ตอนที่ 362 ยอมตายไม่ยอมให้ใครข่มเหง
นางขึ้นไปนอนบนเตียง เนื้อตัวร้อนรุ่มขึ้นเรื่อยๆ จนรู้สึกไม่สบายตัว ทึ้งเสื้อผ้าออก
นางพยายามใช้สติควบคุมตัวเอง ผิวหนังร้อนผ่าว หน้าผากมีเหงื่อเม็ดเล็กผุดออกมา ไหลผ่านร่องแก้ม
จู่ๆ ประตูห้องก็เปิดออก จากนั้น ซูจิ่วซือก็เห็นจงมั่วเจียง นางกัดริมฝีปากแน่น สีหน้าแดงก่ำ แก้มมีเหงื่อหยดตลอดเวลา ดูมีเสน่ห์เย้ายวน
จงมั่วเจียงยืนอยู่หน้าซูจิ่วซือ ก้มลงมองซูจิ่วซือ “แม่หนู เจ้ารู้สึกไม่สบายใช่ไหม”
“เจ้าเอาอะไรให้ข้ากิน” ซูจิ่วซือใช้สองมือจับผ้าห่มแน่น เส้นเอ็นที่มือโปนออกมา พยายามควบคุมตัวเองอย่างเต็มที่
จงมั่วเจียงคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าซูจิ่วซือ ยื่นมือจะไปลูบแก้มซูจิ่วซือ ยังไม่ทันสัมผัสก็ถูกซูจิ่วซือผลักออก นางขยับตัวให้ห่างจากจงมั่วเจียง ไม่ให้จงมั่วเจียงเข้าใกล้
“เจ้าเป็นคนฉลาด คงเดาออกว่าข้าให้เจ้ากินอะไร แม่หนู อย่าโทษข้าเลย ข้าแค่อยากให้เจ้าอยู่กับข้า เจ้าดึงดันจริงๆ ข้าไม่มีทางอื่น วางใจเถอะ ข้าจะรักใคร่ดูแลเจ้าตลอดชีวิต ชดใช้ที่ข้าข่มเหงเจ้าคราวนี้ ได้ไหม”
ซูจิ่วซือกัดฟัน เพราะออกแรงมากเกินไป ริมฝีปากจึงมีเลือดไหล นางถลึงตาใส่จงมั่วเจียง “ข้าไม่ต้องการให้เจ้าชดใช้ จงมั่วเจียง เจ้าคนชั่วช้าเลวทราม ฆ่าข้าเสียเถอะ ข้าไม่มีวันอยู่กับเจ้าเด็ดขาด”
“ข้าจะตัดใจฆ่าเจ้าได้อย่างไร จิ่วซือ ไม่ว่าเจ้าจะโกรธข้าอย่างไร วันนี้เจ้าต้องเป็นของข้า ข้าไม่มีวันให้เจ้าแต่งงานกับฟู่เฉินหรง เจ้าอยู่กับเขาอย่างมากก็เป็นแค่ชายารอง เฟิงชิงสุ่ยมีความหมายสำหรับเขามาก เขาไม่มีวันทิ้งเฟิงชิงสุ่ยเพื่อเจ้า เจ้าตื่นได้แล้ว!”
