บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 654
“แต่ว่าก็ว่านะ ไอ้พรรค์นั้นมันมีอะไรดี? ไม่เห็นจะหล่อตรงไหนเลย จริงไหม? บอกฉันหน่อยสิ เธอแต่งงานไปอยู่กับมันแล้วมีความสุขไหม? ก็ไม่ ดังนั้น อย่าไปเชื่อคำหวาน ๆ กับเรื่องไร้สาระที่มันพูดให้เธอฟัง มันมีแต่จะทำให้เธอเสียใจ เขาก็แค่พยายามแก้แค้นแทนเมเรดิธก็เท่านั้น”
เอวาพูดจบก่อนที่จะฟุบหลับลงไปกับโต๊ะรับประทานอาหาร ด้วยฤทธิ์น้ำเมา เธอพูดขึ้นทั้งอย่างนั้น
“แมดดี้ อย่าได้หันหลังกลับไปอีกเป็นอันขาดเลยนะ มันไม่เคยรักเธอ มันดีแต่จะทำให้เธอเสียใจ…”
‘เขาดีแต่จะทำให้เธอเสียใจ’
เมเดลีนก็คิดเช่นเดียวกันกับเอวา
เธอก้มลงไปมองเอวา และเห็นว่าเธอเมาแอ๋
“เอวา?”
“เธอบอกว่าจะมาช่วยฉันรื้อฟืนความทรงจำนี่”
เมเดลีนยิ้มและถอนหายใจออกมา จากนั้นเธอหันไปทางหน้าต่างและเห็นผู้คนเดินผ่านไปมา คนเหล่านั้นมีใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังงานแห่งชีวิต และลมหายใจแห่งความเยาว์วัย
มีคู่รักวัยหนุ่มสาวนั่งจับมือและดื่มชานมแก้วเดียวกันอย่างหวานชื่น
เธอคิดถึงเจเรมี่อีกครั้ง อย่างที่เอวาว่ามา เธอเคยรักเขามากจริง ๆ
เธอแอบตามไปดูเขาวิ่งทุกเช้า ตามไปดูเขาที่ห้องสมุด แล้วยังตั้งใจเรียนเอกการออกแบบเครื่องเพชรก็เพื่อเขา…
นี่เรียกได้ว่าความไร้เดียงสาของเด็กหรือเปล่านะ?
เธอแทบคลั่งและหมกมุ่นอยู่กับสิ่งที่ชายหนุ่มซึ่งเธอชื่นชอบเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย
เมเดลีนหัวเราะออกมา เธอเหลือบตาลงไปมองและเห็นว่ามีสมุดเล็ก ๆ แขวนอยู่ใต้โต๊ะ เธอหยิบขึ้นมาดูอย่างสงสัยและอ่านมัน เธอพบว่าทั้งสมุดเล่มนี้มีประโยคมากมายที่ถูกเขียนโดยคนที่มารับประธานอาหารที่นี่
มีคำหรือประโยคอยู่มากมายหลายหน้ากระดาษ บางคนขอข้อมูลติดต่อบ้าง บางคนก็เขียนว่า ‘ฉันอยู่ที่นี่’ บ้าง และที่เหลือก็เขียนบรรยายความรู้สึกของตนลงไป
เมเดลีนพลิกหน้ากระดาษผ่านไปเรื่อย ๆ แต่เธอกลับไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นชื่อเธออยู่บนหน้าหนึ่งของสมุดนั้น
[เมเดลีน ครอว์ฟอร์ด ผมรักคุณ]
คำเหล่านั้นชัดเจนและตรงไปตรงมา ลายมือที่เขียนลงไปชัดเจนจนสัมผัสได้ถึงความรู้สึกเข้าไปในจิตของเธอ
สิ่งที่การเวลาจารึกลงไปในความทรงจำของเธอคือตอนที่อยู่ปีหนึ่งเท่านั้น แต่ไม่ได้มีอะไรมากมายไปกว่าคำพวกนี้และการออกไปเดต
เธอไม่รู้เลยว่าใครกันที่ทิ้งคำสารภาพนี้เอาไว้
ตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของเอวาก็ดังขึ้น เมเดลีนหลุดออกจากห้วงความคิด และเห็นว่าแดเนียลโทรมา
เมเดลีนรับสายแทนและบอกเข้าไปว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
แดเนียลรีบขับรถมาหาพวกเธออย่างรวดเร็ว ประมาณครึ่งชั่วโมงเขาก็มาถึง
เมื่อเห็นเอวาสลบไปเพราะดื่มเข้าไปเยอะ และเมเดลีนก็มีท่าทีกรึ่ม ๆ เขาจึงอดยิ้มออกมาไม่ได้ เมเดลีนช่วยเขาแบกเอวาขึ้นรถ
“ทำไมพวกเธอมาดื่มกันหนักแบบนี้ล่ะ?” แดเนียลเอ่ยถามด้วยความกังวล
“ความทรงจำของฉันยังไม่กลับมาเยอะมาก ดังนั้นเอวลาเลยเสนอตัวมาช่วยรื้อฟื้นความทรงจำที่นี่ แต่กลับกลายเป็นว่าเธอเมาแอ๋แทนน่ะสิ” เมเดลีนชำเลืองมองเอวาอย่างเป็นกังวล “แดน ฉันยังอยากเดินเล่นต่ออีกสักพัก ช่วยฉันส่งเอวากลับบ้านแทนฉันทีนะ”
แดเนียลมองหน้าเมเดเลีนอย่างกังวล “แมดดี้ ให้ผมไปส่งคุณก่อนดีกว่า”
เมเดลีนส่ายหัว “ไม่ต้องกังวลไปหรอก ฉันจะระวังตัวนะ” เธอปฏิเสธก่อนจะหันหลังเดินจากไป
แดเนียลไม่ได้ห้ามเธอ เขาขับรถไปส่งเอวาซึ่งเมาแอ๋อยู่ตอนนี้ที่หอพักทันที
ด้วยฤทธิ์น้ำเมา เอวาพูดจาไม่เป็นภาษาตลอดทางกลับหอ เธอเอาแต่พูดห้ามไม่ให้เมเดลีนหันหลังไป ห้ามไม่ให้หลงกลเจเรมี่อีก และแม้แต่อธิบายความผิดของเจเรมี่ยาวเป็นหางว่าวขณะที่เรียกอีกฝ่ายว่า ไอ้คนไร้ค่าพรรค์นั้น ด้วยซ้ำ
แดเนียลอดยิ้มออกมาไม่ได้ เขารู้สึกได้ทันทีว่ามิตรภาพของเอวาและเมเดลีนช่างล้ำค่าเสียเหลือเกิน
เมื่อเดินทางมาถึงหอพัก แดเนียลก็หอบเอวาขึ้นห้องพัก เขาต้องการที่จะออกไปหลังจากพักสักครู่ แต่เอวาเมาจนไม่ได้สติ
เธอจับคอเสื้อและเขาบังคับให้เขานอนลงไปบนเตียง แดเนียลรีบถีบตัวเองขึ้นและต้องการจะหลบไปด้านข้าง แต่เอวากลับล้มทับเข้าทันที ไม่เพียงเธอจะเหวี่ยงเขาลงมาบนเตียงเท่านั้น แต่ริมฝีปากของเธอก็ประทับลงบนริมผีปากของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ…