอดนางแม้ในความฝันของเขา…