จงมั่วเจียงพูดจบก็เตรียมจะเข้าใกล้ซูจิ่วซืออีก ซูจิ่วซือซึ่งนั่งอยู่บนเตียงผุดลุกขึ้นทันที ใช้สติเท่าที่มีอยู่พุ่งเข้าใส่มุมโต๊ะอย่างสุดแรง
เกิดเสียงดังโครม ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงประดังเข้ามา พอถึงตอนนี้ซูจิ่วซือก็ได้สติ
ครั้งนี้นางกระแทกอย่างหนัก หน้าผากเป็นแผลมีเลือดออก เลือดสดๆ ไหลลงมาไม่ขาดระยะ หยดลงบนโต๊ะและที่พื้น
พอถึงตอนนี้นางลืมตาไม่ขึ้น รู้สึกเวียนหัว ได้แต่จับโต๊ะประคองตัวไว้
จงมั่วเจียงนึกไม่ถึงว่าซูจิ่วซือจะพุ่งเข้าชนอย่างนี้ เขาตะลึงมองซูจิ่วซือ รีบถลาเข้าไปพยุงซูจิ่วซือ ความรู้สึกตื่นเต้นหดหายทันที ถามด้วยสีหน้าเย็นเยียบ “เจ้าอยู่กับข้าเจ็บปวดอย่างนี้เชียวหรือ ถึงกับยอมตายไม่ยอมอยู่”
“ไม่ว่าใครก็บังคับข้าไม่ได้”
ซูจิ่วซือเวียนหัวอย่างรุนแรง ฝืนพูดออกมา พูดจบก็เป็นลมล้มลง
จงมั่วเจียงอุ้มซูจิ่วซือขึ้นมา วางนางลงบนเตียง หยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดหน้าผากให้ซูจิ่วซือ จากนั้นก็ให้คนไปตามหมอ
หน้าผากของซูจิ่วซือมีเลือดสดๆ ไหลตลอดเวลา มือของจงมั่วเจียงเต็มไปด้วยเลือดของซูจิ่วซือ สีแดงสะดุดตา
เขารู้ว่าซูจิ่วซือเป็นคนเข้มแข็ง จึงวางยาแรง นึกไม่ถึงว่าซูจิ่วซือจะใช้วิธีนี้ต้านฤทธิ์ยา นางเข้มแข็งมากกว่าที่เขาคาดคิด
เป็นผู้หญิงที่ยอมตายไม่ยอมแพ้จริงๆ พอถึงตอนนี้เขาจึงเข้าใจทันที หากซูจิ่วซือไม่ยอมอยู่ ไม่ว่าเขาจะใช้วิธีใดก็ไม่อาจทำให้ซูจิ่วซืออยู่ได้ สุดท้ายก็เท่ากับบีบให้นางฆ่าตัวตาย
——
ตอนที่ 363 ไม่มีทางเลือก
เขาไม่อาจตัดใจให้ซูจิ่วซือตายได้ เขาจึงไม่มีทางเลือก
สวรรค์ทำไมให้เขามาพบผู้หญิงที่ใจแข็งอย่างนี้
ครู่หนึ่งหมอยาก็หิ้ว**บยาเข้ามา จงมั่วเจียงรีบลุกขึ้น น้ำเสียงร้อนใจ “รีบมาดูนาง”
หมอยาดูออกว่าจงมั่วเจียงเครียด จึงไม่กล้าชักช้า รีบวาง**บยาแล้วจับชีพจรให้ซูจิ่วซือ หลังจากจับชีพจรตรวจบาดแผลแล้ว หมอยาก็พูดกับจงมั่วเจียงอย่างนอบน้อม “เจ้าสำนักไม่ต้องวิตก บาดแผลไม่เป็นอันตราย พักผ่อนสักระยะก็หาย”
จงมั่วเจียงจึงวางใจ หมอยารีบพันแผลให้ซูจิ่วซือ
ซิ่วหลานเห็นตัวจงมั่วเจียงมีรอยเลือด จึงเตือนขึ้น “เจ้าสำนัก ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ! บ่าวจะอยู่ดูแลที่นี่”
จงมั่วเจียงชำเลืองมองซิ่วหลานแวบหนึ่ง น้ำเสียงรำคาญ “เจ้าเป็นคนออกความคิด”
“บ่าวสมควรตาย”
ซิ่วหลานไม่กล้าโต้แย้ง รีบคุกเข่าลงกับพื้นขอโทษ
จงมั่วเจียงไม่ได้บอกให้ซิ่วหลานลุกขึ้น และไม่ได้ออกไปจากห้อง เฝ้าดูอยู่ข้างๆ มองดูหมอยาพันแผลให้ซูจิ่วซือ จนกระทั่งหมอยาจัดการบาดแผลเสร็จ เขาจึงออกไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
จงมั่วเจียงเป็นห่วงซูจิ่วซือ จึงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ตอนที่กลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง ซิ่วหลานยังคงคุกเข่าอยู่ที่พื้น เขาโบกมืออย่างรำคาญ “ออกไป!”
