บทที่ 959 มืดฟ้ามัวดิน
ทำไมจู่ๆ ถังถังก็ถามอย่างงี้ล่ะ?
เยี่ยหวันหวั่นแปลกใจ จึงถามอย่างครุ่นคิดว่า “ถังถังเป็นอะไรไป ลูก…ไม่ชอบพี่ชายเสื้อเหลืองเหรอจ๊ะ?”
เด็กน้อยทำหน้าสับสน สุดท้ายก็สูดหายใจแล้วบอกว่า “เปล่าครับ ถังถังชอบมาก”
ขอแค่คุณแม่ชอบ เขาก็ชอบทั้งนั้น
เยี่ยหวันหวั่นทำหน้าสงสัย ทำไมถังถังถึงทำหน้าเหมือน…แบกรับภาระ?
หลังจากกินข้าวเสร็จ กงซวี่เจ้าคนอยู่ไม่นิ่งก็เรียกร้องจะไปต่อที่ผับให้ได้ เยี่ยหวันหวั่นมีเด็กอยู่ด้วย ไม่สะดวกไปผับ เลยเสนอให้พวกเขาไปเที่ยวกันเอง ส่วนตัวเองก็ขอตัวก่อน
กงซวี่ย่อมไม่ยอมอยู่แล้ว จึงเปลี่ยนสถานที่เป็นคาราโอเกะแทน
เยี่ยหวันหวั่นเห็นว่าถังถังก็ดูเหมือนเต็มใจ เลยไปกับทุกคนด้วย
ณ ห้องชั้นบนสุดของคาราโอเกะ
ชั้นบนสุดมีแค่ห้องเดียว แยกออกจากชั้นล่าง มีความเป็นส่วนตัวสูงมาก ไม่มีใครมารบกวน
ในห้อง VIP กงซวี่คนบ้าไมค์ฯ ยังคงร้องเพลงอย่างคร่ำครวญเหมือนเคย
เยี่ยหวันหวั่นนั่งแทะเมล็ดแตงโมกับอัลมอนด์ป้อนถังถัง เด็กน้อยนั่งเงียบๆ อยู่ข้างเธอ ไม่ว่าในห้องทุกคนจะหัวเราะเฮฮาเสียงดังขนาดไหน เขาก็ไม่งอแงหรือวิ่งไปทั่วเลยแม้แต่น้อย
ทำให้ความรู้ความเข้าใจของเธอที่มีต่อเด็กของเธอเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
หานเซี่ยนอวี่ที่อยู่ด้านหนึ่งถามว่า “พ่อแม่ของเด็กคนนี้งานยุ่งมากเหรอ?”
เยี่ยหวันหวั่นได้ยิน มุมปากก็กระตุก งานยุ่งที่ไหนกันล่ะ พ่อแม่รังแกฉันต่างหากล่ะ…
พ่อแม่ที่ไม่ได้เรื่องอย่างนั้นมีอย่างที่ไหนกัน ทิ้งลูกไว้แล้วหายไปไหนก็ไม่รู้…
ขณะเดียวกัน ณ ทางเข้าคาราโอเกะ
รถปอร์เชสีดำวิ่งเข้ามาจอดอย่างเงียบงัน
สวี่อี้รีบร้อนลงจากรถ จากนั้นก็วิ่งอ้อมไปที่นั่งด้านหลังเพื่อเปิดประตู ปรากฏว่าตอนลงจากรถ เพราะไม่ระวัง จึงเกือบสะดุดล้ม
“ผู้ช่วยสวี่ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?” คนขับรถรีบถาม
“ไม่เป็นไรๆ…” สวี่อี้ปาดเหงื่อ พลางวิ่งไปเปิดประตูรถให้นายตัวเอง
จะไม่เป็นไรได้ยังไงล่ะ!
ไม่ได้การ!
เรื่องนี้ร้ายแรงเกินไปแล้ว!
ถึงแม้จะต้องโดนลงโทษทีหลัง เขาก็ต้องบอกคุณหนูหวันหวั่นก่อน…
……
ในห้องคาราโอเกะ เยี่ยหวันหวั่นกำลังคุยกับหานเซี่ยนอวี่ เวลานี้ จู่ๆ มือถือของเธอก็ดังขึ้น
หน้าจอมือถือแสดงว่าสวี่อี้เป็นคนโทรมา
ทำไมสวี่อี้ถึงโทรหาเธอตอนนี้ล่ะ?
