กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 839
กระทิงไฟเก้าเขาจะยอมตกลงได้อย่างไร อย่างไรเสียมันก็เป็นราชาของกระทิง หากถูกแพร่ออกไปมันคงอับอายน่าดู
คนและกระทิงอยู่ในภาวะที่ใกล้จะถึงจุดจบ และได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนและเสียงต่อสู้เป็นระยะๆ
ในที่สุด……
เสียงจากกู้ชูหน่วน ทำให้เขาอันหนึ่งของกระทิงไฟเก้าเขาหักลงมา เลือดสีแดงสดก็ไหลหยดย้อยลงมาบนศีรษะของมัน
และตอนนี้ กระทิงไฟเก้าเขาก็เต็มไปด้วยแรงอาฆาตและต้องการฆ่ากู้ชูหน่วนให้ได้
เจ้าเสือน้อยเตะกรงเล็บและวิ่งไปที่ด้านข้างของกู้ชูหน่วนและจับจ้องไปที่กระทิงไฟเก้าเขา เตรียมพร้อมที่จะจัดการกับมันอีกครั้ง
เซี่อวี่เซวียนก็จดจ่อและเดินไปหากู้ชูหน่วนในขณะที่ร่างกายยังคงบาดเจ็บสาหัส
ทะเลาะเบาะแว้งก็เรื่องหนึ่ง
หากกระทิงไฟเก้าเขาต้องการคดจะฆ่า พวกเขาไม่มีทางหนีรอดไปได้ ถึงอย่างไรเสียที่นี่ก็เป็นอาณาบริเวณของพวกมัน
“เจ้ามนุษย์ เจ้าหาที่ตาย” กระทิงไฟเก้าเขาคำรามออกมาด้วยความโกรธจัด และมันก็ปลดปล่อยพลังอำมหิตไปทั่วร่างกายของมัน
ตามด้วยเสียงคำราม พื้นดินทั้งหมดก็สั่นสะเทือน
ไกลออกไป ฝูงกระทิงหนาแน่นราวกับมดวิ่งเข้ามา เมื่อเห็นแวบแรก ก็มีอย่างน้อยหลายพันตัว แต่ละตัวสูงพอๆ กับผู้ใหญ่ และมีรัศมีการอาฆาตแผ่ออกมา
กระทิงจำนวนมากเหล่านี้ปิดล้อมพวกเขาเอาไว้ หากคิดหนี เกรงว่าจะเป็นเรื่องยาก โดยเฉพาะตอนที่พวกเขายังบาดเจ็บสาหัส
กู้ชูหน่วนรีบกล่าว “การต่อสู้ก็ต้องมีเรื่องการเจ็บตัวบาดเจ็บอยู่บ้าง เจ้าเป็นราชากระทิงก็ควรเข้าใจดี คงไม่คิดเล็กคิดน้อยเช่นนี้หรอก”
“เจ้าหักเขาของข้าออกไปแล้ว”
“ข้าจะรีบดับไฟให้เจ้าและช่วยรักษาบาดแผลให้เจ้า”
กู้ชูหน่วนพูดจบ จากนั้นยกฝ่ามือขึ้น ไม่รู้ว่านางโรยผงยาสมุนไพรอะไรไปบนเขาของกระทิงไฟเก้าเขา จากเดิมที่ทำอย่างไรก็ไม่สามารถดับไฟได้ ก็ดับได้ทันที
จากนั้นกู้ชูหน่วนก็หยิบยาออกมาจากอกและส่งให้กระทิงไฟเก้าเขากิน
กระทิงไฟเก้าเขาดูถูก แต่เมื่อได้กลิ่นหอมของยาสมุนไพร ทำให้มันอดไม่ได้จนร่างกายสั่นไหว
กลิ่นวิญญาณที่อัดแน่น
“นี่คือยาศักดิ์สิทธิ์ชั้นยอดในการรักษาอาการบาดเจ็บและยาอายุวัฒนะระดับสูงขั้นสอง?”
