เย่เทียนให้ความร่วมมืออย่างน่าประหลาดใจ ทำให้อาไห่และอาหย่งผิดหวังอย่างมาก
ในใจพวกเขาเต็มไปด้วยความโกรธยังไม่ได้ระบาย พวกเขาอยากให้เย่เทียนทำอะไรผิด เพื่อให้พวกเขามีเหตุผลในการระบายออกมา
ไม่ว่ายังไง ทั้งสองคนไม่ได้ทำอะไรเย่เทียน และออกจากห้องไปพร้อมกับบันทึกของเย่เทียน
ไม่นานนัก กลุ่มคนสามคนมาที่ห้องกักกันชั่วคราว
“ทำไมคุณสองคนถึงมาที่นี่อีก?”
“สถานการณ์วันนี้เป็นอย่างไรบ้าง ปกติที่นี่ของผมไม่มีใครเลย แต่ตอนนี้เป็นไงล่ะ พวกคุณสองคนถูกส่งมาเป็นครั้งที่สองแล้ว”
เจ้าหน้าที่ตำรวจประจำห้องขังกำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ และเมื่อเห็นสามคนที่เข้ามา เขาก็ทักทายพวกเขาทันที
คนพูดไม่คิดอะไร คนฟังกลับคิดไปแล้ว
เมื่อเย่เทียนได้ยินคำพูดนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะกวาดมองอาไห่และอาหย่ง และมุมปากของเขาก็เกิดรอยยิ้มที่ชั่วร้ายอย่างชั่วไม่ได้
จากเศษข่าวที่ได้รับมาจนถึงตอนนี้ ด้วยมันสมองของเย่เทียน เขายังไม่สามารถวิเคราะห์ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ไม่มีอะไรมากไปกว่าคนพวกนี้ เพราะเสื้อผ้าบนร่างกายของพวกเขา ทำให้พวกเขาไม่กล้าทำความชั่วอย่างปลดโปล่งอย่างตรงไปตรงมา พวกเขาเตรียมคนรอเขาไว้ที่นี่ตั้งนานแล้ว!
พวกคุณไม่ต้องการที่จะทำให้เรื่องใหญ่ไม่ใช่เหรอ? แต่ผมจะทำให้เรื่องใหญ่ให้ได้ ดูว่าพวกคุณจะทำอย่างไร!
“พี่จ้าว เราควบคุมสิ่งนี้ไม่ได้ไม่ใช่เหรอ?”
อาไห่ขยิบตาให้อาหย่ง อาหย่งก้าวออกมาทันที หยิบบุหรี่ออกจากกระเป๋าของเขาด้วยรอยยิ้มแล้วส่งไป
“พี่จ้าว จู่ๆผมก็นึกขึ้นได้ว่ามีบางอย่างจะรบกวนคุณ ไม่ก็คุณออกไปสูบบุหรี่กับผมหน่อยเถอะ”
“ได้! รอผมส่งไอ้เด็กคนนี้เข้าไปก่อน!”
พี่จ้าวก็ไม่คิดมาก ทำการลงทะเบียนให้เย่เทียน ล็อกเย่เทียนไว้ที่คุก หันหลังตามอาไห่และอาหย่งออกไปสูบบุหรี่ข้างนอก
คนสี่คนของหลี่เฟิงถูกคุมขังอยู่ในห้องขังตั้งนานแล้ว สามคนสวมชุดสีดำและมีร่างกายที่แข็งแรง เมื่อมองแวบแรก ก็รู้ว่าพวกเขาเป็นบอดี้การ์ดมืออาชีพ
คนที่เหลือนั่งยองๆอยู่ตรงมุมห้อง สวมเสื้อผ้าเน่าๆ มีหญ้าฟ่างหางม้าป่าคาบอยู่ในปาก หน้าตาขี้เหร่ ไม่มีความพิเศษอะไร
ชั่วขณะหนึ่ง เย่เทียนคิดว่าหลี่เฟิงได้จัดแค่บอดี้การ์ดที่แข็งแกร่งสามคนมาเท่านั้น และมีรอยยิ้มที่ไม่เป็นอันตรายก็เผยอยู่ที่มุมปากของเขา
“พี่ๆทุกท่าน ผมเพิ่งมาใหม่ ฝากดูแลผมด้วย!”
“แน่นอน เราสามคนไม่ว่าจะอยู่ไหน ก็จะดูแลผู้มาใหม่เป็นอย่างดีเสมอ!”
