บทที่ 24 เส้นทางที่ไม่มีวันหวนกลับ
หมู่เกาะดวงดาว เกาะเกล็ดมังกร
ในยามค่ำคืน
ผู้เล่นกลุ่มหนึ่งกำลังย่องไปตามชายหาดและเดินไปที่อาณาเขตของเผ่าวานรขาวอย่างรวดเร็ว
ยามค่ำคืนของเกาะเกล็ดมังกรนั้นสวยงามมาก
ต้นไม้ใกล้ชายหาดฉายแสงพร่ามัว ลมพัดพาจุดแสงล่องลอยออกไปและมีจุลินทรีย์จากสาหร่ายที่เปล่งแสงสีน้ำเงินจำนวนนับไม่ถ้วนไหลอยู่ในเกลียวคลื่นที่ซัดเข้าหาชายหาดตลอดเวลา ฉากที่สวยงามเต็มไปด้วยสีสันมหัศจรรย์ เหมือนหนังเก่า “อวตาร”
แต่ผู้เล่นไม่ได้เลือกที่จะหยุดและชื่นชมทิวทัศน์ยามค่ำคืนของอีกโลกหนึ่ง แต่ก้าวไปข้างหน้าด้วยอาการประหม่า
ค่อยๆ ใกล้ถึงจุดหมาย ผ่านแสงจันทร์ มองเห็นผลไม้เรืองแสงที่แกว่งไปตามสายลมในสวนผลไม้อยู่ไกลๆ ได้ชัดเจน
ความโลภปรากฏขึ้นบนใบหน้าของผู้เล่นในทันใด
ในเวลานี้หัวหน้าหวังฉีหันหัวและพูดว่า:
“ทุกคนเตรียมพร้อม เมื่อฉันตะโกน ให้เข้าไปคว้าให้ได้มากที่สุด”
ในตอนท้าย หวังฉีดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างและกล่าวเสริมว่า:
“จำไว้นะ อย่าทะเลาะกับวานรขาว เป้าหมายของเราคือได้ผลไม้ ถ้าถูกจับได้ ให้วิ่งหนีและพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อถ่วงเวลาให้คนอื่น ท้ายที่สุดแล้วทุกคนจะแบ่งปันผลประโยชน์อย่างเท่าเทียมกัน! “
เมื่อเห็นทุกคนพยักหน้า หวังฉีก็ส่งสัญญาณให้พวกเขาช้าลงทันที
ยิ่งใกล้จุดหมายปลายทางมากเท่าไร ทุกคนก็ยิ่งกังวลมากขึ้นเท่านั้น
เมื่อระยะทางไปยังสวนผลไม้น้อยกว่า 100 เมตร หวังฉีตะโกนในช่องเสียงของทีม:
“ไป!”
ทันใดนั้นผู้เล่นทุกคนก็พุ่งไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง
อาณาจักรเทพก็ถูกเปิดในเวลานี้เช่นกันและจำนวนตัวเลขก็โผล่ออกมาเต็มพื้นที่
ทีมที่มีร้อยกว่าคนกลายเป็นพันในทันที
เพื่อลอบขโมยสวนผลไม้ หวังฉีและคนอื่นๆ ใช้เวลาครึ่งวันศึกษาแผนที่ของเกาะเกล็ดมังกรและเลือกเส้นทางที่เป็นวิธีที่ง่ายที่สุดในการไปยังสวนผลไม้และมาที่นี่ตอนดึก
ตราบใดที่ทำได้สำเร็จ ผลประโยชน์ก็เทียบได้กับการทำงานหนักเป็นเวลาหลายวัน
สวนผลไม้อยู่ใกล้แค่เอื้อม ในขณะที่หวังฉีและคนอื่น ๆ กำลังจะรีบเข้าไปในสวนผลไม้ วานรขาวก็กระโดดขึ้นจากสวนผลไม้และกระแทกเข้ากับฝูงชนที่พุ่งเข้ามา
“พุ่งต่อไป อย่าสนใจ!” เมื่อเห็นวานรขาวปรากฏขึ้น หวังฉีก็สาปแช่งอย่างลับๆ ในใจ
เขาไม่ได้คาดหวังว่าการป้องกันสวนผลไม้ของเผ่าวานรขาวจะรัดกุมขนาดนี้
โชคดีที่มีเพียงวานรขาวตัวเดียวที่เฝ้าสวนผลไม้ แรงกดดันของมันไม่มากนัก ทันใดนั้น ผู้เล่นหลายคนรีบเข้าไปในสวนผลไม้และเริ่มปีนต้นไม้เพื่อคว้าผลไม้
วานรขาวที่กำลังสังหารผู้เล่นหันหัวไปเมื่อเห็นฉากนี้ ตาของมันเปล่งประกาย เงยหน้าขึ้นแล้วส่งเสียงคำรามเพื่อเริ่มเรียกสหายของมัน
