ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 418 เธอยกโทษให้เขา
ตื่นขึ้นอีกครั้ง ก็เช้าวันถัดมาขึ้น
เส้นหมี่ลืมตามา เห็นแสงด้านนอกหน้าต่างที่ส่องเข้ามา เธอมึนงงอีกครั้ง คิดไม่ออกว่าเธออยู่ที่ไหนกันแน่？
จนกระทั่ง เธอขยับตัว อยากจะลงมาจากเตียง ทันใดนั้นก็เจ็บปวดเหมือนแตกสลายไปทั่วตัว เธอครวญครางล้มไปที่เตียงอีกครั้ง ในหัวค่อยๆ นึกถึงเรื่องเมื่อคืน
เมื่อคืน มันเป็นนรกจริงๆ
เบ้าตาเธอแดงก่ำเล็กน้อย นอนอยู่บนเตียงอีกสักพัก เธอจึงลากร่างที่เจ็บปวดเมื่อยสุดๆ ค่อยๆ ลงจากเตียง
จากนั้น ก็ไปห้องน้ำ
อาการบาดเจ็บรุนแรงกว่าที่เธอคิด เพราะว่า เธอพบรอยฉีกขาด
เขาเกลียดชังเธอมากแค่ไหนเชียว？ถึงได้โหดร้ายกับเธอแบบนี้ เพราะว่าเธอไปเจอกับคณาธิป แล้วดื่มกาแฟแก้วหนึ่งหรือ？
เธอยืนอยู่ใต้ฝักบัว ทนความเจ็บปวดที่น้ำซึมเข้าไปในแผล น้ำตาแห่งความผิดหวัง ในที่สุดก็ไหลอาบแก้ม หยดลงไปในน้ำทีละหยด
“กริ๊ง……”
ทันใดนั้น โทรศัพท์ด้านนอกก็ดังขึ้น
เส้นหมี่ได้ยินจากข้างใน ทำได้แต่เช็ดรอยน้ำบนใบหน้า ห่อผ้าเช็ดตัวแล้วออกมา
“ฮัลโหล？”
“สวยใส ในที่สุดคุณก็รับสายผม คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？เมื่อคืนนี้เขาได้ทำอะไรกับคุณไหม？ตอนนี้ผมอยู่ด้านล่างโรงแรม ผมขึ้นไปดูคุณได้ไหม？”
คณาธิปอีกแล้ว เขาโทรมาแต่เช้า
เส้นหมี่ยังมีอารมณ์อยู่ ได้ยินสายนี้ เธอก็ระเบิดออกไป：“คณาธิป คุณอย่าโทรมาหาฉันอีกได้ไหม？คุณรู้ไหมว่าฉันรำคาญคุณแค่ไหน？เกลียดคุณแค่ไหนไหม？ทำไมคุณยังต้องทำให้ชีวิตฉันยุ่งเหยิงอีก？ใครให้สิทธิ์คุณหรือ？คุณคิดว่าคุณเป็นใคร？เพราะแม่ฉันขอให้คุณดูแลฉัน ก็จะทำอะไรตามใจชอบก็ได้งั้นหรือ？คุณไสหัวไปซะ！ออกไปไกลๆ ยิ่งดี สุดท้ายต่อไปก็อย่ามาปรากฏตัวตรงหน้าฉันอีก คุณได้ยินชัดไหม？！！”
ประโยคสุดท้าย เธอแทบจะกรีดร้องออกมาจากโทรศัพท์
ในที่สุดคณาธิปที่อยู่ในสายก็ไม่พูด
ส่วนตัวเขา กลับนั่งอยู่ในรถ สีหน้าซีดขาวราวกับกระดาษ
ที่จริงเมื่อคืนนี้เขาไม่ได้ไปไหน อยู่ใกล้โรงแรมนี้แหละ เขาเป็นห่วงว่าเธอจะเป็นอะไรไป
แต่ว่า ตอนแรกเพราะว่าคนของแสนรักยังอยู่ที่นี่ เขาเลยไม่กล้ามาใกล้ จนรุ่งสาง คนพวกนี้ไปแล้ว รวมทั้งผู้ชายคนนั้นก็ออกมาจากโรงแรมแล้ว แล้วนั่งรถออกไป
เขาถึงกล้ามา
แต่ว่า ตอนนี้เธอดันไล่เขาไป？
นิ้วมือของชายคนนี้ที่ถือโทรศัพท์เป็นสีขาวทีละนิด ความหวังสุดท้ายในใจพังทลายลง กวาดมาอย่างรวดเร็วในเวลาสั้นๆ กลายเป็นความโกรธและเกลียดชังที่สั่นสะเทือนทั่วทั้งแผ่นดิน！