“ใช่ ขวดเหล่านี้เอาไว้ทาตามร่างกาย ทำให้รอยไหม้หายเร็วขึ้น ส่วนขวดเหล่านี้ช่วยเพิ่มพละกำลังให้เจ้า ทั้งหมดนี้ข้ามอบให้กับเจ้า”
ความโกรธของกระทิงไฟเก้าเขาลดลงเล็กน้อย
เพียงแต่ยังคงโกรธมาก
กู้ชูหน่วนก็ไม่ได้ตระหนี่ นางหยิบยาอายุวัฒนะออกมาจากวงแหวนอวกาศอีกกว่าสิบขวด
“เพื่อชดเชย ยาเหล่านี้ข้ามอบให้กับเจ้าทั้งหมด”
“เพียงแค่ยาจำนวนนี้ก็คิดอยากจะชดเชยหรือ? เขาของข้าหายไปแล้ว ถือเป็นความอัปยศทั้งชีวิตนี้เลย”
กู้ชูหน่วนผายมือ
“ใครบอกให้เจ้าแพ้ข้าล่ะ?”
“หากเจ้าไม่บอกให้เจ้าเสือขาวทำร้ายข้าจนบาดเจ็บสาหัส เช่นนั้นเหตุใดข้าจะไม่ชนะเจ้าได้”
กู้ชูหน่วนลูบคางและกล่าวอย่างจริงจัง “เจ้าเป็นถึงปีศาจกระทิงแต่กลับพ่ายแพ้ให้กับผู้หญิงอ่อนแอเพียงคนเดียว อีกทั้งยังถูกผู้หญิงอ่อนแอคนนั้นหักเขาของเจ้าไปได้ หากถูกพูดออกไปต้องอับอายขายหน้าอย่างมาก ข้าว่า เรื่องนี้ควรจบได้แล้ว เจ้าดูสิ อีกไม่นานลูกหลานกระทิงของเจ้าก็จะมาถึงแล้ว เจ้าต้องการให้เรื่องที่น่าอับอายนี้รู้ไปถึงลูกหลานของเจ้าอย่างนั้นหรือ?”
ความโกรธของกระทิงไฟเก้าเขาก็ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง
กู้ชูหน่วนทำสีหน้าเคร่งขรึมและกล่าวว่า
“เช่นนั้น หากเจ้าต้องการต่อสู้กับพวกข้าจริงๆ ข้าก็จะสู้กับเจ้าไปจนสุด ถึงแม้ว่าเสี่ยวเซวียนเซวียนจะได้รับบาดเจ็บ แต่ความสามารถของเขาก็ไม่ด้อยไปกว่าเจ้า และยังมีเจ้าเสือขาว แน่นอน……ยังมีสัตว์เลี้ยงตัวโปรดของของข้าอีกหนึ่งตัว เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์”
เมื่อพูดถึงเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ จากนั้นเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็ค่อยๆ บิดตัวอันอ้วนกลมออกมา
เมื่อเห็นกู้ชูหน่วนมันก็พุ่งเข้าหาและเลื้อยพันไปที่ข้อมือของกู้ชูหน่วน ออดอ้อนออเซาะอยู่ที่ข้อมือของนาง
“นายท่าน ท่านไปไหนมา เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ตามหาท่านอยู่นาน”
“เจ้างูตัวน้อย มันต้องการคิดจะทำร้ายนายท่าน” เจ้าเสือน้อยฟ้อง
“อะไรนะ……เจ้ากระทิงโง่เขลานี่อีกแล้วหรือ ก่อนหน้านี้พวกเจ้าเหล่ากระทิงโง่มาปิดล้อมสำนักศึกษาอี้เหอไว้ ตอนนี้ยังกล้ามีเรื่องบาดหมางกับนายท่านของข้า คิดว่าจะรังแกข้าง่ายๆ อย่างนั้นหรือ?”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์รีบเลื้อยลงมา งูตัวเล็กขนาดเพียงตะเกียบก็ได้กลายร่างอย่างรวดเร็ว