เมื่อได้ยินเสียงคำรามของวานรขาว ผู้เล่นก็เร่งรีบลงมือทันที
พวกเขารู้ว่าพวกเขากำลังจะเผชิญกับอะไรต่อไป
……
อย่างที่ผู้เล่นคิด หลังจากนั้นไม่นาน ราชาวานรขาวก็พาวานรขาวจำนวนมากจากอีกฟากหนึ่งของสวนมา
พวกมันสังหารหมู่ผู้เล่นทั้งหมดที่นำโดยหวังฉีในระยะเวลาอันสั้น
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าคนนอกเหล่านี้จะถูกฆ่า แต่สีหน้าของราชาวานรขาวก็ยังแย่มาก
เพราะผลไม้วิญญาณที่คนนอกกลุ่มนี้เก็บได้หายไปในอากาศ เหมือนกับหลังจากที่กลุ่มคนนอกตายไปอย่างไร้ร่องรอย
นอกจากนี้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของการโจมตียามค่ำคืนโดยคนนอกในคืนนี้
คืนนี้พวกเขาได้รับการโจมตีทั้งหมดสิบเจ็ดครั้ง
สิ่งนี้ทำให้เส้นประสาทของพวกมันตึงเครียดและพวกมันไม่กล้านอนเลยเพราะกลัวว่าสวนผลไม้จะถูกขโมยอีกครั้ง
ถึงแม้จะได้รับการปกป้องอย่างแน่นหนา แต่ก็ยังหลุดรอดไปได้
เพื่อขโมยผลไม้วิญญาณ ผู้บุกรุกต่างถิ่นมีแผนการมากมาย
สิ่งที่มากเกินไปที่สุดคือ กลุ่มผู้บุกรุกที่ขุดอุโมงค์จากระยะหนึ่งร้อยเมตรไปสู่สวนผลไม้โดยตรง
การลอบขโมยครั้งนี้ทำให้พวกมันสูญเสียผลไม้วิญญาณเกือบร้อยผล
“คำราม!” ราชาวานรขาวคำรามอย่างโกรธจัด ดวงตาที่แดงก่ำของมันเต็มไปด้วยความแค้น
การล่วงละเมิดบ่อยครั้งเช่นนี้ทำให้เกิดความรำคาญอย่างมาก แต่นอกจากจะป้องกันต่อไปแล้ว มันยังหาวิธีจัดการกับคนนอกกลุ่มนี้ไม่ได้
เห็นได้ชัดว่าการกวาดล้างครั้งสุดท้ายไม่มีผลใดๆ ต่อผู้บุกรุกต่างถิ่นกลุ่มนี้
กระทั่งพบว่าจำนวนผู้บุกรุกต่างถิ่นไม่เพียงแต่ไม่ลดลงหลังจากทำการกวาดล้างเท่านั้น แต่ยังเพิ่มขึ้นแทนด้วย
ดังนั้น สงครามจึงไม่มีความหมายในสายตาของราชาวานรขาวและอาจเป็นอันตรายต่อเผ่าด้วยซ้ำ
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ราชาวานรขาวที่โกรธจัดกลับไปที่สวนผลไม้
เมื่อเผชิญหน้ากับผู้บุกรุกต่างถิ่นที่เกาะติดราวกับพวกมันเป็นปลิงดูดเลือด ราชาวานรขาวก็ทำอะไรไม่ถูกอย่างสมบูรณ์
ตัดสินใจพยายามเจรจากับกลุ่มผู้บุกรุกต่างถิ่นในวันพรุ่งนี้
ถ้าไม่เห็นด้วยจริงๆ ถึงแม้ต้องจ่ายราคาไปมาก มันก็จะฆ่าผู้บุกรุกต่างถิ่นกลุ่มนี้
ยามค่ำคืน
ราชาวานรขาวไม่ง่วง
ขณะกำลังคิดที่จะเจรจากับผู้บุกรุกต่างถิ่นกลุ่มนี้ ก็ได้มีความคิดหนึ่งเข้ามาในใจ
…..
เช้าวันรุ่งขึ้น
ผู้เล่นกลุ่มหนึ่งแอบย่องไปทางสวนผลไม้ของเผ่าวานรขาว
แต่ท้องฟ้าสดใส ทำให้พวกเขาถูกค้นพบโดยเผ่าวานรขาวก่อนที่พวกเขาจะถึงสวนผลไม้ด้วยซ้ำ
ด้วยเสียงคำรามของราชาวานรขาว ผู้เล่นถูกล้อมด้วยวานรขาวทันที
“จบสิ้นแล้ว อีกสามชั่วโมงเจอกัน”
“นี่ ฉันบอกแล้วว่าแผนเดิมใช้ซ้ำไม่ได้ เผ่าวานรขาวในตอนนี้ต้องระแวงแล้ว นี่มันแย่มาก”
“ตายก็ชั่งมันสิ เมื่อวานทำกำไรได้ตั้งมากมาย เราไม่ขาดทุน!”
