“ฉันชื่อจีเวล” ขอทานตัวน้อยตอบด้วยเสียงต่ำในขณะที่เธอมองไปที่แดร์ริล “คุณชาย ฉันขโมยซาลาเปามาแค่สองชิ้นและซาลาเปานั้นมีค่าแค่สองเพนนี แต่แหวนที่คุณให้เจ้าของร้านไป สามารถจ่ายค่าซาลาเปาได้เป็นพัน ๆ ชิ้น ได้โปรดเอาแหวนคืนมา!”
ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นเพียงเด็กสาว แต่เธอก็ยังมีความรู้อยู่มาก
แหวนของแดร์ริลเป็นแหวนที่ค่อนข้างประณีต มองครั้งแรกก็เห็นได้ชัดว่ามันไม่ใช่แหวนธรรมดา เธอเป็นเพียงคนแปลกหน้า ดังนั้น เธอจึงสงสัยว่าทำไมเธอสมควรที่จะได้รับความช่วยเหลือจากเขาด้วยแหวนที่มีราคาเช่นนั้น
“ไอ้เด็กขอทานเหม็น! หุบปาก!” เจ้าของร้านโกรธ เขาได้รับแหวนไปแล้ว จะให้เขาคืนมันง่าย ๆ ได้ยังไง? เจ้าของร้านจ้องไปที่จีเวลอย่างดุเดือด “ไอ้เด็กนิสัยไม่ดี! แกคิดว่าแกมีสิทธิที่จะพูดเหรอ? แกกล้าดียังไงมาขโมยซาลาเปาของฉัน! ฉันไม่ฆ่าแกก็บุญแล้ว”
จีเวลไม่ได้หวาดกลัวเลย เธอจ้องเขม็งไปที่เขา
“แกกล้าดียังไงจ้องหน้าฉันแบบนี้ แกอยากจะโดนตีอีกใช่ไหม…” เจ้าของร้านม้วนแขนเสื้อขึ้นในขณะที่เขาเดินเข้ามาหาเธอ
แดร์ริลรีบเดินไปข้างหน้าและตบไหล่เจ้าของร้านทันที “นี่ เธอยังเด็กอยู่ พอได้แล้ว ฉันจะจ่ายค่าซาลาเปาสองชิ้นด้วยแหวนวงนั้นเองและฉันจะไม่เอามันคืน”
เจ้าของร้านยิ้มออกทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ก็ได้”
เขาจ้องไปที่จีเวลอีกครั้งก่อนที่เขาจะพาคนของเขากลับเข้าไปในร้านอาหาร
แดร์ริลหันกลับมามองจีเวลด้วยรอยยิ้ม “อย่าขโมยอีกนะ”
“คุณชาย ฉันหิวมาก…” จีเวลทำหน้าบึ้งตึง เธอก็กระซิบว่า “ฉันขโมยซาลาเปาไปด้วยเหตุผลบางอย่าง เจ้าของร้านใจร้ายผู้นั้นไม่เคยปฏิบัติต่อขอทานดั่งเช่นมนุษย์เลย มีอยู่วันหนึ่ง ฉันแค่ไปยืนอยู่ที่หน้าร้านของเขา แต่เขากลับให้คนของเขาไล่ฉันออกมาและยังสาปแช่งฉันตั้งหลายครั้ง ฉันจึงมาที่นี่เพื่อขโมยซาลาเปาจากร้านของเขา”
เป็นขอทานเด็กที่ดำเนินชีวิตตามหลักการ?
แดร์ริลหัวเราะ จากนั้นเขาก็มองไปที่จีเวลและพูดว่า “เธอออกมาเดินเตร่ทั้ง ๆ ที่เธอยังเป็นเด็ก ครอบครัวของเธออยู่ที่ไหน?”
จีเวลขมวดคิ้ว เธอก้มหน้าลงแล้วพูดว่า “ฉันไม่มีพ่อไม่มีแม่ ฉันเลยเดินเร่ร่อนมาตั้งแต่เด็ก ฉันทำอะไรไม่ได้ ฉันก็เลยกลายเป็นขอทาน…”
จีเวลเงยหน้าขึ้นมองแดร์ริลด้วยความซาบซึ้ง “ขอบคุณคุณชาย”
แดร์ริลหัวเราะและลูบหัวจีเวล เขาถามว่า “อ้อ บอกฉันหน่อยได้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน? ฉันอยู่บนภูเขามาเป็นเวลานาน ฉันเพิ่งจะออกมาดูโลกภายนอกฉันจึงไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ใด… ”
จีเวลยิ้มและกล่าวว่า “ที่นี่คือเมืองไห่ เป็นเมืองที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดในทวีปตะวันออกอันยิ่งใหญ่”
ทวีปตะวันออกอันยิ่งใหญ่?
ฉิ*หาย! ทวีปตะวันออกอันยิ่งใหญ่! ‘คัมภีร์มหาปริศนา’ ทั้งเจ็ดเล่มที่กล่าวถึงเก้าทวีปในโลก ทวีปตะวันออกอันยิ่งใหญ่ต้องเป็นหนึ่งในนั้น แม่ชีแห่งโชคชะตาที่ถูกเคลื่อนย้ายไปกับเขา แต่เขาก็ยังไม่รู้ว่าเธอถูกส่งไปที่ใด
แดร์ริลตกอยู่ในห้วงความคิดในขณะที่จีเวลพูดต่อว่า “คุณชาย ที่นี่มีสี่นิกายหลักอยู่ภายในทวีปตะวันออกอันยิ่งใหญ่และพวกเขาก็มีพลังมากมาย ดังนั้นคุณจะต้องไม่ไปยั่วยุใครทั้งนั้น! สี่นิกายหลักคือ สำนักกระบี่ สำนักหยก สำนักโอสถ และสำนักพราน
“สำนักกระบี่เก่งกาจในเรื่องกระบี่
“สำนักหยก มีเพียงสตรีเท่านั้นที่จะสามารถเข้าร่วมได้และพวกเขาก็ยังสวยราวกับหยกอีกด้วย มันจึงถูกเรียกว่าสำนักหยก
“สำนักโอสถ เก่งกาจในเรื่องของการผลิตโอสถและพวกเขาก็สามารถผลิตเม็ดยาที่ทรงพลังได้มากมาย
“สำนักพรานประกอบไปด้วยนักวิชาการ พวกเขาล้วนเป็นนักเขียนที่ยอดเยี่ยมที่สามารถเขียนบทกวีที่สวยงามและแต่งเพลงที่ไพเราะได้…”
จีเวลยังคงพูดมาก เธอเดินเตร่ไปมาตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก เธอจึงมีความรู้มากมาย เธอรู้สึกขอบคุณแดร์ริล ดังนั้นเธอจึงบอกเขาทุกอย่างที่เธอรู้
แดร์ริลถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนที่เขาจะถาม “แล้วเธอรู้ไหมว่าฉันจะออกไปจากทวีปนี้ได้ยังไง?”
จีเวลดูสับสน “ฉันไม่รู้…”