แปะๆ!
เย่เทียนดึงไกปืนอย่างชำนาญ แล้วกดเข้าไปที่ด้านหลังศีรษะของหลี่เฟิงอย่างแรง
นี่เป็นเหตุผลที่เย่เทียนเยาะเย้ยเมื่อหลี่เฟิงเล็งปืนไปที่เย่เทียน
แม้ว่าเขาจะไม่พูดถึงโล่กังชี่ของเขา แต่เขาก็ไม่กลัวกระสุนเลย หลี่เฟิงไม่ได้เปิดแม้แต่ความปลอดภัยของปืนพกของเขาเลย แม้ว่าเขาจะเหนี่ยวไก แต่กระสุนก็ยิงออกมาไม่ได้
“เย่เทียน! คุณต้องการทำอะไร?”
ฉากนี้ แทบจะทำให้หยูชิ่งถังตกใจจนอั้นฉี่ไม่อยู่
สีหน้าของเจ้าหน้าที่ตำรวจคนอื่นๆก็ไม่ได้ดีมากนัก และทำให้พวกเขาเอ่ยปากเกลี้ยกล่อมซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“เย่เทียน ที่นี่คือสถานีตำรวจ ถ้าฆ่าคุณชายหลี่คุณก็หนีไม่พ้น”
“ต่อให้คุณหนีไป มันจะเป็นการออกหมายจับทั่วประเทศอย่างแน่นอน คุณไม่สามารถหนีไปได้ไกลหรอก!”
“นี่เป็นถึงโทษประหารชีวิต คุณอย่าทำอะไรไม่คิดนะ!”
“เอาเลย! ยิงสิ! มึงคิดว่ากูจะกลัวจริงๆเหรอ?”
ตรงกันข้าม หลี่เฟิงซึ่งเป็นคนที่ถูกจับ ตะโกนอย่างจองหองหลังจากรู้สึกประหลาดใจในตอนแรก
แม้ว่าคำพูดจะดูกล้าหาญ แต่ขาที่สั่นเล็กน้อยนั้นก็แสดงความคิดที่แท้จริงในใจของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย
เชื่อว่ามีไม่กี่คนหรอกที่ไม่กลัวเมื่อกำลังจะถูกยิงที่หัว แถมยังเป็นคุณชายคนโตของตระกูลหลี่ เขายังมีชีวิตอยู่ไม่พอ เขาจะไม่กลัวความตายได้อย่างไร?
เขารู้ว่าเย่เทียนกล้าที่จะทุบตีเขา แต่เขาไม่เคยเชื่อว่าเย่เทียนกล้าที่จะฆ่าเขา มันเป็นเรื่องที่ต่างออกไป!
“ผมไม่ได้โง่ขนาดนั้น แค่เศษขยะอย่างคุณจะมาทำลายชีวิตที่สวยงามของผม ฝันไปเถอะ!”
เย่เทียนยิ้มอย่างกะทันหัน คัมภีร์หวงในร่างกายของเขาเริ่มหมุน และเขาแตะเบาๆที่ตัวหลี่เฟิงโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้าใดๆ
“แน่นอน คุณสร้างปัญหาให้ผมครั้งแล้วครั้งเล่า ถ้าไม่สั่งสอนบทเรียนให้คุณสักหน่อย ต่อไปแม้แต่แมวหรือสุนัขก็กล้ามาหาเรื่องผมแล้วไม่ใช่หรือ?”
วินาทีต่อมา เย่เทียนปล่อยมือ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความขี้เล่น
หลี่เฟิงอยากจะหลบหนีไปโดยไม่รู้ตัว แต่ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าเขาไม่สามารถควบคุมร่างกายของเขาได้!
นอกจากศีรษะแล้ว ใต้คอไม่ฟังคำสั่งเลย ราวกับเป็นอัมพาต
คราวนี้ หลี่เฟิงไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้อีกต่อไป รูม่านตาของเขาหดเกร็งอย่างรุนแรง และเขาร้องออกมาด้วยความสยดสยอง
“คุณ คุณทำอะไรกับผม? ทำไมผมสั่งร่างกายไม่ได้!”
ผู้คนมักจะกลัวในเรื่องที่ไม่รู้
อันที่จริงแล้ว เย่เทียนไม่ได้ทำอะไรเลย เขาแค่กดที่จุดฝังเข็มของหลี่เฟิง ทำให้เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ชั่วคราว
“ก็แค่ร่างกายขยับไม่ได้ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร คุณกลัวอะไร?”
