คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 722
ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างกะทันหันและมีเงาตะคุ่ม ๆเข้ามาในห้อง
เงานั้นคือยูมิ
“พี่สาว”
แนนซี่ตกใจและฉีกยิ้ม ถึงแม้ว่าแนนซี่จะไม่ค่อยประทับใจยูมิ แต่ยูมิก็ยังคงเป็นถึงพี่สะใภ้ของแดร์ริล “มีอะไรหรือเปล่าพี่สาว?”
“แน่นอนต้องมีอยู่แล้ว ไม่อย่างงั้นฉันจะเข้ามาในห้องทำไม?” ยูมิกล่าวเย็นชา กิริยาท่าทางของเธอแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง เมื่อเทียบกับตอนเช้าที่เธอดูเฉิดฉาย ต่างกันราวกับฟ้ากับเหว
ขณะที่ยูมิกล่าว สายตาของเธอก็จับจ้องไปที่คัมภีร์ในมือของแนนซี่
ยูมิเดินเข้าไปหาแนนซี่ด้วยใบหน้าที่เย็นชา เธอยื่นมือออกมาและสั่ง “เอามันมานี่!”
แน่นอนที่ว่ายูมิเคยได้ยินเรื่องราวของคัมภีร์ทั้งเจ็ดเล่มว่าเยี่ยมยอด ถ้าหากใครสามารถครอบครองไว้ได้ครบทั้งเจ็ดเล่มก็จะสามารถครองโลกได้! ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตามเธอต้องเอามันมาให้ได้!
แนนซี่ตกใจและส่ายหัวก่อนจะกล่าวอย่างหนักแน่น “ฉันไม่ให้!”
แนนซี่ถอยหลังลงไปสองสามก้าวขณะเธอกล่าว สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปแสดงให้เห็นถึงความกลัวและความโกรธ
‘ทำไมพี่สะใภ้ของแดร์ริลถึงได้ชั่วขนาดนี้?’
‘ที่เธอขอโทษแดร์ริลก็เป็นแค่เรื่องตอแหล!’
‘ผู้หญิงคนนี้น่าเกลียดน่ากลัวอะไรปานนี้!’ แนนซี่คิด
“เธอจะไม่ให้ใช่ไหม?”
ยูมิพรวดพราดเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัวและตบหน้าแนนซี่!
เพียะ!
แรงตบนั้นมหาศาลเพราะยูมิทุ่มสุดตัว ขณะที่แนนซี่ถอยร่นลงไปสองสามก้าวก่อนที่ตัวจะกระแทกกับผนัง มีรอยแดงจ้ำอยู่ที่ใบหน้าของเธอ
“นี่มันเกินไปแล้ว หยุดเดี๋ยวนี้!”
แนนซี่ลูบหน้าของตัวเองขณะตัวเธอสั่นสะท้านไปด้วยความโมโห
ในฐานะภรรยาของแด๊กซ์ เธออยู่ในยุทธจักรมาเป็นเวลานานและได้พบกับคนชั่วร้ายหลากหลายประเภท
อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้ถือว่าเป็นครั้งแรกที่เธอถูกตบโดยผู้หญิง
แนนซี่อยากจะตอบโต้แต่เธอก็ทำไม่ได้
ยูมินั้นอยู่ในระดับผู้บ่มเพาะที่สูงกว่าเธอและแนนซี่ไม่สามารถจะต่อกรกับเธอ
“ฉันเหรอมากเกินไป? สามีของฉันควรจะได้เป็นผู้สืบทอดตระกูลดาร์บี้ แต่พวกแกทุกคนขับไสไล่ส่งเขาหนีไป ทิ้งฉันไว้ที่นี่ตัวคนเดียว ใครกันแน่ที่มากเกินไป!” ยูมิกล่าวอย่างเย็นชาและกัดฟันกรอด
ยูมิกล่าวเสริมอย่างไม่พอใจ “และอีกอย่าง ทำไมแดร์ริลถึงสมควรที่จะได้ครอบครองคัมภีร์ทั้งเจ็ดเล่มอันล้ำค่าพวกนี้ด้วย?”