บอดี้การ์ดทั้งสามคนรู้สึกสนุกในทันที และบอดี้การ์ดที่มีใบหน้าสี่เหลี่ยมอยู่ทางซ้ายก็หัวเราะออกมาด้วยท่าทางที่ขี้เล่น
ทันทีที่เขาพูดคำเหล่านี้ บอดี้การ์ดหน้าวงรีและบอดี้การ์ดหน้ากลมที่อยู่ข้างๆเขาก็หัวเราะออกมาเสียงดัง ใบหน้าเต็มไปด้วยความชั่วร้าย
ในเวลาเดียวกัน บอดี้การ์ดหน้ากลมก็เดินขึ้นไปหาเย่เทียนเพียงไม่กี่ก้าว ในสายตามีสีหน้าท่าทางที่ไม่รู้เขาจะทำอะไร
“ไอ้น้อง ผมว่าคุณประหม่านิดหน่อยนะ ว่าไง? เข้ามาครั้งแรกเหรอ?”
“ผมไม่ได้ประหม่า แต่ก็จริงอยู่ที่ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเข้ามา”
แม้ว่าเขาจะรู้รายละเอียดของอีกฝ่าย แต่เย่เทียนก็ไม่รีบร้อน
เนื่องจากเขารอมาเป็นเวลานาน เขาจึงไม่ถือสาที่จะรออีกสักหน่อย เพื่อให้อีกฝ่ายแสดงละครให้จบ
“เข้ามาเพราะทำผิดอะไรเหรอ?”
บอดี้การ์ดหน้ากลมวางมือบนไหล่ของเย่เทียนอย่างคุ้นเคย
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่มาก ผมแค่บังเอิญไปตีไอ้สารเลวที่ไม่มีตา คาดว่าผมจะสามารถออกไปได้ในอีกไม่ช้า”
เย่เทียนยิ้มและถามว่า “แล้วคุณเข้ามาเพราะเรื่องอะไรเหรอ?”
“ผม?”
บอดี้การ์ดหน้ากลมปล่อยมือ ชี้มาที่ตัวเองแล้วหัวเราะเยาะตนเอง“ที่จริงผมก็แค่ลูกน้อง มีเด็กโง่ๆ คนหนึ่งที่ทำให้เจ้านายของผมขุ่นเคือง เจ้านายก็เลยจัดให้พวกเราเข้ามาหักแขนขาทั้งสี่ของไอ้เด็กนั่น”
“ไม่ใช่มั้ง? แบบนี้ก็ได้เหรอ?”
เย่เทียนแกล้งถามทั้งๆที่รู้ “ไอ้เด็กโง่คนนั้นชื่ออะไรเหรอ?”
“ชื่อเย่เทียน มีคนบอกว่าเขามาจากเจียงหนัน เขาอายุยังน้อย”
“น่าเสียดาย อายุยังน้อยก็จะถูกหักแขนหักขา ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างไรในอนาคต!”
บอดี้การ์ดหน้าวงรีพูด ส่ายหัวและถอนหายใจซ้ำๆ
“ไม่ใช่มั้ง? บังเอิญขนาดนี้เลย?”
เย่เทียนแสร้งทำเป็นประหลาดใจ “ผมชื่อเย่เทียน! และผมก็มาจากเจียงหนันด้วย”
“หรือว่า คนที่คุณต้องการจัดการคือผม”
หลังจากหยุดชั่วครู่ เย่เทียนก็ดูเหมือนจะคิดได้ กรีดร้องอย่างตกใจและก้าวถอยหลัง
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเย่เทียน บอดี้การ์ดทั้งสามก็รู้สึกหดหู่ในเวลาเดียวกัน
ไอ้เด็กคนนี้โง่จริงๆหรือ? หรือว่าจงใจแกล้งทำแบบนี้?
“น้องชาย ผมว่าหัวของคุณได้รับบาดเจ็บใช่ไหม เอาแบบนี้แล้วกัน คุณร่วมมือกับเราดีๆ เราจะพิจารณาเก็บมือของคุณไว้หนึ่งข้าง เพื่อที่คุณจะได้ไม่ต้องถูกคนอื่นป้อนข้าวในอนาคต”
บอดี้การ์ดหน้าเหลี่ยมที่เงียบอยู่ครู่หนึ่งลูบคางของเขา และตะโกนใส่เย่เทียนด้วยน้ำเสียงที่ต่อรอง
เย่เทียนรู้สึกขำมาก บอดี้การ์ดหน้าเหลี่ยมคนนี้ไม่ก็ไม่ต้องเอ่ยปากพูด ตอนเขาเอ่ยปากพูดมันตลกมากเลย
นี่จะหักแขนหักขาของเขาแล้ว ยังจะให้เขาร่วมมืออีก? !
