เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 583
พลังเพิ่มสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง ราวกับจะพุ่งทะลุไปถึงแดนปราณนอกชั้นแปด
หัวหน้าเขตอี้ว์ยืนมองอยู่ข้างๆ เขาไม่ได้ลงมือขัดขวาง ถึงแม้เขาจะรู้ดีว่าพลังพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็วขนาดนี้จะไม่ดีต่อนักบู๊ก็ตาม แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
เพราะการตรัสรู้พลังเต๋าไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย ถ้ารบกวนการตรัสรู้พลังเต๋าของคนอื่นๆ อาจจะทำลายอนาคตของอีกฝ่ายก็ได้
ถ้าพลังเพิ่มสูงขึ้นอย่างบ้าคลั่งจนทำให้รากฐานไม่มั่นคง สามารถใช้การฝึกฝนและต่อสู้อย่างบ้าคลั่งในอนาคตเสริมรากฐานให้มั่นคงได้
แต่ถ้าการตรัสรู้พลังเต๋าโดนขัดขวาง ถ้าอยากจะตรัสรู้อีก มันคงเป็นเรื่องที่ยากมากๆ
ในชั่วพริบตา พลังของลู่ฝานก็ใกล้จะพุ่งทะลุแดนปราณนอกชั้นแปดแล้ว ถ้าเขาปล่อยพลังอีกเพียงแค่นิดเดียว เขาก็จะฝึกฝนถึงแดนปราณนอกชั้นแปดสำเร็จ
แต่ในเวลานี้ ลู่ฝานกลับพยายามกดพลังทั้งหมดเอาไว้
ทำให้กล้ามเนื้อของเขาหดตัวและพองโต และกดทับพลังเอาไว้ สุดท้ายเขาก็หยุดตัวเองไม่ให้เข้าสู่แดนปราณนอกชั้นแปด
“เป็นคนที่มีจิตใจแน่วแน่มากๆ!”
ครั้งนี้ แม้แต่หัวหน้าเขตอี้ว์ก็รู้สึกตกตะลึงและพูดออกมา
ในขณะที่ตรัสรู้พลังเต๋า แต่ยังมีสติอยู่ นักบู๊ประเภทนี้ หลายสิบปีมานี้ เขาเคยเห็นแค่ไม่กี่คนเท่านั้น
ลู่ฝานขยับร่างกายของตัวเอง พื้นดินที่อยู่ด้านล่างกลายเป็นหลุมลึกขนาดสามฟุต แต่มันไม่ได้เกิดเสียงอะไรขึ้นเลย ดูเหมือนจะโดนลมตดกระแทกจนกลายเป็นหลุม……
ลู่ฝานค่อยๆลุกขึ้นและถอนหายใจยาวๆออกมา สายตาของเขาเปล่งประกายมากๆ
สีหน้าของหัวหน้าเขตอี้ว์เคร่งขรึมลง เขาพูดกับลู่ฝาน:”ลู่ฝาน นายกล้าดีเกินไปแล้ว ใครอนุญาตนายมาตรัสรู้พลังเต๋าตรงนี้”
ลู่ฝานเงยหน้ามองหัวหน้าเขตอี้ว์และตอบด้วยน้ำเสียงปกติ:”หัวหน้าเขตอี้ว์ การตรัสรู้พลังเต๋าของนักบู๊ ไม่สามารถเลือกสถานที่ได้ ขอบคุณหัวหน้าเขตอี้ว์ที่ให้โอกาสครั้งนี้กับฉัน”
หัวหน้าเขตอี้ว์ทนไม่ไหวอีกแล้ว คำพูดสุดท้ายของลู่ฝานนั้นพูดอย่างชัดเจน หัวหน้าเขตอี้ว์ยืนอยู่ข้างๆฉันตั้งนานแล้ว คุณอย่างเสแสร้งอีกเลย มันไม่มีประโยชน์เลย
หัวหน้าเขตอี้ว์สะบัดมือและพูด:”ลู่ฝาน นายมาหาฉันมีเรื่องอะไรเหรอ ฉันให้ป้ายของจวนหัวหน้าเขตกับนาย ไม่ใช้ให้นายว่างๆแล้วเข้ามาในจวนหัวหน้าเขตเพื่อรบกวนการเก็บตัวฝึกฝนของฉัน”
ลู่ฝานพูดด้วยความเคารพ:”ลู่ฝานมีเรื่องสำคัญจริงๆ ฉันอยากจะขอความช่วยเหลือจากหัวหน้าเขตอี้ว์”
หัวหน้าเขตอี้ว์มองเห็นสีหน้าที่เคร่งขรึมของลู่ฝาน ทำให้เขาเข้าใจทันทีว่าต้องเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นอย่างแน่นอน
“มีเรื่องอะไรเหรอ?”