เยี่ยหวันหวั่นหยิบมือถือขึ้นมา แล้วหันไปกำชับถังถังว่า “ถังถัง เดี๋ยวน้าออกไปรับโทรศัพท์แป๊บหนึ่ง หนูอยู่ที่นี่ดีๆ อย่าไปไหนนะ!”
เนี่ยถังเซี่ยวพยักหน้า “ครับ”
“ไปเถอะ เดี๋ยวผมช่วยคุณดูเอง” หานเซี่ยนอวี่บอก
“ขอบคุณนะ!”
เยี่ยหวันหวั่นหยิบมือถือออกไปรับสายข้างนอก
ขณะออกจากห้องคาราโอเกะ กงซวี่รีบโยนไมค์ทิ้งแล้วเซไปเกาะเยี่ยหวันหวั่น “พี่เยี่ยๆ พี่จะไปห้องน้ำเหรอ? ผมก็จะไปด้วย!”
เยี่ยหวันหวั่นทำหน้าเอือม “ฉันจะไปรับโทรศัพท์!”
แต่กงซวี่ก็ยังคงตามมาด้วย
กงซวี่เดินตามมา แล้วถามเซ้าซี้ “พี่เยี่ย ทำไมผมไม่เคยเห็นพี่เข้าห้องน้ำซักครั้งเลยล่ะ?”
เยี่ยหวันหวั่น “…” เจ้าหมอนี่ ทำไมต้องมาสนใจเรื่องแบบนี้ด้วยเนี่ย?
กงซวี่คล้องแขนเยี่ยหวันหวั่น “พี่เยี่ย ไปด้วยกันเถอะๆ!”
เยี่ยหวันหวั่นปวดหัว “ฉันออกมารับโทรศัพท์ นายจะไปก็ไปเอง OK?…”
เยี่ยหวันหวั่นตั้งใจจะพูดพร่ำต่อ แต่จู่ๆ ก็รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมา
ปรากฏว่า วินาทีถัดมา พอเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นคนที่ไม่น่าจะมาอยู่ที่นี่ ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า
ชายหนุ่มสวมเสื้อโอเวอร์โค้ทสีดำทั้งตัว ท่าทางเหมือนเดินทางมาด้วยความเร่งรีบ ทั่วร่างราวกับห่อหุ้มไปด้วยพายุอันหนาวเหน็บ
ทางเดินอันเงียบสงบราวกับถูกหิมะปกคลุม บรรยากาศมืดมนทันที…
———————————————————————
บทที่ 960 เมื่อคืนเธออยู่ที่ไหน?
เอ่อ…ซือ…เยี่ยหาน…
เยี่ยหวันหวั่นกะพริบตาปริบๆ นึกว่าตัวเองตาฝาดไป!
“คุณเก้า…?”
ตอนนี้เขาควรอยู่ต่างประเทศไม่ใช่เหรอ? เมื่อคืนเขายังบอกว่าพรุ่งนี้ถึงจะกลับมาอยู่เลยนี่นา…
สายตาของซือเยี่ยหานจ้องไปที่แขนของเยี่ยหวันหวั่น แขนข้างที่ถูกกงซวี่คล้อง
กงซวี่เสียวสันหลังวาบ ขนลุกซู่ไปทั้งตัว
เอ๊ะ? นั่นมันแฟนของพี่เยี่ยไม่ใช่เหรอ?
ทำไมจู่ๆ ก็มาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?
ทะ…ทำไมถึงมองเขาอย่างนั้นล่ะ…
เขาทำอะไรผิด…
เขาก็แค่คล้องแขนนิดหน่อยเท่านั้นเอง…
ทำไมแค่มองด้วยสายตา เขาก็รู้สึกเหมือนถูกทิ่มแทงไปเป็นหมื่นครั้งแล้วล่ะ…
เขาเป็นแค่เบบี๋ เขาไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นนะ…
กงซวี่กลืนน้ำลาย แทบรีบปล่อยแขนเยี่ยหวันหวั่นออกด้วยความเร็วปานสายฟ้า จากนั้นก็รีบถอยห่างจากเยี่ยหวันหวั่นห้าก้าวทันที “เอ่อ พะ…พี่…พี่เยี่ย…แฟนพี่มาแน่ะ…”
“งั้นๆๆ…งั้นผมไม่รบกวนแล้ว…”
พอพูดจบ ด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอดอันแรงกล้า กงซวี่รีบเผ่นหนีอย่างรู้สถานการณ์ทันที
แม่เจ้า!น่ากลัวโคตร! หัวใจเกือบวาย!