“นี่มันไม่ค่อยดีมั้ง? เจ้านายที่อยู่เบื้องหลังของคุณบอกจะหักแขนขาทั้งสี่ของผมไม่ใช่หรือ? คุณเหลือหนึ่งมือไว้ให้ผม คุณจะอธิบายให้เจ้านายของคุณฟังว่าอย่างไร?”
“เรื่องนี้คุณไม่จำเป็นต้องกังวล อันที่จริงเจ้านายของเราต้องการให้เราหักมือของคุณเท่านั้น”
“เหตุผลที่ต้องเพิ่มอีกสองขา ก็เพราะระหว่างทางเราได้พบคนที่ไม่ถูกคอ ในใจยังอัดอั้นอยู่”
หางตาบอดี้การ์ดหน้าเหลี่ยมกวาดมองชายแต่งตัวทันสมัยที่มุมห้อง เกรงว่าคนที่เขาพูดถึงน่าจะเป็นคนแต่งตัวทันสมัยตรงนี้
“ไอ้น้อง มาเลย！อย่าเสียเวลาเรา คุณนอนลงไปก็พอ เราสัญญาว่ามันจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว คุณจะไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไร”
บอดี้การ์ดหน้ากลมที่ยืนอยู่ข้างเย่เทียนเร่งเร้า
“พวกคุณสามคนต้องการจะหักขาของผม แต่พวกคุณต้องการให้ผมร่วมมือกับพวกคุณ ความคิดของพวกคุณนี่มันสุดยอดจริงๆ”
เย่เทียนรู้สึกตลก ความรู้สึกนี้ทำเหมือนว่าเขาเป็นคนโง่เหรอ?
“เราสามารถกลับไปรายงานกับเจ้านายของเราได้ และคุณก็ไม่ต้องรู้สึกเจ็บปวดมากเกินไป นี่มันได้ดีทั้งสองไม่ใช่เหรอ!”
บอดี้การ์ดหน้าเหลี่ยมหัวเราะ
“คุณพูดถูก แต่ผมขอพิจารณาดูก่อน”
เย่เทียนจับคางดูครุ่นคิด
“จะมีอะไรให้คิดอีก ก็แค่นอนลง หลับตาลงและลืมตาขึ้น แล้วทุกอย่างก็เรียบร้อย”
บอดี้การ์ดหน้ากลมที่ยืนอยู่ข้างๆเย่เทียนเริ่มหมดความอดทน และเอื้อมมือไปทำให้เย่เทียนนอนลง
“ในเมื่อพวกคุณรีบร้อนขนาดนั้น ก็รีบนอนลงซะ!”
“ก็เหมือนอย่างที่พวกคุณพูด ทันทีที่หลับตาลงและลืมตาขึ้น ผมรับรองว่าจะหักแขนของพวกคุณ”
“โอ๋ ไม่ใช่ มันควรจะเป็นแขนและขา!”
เมื่อเห็นว่าทั้งสามคนไม่มีเล่ห์กลอื่นใด เย่เทียนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ ทำลายความคิดที่อยากเล่นสนุกไปอย่างสิ้นเชิง
“เหี้ย！ยัยหนู นี่คุณไม่ได้โง่นิ!”
“หนุ่มน้อย ลองเบิกตาสุนัขของคุณกว้างๆดูสิ ตัวเล็กๆอย่างคุณ คุณคิดว่าคุณจะเป็นคู่ต่อสู้ของเรา เหรอ?”
“พวกเรามีตั้งสามคน ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็นอนลงเร็วๆ ระวังผมจะหักแขนขาที่ห้าของคุณ!”
บอดี้การ์ดทั้งสามคนตะลึงครู่หนึ่ง แล้วพวกเขาก็ดึงสติกลับมาได้ จะไม่รู้ได้ไงว่าเย่เทียนกำลังเล่นงานพวกเขา ก็โกรธในทันที
เย่เทียนส่ายหัวอย่างดูถูกและถอนหายใจ “บางครั้ง มีคนเยอะ ก็ไม่ได้หมายถึงกำลังมากกว่าเสมอไป!”