ตอนที่ 302 ช่วยสอดส่อง
“เยสเซอร์” ลั่วอิงเอามือทาบลงบนหน้าผาก เมื่อตะเบ๊ะเสร็จแล้วถึงพบว่าตอนนี้คุยโทรศัพท์อยู่ อย่างไรถังโจวโจวก็มองไม่เห็นอยู่ดี
“ลูกรัก รีบไปเถอะ แม่โจวโจวจะรอข่าวจากหนูนะ”
“แม่โจวโจว แค่นี้นะคะ” หลังจากวางสาย ถังโจวโจวก็รู้สึกขุ่นเคือง ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เห็นๆ อยู่ว่าตอนนี้ร่างกายเธอปกติดี แต่หัวใจเต้นเร็วเป็นอย่างมาก
ลั่วอิงรับหน้าที่จากถังโจวโจวแล้ว ในเวลาต่อมาก็เฝ้านั่งลั่วเซ่าเชินอยู่ตลอด
เพียงแค่เมิ่งชิงซีคิดอยากจะเข้าใกล้ลั่วเซ่าเชิน ลั่วอิงก็จะเข้ามาขวาง เดี๋ยวก็เรียกให้ลั่วเซ่าเชินดื่มน้ำ เดี๋ยวก็ให้ลั่วเซ่าเชินทานขนม ไม่เปิดโอกาสให้เมิ่งชิงซีเลย
คุณแม่ลั่วเองก็มองทั้งสามคนอยู่ตลอด เมิ่งชิงซีจึงทำอะไรลั่วอิงไม่ได้ ดังนั้นเมิ่งชิงซีเลยทำได้แค่โกรธอยู่คนเดียว แสดงออกมาไม่ได้แม้แต่น้อย ในใจเธอแอบสาบาน รอให้ฉันได้แต่งงานกับพี่เซ่าเชินก่อนเถอะจะสั่งสอนแกให้น่าดูเชียว
ลั่วอิงเห็นสายตาชั่วร้ายของเมิ่งชิงซีก็สั่นสะท้านไปเล็กน้อย ลั่วเซ่าเชินคิดว่าเธอหนาวจึงรีบเอามือมาอังหน้าผากเธอ “ลูกรัก เป็นอะไรไป หนาวรึเปล่า”
ลั่วเซ่าเชินลูบแล้วอุณหภูมิเธอก็ปกติดีไม่เหมือนคนป่วย ลั่วอิงซุกเข้าไปในอ้อมกอดของลั่วเซ่าเชินและพูดว่า “พ่อคะ หนูอยากกลับบ้านแล้ว”
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ พ่อครับ แม่ครับ ผมกับลั่วอิงกลับบ้านก่อนนะครับ”
“คุณลุงคุณป้า หนูเองก็กลับก่อนนะคะ”
“ชิงซีก็จะกลับด้วยเหรอ ไม่อยู่ต่ออีกหน่อยเหรอ” คุณแม่ลั่วไม่อยากให้เมิ่งชิงซีไปเลย วันนี้ยังไม่ได้คุยอะไรกับเธอเท่าไหร่เลย
“คุณป้าคะ ครั้งหน้าหนูจะมาเยี่ยมใหม่ค่ะ” เมิ่งชิงซีรู้สึกว่าคนแก่นี่ช่างมากเรื่องเสียจริง ถ้าไม่ใช่เพราะพี่เซ่าเชิน เธอคงไม่ยอมมาอยู่เป็นเพื่อนคนน่าเบื่อแบบนี้หรอก
“งั้นก็ได้ ชิงซี ให้เซ่าเชินไปส่งดีไหม” ลั่วเซ่าเชินหยิบของให้ลั่วอิงเสร็จกำลังจะออกไปก็ได้ยินคำพูดคุณแม่ลั่วนึกอยากจะปฏิเสธ “แม่ครับ คุณเมิ่งขับรถมาเอง ไม่ต้องให้ผมไปส่งหรอก ผมจะไปส่งลั่วอิงก่อน”
“พี่เซ่าเชิน วันนี้ฉันไม่ได้ขับรถมาน่ะค่ะ ไม่รู้ว่าพี่จะไปส่งฉันได้ไหม” วันนี้เมิ่งชิงซีไม่ได้ขับรถมาจริงๆ โชคดีที่วันนี้เธอไม่ได้ขับรถมา ไม่อย่างนั้นคงไม่มีข้ออ้างให้เขาไปส่งเธอ
