อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 478 ท่านเป็นราชาที่มีคุณธรรมหรือ
กู้ชูหน่วนยิ้มอย่างเย้ยหยัน “คนที่ฆ่าเย่เฟิงคือหัวหน้ากองธงกล้วยไม้กับหัวหน้ากองธงโบตั๋น ไม่ใช่คนอื่นๆของเผ่าปีศาจ แม้ว่าพวกท่านจะฆ่าคนทั้งหมดของเผ่าปีศาจ แล้วจะช่วยอะไรได้”
“ตอนที่องค์ชายอยู่ที่เขาทิ้งวิญญาณ นอกจากหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ ฉีโสว่ของเผ่าปีศาจก็ไม่เคยรังแกเขามาก่อน ”
“แต่ฉีโสว่ที่อยู่ในเขาทิ้งวิญญาณต่างก็บาดเจ็บล้มตายไปหมดแล้ว”
“นั่นเป็นเพราะพวกเขาหาเรื่องใส่ตัวเอง พวกเขาบางส่วนตายเร็วไปหน่อย พวกเรายังไม่ได้แก้แค้นให้กับองค์ชาย ย่อมต้องฆ่าคนทั้งหมดของเผ่าปีศาจให้หมด นับประสาอะไรกับหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ยังไม่ตายเล่า ใครจะรู้ว่าเขายังซ่อนตัวอยู่บนภูเขาหยุนฉีหรือไม่”
“หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ไม่ได้อยู่ที่ภูเขาหยุนฉี”
“เจ้ามีใจเข้าข้างเผ่าปีศาจ เจ้าบอกว่าไม่ได้อยู่ที่ภูเขาหยุนฉีก็ไม่อยู่ที่ภูเขาหยุนฉีจริงหรือ”
ฮองเฮาที่นิ่งเงียบมานานก็เปิดปากเอ่ยขึ้นมาอย่างกะทันหัน นางป่วยหนัก มีอาการไอเป็นระยะ ดูแล้วน่าสงสารมาก “ข้าเชื่อแม่นางกู้ นางไม่มีทางหลอกข้า บางทีหัวหน้ากองธงกล้วยไม้อาจไม่ได้อยู่ที่ภูเขาหยุนฉีจริงๆ”
“แม้ว่าหัวหน้ากองธงกล้วยไม้จะไม่อยู่ที่ภูเขาหยุนฉี แต่อย่างไรเสียจอมมารก็ต้องอยู่ ผู้นำไม่ดีลูกน้องก็ย่อมทำตาม เขาสามารถสั่งสอนพวกสารเลวอย่างหัวหน้ากองธงกล้วยไม้กับหัวหน้ากองธงโบตั๋นออกมาได้ แค่คิดก็รู้ เขาเองก็คงไม่ใช่คนดีอะไร”
กู้ชูหน่วนกุมขมับ
นางรู้อยู่แล้วว่าคนของแคว้นฉู่ ไม่มีทางพูดถึงซือโม่เฟยในทางที่ดีแน่
นางเกรงว่าหากไปยั่วโมโหซือโม่เฟยเข้า คนที่นี่ทั้งหมดก็ไม่พอที่จะถูกฝังไปด้วย
“ในเผ่าปีศาจมีคนเป็นพันเป็นหมื่น จอมมารก็มีงานมากมาย ไหนเลยจะดูแลได้ทั่วถึงขนาดนั้น”
จอมมารพยักหน้าอย่างแรง
ก็ใช่ ยังพี่สาวของเขาก็สงสารเขาเข้าใจเขามากที่สุด
“วันนี้เจ้ามาพูดจาเกลี้ยกล่อมแทนเผ่าปีศาจหรือ”ฮ่องเต้แคว้นฉู่พูดเสียงเย็น
“เจ้าเคยช่วยเหลือลูกเมียข้าไว้ ข้าควรจะขอบคุณเจ้า แต่ถ้าหากวันนี้เจ้าจะเป็นตัวแทนเผ่าปีศาจมาเกลี้ยกล่อมพวกเรา เช่นนั้นก็ไม่ต้องพูดถึงแล้ว เผ่าปีศาจโหดเหี้ยม ลักพาตัวลูกชายข้าไปสิบกว่าปี ทำให้ลูกชายข้าอยู่ไม่สู้ตาย สุดท้ายก็ต้องจบชีวิตลงที่ภูเขาน้ำเต้าโลหิต แค้นนี้ ข้าทำใจกล้ำกลืนไม่ได้”