พี่เยี่ยชอบผู้ชายก็แล้วไป แต่ทำไมต้องหาผู้ชายที่น่ากลัวขนาดนี้ด้วย!
รสนิยมแปลกเกินไปแล้วมั้ง?
ขณะเดียวกัน ซือเยี่ยหานเดินมาหาเยี่ยหวันหวั่นทีละก้าวๆ
สวี่อี้ปิดตา ไม่กล้าดูอีก
ตอนที่เขาโทรฯ หาเธอก็ยังช้าไปก้าวหนึ่งอยู่ดี จึงบอกเยี่ยหวันหวั่นล่วงหน้าไม่ทัน
ใช้ชีวิตมาสองครั้ง เยี่ยหวันหวั่นยังไม่เคยเห็นซือเยี่ยหานน่ากลัวเท่าตอนนี้มาก่อน…
โคตร…โคตรน่าหลงใหลเลย…
ในขณะที่ซือเยี่ยหานอยู่ห่างจากตัวเองสามก้าว เยี่ยหวันหวั่นก็เป็นฝ่ายพุ่งตัวเข้าไปก่อน จากนั้นก็โน้มคอซือเยี่ยหานลงมาประทับจูบอันเร่าร้อนลงที่กลีบปากของชายหนุ่ม
“ที่รัก! ทำไมคุณถึงกลับมาก่อนล่ะ! คิดถึงคุณจัง!”
ซือเยี่ยหานเงียบ
สวี่อี้เองก็พูดไม่ออก
เอิ่ม…
คุณหนูหวันหวั่น ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาหลงใหลในความงามนะครับ โธ่!
เมื่อก่อนหากเจ้านายโกรธจนควบคุมตัวเองไม่ได้ คุณหนูหวันหวั่นจะต้องตกใจจนร้องไห้แน่ๆ แต่ตอนนี้กลับดีเสียอีก…
พอเห็นดวงตาเปล่งประกาย และสีหน้าซาบซึ้งของเยี่ยหวันหวั่น สวี่อี้ก็ไม่รู้ว่าควรพูดยังไงดี
สีหน้าที่เยือกเย็นประหนึ่งน้ำแข็งพันปีของซือเยี่ยหานก็เริ่มอ่อนลง ในดวงตาตกตะลึงคล้ายมีแววหงุดหงิดพาดผ่าน
ผ่านไปครู่หนึ่ง ความเยือกเย็นก็กลับมาก่อตัวอีกครั้ง
“คุณ…”
เยี่ยหวันหวั่นเพิ่งจะเปิดปาก ร่างกายก็พลันหมุนคว้างทันที
วินาทีถัดมา ร่างของเธอก็ถูกตรึงติดกับกำแพงเย็นๆ ข้างหลัง
ซือเยี่ยหานจ้องหน้าเธอด้วยสายตาเย็นชา “เป็นเขาเหรอ?”
“หา…ใคร?” เยี่ยหวันหวั่นทำหน้างง
อะไรคือเขา?
ซือเยี่ยหานใช้ความสามารถที่มีแทบทั้งจะหมดเพื่อควบคุมอารมณ์ตัวเอง “ฉันถามเธอว่า เมื่อคืนเธออยู่ที่ไหน?”
ถึงแม้จะพยายามควบคุมแล้ว แต่สายตาของชายหนุ่มก็ยังเยือกเย็นจนชวนให้อกสั่นขวัญหาย
สายตาอย่างนั้น ทำให้เยี่ยหวันหวั่นรู้สึกร้อนตัวอย่างบอกไม่ถูก “เมื่อคืน? เมื่อคืน…ฉันอยู่บ้านไง อยู่คฤหาสน์กุหลาบ…”
ซือเยี่ยหานถามว่า “อยู่กับใคร?”
อยู่กับใคร?
พอได้ยินคำถามนี้ เยี่ยหวันหวั่นก็ยิ่งร้อนตัว
จู่ๆ เธอก็คิดขึ้นมา คงไม่ใช่ว่าซือเยี่ยหานรู้เรื่องถังถังแล้วเข้าใจอะไรผิดไปหรอกนะ?
เวรกรรม เธอนึกว่าซือเยี่ยหานจะกลับมาพรุ่งนี้ เลยลืมบอกเขาไป!
“เอ่อ ฉันอยู่บ้าน แล้วจะอยู่กับใครได้อีกล่ะ…ก็มีแค่ฉันไง…”
ท่าทางร้อนตัวของเยี่ยหวันหวั่นไม่อาจเล็ดรอดสายตาของซือเยี่ยหานไปได้
……………………..