คุณแม่ลั่วได้ยินอย่างนั้นก็รีบเสริมทันที “อาเชิน ชิงซีพูดอย่างนี้แล้วลูกก็ไปส่งเธอหน่อยเถอะ เธอมาเยี่ยมแม่ทุกวัน ดีกว่าลูกอีก”
เมิ่งชิงซีหน้าแดง “คุณป้า อย่าพูดอย่างนี้สิคะ มาเยี่ยมคุณป้าคือสิ่งที่หนูควรทำค่ะ”
สุดท้ายคุณพ่อลั่วก็พูดเสริมอีก “เซ่าเชิน ไปส่งชิซีเถอะ”
“พ่อครับ ผมรู้แล้ว คุณเมิ่ง ยังไงก็กลับด้วยกันแล้วกันครับ” เมิ่งชิงซีรีบเดินตามลั่วเซ่าเชินไปทันที
ลั่วอิงแบะปาก เธอไม่ชอบผู้หญิงไม่ดีคนนี้เลย “พ่อคะ ทำไมต้องไปส่งเธอด้วย”
“เพราะคุณปู่พูดแล้ว พวกเราก็ต้องทำตาม ยังไงก็แค่ไม่ไกลเอง” ลั่วอิงรู้สึกไม่ชอบใจ แม่โจวโจวเพิ่งจะบอกให้เธอช่วยสอดส่องเมิ่งชิงซี ถ้าผู้หญิงคนนี้ขึ้นรถ คงทำให้หล่อนได้ฉวยโอกาสบ่มเพาะความสัมพันธ์กับคุณพ่อแน่และเธอจะไม่มีทางให้หล่อนได้ทำแบบนั้น
เมื่อถึงรถ ลั่วเซ่าเชินเปิดประตู จู่ๆ ลั่วอิงก็พูดขึ้นมาว่า “พ่อคะหนูอยากนั่งข้างหน้า”
เมิ่งชิงซีพูดห้าม “พี่เซ่าเชินคะ ลั่วอิงยังเด็กเกินไป นั่งข้างหน้าอันตราย ให้เธอนั่งเก้าอี้เด็กเถอะค่ะ”
ตอนที่ 303 เมื่อไหร่จะกลับ
เธอไม่มีทางยอมให้ลั่วอิงทำลายโอกาสยกระดับความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับลั่วเซ่าเชินไปง่ายๆ แน่ ครั้งสองครั้งยังพอทน ครั้งที่สามหรือสี่เธอจะไม่ทนแล้ว
ลั่วเซ่าเชินเองก็ลังเล ลั่วอิงพูดมาแบบนี้แสดงว่าต้องคิดอะไรอยู่ แต่เด็กนั่งข้างหน้าก็ไม่ปลอดภัยจริงๆ ลั่วเซ่าเชินยอมให้เธอนั่งข้างหน้าไม่ได้ “ลั่วอิง ฟังนะ เดี๋ยวพ่อจะอุ้มลูกนั่งเก้าอี้นิรภัยนะ”
“พ่อคะ ตอนนี้หนูโตแล้ว นั่งด้านหน้าได้แล้ว หนูห้าขวบแล้วนะคะ ใกล้จะหกขวบแล้ว หนูนั่งได้” ลั่วอิงเขย่ามือลั่วเซ่าเชิน อย่างไรก็อยากจะโน้มน้าวลั่วเซ่าเชินให้ได้
ลั่วเซ่าเชินมองที่รถแล้วมองลั่วอิง “งั้นก็ได้ ครั้งเดียวเท่านั้นนะคะ ครั้งหน้าต้องนั่งด้านหลังนะ”
“ค่ะ คุณพ่อใจดีที่สุดเลย” ลั่วอิงเองไม่ต้องรอให้ลั่วเซ่าเชินอุ้มก็ขึ้นไปนั่งด้านหน้าเองโดยอัตโนมัติ
เมิ่งชิงซีที่ยืนอยู่ข้างๆ มองลั่วเซ่าเชินด้วยความโกรธ น่าเสียดายที่เขาไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย “คุณเมิ่ง รีบขึ้นรถเร็วครับ”
