บทที่ 28 โลกนี้กว้างใหญ่ มักมีสิ่งมหัศจรรย์เสมอ
เกาะอุปราคา
บนยอดเขา ห้องโถงของนักล่า
“คุณบอกว่ามีเผ่าพันธุ์บนเกาะเกล็ดมังกรที่ต้องการไปที่พื้นที่ทําเหมืองเพื่อเป็นแรงงาน?”
หลังจากฟังคําบรรยายของซานเซียงแล้ว นักล่าทุกคนก็หันมามองเขาและหัวหน้า นักล่าก็ขมวดคิวและถามข้อสงสัยของเขา
ในสายตาที่งงงวยของทุกคน ซานเชียงพยักหน้า
“ถ้าฉันไม่ได้เห็นด้วยตาของฉันเอง ฉันคงไม่เชื่อแน่ พวกแรงงานที่เข้ามาในเหมือง นตายไปหมดแล้วฉันคิดไม่ออกจริงๆ ว่าทําไมเผ่านั้นถึงอยากเข้าไปเป็นแรงงานในพื้นที่ทําเหมือง!”
“มีแรงจูงใจซ่อนเร้นหรือไม่?” หัวหน้านักล่าพูดอย่างเคร่งขรึม
เมื่อได้ยินซานเชียงก็ส่ายหัวอีกครั้ง
“ตอนแรกฉันสงสัย แต่ความแข็งแกร่งของมันต่ําและไม่มีภัยคุกคามเลย ยิ่งกว่านั้น มันเป็นไปไม่ได้ที่จะออกจากพื้นที่ทําเหมือง ฉันคิดไม่ออกว่าพวกเขาจะทําอะไรกับพื้นที่ทําเหมืองได้”
หัวหน้านักล่าเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วมองทุกคนแล้วพูดว่า
“ในตอนนี้ พื้นที่ทําเหมืองไม่มีแรงงานมากนัก เนื่องจากเกาะเกล็ดมังกรมีแรงงานสําเร็จรูปนักล่าทุกคนที่ยังไม่บรรลุเป้าหมายสามารถไปที่เกาะเกล็ดมังกรได้”
เมื่อได้ยินคําพูดเหล่านี้ รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนักล่าทุกคน
เมื่อเร็ว ๆ นี้ แรงกดดันจากเบื้องบนมีมหาศาล และมันไม่ง่ายที่จะบรรลุเป้าหมายในการจับแรงงาน
ตอนนี้พวกเขารู้ว่ามีสถานที่ดีๆ แบบนี้อยู่ เหล่านักล่าก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก
สามวันต่อมา
เกาะเกล็ดมังกร
ผู้เล่นจํานวนมากรวมตัวกันรอบ ๆ ชายหาดมองทะเลและรออย่างเงียบ ๆ
หลังจากนั้นไม่นานเงาสีดําจํานวนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นที่ระดับน้ําทะเลพุ่งเข้าหาเกาะเกล็ดมังกรอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นฉากนี้ ผู้เล่นก็ยืนขึ้นทีละคน
ในชั่วพริบตา เงาสีดําเหล่านี้ก็มาถึงบริเวณที่ผู้เล่นอยู่และตกลงสู่ชายหาดอย่างมั่นคง
ขณะลงจอด นักล่าที่นําหน้าตะโกนทันที
“อย่าทะเลาะกันอีก มีอะไรจะพูดก็พูดกันดีๆ!”
ก่อนที่คําพูดของเขาจะจบลง การต่อสู้ก็ปะทุขึ้นในฝูงชน
“ผู้ชายที่แข็งแกร่งที่สุดเท่านั้นที่มีคุณสมบัติที่จะเป็นแรงงาน คราวนี้ฉันตัดสินใจแล้วคนที่หยุดฉันจะต้องตาย!”
“สามวันแล้วที่ฉันไม่มีโอกาสได้ไปสักครั้ง พวกคุณบางคนไปสองครั้งแล้ว หน้าด้านจริงๆ!”
“คราวนี้ไม่มีการเจรจาไรทั้งนั้น ฉันจะไป ใครขวางทางต้องตาย!”