“ถ้าคุณยังโวยวายไม่หยุด เชื่อหรือไม่ ผมจะทำให้สิ่งที่อยู่ด้านล่างของคุณทำได้แค่ดู แต่ใช้ไม่ได้?”
เมื่อหลี่เฟิงได้ยินคำพูดนั้น เขาก็ยิ่งกลัวมากขึ้นไปอีก หากสัญลักษณ์ของผู้ชายคนนั้นใช้ไม่ได้ เขาจะเป็นผู้ชายยังไง? ชีวิตนี้จะมีความสนุกอะไรอีก? !
เมื่อคิดถึงตรงนี้ สีหน้าของหลี่เฟิงก็แดงระเรื่อ และเขาก็รู้สึกหวาดกลัวอย่างสมบูรณ์ และเกลี้ยกล่อม เย่เทียนด้วยน้ำเสียงที่ต่อรอง
“คุณ คุณชายเย่ มันเป็นแค่ความเข้าใจผิดระหว่างเรา มีอะไรก็พูดกันดีๆ มีอะไรก็คุยกันดีๆ”
“อะไรนะ? ตอนนี้เข้าใจผิดแล้ว ?ก่อนหน้านี้คุณไปทำอะไร?”
เย่เทียนเยาะเย้ยไม่หยุด ปืนพกที่เขาเพิ่งวางลงไปก็ถูกยกขึ้นอีกครั้ง แล้ววางลงบนหัวของ หลี่เฟิง”ผมได้ทำให้เรื่องนี้มาถึงจุดนี้ แค่ความเข้าใจผิดคำเดียวก็สามารถยุติได้งั้นเหรอ? ตลกไปหน่อยไหม?”
ใบหน้าของหลี่เฟิงเปลี่ยนเป็นสีแดงและเขาพึมพำโดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
เมื่อเห็นสิ่งนี้ รอยยิ้มเยาะเย้ยของเย่เทียนก็เพิ่มขึ้น
ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่เคยคิดที่จะฆ่าหลี่เฟิงเลย และแม้ว่าเขาต้องการจะฆ่าเขา มันก็เป็นไปไม่ได้อย่างยิ่งที่จะทำที่นี่
อย่างน้อยเขาก็เป็นชายหนุ่มที่หน้าที่การงานดีในตอนนี้ เขาจะทำลายอนาคตของตนเพียงเพราะหลี่เฟิงเพียงคนเดียวได้อย่างไร?
“เย่ เย่เทียน คุณอย่าโง่สิ การฆาตกรรมผิดกฎหมายนะ!”
หยูชิ่งถังไม่รู้ว่าแผนของเย่เทียนคืออะไร เมื่อเห็นว่าบรรยากาศที่ตึงเครียดได้คลายลงเล็กน้อย เขาจึงรีบเกลี้ยกล่อมเขาอย่างนุ่มนวล
เย่เทียนได้ยินคำพูดนั้น ราวกับว่าเขาเพิ่งจำได้ว่ายังมีพวกเขาอยู่ และตบหน้าผากของตนเองทันที
“ไป! ไปเอาของส่วนตัวของผมคืนมา!”
เมื่อเขาถูกขังอยู่ในห้องกักกัน เพื่อค้นหาว่าไอ้หมอนี่กำลังวางแผนอะไร เย่เทียนได้มอบสิ่งของที่เป็นโลหะทั้งหมดบนร่างกายของเขาอย่างเชื่อฟัง และแน่นอนว่าโทรศัพท์มือถือสำหรับการสื่อสารก็ไม่มีข้อยกเว้น
ยังไงก็ตาม นี่คือระบบองค์กร หากไม่จัดการสิ่งเหล่านี้ให้ดี เดี๋ยวอาจกลายเป็นอาชญากรที่หมายจับทั้งประเทศ
“เอาล่ะ! ผมจะคืนของส่วนตัวของคุณทั้งหมดให้คุณก่อน แต่คุณวางปืนลงก่อนได้ไหม?”
หยูชิ่งถังโบกมืออย่างรวดเร็ว ส่งสัญญาณให้พี่จ้าวรีบไปหยิบมา และขอด้วยใบหน้าเขินอาย
“ไม่ได้!”