“เจ้าค่ะ บ่าวขอลา”
ซิ่วหลานคุกเข่าตั้งนาน ขาทั้งสองชาไปหมด
นางฝืนตัวลุกขึ้น ก่อนไปยังมองซูจิ่วซืออีกครั้งหนึ่ง นึกไม่ถึงว่าซูจิ่วซือจะยอมตาย จนจงมั่วเจียงระบายความโกรธใส่นาง เวลานี้นางอยากให้ซูจิ่วซือออกไปจากที่นี่ให้เร็วขึ้น
จงมั่วเจียงเดินเข้ามาหา แล้วนั่งที่ขอบเตียง ซูจิ่วซือยังสลบอยู่ ศีรษะมีผ้าพันไว้ เขาตะลึงมองซูจิ่วซือ ถอนหายใจอย่างหนัก “เจ้าชอบฟู่เฉินหรงขนาดนี้เชียวหรือ เขามีอะไรดีจนเจ้าต้องทุ่มเทชีวิตให้ เพื่อรักษาพรหมจรรย์ เจ้าสละได้แม้กระทั่งชีวิต”
พูดจบก็เตรียมจะยื่นมือไปลูบหน้าซูจิ่วซือ ขณะที่มือของเขายังไม่ทันแตะถูกใบหน้า ซูจิ่วซือก็ลืมตาขึ้น ขยับตัวหนีตามสัญชาตญาณ
พอเห็นซูจิ่วซือหลบหลีกตนอย่างนี้ จงมั่วเจียงก็รู้สึกปวดร้าวใจ เขาไม่ใช่สัตว์ป่าดุร้าย
“แม่หนู ตื่นแล้วหรือ ยังมีที่ไหนไม่สบายหรือไม่”
จงมั่วเจียงพยายามปรับน้ำเสียงให้อ่อนโยนลง น้ำเสียงนี้ยังระคนความรู้สึกผิด เขานึกไม่ถึงว่าซูจิ่วซือจะขัดขืนอย่างรุนแรงขนาดนี้
“ข้าไม่เป็นไร เจ้าสำนักจงฆ่าข้าเถอะ หรือไม่ก็ออกไป ข้าไม่อยากเห็นเจ้าสำนักจง”
“เจ้ายังโกรธอยู่”
ซูจิ่วซือหลับตา เหมือนไม่มีจงมั่วเจียงอยู่ ไม่ตอบคำถามของจงมั่วเจียง
จงมั่วเจียงลุกขึ้น ยามนี้เขาไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกของตัวเองอย่างไร ทั้งเป็นห่วงทั้งเจ็บปวด และรู้สึกผิด
“ข้าไม่รู้จะหาวิธีใดมาทำให้เจ้าอยู่กับข้า จึงใช้วิธีที่ต่ำทรามอย่างนี้
แม่หนู ข้าไม่ได้คิดจะทำร้ายเจ้าจริงๆ ในเมื่อเจ้าไม่ยอม ข้าก็ไม่บังคับเจ้า รอให้บาดแผลหาย เจ้าออกไปเมื่อไรก็ได้
กำไลที่มือเจ้า เป็นกำไลที่มีความหมายสำหรับอาจารย์ข้ามาก ข้ารู้สึกว่าทั้งหมดนี้เป็นลิขิตฟ้า เจ้าต้องเป็นของข้า นี่เป็นเรื่องที่ข้าคิดไปเอง
เจ้าเป็นผู้หญิงที่ใจเด็ดจริงๆ ไม่ให้โอกาสข้าแม้แต่น้อย
ข้าไม่รู้ว่าเจ้าชอบอะไรในตัวฟู่เฉินหรง เวลานี้ข้าไม่คิดว่าฟู่เฉินหรงจะมอบความสุขให้เจ้าได้ ถ้าเขายืนยันจะแต่งงานกับเฟิงชิงสุ่ยยกนางเป็นพระชายา เจ้าก็อย่าทำให้ตัวเองลำบาก ถึงเจ้าไม่แต่งงานกับข้า ก็อย่าทำให้ตัวเองลำบาก เจ้าไม่ใช่คนที่จะยอมรับความลำบากใจอย่างนี้”