“คุณผู้ชาย เอ่อ……ตอนนี้พวกเราจะยังขึ้นไปไหม？”
“ไม่ต้อง แสนรักล่ะ？”
“ผมเห็นบอดี้การ์ดเขาไปที่ท่าเรือ วันนี้พวกเขาน่าจะไปจากที่นี่ แต่ว่าไม่พบแสนรัก ไม่รู้ว่าจะร่วมประชุมสุดยอดวันนี้หรือไม่”
ผู้ช่วยที่นั่งตรงที่นั่งคนขับ บอกสิ่งที่หามาได้ให้เขาฟังอย่างระมัดระวัง
ได้ยินแบบนี้ คนที่วางสาย ก็มีสีหน้าสงบลง
“งั้นก็ปล่อยละครที่พวกเราเตรียมไว้นานแล้วออกมาซะ ฉันก็อยากจะเห็นว่า ครั้งนี้ เขาแสนรักยังจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อกอบกู้สถานการณ์ได้อย่างไร？หยิ่งทะนงจนมานาน ถึงเวลาที่จะทำให้เขารู้ว่าแล้วตัวเองเป็นอะไร”
เขาพูดอย่างสบายๆ ทุกๆ คำ ไม่มีอารมณ์ แต่ว่า เสียงกลับน่ากลัวจนดูเหมือนว่าออกมาจากที่ไหน แทรกซึมสุดๆ
ผู้ช่วยข้างหน้ากลืนน้ำลาย เตรียมการทันที
——
เส้นหมี่อยู่ในห้องอีกสองชั่วโมงกว่า
ที่จริงเธอไม่รู้ว่าต่อไปตัวเองจะทำอะไร เธออยากกลับประเทศ จนแทบรอไม่ไหวแล้ว
แต่ว่า เธอก็ไม่มีเอกสารอีก
เธอมาครั้งนี้ เพราะถูกผู้ชายคนนั้นบังคับมา แล้วเธอจะเอาของใช้ส่วนตัวมาได้ไง ไม่ได้เอามา เธอจะจองตั๋วเครื่องบินได้อย่างไร และเธอจะกลับไปยังไง？
งั้นตอนนี้เธอจะทำอะไร？
รอเขากลับมาต่อหรือ？แล้วค่อยพาเธอกลับบ้านด้วยกัน？
เส้นหมี่ถามตัวเองนับครั้งไม่ถ้วน
แต่สุดท้าย เธอก็ตัดสินใจอยู่ต่อ จากนั้น เธอก็ลงมาจากชั้นบนสุดของโรงแรม แล้วนั่งรถแท็กซี่ไปที่ห้างดังของที่นี่
เธอคิดดีแล้ว เกี่ยวกับความรุนแรงของเขาเมื่อคืนนี้ เธอเห็นว่าเขาได้รับการกระตุ้นมากไป และตัวเขาก็มีสถานการณ์พิเศษอยู่แล้วด้วย เธอจึงยกโทษให้เขาแล้ว
แต่ว่า เธอได้รับความต่ำต้อยน้อยใจมากมายแบบนี้ เธอต้องทนทุกข์กับความคับข้องใจอย่างมาก เธอต้องสั่งสอนเขาหน่อย เธอต้องไปใช้เงินจำนวนมากจากข้างนอก ในชื่อของเขา
จากนั้น เธอก็รอเขามาหาเธอ ขอโทษเธอ ง้อเธอกลับไป
เส้นหมี่มาถึงห้างแล้ว และเริ่มช้อปปิ้งอย่างบ้าคลั่ง
“สวัสดีค่ะ เสื้อผ้าสองชุดนี้ทั้งหมดสามแสน คุณผู้หญิงจะชำระอย่างไรคะ？”
“ส่งไปที่ชั้นบนสุดของโรงแรมฮิลตันได้ไหมคะ？ถึงนั่นแล้วจะมีคนให้เงินคุณเอง”
“ได้ค่ะๆ”
พนักงานขายในร้านเสื้อผ้าได้ยินชื่อโรงแรมนี้ จะสงสัยเธออีกได้ไง？ทันใดนั้น พวกเธอก็ห่อทั้งหมดอย่างดีใจ แล้วจะส่งไปที่โรงแรม
เส้นหมี่ก็ไปอีกร้าน
หลายปีมานี้ เธอช้อปปิ้งน้อยจริงๆ หนึ่งเพราะว่างานยุ่งมาก และก็เลี้ยงลูก ส่วนสาเหตุที่สอง เพราะเธอไม่ได้ชอบเดินเล่นนัก
แต่วันนี้ เธอกลับเป็นซื้อจำนวนมาก
รวมทั้ง เสื้อผ้าของเด็กบางส่วน