…..
ผู้เล่นที่วานรขาวล้อมได้พูด “คำพูดสุดท้าย” ในช่องสนทนา
แต่การสังหารหมู่ในจินตนาการไม่ปรากฏ
หลังจากที่ราชาวานรขาวตัวสูงเดินเข้ามาอย่างช้าๆ เผยให้เห็นกลุ่มไม้และก้อนหินที่อยู่ข้างหลังมัน
ในสายตาที่สับสนของผู้เล่น ราชาวานรขาวชี้ไปที่หินและไม้ แล้วชี้มาที่พวกเขาอีกครั้ง
“มันหมายความว่ายังไง” ผู้เล่นถามทันทีด้วยสีหน้างุนงง
“ดูเหมือนฉันจะเข้าใจ มันต้องการที่จะเจรจากับเราเพื่อให้เราไม่มาขโมยผลไม้และในขณะเดียวกันก็ให้หินและไม้แทน?”
“จริงหรอ?”
ผู้เล่นพูดคุยกันในช่องสนทนา
เมื่อไม่เห็นการตอบสนองจากผู้เล่น ราชาวานรขาวก็ชี้ไปที่ไม้และหินข้างหลังมันอีกครั้ง จากนั้นจึงหยิบขึ้นมาและเดินออกไป
ในขณะนี้ผู้เล่นค่อนข้างเข้าใจแล้ว
ด้วยความสงสัย ผู้เล่นจึงก้าวไปข้างหน้าและหยิบไม้และหิน
เมื่อเห็นฉากนี้ ราชาวานรขาวยิ้มบนใบหน้าและโบกมือเพื่อให้ชนเผ่าหลีกทาง
ด้วยสายตาที่ตกตะลึง ผู้เล่นเดินออกจากวงล้อมโดยถือไม้และหิน หันหัวสามครั้งในช่วงเวลานั้น แต่กลุ่มวานรขาวก็ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ
เมื่อมองดูพวกเขาจากไป วานรขาวทั้งหมดยังคงมีรอยยิ้มที่อ่อนโยนบนใบหน้า
…..
ตั้งแต่นั้นมา เมื่อใดก็ตามที่ผู้เล่นมาถึง ราชาวานรขาวจะส่งทรัพยากรชุดหนึ่งแล้วคอยดูผู้เล่นที่งุนงงจากไป
นี่คือความคิดที่ราชาวานรขาวคิดตลอดทั้งคืน
การสังเกตมาอย่างยาวนานทำให้รู้ว่าผู้บุกรุกต่างถิ่นกลุ่มนี้ดูเหมือนจะชอบของแปลก ๆ เช่นหินและไม้
ดังนั้นมันจึงตัดสินใจใช้สิ่งของทั่วไปเหล่านี้เป็นของขวัญเพื่อสร้างความสัมพันธ์ฉันมิตรกับผู้บุกรุกต่างถิ่น
เคล็ดลับนี้ได้ผลอย่างมหัศจรรย์จริงๆ
ผู้บุกรุกที่ยอมตายเพื่อขโมยผลไม้ หลังจากได้รับของขวัญ ทุกคนก็เลือกที่จะจากไปอย่างชาญฉลาด
ราชาวานรขาวชื่นชมในความเฉลียวฉลาดของพวกเขาอย่างจริงใจ
แต่ในไม่ช้า ราชาวานรขาวก็ไม่มีความสุขอีกต่อไป
หลังจากที่มีข่าวว่าราชาวานรขาวให้ของขวัญกระจายไปในฟอรั่มของเหล่าทวยเทพ ผู้เล่นจำนวนมากก็รุมเข้ามา
แม้ว่าผู้เล่นจะไม่เข้าใจการกระทำของราชาวานรขาว แต่พวกเขาก็สามารถได้รับทรัพยากรโดยไม่ต้องเก็บหินและตัดต้นไม้ด้วยตัวเอง ผู้เล่นจึงต้องการมันโดยธรรมชาติ
ในไม่ช้าราชาวานรขาวก็พบว่า “ของขวัญ” ไม่เพียงพอ
แม้ว่าสิ่งเหล่านี้จะดูไร้ค่าสำหรับมัน แต่มันก็ไม่สามารถขอบ่อยๆได้
แต่เพื่อกระชับมิตรภาพ หลังจากการต่อสู้ทางความคิด ราชาวานรขาวได้นำชนเผ่าของมันเดินบนเส้นทางที่ไม่มีวันหวนกลับจากการตัดต้นไม้และขุดหิน