เมื่อมองไปที่การต่อสู้ที่ปะทุขึ้นต่อหน้าเขา นักล่าก็ดูทําอะไรไม่ถูก
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาเจอเหตุการณ์แบบนี้ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา
ทุกครั้งที่พวกเขามา พวกที่อ้างตัวว่าเป็นมนุษย์จะต่อสู้เพื่อให้ได้คุณสมบัติไปยังพื้นที่ทําเหมืองของเกาะอุปราคา
ในช่วงเวลานั้น การตบ เตะ และเล่ห์เหลี่ยมต่างๆ ยังคงดําเนินต่อไป ทําให้พวกเขาตก ตะลึงและพวกเขาไม่เข้าใจสิ่งที่มนุษย์กําลังคิดอยู่ในหัว
อันที่จริง พวกเขาสงสัยเกี่ยวกับสาเหตุที่เผ่าพันธุ์มนุษย์ต้องการไปยังพื้นที่ทําเหมืองเพื่อทําเหมืองมาก
เมื่อพวกเขาถูกส่งไปยังพื้นที่ทําเหมือง พวกเขาดิ้นรนแทบตาย พวกเขาคิดไม่ออกว่าเผ่าพันธุ์มนุษย์พยายามจะคิดทําอะไร
ด้วยเหตุนี้หลังจากส่งกลุ่มสมาชิกมนุษย์เข้าไปในพื้นที่ทําเหมือง วันรุ่งขึ้น พวกเขาขอให้หัวหน้างานของพื้นที่ทําเหมืองทําเข้าใจถึงประสิทธิภาพของมนุษย์ในพื้นที่ทําเหมืองโดยเฉพาะ
อย่างไรก็ตาม คําตอบของหัวหน้างานก็ขจัดความกังวลออกไป
ในขณะนั้นผู้คุมของพื้นที่ทําเหมืองรู้สึกหดหูใจและกล่าวว่า
“ขี้เกียจ? ฉันคิดว่าพวกเขาจะขี้เกียจ แต่พวกเขาไม่ฟังเลย ฉันเห็นพวกเขาที่มีรอยคล้ําใต้ตาและตัวสั่นไปทั่วนี่คือสมาชิกมนุษย์ที่คุณส่งมา มันโหดร้ายเกินไป ฉันทํางานในพื้นที่ทําเหมืองมานาน เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ฉันได้เห็นว่ามันยากแค่ไหนที่จะเป็นแรงงาน”
ในท้ายที่สุด ผู้คุมยังให้ความเห็นเกี่ยวกับคนที่รับผิดมนุษย์ด้วยว่า
“มนุษย์เหมาะมากที่จะเป็นแรงงาน ข้อเสียเพียงอย่างเดียวคือพวกเขาทํางานมากไปเล็กน้อยโดยพื้นฐานแล้ว พวกเขาจะตายได้ในครึ่งวัน ต้องเติมพวกเขาบ่อยๆ (จับมา) เห้อน่าสงสาร!”
คําพูดของผู้คุมทําให้นักล่าที่มาสอบถามตกตะลึง
เพื่อความปลอดภัย นักล่ายังถามพื้นที่ทําเหมืองอื่น ๆ เพื่อดูว่าผู้คุมของพื้นที่ทําเหมืองมีการประเมินที่แตกต่างกันในแรงงานมนุษย์หรือไม่
อย่างไรก็ตาม ความจริงก็คือผู้คุมทุกคนมีการประเมินแรงงานของมนุษย์ที่สูงมาก
มีแม้กระทั่งผู้คุมที่กล่าวว่า:
“ถ้าแรงงานทุกคนมีนิสัยพอ ๆ กับมนุษย์ งานของเราก็ไม่มีความหมาย”
คําตอบนี้เพียงพอที่จะอธิบายว่าเผ่าพันธุ์มนุษย์ในพื้นที่ทําเหมืองดีเพียงใด
แม้ว่าฉันจะไม่อยากเชื่อนัก แต่นักล่าก็ยอมรับความจริงข้อนี้อย่างรวดเร็ว
มองไปที่สมาชิกเผ่าพันธุ์มนุษย์ที่วุ่นวายและบ้าคลั่ง
นักล่าที่มารู้สึกลําบากใจอยู่พักหนึ่ง
ในมุมมองของพวกเขา สมาชิกเผ่าพันธุ์มนุษย์เป็นตัวชี้วัดงานของพวกเขาเมื่อพวกเขาจับแรงงาน ตราบใดที่ยังมีงานในอนาคต พวกเขาสามารถมาที่เผ่าพันธุ์มนุษย์เพื่อเลือกแรงงานซึ่งง่ายและสะดวก
ดังนั้นฉากของสมาชิกในเผ่าพันธุ์มนุษย์ที่ต่อสู้กันอย่างเมามันจึงอยู่ในสายตาของนักล่า
“หยุดนะ หยุดเพื่อฉันอย่าทะเลาะกันอีก! “ในขณะที่รู้สึกไม่สบายใจ นักล่าที่เป็นผู้นําในที่สุดก็คําราม
อย่างไรก็ตาม ไม่มีผู้เล่นคนใดที่ฟังเขาเลย และพวกเขาก็ดุร้ายยิ่งขึ้นไปอีก
เมื่อเห็นฉากนี้ นักล่าที่เป็นผู้นําดูเขินอาย
เพราะเขาไม่รู้วิธีหยุดสมาชิกเผ่าพันธุ์มนุษย์ไม่ให้ต่อสู้กันเอง
บังคับด้วยกําลัง? ขู่ด้วยวาจา?