ข้างๆกันนั้นฮองเฮาแคว้นฉู่กำลังปาดน้ำตาเงียบๆ
“แม่นางกู้ เรื่องของเฟิงเอ๋อเจ้านั้นรู้ดีกว่าใครๆ เจ้าก็รู้ว่าเฟิงเอ๋อมีชีวิตน่าอนาถขนาดไหน ทั้งๆที่เฟิงเอ๋อรู้ว่าเป็นลูกของพวกเรา แต่เขากลับไม่กล้ายอมรับ ตอนที่เขาตาย ใจเขาคงทรมานมาก และคงจะเสียดายมาก”
“ส่วนพวกเรา พวกเราที่เป็นพ่อแม่ แม้จะได้ครอบครองทั้งใต้หล้า แต่ลูกของตัวเองกลับปกป้องเอาไว้ไม่ได้ กระทั่งแม้แต่ศพก็ยังหาไม่เจอ ถ้าหากไม่ได้ชำระแค้นนี้ให้เขา พวกเราก็เป็นพ่อแม่เสียเปล่า”
“เย่เฟิงน่าอนาถมากจริงๆ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นย่อมมีสาเหตุ พวกท่านควรจะหาตัวหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ น่าจะแก้แค้นคนที่ทารุณกรรมเขา พวกท่านเจ็บปวดที่สูญเสียลูก แต่พวกท่านฆ่าฉีโสว่ของเผ่าปีศาจไปตั้งเท่าไหร่ แล้วพ่อแม่ของพวกเขาจะไม่รู้สึกเจ็บปวดที่เสียลูกหรืออย่างไร พวกเขาควรจะแก้แค้นใคร”
“นั่นเป็นกรรมพวกเขาควรได้รับ คนของเผ่าปีศาจไม่มีใครดีสักคน”
“พวกท่านเข่นฆ่าคนของเผ่าปีศาจอย่างป่าเถื่อน หรือว่าพวกท่านคือคนดีหรือ”
จอมมารพยักหน้าอย่างแรง
พอพวกเขาอดทนและถอยให้ แคว้นฉู่ก็บีบบังคับเข้าใกล้มากขึ้น ฆ่าคนของพวกเขาไปมากมาย พวกเขาไม่ใช่คนดี
แม่ทัพของแคว้นฉู่โมโห “สามหาว ฮ่องเต้ หญิงคนนี้เห็นได้ชัดว่ามาก่อกวน ข้าขอให้พระองค์สั่งการให้จับตัวนางเอาไว้”
กู้ชูหน่วนยืดอกหลังตรง ไม่สนใจฮ่องเต้ผู้สูงส่งของแคว้นฉู่ที่อยู่ตรงหน้าเลยสักนิด
และไม่สนใจแม่ทัพทั้งหลายที่อยู่ที่นี่ด้วย
“ฮ่องเต้ ท่านเป็นฮ่องเต้ของแคว้นฉู่ แต่เพื่อชำระแค้นให้กับลูกชายของตนเอง ละเลยและไม่สนใจประชาชนตาดำๆของแคว้นฉู่นับพันนับหมื่น ท่านเป็นราชาที่มีคุณธรรมแล้วหรือ”
“บังอาจ ก่อนที่ฮ่องเต้จะออกรบด้วยพระองค์เอง ได้จัดการเรื่องในแคว้นฉู่ทั้งหมดแล้ว ฮ่องเต้ไม่สนใจประชาชนเมื่อไหร่กัน”
“ออกรบด้วยพระองค์เองแต่ละทิ้งประชาชนเอาไว้ไม่ไยดี แคว้นฉู่ยังไม่ได้แต่งตั้งองค์รัชทายาท ซ้ำฮ่องเต้ยังออกรบด้วยพระองค์เอง หากเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น แคว้นฉู่จะไม่วุ่นวายหรือ ถ้าแคว้นฉู่วุ่นวาย ประชาชนจะไม่ลำบากหรืออย่างไร ที่หนักหนายิ่งกว่าคือ อาจจะถูกแคว้นที่รอบๆแย่งชิงพื้นที่ และสิ้นแคว้นไปเช่นนี้เอง”