SPH:บทที่ 263 รอคอยมาเนิ่นนาน
เมืองหมิงโจว, โรงเรียนมัธยมเซียงหยู สํานักงานครูใหญ่
หลี่เสวี่ยซู มองดูที่หรูได้ อย่างมีความสุข และพูดด้วยน้ําเสียงตกใจ “พี่หรู อย่าบอกว่า เราเป็นติดอันดับสาม ในการแข่งขันคณิตศาสตร์?”
หวูไต้นั่งบนโซฟา และแสร้งทําเป็นสงบนิ่ง ในขณะที่เขาพยักหน้า “ไม่เลว มันช่างน่าเสียดาย ที่ไม่ได้เป็นที่หนึ่ง!”
หลังจาก หลี่เสวี่ยซู ได้ยินคําตอบของหวูไต้ เขาก็ยังไม่เชื่อ เขาเดินไปรอบ ๆ พื้นที่ว่างในห้องทํางานของครูใหญ่ และตะโกนอย่างมีความสุข “นี่เป็นที่อันดับสาม! นี่เป็นครั้งแรกที่โรงเรียนมัธยมของจีน เข้าสู่สามอันดับแรก!”
หรูได้โบกมือแล้วพูดว่า “ไม่เท่านั้น เย่หยูยังเป็นที่หนึ่งในการแข่งขันเดี่ยว!”
“อะไรนะ?!” หลี่เสวี่ยซู ตะโกนเสียงดังแล้วถาม หรูได้ด้วยความตกใจ “พี่หว เพิ่งพูดว่าเย่หยู อันดับที่เท่าไรนะ?
อันดับแรก! เด็กคนนี้ ไม่ทําให้พวกเราผิดหวัง!”
“เดี๋ยวก่อน” หลี่เสวี่ยซูเริ่มสั่นเทา ในขณะที่เขาพูด และจ้องมองมาเป็นเวลานาน ก่อนที่จะฟื้นสติ “เย่หยูได้ที่หนึ่ง? ไม่ทําให้ผิดหวังจริงๆ
“ตอนแรก ฉันคิดไว้ว่า น่าจะติดห้าอันดับแรก แต่ใครจะคิดว่า เย่หยู จะได้เป็นที่หนึ่ง!”
หลี่เสวี่ยซู ตื่นเต้นมาก เขาหมุนไปรอบ ๆ และหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ปรบมือ และพูดอย่างตื่นเต้นว่า “นี่ไม่ใช่เพียงความสําเร็จส่วนตัวของเหย
มันเป็นเกียรติของ โรงเรียนมัธยมเซียงหยูของเรา! เราต้องโฆษณา ต้องประโคมข่าว! “
จบคําพูดของเขาหลีเสวี่ยซูหันกลับมา และออกจากห้องทํางานของครูใหญ่ โดยไม่สนใจหรูได้ที่นั่งอยู่ในห้องครูใหญ่เลย
หวูไต้นั่งบนโซฟา และมองดูหลีเสวี่ยซูผลุนผลันออกไป เขาส่ายหัว ด้วยรอยยิ้ม “จริง ๆเลย ! กลายเป็นฉัน ที่มีความอดทนมากกว่า ครูใหญ่เสียอีก อดทนไม่ได้เลย!”
หวูไต้ลืมไปว่า เมื่อเขาเห็นเย่หยูได้ที่หนึ่ง ความตื่นเต้นและความประหม่าของเขา ยิ่งใหญ่กว่าของหลี่เสวี่ยซูเสียอีก
โรงเรียนมัธยมเซียงหยู ชั้นเรียนที่ 1
หญิงสาวที่มีผมสีดําเหมือนน้ําตก และใบหน้าที่สวยงามก่าลังนั่งอยู่บนที่นั่ง
หญิงสาวเล่นด้วยปากการะหว่างนิ้วเรียว เธอก้มหัวลงเล็กน้อย แล้วมองดูหนังสือบนโต๊ะ แสงแดดกระจัดกระจายบนใบหน้าของเธอ ชั้นของแสงสีทอง ล้อมรอบใบหน้าที่สมบูรณ์แบบของเธอ ทําให้เธอดูเหมือนนางฟ้าจากสวรรค์ชั้นที่เก้า
“ฮันเสวี่ย!”
มีหญิงสาวนั่งอยู่ข้างหน้า หญิงสาวคนหนึ่งร้องเรียกเธอ
“อม?”
ฮันเสวี่ย เงยหน้าขึ้นแล้ว ยิ้มที่ริมฝีปาก “เกิดอะไรขึ้นชิงชิง?”
“ฉันเพิ่งเห็น อาจารย์หวูไต้กลับมาแล้ว !”
แปะ!
ปากกาที่อยู่ในมือของฮันเสวี่ย ตกลงที่พื้น เมื่อมองด้วยความประหลาดใจที่แววตาเธอ เธอมองจ้าวชิงชิง และถามร้อนรน “ที่ไหนเหรอ?”
“มันอยู่นอกห้องครูใหญ่!”