“พี่เซ่าเชิน แต่ลั่วอิงนั่งอยู่ข้างหน้าจะไม่ปลอดภัยนะคะ” เมิ่งชิงซียังคิดจะพยายามโน้มน้าวลั่วเซ่าเชินต่อ แต่ลั่วเซ่าเชินกลับหันหลังให้เธอ “คุณเมิ่ง ถ้าคุณไม่โอเค คุณก็เรียกรถกลับเองได้นะครับ”
ลั่วเซ่าเชินไม่อยากทะเลาะกับเมิ่งชิงซี เธอคิดอะไรอยู่ทำไมเขาจะไม่รู้
“พี่เซ่าเชิน พี่อย่าเพิ่งโมโห ฉันขึ้นรถเดี๋ยวนี้แหละ” เมิ่งชิงซีเปิดประตูรถ เพิ่งจะนั่งลง ลั่วเซ่าเชินก็ออกรถแล้วทำให้เมิ่งชิงซีเสียหลักเซไปด้านข้าง
แต่ลั่วเซ่าเชินกลับไม่ได้สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย เมิ่งชิงซีทำได้แค่กุมส่วนที่โดนกระแทกเอาไว้ ในใจคิดว่าไม่เป็นไร แค่ช่วงนี้เท่านั้น อีกหน่อยก็จะดีขึ้นเอง
“คุณเมิ่งครับ ถึงแล้วครับ” เมิ่งชิงซีเองก็เห็นว่าถึงบ้านตัวเองแล้ว เพียงแต่เธอเองก็จนใจ โอกาสครั้งนี้เพราะลั่วอิงทำให้เธอพลาดไป ในรถเธอพยายามพูดกับลั่วเซ่าเชินลั่วอิงก็จะต้องพูดแทรกขึ้นมาตลอด
“พี่เซ่าเชิน งั้นฉันไปก่อนนะคะ เดินทางปลอดภัยนะคะ ลั่วอิง ไว้เจอกันอีกนะจ๊ะ”
“หึ” ลั่วอิงหันมองทางอื่น เธอไม่อยากสนใจผู้หญิงนิสัยไม่ดีคนนี้
เมิ่งชิงซีทำเหมือนมองไม่เห็น หล่อนเปิดประตูรถและก้าวลงไป เพิ่งจะปิดประตู ลั่วเซ่าเชินก็ออกรถแล้ว
เมิ่งชิงซีกำมือทั้งสองข้างแน่น “ลั่วเซ่าเชิน คุณจะต้องเป็นของฉัน แน่นอน”
ลั่วเซ่าเชินพาลั่วอิงไปส่งที่บ้านตระกูลถัง โทรหาถังโจวโจวให้ลงมารับลั่วอิง “พ่อคะ พ่อจะกลับบ้านคนเดียวอีกเหรอคะ เมื่อไหร่แม่โจวโจวจะได้กลับไปล่ะคะ”
ลั่วอิงรู้สึกว่าอยู่ที่บ้านตระกูลถังก็มีความสุข แต่เธอชอบให้พ่อกับแม่อยู่ด้วยกันมากกว่า แต่ถังโจวโจวไม่ได้กลับไป ลั่วอิงกลัวว่าเธอจะเสียใจ เดิมทีก็ไม่อยากจะพูด
“รออีกหน่อยนะ รอให้คุณย่าออกจากโรงพยาบาลก่อนนะ” ลั่วเซ่าเชินลูบผมของลั่วอิง ลั่วอิงไม่ทำให้เขาหนักใจเลย ยิ่งตอนนี้มีถังโจวโจวคอยดูแลอยู่ด้วยแล้ว เขาเลยไม่กังวลว่าลั่วอิงจะรู้สึกน้อยใจ
“เมื่อไหร่คุณย่าจะออกจากโรงพยาบาลล่ะคะ”
“อีกไม่นานหรอกจ๊ะ” ที่จริงนี่ก็เป็นแค่คำพูดที่ลั่วเซ่าเชินใช้ปลอบลั่วอิงเท่านั้น คุณแม่ลั่วบาดเจ็บค่อนข้างหนัก กระดูกหัก อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาอย่างต่ำหนึ่งเดือน
แต่ในสายตาของเด็กอย่างลั่วอิง หนึ่งเดือนคือเวลาที่แสนยาวนาน ดังนั้นลั่วเซ่าเชินจึงเลือกที่จะปกปิดเธอ เธอจะได้ไม่ต้องคอยถาม