ศีรษะนั้นเปลี่ยนจากหนึ่งเป็นสาม สามเป็นห้า ห้าเป็นเจ็ด เจ็ดเป็นเก้า……
สุดท้ายก็มีถึงเก้าหัวขนาดมหึมา
มันไม่ได้เป็นงูขนาดเล็ก แต่กลับเป็นถึงงูยักษ์ที่มีความยาวกว่าร้อยเมตร
กระทิงไฟตกตะลึง “เจ้าเป็นราชางูเหลือมเก้าเศียร เป็นราชาแห่งงูอย่างนั้นหรือ ข่าวลือมาว่าเป็นราชางูเหลือมที่มีระดับความสามารถไปถึงระดับเจ็ด……”
ในบรรดางูทั้งหลาย ราชางูเหลือมเก้าเศียรมีสายเลือดที่บริสุทธิ์ที่สุด อีกทั้งยังมีสถานะที่สูงส่งอย่างมากในหุบเขาสัตว์เทพแห่งนี้ ซึ่งพวกมันไม่สามารถเทียบได้เลยสักนิด
พวกมันถูกกำจัดไปนานแล้วไม่ใช่หรือ?
เหตุใดบนโลกนี้ยังมีราชางูเหลือมเก้าเศียรอยู่อีก?
และที่สำคัญก็คือ มันและเจ้าเสือขาวกลับเรียกผู้หญิงคนนี้ว่านายท่าน?
นางมีระดับความสามารถเพียงระดับสอง จะมีคุณสมบัติอะไรเป็นนายท่านของพวกเขา
ยังไม่ทันที่มันจะหยุดตกใจ ก็เห็นว่าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กวาดสายตาไปยังเหล่ากระทิงและหัวเราะออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
“อยากจะแข่งกันใช่หรือไม่? ข้าไม่กลัวเจ้าหรอก”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ส่งเสียงขู่
ไม่รู้ว่ามันกำลังส่งข่าวอะไร หรือกำลังบอกอะไร
จากนั้นไกลออกไปก็มีงูเป็นฝูงเลื้อยเข้ามาอย่างน่ากลัว
งูเหล่านี้มีหลายสายพันธุ์ มีแทบทุกประเภทหลากหลายเต็มไปหมด
กู้ชูหน่วนกล้าสาบานได้
นางไม่เคยเห็นงูจำนวนมากเช่นนี้มาก่อน
ชนิดและสายพันธ์ุก็……ละลานตระการตา
เมื่อมองไปยังงูเหล่านั้น ไม่รู้ว่าพวกมันมาจากไหนกัน ต่างเลื้อยแย่งกันเข้ามาอย่างน่าสยอง เห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะขนหัวลุก
ฝูงกระทิงเพิ่งจะพุ่งเข้ามาและกำลังรอคำสั่งของราชากระทิงไฟ เพื่อจะได้กำจัดคนอยู่ตรงหน้าให้สิ้นซาก
จากนั้นเมื่อเห็นฝูงงูจำนวนมากต่างพากันมาปิดล้อมพวกมันไว้ ทำให้พวกมันอดไม่ได้ตัวสั่นสะท้านขึ้น เพราะเกรงว่าจะถูกฝูงงูกัดตายทั้งเป็น
และตอนนี้พวกมันก็ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ และเห็นเพียงเขาของราชากระทิงไฟหายไปอันหนึ่ง……
เจ้าเสือน้อยตกใจจนลูกตาแทบพุ่งออกมา
จากนั้นยกมือให้กับเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กล่าวขึ้นอย่างภาคภูมิใจ
“เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น หากอยู่ที่รัฐเยี่ย เพื่อนงูของข้ามีเยอะกว่านี้เสียอีก”