ตึกๆๆ …
ฮันเสี่ยวางหนังสือเล่มนี้ลง แล้ววิ่งออกจากห้องเรียน
ตึก! ตึก!ตึก!
ในสํานักงานของ หลี่เสวี่ยซู, หวูไต้ได้พบขวดน้ําชาชั้นเลิศที่หลี่เสวี่ยซูแอบซ่อนไว้อย่างลับๆ และแอบชิมอย่างมีความสุข
เสียงเคาะประตู ปลุกหรูได้ ผู้ซึ่งดื่มกับกลิ่นหอมของชาให้ได้สติ
“เข้ามา!”
เสียงดังเอียด!
เสียงเปิดประตู สู่ห้องทํางานของครูใหญ่ เปิดอย่างเร่งร้อนใจ
“ฮันเสวี่ย?”
หวูไต้มองไปที่ฮันเสวี่ย ที่ก่าลังเดินเข้ามาในแววตาแห่งความเข้าใจที่กระพริบผ่าน “เธอกําลังมองหาเย่หยูใช่ไหม?”
ฮันเสวยพยักหน้า และถามด้วยเสียงที่ชัดเจนว่า “เย่หยูยังไม่กลับมาหรือคะ?”
“พวกเรากลับมาก่อน เย่หยูมีบางอย่างที่ต้องทําในปักกิ่ง ดังนั้นเขาจึงกลับมาคนเดียว ในภายหลัง”
หลังจากที่หรูได้พูดจบ เขาก็ก้มศีรษะลงและมองดูนาฬิกาของเขา “มันน่าจะถึงแล้วนะ ในเวลานี้…เย่หยูกำลังจะมาถึง!”
ขณะที่พวกเขากําลังพูดกัน หวูไต้และฮันเสวี่ยก็ได้ยินเสียงโรงเรียนประกาศเสียงตามสาย
“วด!” หรือ! นักเรียนทุกคน! ตอนนี้ฉันต้องการประกาศข่าวดี! “
เสียงที่น่าตื่นเต้นของหลี่เสวี่ยซู ดังขึ้นในเสียงตามสายภายในโรงเรียน
“ในการแข่งขันคณิตศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยพรินซ์ตัน ตัวแทนของโรงเรียนของเรา ได้ผลลัพธ์ที่ดีมาก! ติดอันดับสาม ในการแข่งขันที่ม!”
หลีเสวี่ยซูเล่าต่อว่า “ในขณะเดียวกัน ในการแข่งขันแต่ละครั้ง นักเรียนเย่หยูก็ได้รับผลลัพธ์ที่ดีเช่นกัน! ขอให้เราแสดงความยินดีกับเย่หยู!”
ในไม่ช้าโรงเรียนมัธยมเซียงหยูก็เงียบกริบ หลังจากนั้นไม่นาน เสียงปรบมือดังสนั่นก็ดังขึ้น!
หน้าประตูโรงเรียนเซียงหยู
ป้ายประกาศแขวนสูง เหนือประตูโรงเรียน
“พวกเรายินดีต้อนรับนักเรียนทุกท่าน ที่กลับมาด้วยชัยชนะอย่างอบอุ่น!”
ภายใต้แสงสว่างของแสงแดด ทําให้ป้ายโดดเด่นเป็นพิเศษ
ครูใหญ่ลี่เสียซู เป็นผู้นํากลุ่มครูและนักเรียนขึ้นอยู่ทั้งสองด้านของประตูโรงเรียน รอคอยอย่างเย่หยู
หลี่เสวี่ยซู ยกข้อมือของเขา ดูเวลาและเผยให้เห็นการแสดงออกของความวิตกกังวล เขาหันหน้าของเขา และถามหรูได้ด้วยเสียงเบา ๆ
“พี่หว เย่หยู จะกลับมาทันมั้ย?”
หวูไต้เหลือบสายตาของเขาที่หลีเสวี่ยซูด้วยความหงุดหงิด “ครูใหญ่หลี่ คุณถามคําถามนี้มาแล้วแปดครั้ง! ก่อนที่เย่หยูจะกลับมา เขาโทรหาฉันตามเวลามันควรจะมาถึงเร็ว ๆ นี้!”
หลี่เสวี่ยซู มองขึ้นไปบนถนนที่ว่างเปล่า และพึมพําอย่างกังวลใจว่า “คราวนี้ ทําไมเขาถึงยังไม่มาล่ะ?”
ท่ามกลางฝูงชนไม่เพียงแต่หลีเสวียซูจะต้องรออย่างใจจดใจจ่อ แต่แม้กระทั้งนักเรียนของโรงเรียนมัธยมเซียงหยู ก็เหม่อมองไกลออกไปอย่างรอคอย
“คุณคิดว่า เย่หยูได้อันดับหนึ่งในการแข่งขันจากมหาวิทยาลัยพรินซ์ตัน จริงหรือไม่?”
“นั่นจะเป็นข่าวมั่วได้อย่างไร อาจารย์หวูไต้นําถ้วยรางวัลกลับมาแล้ว!”