“พ่อของฉันโดนซากเดนของสำนักโลหิตพิฆาตจับตัวไปตอนที่เขาอยู่ในเมืองตงหวา!”
ลู่ฝานพูดอย่างรวบรัดทันที
หัวหน้าเขตอี้ว์ขมวดคิ้วและพูด:”พ่อของนายเหรอ? ฉันส่งคนไปอารักขาคนในตระกูลของนายแล้วไม่ใช่เหรอ?”
ลู่ฝานจ้องเขม็งไปที่หัวหน้าเขตอี้ว์ สายตาของเขาราวกับกำลังพูดว่า
ใช่แล้ว คุณส่งคนไปอารักขาแล้ว แต่ทำไมพ่อของฉันถึงโดนจับตัวไปละ?
หัวหน้าเขตอี้ว์รู้สึกว่าตัวเองขายหน้ามากๆ เขาเดินออกจากลานฝึกบู๊และพูด:”นายตามฉันมาเดี๋ยวนี้”
ผ่านไปไม่นาน หัวหน้าเขตอี้ว์พาลู่ฝานเดินไปที่ห้องหนังสือ
ในขณะที่พวกเขาเดินผ่านห้องๆหนึ่ง จู่ๆ ลู่ฝานก็ได้ยินเสียงกรีดร้อง หลังจากนั้นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังด่าอยู่และเดินออกมา ทิศทางนั้นน่าจะเป็นห้องพักของลู่ฝาน
หัวหน้าเขตอี้ว์หยุดเดิน เขายื่นนิ่งๆและขมวดคิ้ว
จากนั้นเขาก็มองเห็นเมี่ยวหยู่ที่แต่งตัวไม่เรียบร้อยพุ่งออกมา
“เธอทำอะไรอยู่!”
หัวหน้าเขตอี้ว์ตะโกนออกมา
เมี่ยวหยู่รีบคุกเข่าทันที:”หัวหน้าเขตอี้ว์ ฉัน……”
คำพูดที่เหลือ เมี่ยวหยู่ไม่กล้าพูดอีกแล้ว เพราะเธอมองเห็นลู่ฝานที่อยู่ข้างๆหัวหน้าเขตอี้ว์
หลังจากนั้นก็มองเห็นศิษย์พี่หานเฟิงกำลังใส่เสื้อผ้าและเดินออกมา เมื่อมองเห็นลู่ฝาน หานเฟิงก็หัวเราะออกมาและกล่าวคำทักทาย:”ศิษย์น้องลู่ฝาน นายก็อยู่ตรงนี้ด้วยเหรอ”
เมื่อพูดจบ หานเฟิงก็ส่งสายตาให้หัวหน้าเขตอี้ว์
หัวหน้าเขตอี้ว์ที่ฉลาดมากๆมองเหตุการณ์ทั้งหมดออกทันที เขาจ้องเขม็งเมี่ยวหยู่ครั้งหนึ่ง จากนั้นก็สะบัดมือและเดินจากไป