บทที่ 18 พ่ายแพ้
ภายใต้คำสั่งของผู้เล่น ยูนิตได้เป็นผู้นำเข้าจู่โจม
แผ่นดินสั่นสะเทือนและยูนิตระดับต่ำที่ทรงพลังมุ่งไปข้างหน้าเหมือนคลื่นสึนามิไปยังวานรขาว
เมื่อเห็นฉากนี้ อารมณ์ของผู้เล่นก็สะเทือน
ประสบการณ์ที่สมจริงทำให้พวกเขารู้สึกตกใจกับสนามรบเป็นครั้งแรก ในเวลาเดียวกัน หัวใจของพวกเขาก็ตื่นเต้น
“นี่คือทหารของฉัน ประเทศของฉัน นั่งบนบังลังก์บัญชาทหารนับล้าน ความรู้สึกนี้สุโก๊ย!”
ในขณะนี้ ผู้เล่นจูนิเบียวบางคนตะโกนออกมา
ทันใดนั้นผู้เล่นจำนวนนับไม่ถ้วนก็มองดูผู้เล่นคนนั้นอย่างดูถูก
แต่สิ่งที่ผู้เล่นต้องยอมรับคือในช่วงเวลานี้ พวกเขารู้สึกราวกับว่าตนเองเป็นแม่ทัพในสมัยโบราณที่มีทหารนับล้านนาย
การต่อสู้ยังไม่ทันเริ่มแต่อารมณ์ของผู้เล่นก็หวั่นไหวไปหมดแล้ว
แต่ไม่นานรอยยิ้มบนใบหน้าของผู้เล่นก็แข็งขึ้น
ในที่สุดคลื่นกองทัพยูนิตก็ชนเข้ากับวานรขาว
แล้วมันเหมือนกับโดมิโน่ที่ถูกวานรขาวดุร้ายทุบตีและปลิวออกไป วานรขาวที่ทรงพลังยังคงเดินหน้าต่อไป คำรามและฉีกช่องว่างในกองทัพ
ราชาวานรขาวยิ่งกล้าหาญมากขึ้นเมื่อเขาก้าวไปข้างหน้าและมีเสียงระเบิดดังขึ้นระหว่างการเหวี่ยงหมัดเหล็กของเขา ร่างของทาสโลหิตจำนวนมากแตกกระจายไปในอากาศทันที มีเพียงนักสู้โลหิตเท่านั้นที่มีความสามารถในการต้านทาน
นี่คือการฆ่าเพียงฝ่ายเดียว
ความโหดร้ายของสงครามเพิ่งเริ่มต้นและผู้เล่นได้เห็นแล้ว
แม้ว่าเผ่าวานรขาวเป็นเพียงกองกำลังล่างสุดที่ไม่มีค่าให้พูดถึงในดินแดนไร้ขอบเขต แต่พวกมันก็ยังอยู่รอดในโลกที่ผู้แข็งแกร่งกลืนกินผู้อ่อนแอ แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะบอกว่าพวกมันมีความสามารถ
พวกมันใช้ความแข็งแกร่งของพวกมันเพื่อให้ผู้เล่นเข้าใจถึงผลที่ตามมาของการบุกรุกอาณาเขต และปล่อยให้ถังหยูผู้เฝ้ามองการต่อสู้อย่างเงียบๆ เข้าใจสิ่งหนึ่ง
สิ่งมีชีวิตที่เกิดในดินแดนไร้ขอบเขต ไม่ว่าพวกมันจะอ่อนแอแค่ไหน พวกมันก็แข็งแกร่งกว่าผู้เล่นในตอนนี้มาก
การต่อสู้ดำเนินไปไม่ถึงห้านาที ยูนิตของผู้เล่นแตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆโดยไม่สามารถต้านทานได้
ความทะเยอทะยานอันสูงส่งในหัวใจของผู้เล่นถูกทำลายลงอย่างสมบูรณ์ภายใต้หมัดเหล็กของวานรขาว
เมื่อวานรขาวเข้าใกล้พื้นที่ที่ผู้เล่นอยู่ ความกลัวก็ปรากฏขึ้นในใจพวกเขา
ความรู้สึกกดดันที่ต้องเผชิญหน้ากับมอนสเตอร์ที่ครอบงำทำให้ผู้เล่นหลายคนแทบหยุดหายใจ