“
!” ในครั้งนี้เย่หยู ท่าให้โรงเรียนของเรามีหน้ามีตาจริงๆ! “
“สุดยอด!” นี่เป็นครั้งแรก ที่โรงเรียนมัธยมของจีนได้อันดับหนึ่งใช่มั้ย? “
“ว้าว!” เย่หยูหล่อและเทห์สุดๆ! ฉันอยากเป็นแฟนของเขาจัง!”
“หือ! เย่หยูมีแฟนอยู่แล้ว!” ลืมมันซะ! “ไม่มีทางที่เขาจะหันหน้ามามองเธอ!”
“ผู้หญิงคนนั้นคือใคร?”
“นั่นคือเธอ! ความงามของโรงเรียนเราคือ ฮันเสวีย!”
นักเรียนหญิงของโรงเรียนมัธยมเซียงหยทุกคนหันมาให้ความสนใจไปที่นักเรียนหญิงที่ด้านหน้าฝูงชน
ฮันเสวี่ย ไม่ใส่ใจกับสายตาที่ริษยาของเด็กผู้หญิง เธอกลับมองอย่างกังวล เธอขณะที่เธอกํามือแน่น ๆ
ครื้น .
เสียงคํารามดังขึ้น ในช่วงท้ายของถนน
“มันเป็นเสียงของรถสปอร์ตของเย่หยู!”
ผู้ช่วยอาจารย์ อย่างตั้งฟังใจสักครู่ ก่อนที่เขาจะตะโกนด้วยความประหลาดใจ
วิญญาณของทุกคนถูกฉุดขึ้น ขณะที่มองไปยังจุดสิ้นสุดของเส้นทางที่มีจุดสีดําๆเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว
“มันเป็นรถสปอร์ตของ เย่หยู!”
ภายในฝูงชน มีคนอุทาน
รอยยิ้มสุกใส ปรากฏบนใบหน้าของหลี่เสวี่ยซู เขาเฝ้าดูรถสปอร์ตอย่างช้าๆ หยุดพักแล้วเดินไปข้างหน้า
แกรก! * * * *
ประตูรถสปอร์ต เปิดช้าๆเหมือนผีเสื้อ และเย่หยูก้าวออกมา
“ครูใหญ่หลี่ กําลังทําอะไรอยู่?”
เย่หยูมองไปที่ฝูงชนของครู และนักเรียนที่รออยู่ที่ประดูโรงเรียนมองหลีเสวียซูด้วยท่าทางที่งงวย
เมื่อหลี่เสวี่ยซูเห็นเย่หยู เขาคว้ามือของ เย่หยู และพูดอย่างตื่นเต้นว่า “นักเรียนเย่หยู คุณได้มอบเกียรติอย่างสูง
แก่โรงเรียนของเรา!”
“การแข่งขันแบบทีม ติดอันดับสาม และการแข่งขันเดี่ยว ได้อันดับหนึ่ง!” “นี่ช่างมีเกียรติอะไรเช่นนี้!”
“ในนามของครูและนักเรียนทุกคนในโรงเรียน ฉันขอขอบคุณ!”
เย่หยูมองดูดวงตาที่จริงใจของหลี่เสวี่ยซู พยักหน้าและยิ้ม “อาจารย์ใหญ่หลี่ นี่คือสิ่งที่ผมควรทํา!”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หลี่เสวี่ยซูระเบิดเสียงหัวเราะ และการแสดงออกของเขาก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้น “ดีดี!” โรงเรียนมัธยมเซียงหยูภูมิใจในตัวคุณ! “
หลีเสวี่ยซูปล่อยมือของเย่หยูหันหลังกลับและส่งสัญญาณว่า “มาเถอะนักเรียนเย่หยู โรงเรียนได้เตรียมพิธีต้อนรับที่ยิ่งใหญ่สําหรับคุณ!”
“ไม่ต้องรีบร้อน!” เย่หยูโบกมือ และเดินช้าๆไปทางฝูงชนที่รออยู่ด้านนอกประตูโรงเรียน
ต่อหน้าทุกคนรูปร่างที่สวยงามดึงดูดความสนใจของเย่หยูได้อย่างลึกซึ้ง
“ฮันเสวี่ย ฉันกลับมาแล้ว!”
เย่หยูดูที่ฮันเสวี่ยและพูดเบา ๆ
ตาของฮันเสวยเปล่งประกายด้วยน้ําตาที่เปล่งประกาย เธอไม่เพียงแต่ไม่พบเขาสองสามวัน แต่มันก็เหมือนกับว่าพวกเขาถูกแยกจากกันเป็นเวลาหลายปี
“ดีจริงๆที่นายกลับมาแล้ว!”
มุมปากของฮันเสวี่ยโค้งเล็กน้อย สายตาของเขาจับจ้องที่เย่หยู ราวกับว่า ณ เวลานี้เขาเหลืออยู่ในโลกนี้เท่านั้น!