มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 605
ผิวของเธอก็ค่อนข้างขาวเช่นกัน
เมื่อเขาเห็นเธอ เจอรัลด์ก็แค่พยักหน้าให้ด้วยรอยยิ้ม
เมลิซซ่าหัวเราะเบา ๆ เมื่อเธอเห็นเขาทำแบบนั้น จากนั้นเธอก็พูดขึ้นมา “เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉัน เจอรัลด์ เธอเป็นคนหน้าตาดีใช่ไหม? เธอมาเพื่อจะสนุกกันกับฉัน”
เจอรัลด์ตอบกลับด้วยการพยักหน้าธรรมดา
“แต่แค่อยากให้คุณรู้ไว้ เธอแต่งงานแล้ว! เธอสวยแม้ในช่วงที่เธอเรียนอยู่ในโรงเรียนแล้ว และหลายปีผ่านไปตั้งแต่นั้นมา เธอก็ยังคงสง่างามเหมือนเช่นเคย!” เมลิซซ่ากล่าวด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ ขณะที่เธอหัวเราะ
“จากปฏิกิริยาของเธอ ตอนนี้ฉันมั่นใจแล้วว่าคุณคือ คุณคลอฟอร์ด เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้พบคุณค่ะ! ฉันโรซาลี โอเวนส์ ค่ะ แต่เนื่องจากว่าฉันโตกว่าคุณทั้งสอง คุณสามารถเรียกฉันว่าพี่สาวโอเวนส์ได้นะคะ!” โรซาลีกล่าวพร้อมด้วยรอยยิ้ม
“เออ จริงสิคะ คุณคลอฟอร์ด ฉันมั่นใจว่าคุณรู้อยู่แล้วว่าครอบครัวของลูกพี่ลูกน้องของฉันค่อนข้างมีอำนาจในนอร์ทเบย์! เธอยังสอนอยู่ในมหาวิทยาลัยที่นั่นด้วยเหมือนกัน!” เมลิซซ่ากล่าวเพิ่มเติม
เจอรัลด์พยักหน้าอีกครั้งขณะที่เขากล่าวทักทาย “เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้พบคุณเช่นกันครับ พี่สาวโอเวนส์!”
จากนั้นทั้งสามคนก็เข้าไปด้านในกัน
ไม่นานหลังจากนั้น รถหรูที่ดูจะมีราคาอย่างน้อยถึง 150,000 ดอลลาร์ก็มาถึงตรงทางเข้าของโรงแรม
คนขับรถของรถคันนั้นลงมา และเปิดประตูของที่นั่งผู้โดยสารที่อยู่ข้างที่นั่งคนขับอย่างเคารพ ที่ก้าวออกมาคือชายหนุ่มร่ำรวยคนหนึ่งในชุดสูทที่กำลังถือนาฬิกาพกที่ดูราคาแพง
“คุณหลงครับ!” คนขับรถกล่าวอย่างเคารพ
คนที่ก้าวออกมาคือยูนัส หลง และเขามีรอยยิ้มที่ชั่วร้ายบนใบหน้าของเขา ขณะที่เขามองไปที่โรงแรม
จากนั้นเขาก็ย้ายไปเปิดประตูหลังก่อนที่จะพูดขึ้นมา “พวกเราอยู่ที่นี่แล้วกีย่า ตอนนี้ก็ออกมาได้แล้ว”
กีย่าแค่ลงมาโดยไม่ได้พูดสักคำ เธอแต่งหน้ามาเบา ๆ เท่านั้น แต่เธอก็ยังคงดูสวยมาก
เมื่อยูนัสเห็นเธอ สายตาของเขาก็เปล่งประกายขึ้นมาทันที