ถังหยู่ที่เห็นปฏิกิริยาของผู้เล่น ขมวดคิ้วเล็กน้อย
เขารู้ว่ามันจำเป็นต้องใช้เวลา
อย่างไรก็ตาม ผู้เล่นที่เกิดในยุคใหม่ยังไม่เคยสัมผัสกับสงครามที่แท้จริงและความกลัวเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในเวลานี้
มันยังต้องใช้เวลาและขั้นตอนสำหรับผู้เล่นในการปรับตัวให้เข้ากับสงครามอย่างเต็มที่
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ถังหยูก็สงบลงและไม่ต้องการดูผู้เล่นอีกต่อไป
คิดว่าเป็นการเผชิญหน้าเพื่อปรับตัว
การต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไป
ฝูงวานรขาวที่ฝ่ากองทัพยูนิตมาได้ ในที่สุดก็มาถึงผู้เล่น
วานรขาวสูงสามเมตรเหล่านี้พ่นลมหายใจอย่างกระฉับกระเฉงและท่าทางที่ดุร้ายของพวกมันราวกับกำลังจะเลือกเหยื่อ
หลังจากสบตากันซักพัก การสังหารหมู่ก็เริ่มขึ้น
ผู้เล่นที่ถือจอบเริ่มหลบหนี
แม้ว่าผู้เล่นบางคนเลือกที่จะต่อต้านและเผชิญหน้ากับความกลัวในเวลานี้ แต่เมื่อต้องเจอกับพลังที่เด็ดขาด บทบาทของความกล้าหาญก็ไร้ประโยชน์ ยกเว้นการตายเร็วกว่าคนอื่น
“คุ้มกัน คุ้มกันเร็วเข้า! อ้าวเห้ยคนของฉันไปไหนหมด!”
“โถ่เว้ยไอ้โง่! อย่ามาขวางทางฉัน!”
“ฉันจะไม่มีวันหนี ฉันจะสู้กับแก เข้ามาชิมพลั่วของพ่อแกซะ!”
…..
ฉากนั้นวุ่นวาย
มีพวกที่เลือกหลบหนีและพวกที่ยืนกรานว่าจะเผชิญหน้ากับวานรขาว ผู้เล่นจำนวนมากส่ายไปมาในฝูงชนราวกับแมลงวันหัวขาด
เมื่อเห็นสิ่งนี้ ถังหยูก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
เมื่อเขาคิดว่าการต่อสู้ครั้งแรกจะจบลงที่ผู้เล่นตายอยู่ฝ่ายเดียว
สถานการณ์เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน
วานรขาวดูเหนื่อยล้า ยืนนิ่ง หายใจหอบ
ในเวลานี้ วานรขาวบางตัวก็ปรากฏขึ้นจากอากาศบาง ๆ ข้างๆ วานรขาว จากนั้นขว้างมันลงไปที่พื้นด้วยดวงตาที่งุนงงของมัน วานรขาวตัวนั้นแทงกรงเล็บเข้าไปในดวงตาของมัน
เสียงคำรามอันเจ็บปวดดังขึ้นและวานรขาวที่ล้มลงเริ่มดิ้นรนและคำราม เลือดมากมายไหลออกจากดวงตาของมัน
จากนั้นนักสู้โลหิตสี่ตัวปรากฏตัวขึ้นและโจมตีวานรขาวที่ล้มลง
มันแตกต่างจากนักสู้โลหิตที่ผู้เล่นคนอื่นเรียก
นักสู้โลหิตทั้งสี่นี้มีเกราะสีเลือดอยู่บนร่างกายและมีหอกสีเลือดอยู่ในมือ
เมื่อพวกมันโบกมือ พวกมันจะใช้หอกสีเลือดฟาดฟันบนตัววานรขาว แม้ว่าบาดแผลจะไม่ลึก แต่เห็นได้ชัดว่าแข็งแกร่งกว่านักสู้โลหิตของผู้เล่นคนอื่นๆ
“ลอบโจมตีสำเร็จ สวยพี่สวย!”