“ผมคิดว่าเขาคงอยากจะให้ผมสำลักตายตอนผมดื่มน้ำ ถ้าผมปล่อยเขาไป ในอนาคตเขาจะไม่ปล่อยผมไปอย่างแน่นอน”
เมื่อมองดูใบหน้าที่หวาดกลัวของหลี่เฟิง ซีดราวกับกระดาษ เย่เทียนก็แสร้งทำเป็นเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ราวกับว่าเขากำลังจะตายไปข้างหนึ่งกับหลี่เฟิง
“นี่ นี่ นี่…”
หยูชิ่งถังพูดไม่ออกทันที
เขาไม่รู้ได้อย่างไรว่าสิ่งที่เย่เทียนพูดนั้นไม่ผิด ด้วยนิสัยของหลี่เฟิง เขาเสียเปรียบครั้งใหญ่เช่นนี้ ถ้าจะบอกว่าเขาจะไม่แก้แค้นในภายหลังนั้นไม่จริงแน่นอน
แต่ในเวลานี้ เขาจะกล้ายอมรับความคิดของเย่เทียนได้อย่างไร ถ้าเขาทำให้เย่เทียนหงุดหงิดจริงๆ และฆ่าหลี่เฟิงจริงๆจะทำยังไง?
“เย้ เย่เทียน หากคุณปล่อยผมเดี๋ยวนี้ ผมสัญญาว่าผมจะไม่แก้แค้นคุณในภายหลังแน่นอน”
หลี่เฟิงซึ่งดวงตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง กลับมามีสติอีกครั้งและสัญญาอย่างเร่งรีบ
ไม่ว่าจะแก้แค้นในภายหลังหรือไม่ก็ตาม สิ่งสำคัญในตอนนี้คือให้พ้นจากอันตราย!
“ผมให้โอกาสคุณไปกี่ครั้งแล้ว แต่คุณกลับหาเรื่องผมครั้งแล้วครั้งเล่า ถ้าผมเชื่อคุณก็บ้าแล้ว!”
เย่เทียนไม่รู้ว่าหลี่เฟิงกำลังคิดอะไรอยู่ และตอนนี้ก็เยาะเย้ย “แทนที่จะปล่อยให้คุณมาหาเรื่องผมซ้ำๆ ผมใช้โอกาสนี้กำจัดคุณจะไม่ดีกว่าหน่อยเหรอ!”
หลี่เฟิงได้ยินคำพูดนั้น ใบหน้าสีเลือดที่เพิ่งไหลออกมาตอนนี้กลับซีดเหมือนกระดาษอีกครั้ง และขาของเขาก็สั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้
“เย่เทียน! อย่านะ!”
“ไม่!”
“หยุด!”
ทุกคนรีบอุทานออกมา แต่เย่เทียนเพิกเฉยและเหนี่ยวไกโดยไม่ลังเล
เมื่อทุกคนดูเหมือนจะสามารถเห็นฉากที่น่าขยะแขยงของกะโหลกศีรษะหลี่เฟิงที่ผลิบานและสาดส่วนผสมของสีแดงและสีขาวบนพื้น คนที่ขี้ขลาดสองสามคนถึงกับหลับตาและไม่กล้าดูฉากนี้
หลี่เฟิงซึ่งเป็นบุคคลที่เกี่ยวข้อง เป็นคนที่หวาดกลัวอย่างไม่ต้องสงสัย และเหงื่อของเขาก็ไหลออกมากทั่วร่างกาย
แปะ!
อย่างไรก็ตาม เสียงที่คมชัดระเบิด แต่ไม่มีเสียงปืน
ทุกคนตะลึงไปชั่วครู่ คาดว่าเพราะหลี่เฟิงโชคดี กระสุนยังยิงพลาดเพื่อป้องกันไม่ให้เขาตายงั้นหรือ?
หลี่เฟิงทนต่อการกระตุ้นนี้ไม่ได้ กางเกงของเขาเปียกอย่างเห็นได้ด้วยตาเปล่า และทันใดนั้นก็มีของเหลวสีเหลืองปรากฏขึ้นใต้เท้าของเขา ซึ่งค่อยๆมีกลิ่นเหม็น
เขาฉี่ราดที่นี่จริงๆด้วย!
“คุณชายหลี่ ทำไมคุณถึงมีความกล้าแค่นี้”
เย่เทียนหัวเราะเสียงดัง และเอื้อมมืออีกข้างของเขาออก แต่ไม่รู้ว่าเขาถอดกระสุนออกตั้งแต่เมื่อไร
ชั่วขณะหนึ่ง สายตาของทุกคนที่มองเย่เทียนเปลี่ยนไปครั้งแล้วครั้งเล่า ชายหนุ่มผู้นี้เป็นมารจริงๆ ทำให้คนอื่นกลัวแทบตายแต่ไม่ชดใช้ชีวิต!