แนนซี่ถึงกับห้ามตัวเองไม่ให้หัวเราะออกมาไม่ได้เมื่อได้ยินเช่นนั้น “เธอกำลังจะบอกว่าสามีของเธอบริสุทธิ์งั้นเหรอ? น่าขำสิ้นดี เขาข่มขืนและลอบฆ่าน้องสะใภ้ของตัวเอง และแม้กระทั่งยอมรับสารภาพว่าลงมือทำจริง ๆ คนอย่างเขาสมควรตายต่อให้ฆ่าเขาสักร้อยครั้งมันก็ยังไม่พอ”
เพียะ!
ยูมิตบหน้าแนนซี่อีกครั้งขณะเธอกล่าว
“ฉันไม่อยากจะเสียเวลา ส่งคัมภีร์มาให้ฉันเดี๋ยวนี้!” ยูมิกล่าวอย่างเย็นชาและเริ่มฉกฉวยแย่ชิงคัมภีร์!
“เธออยากได้คัมภีร์มากใช่ไหม? ฝันไปเถอะ!”
แนนซี่กอดคัมภีร์แนบชิดอกของเธอพร้อมกับกัดฟันอย่างแน่วแน่ “ฉันไม่มีวันให้เธอ ข้ามศพฉันไปก่อน!”
“เอาล่ะ เอาล่ะ”
ยูมินั้นโมโหเดือดดาลเพราะเธอเอื้อมไปไม่ถึงคัมภีร์ “ฉันจะคอยดู ว่าเธอจะกอดมันไว้ได้อีกนานแค่ไหน!”
ทั้งสามพี่น้องรวมถึงแดร์ริลกำลังสังสรรและสนทนากันไปเรื่อยเปื่อย ฉะนั้นพวกเขาคงจะยังไม่กลับมาถึงในเร็ว ๆ นี้
ยูมิพุ่งตัวเข้าไปหาแนนซี่และตบหน้าเธออย่างไม่ยั้งมือซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เพี้ยะ! เพี้ยะ! เพี้ยะ!
ทุกตบหนักหน่วงรุนแรงและเสียงดังสนั่น
ยูมิตะคอกใส่แนนซี่ “เอามันมาให้ฉันเดี๋ยวนี้ นังตัวดี! ทำไมแกต้องมาปกป้องของของแดร์ริลด้วย! แกคบชู้กับมันใช่ไหม? เอามันมานี่!”
แนนซี่กัดฟันกรอดและกอดคัมภีร์ไว้แน่นขนัดแนบอกของเธอ ร่างกายของเธอสั่นระริกเมื่อได้ยินสิ่งที่ยูมิกล่าว “ไม่ว่าแกจะพูดอะไร ฉันก็ไม่มีวันเอาคัมภีร์ให้แก!”
ทั้งคู่ต่างเหงื่อแตกไหลท่วมหลังจากดิ้นรนกันอยู่สักพัก
ยูมิหมดความอดทนขณะสายตาของเธอดูชั่วร้ายขึ้นมา “แกบังคับให้ฉันต้องลงมือ!” ยูมิไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าแนนซี่จะแข็งแรงขนาดนี้ จากท่าทีที่ปวกเปียกของแนนซี่ แนนซี่ยังคงกอดรั้งคัมภีร์ไว้แน่นสนิท แม้ว่าจะถูกตบไปหลายครั้งแล้วก็ตาม
ขณะยูมิกล่าว เธอก็ชักกระบี่ออกมาแล้วแทงทะลุทะลวงไปที่หน้าอกของแนนซี่
เลือดสด ๆ ก็ไหลกระฉูดออกมา
ทันใดนั้น แนนซี่ก็รู้สึกว่าหัวใจของเธอเย็นเชียบและมันค่อย ๆ หยุดเต้น ตัวเธอทรุดลงกับพื้นพร้อมกับคัมภีร์
ยูมิหยิบคัมภีร์ขึ้นมาและมองไปที่แนนซี่อย่างเลือดเย็น “นังตัวดี แกบังคับฉันให้ต้องฆ่าแกทิ้ง”
นี่คือครั้งแรกที่ยูมิได้สังหารใครสักคน แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกวิตกกังวลหรือเสียใจอะไรใด ๆ
ทั้งหมดที่เธอต้องการก็คือขโมยคัมภีร์ทั้งหมดและรีบหนีไปที่โลกใหม่เพื่อหาฟลอเรียน
ทันใดนั้นภายในห้องรับแขก
แนนซี่รู้สึกว่าร่างกายของเธอค่อย ๆ หนาวเย็นลง ขณะจ้องมองไปที่ประตูและร้องส่งเสียงออกมาอย่างแผ่วเบา “แด๊กซ์…”