ในระยะไกล เจียงหมิงและหวงหยานที่ซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ ไฮ-ไฟว์และเชียร์ จากนั้นมองดูวานรขาวที่ล้มลงอีกครั้งและเริ่มควบคุมยูนิตเพื่อโจมตีต่อ
ในเวลานี้วานรขาวตาบอดอยู่ในสภาพบ้าคลั่งอย่างสมบูรณ์ เหวี่ยงหมัดทั้งสองอย่างไม่เลือกหน้า ทุบนักสู้โลหิตทั้งสองขึ้นไปในอากาศทันที จากนั้นเอื้อมมือไปจับวานรมังกรตัวน้อยที่ห้อยอยู่ที่คอของมัน
เมื่อเห็นสิ่งนี้ วานรมังกรตัวน้อยก็หลบได้อย่างคล่องแคล่วแล้วใช้หมัดหนักซัดคอของวานรขาวที่บาดเจ็บ
เสียงคำรามหยุดกะทันหันและวานรขาวก็สะอื้นเบาๆ แล้วเอื้อมมือไปจับวานรมังกรตัวน้อยอีกครั้งอย่างไม่เต็มใจ
วานรมังกรตัวน้อยซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นเจ้าแห่งเผ่าวานรขาวได้เปิดเผยความสามารถในการต่อสู้ของมันแล้ว แม้ว่าตอนนี้มันเพิ่งเลเวล 12 แต่การเคลื่อนไหวของมันคล่องแคล่วมาก
เนื่องจากการฝืนใช้ร่างกายที่หนักหน่วง เลือดจึงไหลออกอย่างรุนแรงจากบาดแผลที่ฉีกขาด วานรขาวตัวนี้เห็นได้ชัดว่าอ่อนแอมากแล้วและไม่สามารถจับวานรมังกรตัวน้อยที่คล่องแคล่วได้
เมื่อตระหนักว่าการลอบโจมตีนี้อาจฆ่าวานรขาวได้ เจียงหมิงและหวงหยานตัวสั่นด้วยความตื่นเต้น เฝ้าดูการต่อสู้ในระยะไกล
แต่ในไม่ช้าพวกเขาก็จะไม่มีความสุข
วานรขาวซึ่งไม่สามารถต่อสู้ได้อีกแล้ว ไม่ได้เลือกที่จะต่อสู้อีกต่อไป มันหันหัวและตะโกนไปยังบริเวณที่มีเผ่าตัวเองอยู่
ใช้เวลาไม่นาน วานรขาวสามตัวก็ได้ยินเสียง
เจียงหมิงและหวงหยานที่พร้อมจะเก็บเกี่ยว “แพ็คเกจของขวัญชิ้นใหญ่” ต่างตกตะลึงทันทีที่เห็นฉากนี้
“วานรขาวกำลังหนีไป เราควรทำอย่างไร” หวงหยานถามเจียงหมิง
เจียงหมิงได้ยินสิ่งนี้ หลังจากเงียบไปไม่กี่วินาที เขาก็พูดอย่างชั่วร้าย:
“วานรขาวตัวนี้เข้าสู่สภาวะใกล้ตาย แม้ว่าเราจะจับมันไม่ได้ เราต้องไม่ปล่อยมันไป!”
ไม่กี่วินาทีต่อมา ช่องสนทนาระดับภูมิภาคก็มีเสียงตะโกนของเจียงหมิง:
“มาเร็วทุกคน! นี่คือวานรขาวที่กำลังจะตาย ซึ่งสามารถดรอปวิญญาณของวานรขาวได้และยังสามารถดรอปพลังวิญญาณได้อีกด้วย มาก่อนได้ก่อน (ภาพหน้าจอของวานรขาวที่กำลังจะตาย.jpg)!”
หลังจากพูดจบ เจียงหมิงก็ส่งจุดพิกัดให้
เมื่อมองไปที่หวงหยานที่ตกตะลึง เจียงหมิงยิ้ม:
“ได้เวลาดูโชว์สนุกแล้ว”
…..
ตามที่เจียงหมิงคิด
เมื่อเห็น “ภาพหน้าจอของวานรขาวที่กำลังจะตาย” ในช่องสนทนาระดับภูมิภาค ผู้เล่นทุกคนตาแดงทันที
คุณค่าของวิญญาณวานรขาวเปรียบได้กับบ้านหนึ่งหลังนี่ไม่ใช่เรื่องตลก
มีเศรษฐีที่เสนอราคาสูงสุดในฟอรั่ม “เหล่าทวยเทพ” เคยเสนอราคา 2 ล้านเพื่อซื้อวิญญาณวานรขาวจาก “ลุงเจียง”
แม้ว่าเขาจะถูกปฏิเสธอย่างไร้ความปราณี แต่ก็เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นถึงคุณค่าของวิญญาณวานรขาว
ผู้เล่นจำนวนมากรุมเข้าหาจุดพิกัดในช่วงเวลาสั้นๆ
เมื่อต้องเผชิญกับสิ่งที่เย้ายวนใจอย่างวิญญาณวานรขาวและพลังวิญญาณ ผู้เล่นคิดเช่นนี้
แค่สามชั่วโมงหลังความตาย ถ้าฉันคว้ามันมาได้ล่ะ?
2 ล้าน สิ่งนี้ไม่หอมเหรอ!