มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 607
ยิ่งเขาครุ่นคิดเกี่ยวกับเสียงนั้นมากขึ้นเท่าไหร่ สถานการณ์ก็ยิ่งรู้สึกแปลกมากขึ้นเท่านั้น สุดท้าย เขาจึงตัดสินใจเปิดประตูเพื่อดูว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่เขาเห็นทำให้เขาดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นด้วยความประหลาดใจ
ชายแปลกหน้ากำลังพยายามที่จะถอดเสื้อผ้าโรซาลีอยู่ในห้อง! โรซาลีดูเหมือนจะดิ้นรนมาได้สักพัก และน้ำตาก็รื้อขึ้นมาในดวงตาของเธอแล้ว
เมื่อผู้ชายคนนั้นเห็นเจอรัลด์ เขาก็แค่ยิ้มอย่างเย็นชาก่อนจะกระโดดลงจากเตียง และกระโดดออกจากหน้าต่างไป
แต่นี่มันชั้นเจ็ด
เจอรัลด์รีบวิ่งไปที่หน้าต่างและมองลงไปทันที แต่อย่างไรก็ตาม ไม่มีร่องรอยของผู้ชายคนนั้นเลย
‘เขาไปไหนกันแน่?’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง รู้สึกตกตะลึง
เมื่อหันหลังกลับมาเพื่อจะตรวจดูโรซาลี เจอรัลด์ก็พบว่าตัวเองหน้าแดงมาก ขณะที่เขากำลังจะเอาผ้าห่มมาคลุมเธอไว้ เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้ากำลังมาจากด้านนอก
“ให้ตายเถอะ ทำไมเธอถึงน่ารำคาญขนาดนี้? เจอรัลด์ดูแลลูกพี่ลูกน้องของฉันอยู่แล้ว ไม่มีความจำเป็นที่เธอจะต้องตามมาด้วย! เธอจะไม่ได้อะไรเลยจากการทำแบบนี้!” เสียงของเมลิซซ่าพูดมาตามทางเดินเล็กน้อย
ดูเหมือนว่ากลุ่มที่เขาดื่มด้วยก่อนหน้านี้ก็ตามเมลิซซ่ามาด้วยเช่นกัน มันชัดเจนว่าพวกเขายืนกรานที่จะมาด้วย บางทีอาจเป็นเพราะพวกเขาเห็นเธอออกไปเอายาก่อนหน้านี้
‘ให้ตายเถอะ! ฉันควรทำยังไงล่ะตอนนี้?’
เจอรัลด์รู้สึกมึนงง ความเข้าใจผิดแบบไหนที่จะเกิดขึ้นถ้าพวกเขาเห็นเขาในห้องกับโรซาลีที่เกือบจะตัวเปลือยนี้?
ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อเขาพยายามที่จะช่วยใส่เสื้อผ้าให้เธอ โรซาลีเพียงมองมาที่เขาพร้อมกับน้ำตาซึมและบอกเขาว่าอย่าเข้ามาใกล้กว่านี้ ที่แย่ไปกว่านั้น เธอก็เริ่มตะโกนขอความช่วยเหลือด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา!
‘แม่งเอ้ย!’
ขณะนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูขึ้นมา
“เจอรัลด์’ คุณอยู่ในนั้นใช่ไหม? คุณช่วยเปิดประตู…เดี๋ยวนะ ลูกพี่ลูกน้อง? นั่นเธอเหรอ? เกิดอะไรขึ้นกัน?” เมลิซซ่าตะโกนขึ้นมาจากหลังประตู เห็นได้ชัดว่าเธอได้ยินเสียงของลูกพี่ลูกน้องของเธอกำลังตะโกนขอความช่วยเหลืออยู่ตอนนี้
“เจอรัลด์? คุณคลอฟอร์ด? คุณอยู่ในนั้นหรือเปล่า?” เมลิซซ่าถามด้วยอาการช็อก
“อืม ผมยังอยู่ในนี้!” เจอรัลด์ตอบขณะที่เขาไปเปิดประตูให้ทันที
“คุณใช้เวลานานอะไรขนาดนี้ที่จะเปิดประตูกันคะ? เป็นไปได้ไหมว่า อ่า!”