วิธีการเหล่านี้มีประโยชน์มากสําหรับเผ่าพันธุ์อื่น แต่ก็ไร้ประโยชน์สําหรับเผ่าพันธุ์มนุษย์
เพราะเผ่าพันธุ์ที่ต้องการให้ข่มขู่และบีบบังคับไม่เต็มใจที่จะเชื่อฟังคําสั่งให้ส่งชาวเผ่าไปเป็นแรงงาน
สถานการณ์ของมนุษย์แตกต่างอย่างสิ้นเชิง
พวกเขากําลังแย่งกันเป็นแรงงาน นี่มันอันตรายจริงๆ!
ขณะที่นักล่าวิตกกังวล พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากใช้คําพูดที่อ่อนโยน เพื่อเกลี้ยกล่อมพวกเขาต่อไป
ผ่านไปครู่หนึ่งโดยตระหนักว่าพวกเขาไม่สามารถหยุดได้ การต่อสู้ระหว่างสมาชิกของเผ่าพันธุ์มนุษย์ก็ไม่สามารถยุติได้ นักล่าหันศีรษะทันทีและมองดูเพื่อนของเขาแล้วพูดว่า
“จับคนทั้งหมด 50 คน และออกไปทันที ไม่อย่างนั้นคนจะยิ่งตาย!”
เมื่อได้ยินคําพูดเหล่านี้ นักล่าอีกสองคนก็รีบดึงโซ่เหล็กออก จัดการโซ่เพื่อล่ามผู้เล่นห้าสิบคนกระพือปีกและลอยออกไป
ด้วยวิธีนี้ สถานที่สําหรับเหล่าแรงงานที่จะไปเกาะอุปราคาจึงปรากฏขึ้น
การแสดงออกของผู้เล่นที่ไม่ได้ถูกเลือกด้านล่างกลายเป็นความผิดหวังอย่างมาก
“โอกาสเงิน 80 ต่อพลั่วเมื่อไหร่จะถึงตาฉัน!”
“บ้าเอ้ย ไม่มีฉัน ฉันโกรธแล้วนะ!”
“เฮ้ รอครั้งหน้า คราวนี้ไม่มีหวังแล้ว”
ในเวลาเดียวกัน บนท้องฟ้า ผู้เล่นที่ถูกล่ามด้วยโซ่ก็ส่งเสียงเชียร์
“ฮ่าฮ่าฮ่า ในที่สุดข้าพเจ้าก็ถูกเลือก”
“ฮูเลย์ พื้นที่เหมืองแร่ เกาะอุปราคา ฉันมาแล้ว!”
“ทุกคนที่อยู่ข้างล่าง อย่าอิจฉาเหลาซื้อล่ะ น่าเสียดายที่ไม่มีพวกแก ฮ่าฮ่าฮ่า!”
เมื่อได้ฟังเสียงหัวเราะที่ดังมาจากเบื้องบน ฉันมองย้อนกลับไปที่สมาชิกเผ่าพันธุ์มนุษย์ที่กําลังดูหงุดหงิดอยู่ใกล้ๆ ชายหาด
นักล่าทั้งสามจ้องตากัน สีหน้าของพวกเขาตกตะลึง
ฉันมักจะได้ยินจากผู้อาวุโสในเผ่าว่าโลกภายนอกกว้างใหญ่จนไม่มีอะไรน่าประหลาดใจ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นเผ่าพันธุ์ที่แปลกประหลาดเช่นนี้ เผ่าพันธุ์มนุษย์