“เจ้ากระทิงโง่เง่า เป็นอย่างไร เรามาต่อสู้กันดีหรือไม่?” เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กล่าว
นี่ถือเป็นสถานการณ์ที่น่าแปลกประหลาดอย่างมาก
กู้ชูหน่วนเผชิญหน้ากับกระทิงไฟเก้าเขา
จากนั้นฝูงกระทิงทั้งหลายต่างพากันมาปิดล้อมพวกเขาเอาไว้
จากนั้นฝูงงูก็พากันปิดล้อมรอบฝูงกระทิงเอาไว้
ทั้งคนและสัตว์ต่างก็รอฟังคำสั่ง
กระทิงไฟเก้าเขากลืนน้ำลายและมีความกลัวเล็กน้อยในแววตาของมัน
ไม่ว่าลูกหลานของมันจะเก่งกาจมากเพียงใด แต่ก็ไม่สามารถเอาชนะงูพิษเหล่านี้ไปได้
หากต้องต่อสู้กันจริง พวกกมันจะต้องพ่ายแพ้อย่างไม่มีข้อสงสัย
แต่ฝูงกระทิงจำนวนมากต่างกำลังจ้องมาที่มา ทำให้มันไม่สามารถวางมือลงได้
กู้ชูหน่วนดูออกว่ามันลำบากใจ จึงริเริ่มออกตัวที่จะคลี่คลายสถานการณ์
“เพียงแค่เรื่องหยอกล้อกันเท่านั้น เหตุใดต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่เช่นนี้ด้วย? เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ เจ้าบอกให้เพื่อนงูของเจ้าถอยกลับไป ข้าหยอกล้อกับกระทิงโง่นี้เท่านั้น”
“พวกข้า……พวกข้ากำลังประลองศิลปะการต่อสู้กัน ตอนนี้ประลองเสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเจ้ามองอะไรกัน เขาของข้าเป็นเพราะข้าประมาทเองจึงทำให้หักลง”
กู้ชูหน่วนหัวเราะออกมา
เหตุผลนี้ช่างฟังไม่ขึ้นเอาเสียเลย
“นายท่าน ต้องการให้พวกมันถอยกลับไปจริงหรือ?”
“ถอยกลับไปเถอะ ดูสิเจ้าทำให้เจ้ากระทิงโง่นั่นตกใจกลัวเลยเชียว”
“ก็ได้ พวกเจ้ามาทางไหนก็กลับไปทางนั้น ครั้งหน้าหากต้องการตัว ข้าจะเรียกพวกเจ้ากลับมาอีก”
งูจำนวนมากต่างพากันส่งเสียงฝ่อๆ……
ฝูงงูต่างพากันพูดภาษางูออกมาและไม่รู้ว่ากำลังพูดอะไร แววตาที่ดุร้ายนั้นจ้องมองไปยังกระทิงไฟเก้าเขา ราวกับหากต่อไปมันยังกล้ารังแกเพื่อนของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์อีก พวกมันจะไม่มีทางอภัยให้อย่างแน่นอน
งูจำนวนมหาศาลต่างแยกย้ายกันออกไป จากนั้นกระทิงไฟจึงรู้สึกโล่งใจขึ้น
มันรีบบอกให้ฝูงกระทิงพากันแยกย้าย และเหลือเพียงเจ้ารองและเจ้าสามสองตัวเท่านั้น
“เจ้าอย่าเรียกข้าว่ากระทิงโง่ต่อหน้าฝูงกระทิงจำนวนมากได้หรือไม่”
“ไม่เช่นนั้นข้าจะเรียกเจ้าว่าอะไร? ตาเฒ่ากระทิงโง่?”
“ข้าเป็นถึงราชากระทิง”
กู้ชูหน่วนม้วนแขนเสื้อขึ้นและกำหมัดราวกับว่านางต้องการจะต่อสู้
“ดูเหมือนเจ้าจะลืมไปแล้วว่ารสชาติของการถูกหักเขาเป็นอย่างไร”
“เจ้า……เจ้าคิดจะทำอะไรนะ?”