แม้ตอนแรกเธอตั้งใจที่จะแซวเขาเล่นก็ตาม แต่เมื่อเธอเห็นฉากตรงหน้าเธอ เธอก็กรีดร้องออกมาทันที
เมื่อได้ยินแบบนั้น คนอื่น ๆ ที่มากับเมลิซซ่าก็แอบมองเข้ามา และพวกเธอบางคนก็เริ่มกรีดร้องขึ้นมาเช่นกัน
ทุกคนที่นั่นตอนนี้มองไปที่เจอรัลด์ด้วยความไม่เชื่อ แม้คุณคลอฟอร์ดจะดูเหมือนเป็นสุภาพบุรุษก็ตาม แต่เมื่อคิดว่าเขาจริง ๆ แล้วเขาเป็นคนเจ้าเล่ห์และลามกเช่นนี้!
“คุณ…คุณทำอะไรกับลูกพี่ลูกน้องของฉันกัน คุณคลอฟอร์ด?!” เมลิซซ่าตะโกนใส่
“ผม…คุณกำลังเข้าใจสถานการณ์ผิด! ผมไม่ได้ทำอะไร!”
“ถ้ามันไม่ใช่คุณ งั้นทำไมลูกพี่ลูกน้องของฉันถึงจะทำบางอย่างแบบนั้นกับตัวเองล่ะ?” เมลิซซ่าโต้กลับ
“มีคนอื่นอยู่ในนี้! เมื่อเขาเห็นผมหลังจากที่ผมกลับมาตรวจดูเธอ เขาก็กระโดดออกหน้าต่างของห้องไป!”
แน่นอนว่าเจอรัลด์กำลังมีช่วงเวลาที่ยากลำบากในการแก้ต่างให้ตัวเอง และอธิบายสถานการณ์อย่างเหมาะสม
“พวกเราอยู่ชั้นเจ็ดเลยนะ!”
ผู้ชายสองสามคนรีบไปที่หน้าต่างก่อนจะตะโกนขึ้นมา “บ้าไปแล้ว มันสูงมากเลยจากตรงนี้! ถ้าใครกระโดดจากความสูงนี้ละก็ พวกเขาจะต้องพิการไปตลอดชีวิตแน่ถ้าพวกเขาไม่ตายนะ!”
ขณะที่เมลิซซ่าเอาผ้าห่มคลุมโรซาลี เธอก็พูดขึ้นมา “ฉันไว้ใจคุณ คุณคลอฟอร์ด…แต่เมื่อคิดว่าคุณลามกและชั่วร้ายขนาดนี้ละก็…ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจริง ๆ แล้วปู่ของฉันจะชมว่าคุณมีความประพฤติที่ดี! คุณมันน่ารังเกียจพอ ๆ กันกับพวกเขา!”
“เธอพูดถูก! มันไม่เคยเกิดขึ้นกับฉันแม้แต่ครั้งเดียวที่คุณคลอฟอร์ดจริง ๆ และจะเป็นคนแบบนี้! เขาปิดบังธาตุแท้ของเขาเอาไว้เป็นอย่างดี! อย่างน้อยทายาทที่ร่ำรวยคนอื่น ๆ ก็ยังทำตัวตรงไปตรงมากัน!” หญิงสาวคนหนึ่งกล่าวอย่างดูถูกเหยียดหยาม
“ผมสาบานได้ ผมไม่ได้เกี่ยวข้องในเรื่องนี้! ทั้งหมดนี้มันเป็นความเข้าใจปิดใหญ่หลวง! ไปดูภาพกล้องวงจรปิดสิ! ผมยืนอยู่นอกห้องตลอดเวลานี้!” เจอรัลด์ตอบกลับ
จากนั้นใครบางคนก็ไปแจ้งผู้จัดการทันที เป็นเวลาไม่นานก่อนที่ผู้จัดการจะมาถึง
“ดึงภาพกล้องวงจรปิดสำหรับชั้นนี้มาให้ผมเดี๋ยวนี้!” เจอรัลด์สั่ง
“ภาพจากกล้องวงจรปิดเหรอ? ขออภัยด้วยครับ คุณคลอฟอร์ด แต่ระบบกล้องวงจรปิดของเราเสียตั้งแต่เมื่อวานแล้ว! ผมก็ค่อนข้างวิตกกังวลเกี่ยวกับมันเนื่องจากว่าพวกเรายังคงไม่ได้จัดการซ่อมมันน่ะครับ!” ผู้จัดการตอบ
“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมเป็นใคร?”