ครั้งแรกที่เขาพบเธอ เขารู้สึกว่าเธอแตกต่างไปจากผู้หญิงคนอื่น เขาคงต้องพูดเช่นนี้เนื่องจากว่าเขาพบผูหญิงที่แตกต่างไปมามากมายแล้วจริง ๆ
กีย่าอยู่ในอีกกลุ่มคนหนึ่งเนื่องจากว่าเธอคือ ผู้หญิงคนแรกที่เขาได้พบพร้อมกับนิสัยที่ดีเช่นนี้ ด้วยเหตุนี้ เขาจึงพยายามที่จะจีบเธออยู่หลายครั้ง
เนื่องจากว่าเขาคือ นายน้อยสามแห่งตระกูลหลงในยานเคน ตราบใดที่เขาเห็นด้วย สาว ๆ จำนวนนับไม่ถ้วนก็จะโผเข้าหาเขาอย่างยินดีกัน ในตอนนั้น เขายังเป็นคนที่เริ่มจีบเธออีกด้วยซ้ำ มันจึงเป็นเหตุผลเดียวสำหรับเธอที่จะตกหลุมรักกับเขา หรืออย่างน้อยนั่นก็คือสิ่งที่เขาคิด
แต่อย่างไรก็ตาม กีย่าก็ไม่แม้แต่จะให้ความสนใจใด ๆ กับเขาเลยด้วยซ้ำ
หลังจากการตรวจสอบหาความจริงบางอย่าง เขาก็ได้รู้ว่าเธอตกหลุมรักคนอื่นอยู่ นั่นคือช่วงเวลาที่คุณหลงเริ่มกดดันตระกูลควาร์ริงตัน
ในท้ายที่สุด เขาก็สามารถบังคับให้กีย่ามาทานอาหารกับเขาได้
“โอ้ อย่าเศร้าขนาดนั้นไปเลย กีย่า! แม้ว่าฉันจะเป็นคนเจ้าชู้ไปบ้าง ฉันก็ยังคงค่อนข้างเป็นผู้ชายที่ดีนะ! เธอรู้ไหม มีผู้คนมากมายที่ดูเป็นคนดี แต่เอาตามตรงพวกเขาแค่ปิดบังธาตุแท้พวกเขาเอาไว้กัน! มีผู้คนไม่มากนักหรอกที่ตรงไปตรงมาและจริงใจเหมือนกับที่ฉันเป็น!”
“ขอบคุณ แต่ฉันจะตัดสินใจมันเอง!” กีย่ากล่าวอย่างเย็นชา
“ยังไงก็ได้ ตอนนี้ก็เอาน่า ไปกันเถอะ!” ยูนัสตอบด้วยรอยยิ้ม
หลังจากกล่าวไปเช่นนั้น เขาก็ยื่นมือออกไป และพยายามจะโอบเอวของกีย่าแต่เธอก็หลบทันทีก่อนจะถลึงตามองเขา
“ฉันไม่สามารถแม้แต่จะแตะต้องเธอได้เลยเหรอ? เธอเป็นคู่หมั้นของฉันนะ!” ยูนัสกล่าว
“แล้วใครเป็นคนตัดสินใจแบบนั้นล่ะ? ฉันไม่ได้เห็นด้วยที่จะหมั้นกับคุณ ทำตัวให้ดี ๆ คุณหลง!” กีย่ากล่าวเช่นนั้นไปอย่างค่อนข้างตรึงเครียด
นอกเหนือจากความรังเกียจ เธอก็ไม่มีความรู้สึกอื่นให้เขาเลย
เนื่องจากว่าครอบครัวของเธอกำลังประสบกับวิกฤติ พ่อแม่ของเธอจึงแนะนำให้เธอคบกันกับเขาเพื่อเห็นแก่พวกเขา เอาตามตรงเธอพยายามที่จะประณีประฌอมกับตระกูลหลง เพื่อที่เธอจะสามารถยอมรับยูนัสได้ในท้ายที่สุดอย่างช้า ๆ
สุดท้ายแล้ว อย่างไรก็ตาม เธอรู้ว่าเธอล้มเหลว เธอรู้สึกรังเกียจต่อเขาอย่างเดียวเท่านั้น และไม่มีโอกาสที่ความรู้สึกอื่น ๆ จะพัฒนาได้เลย