ตอนที่ 1682 เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ (6)

Genius Doctor Black Belly Miss

ตอนที่ 1682 เจ้าจะไม่กอดข้าหน่อยหรือ (6)

 

“เสี่ยวเสียเอ๋อร์จะกลับวิหารจิงหงตอนนี้เลยหรือ?” ทันใดนั้นจวินอู่เหยาก็ถามประโยคนี้ออกมา

 

จวินอู่เสียพยักหน้าอย่างไม่สงสัยอะไร

 

“ก็ได้” รอยยิ้มของจวินอู่เหยายิ่งดูชั่วร้ายมากขึ้น แล้วทันใดนั้นเขาก็ยื่นมือออกมา และถอดเสื้อออกต่อหน้าจวินอู่เสียและเย่ฉา พอเสื้อถูกถอดออกไป ร่างกายที่ราวกับรูปสลักที่สมบูรณ์แบบของจวินอู่เหยาภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาก็ปรากฏต่อหน้าจวินอู่เสีย

 

“…” จวินอู๋เสียตะลึงไปในทันที

 

นางอ้าปากค้างเล็กน้อย ดวงตาเบิกกว้าง พูดไม่ออก จวินอู่เหยาถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้นราวกับว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ การกระทำของเขาเป็นไปอย่างเชื่องช้า ไม่รีบร้อน

ภายใต้แสงจันทร์ร่างกายอันสมบูรณ์แบบของผู้ชายเปิดเผยออกมาต่อหน้าจวินอู่เสียโดยไม่มี ความอายเลยแม้แต่น้อยหน้าอกที่แข็งแกร่ง หน้าท้องแน่นเปรี้ยะ แนวกล้ามเนื้อที่ชัดเจน ทำ ให้ลำคอของจวินอู่เสียร้อนขึ้นมาเล็กน้อย

 

ในฐานะหมอ นางเคยเห็นร่างกายของผู้คนมาแล้วมากมาย แต่ไม่เคยรู้สึกผิดปกติเช่นนี้มาก่อน

 

จวินอู่เหยาถอดเสื้อผ้าออกอย่างเปิดเผย เขามองจวินอู๋เสียที่หน้าแดงก่ำเป็นลูกตำลึงแล้ว รอยยิ้มชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นที่ริมฝีปาก นิ้วเรียวยาววางอยู่เหนือขอบกางเกง ตั้งท่าจะถอดกาง เกงออกแล้ว

 

จวินอู่เสียผงะ แล้วรีบพูดว่า “เดี๋ยวก่อน!”

 

“หืม?” จวินอู่เหยาเลิกคิ้วเล็กน้อย น้ำเสียงเลื่อยเนือย

 

“แค่ใส่เสื้อก็พอแล้ว” จวินอู่เสียเองก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่รู้สึกว่าอุณหภูมิร่างกายของตัวเองสูงขึ้นอย่างลึกลับ ใบหน้าเล็กๆของนางที่ถูกซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากก็ร้อนผ่าวอย่างน่าตกใจ

 

จวินอู่เหยามองจวินอู่เสียที่ดูเงอะงะทำอะไรไม่ถูก แล้วเขาก็หัวเราะออกมาเสียงดังลั่น จากนั้นก็ยื่นมือออกมาโอบรอบตัวเด็กน้อยและดึงมือเล็กๆของนางไปวางไว้ที่หน้าอกของเขา

 

“เสียวเสียเอ๋อร์อายหรือ? ข้านึกว่าเจ้าชินแล้วซะอีก ตรงนี้…ตรงนี้แล้วก็ตรงนี้ ทั้งห มดเป็นของเจ้า”

 

มือใหญ่ที่ร้อนผ่าวจับมือเล็กที่สั่นเล็กน้อยลูบผ่านหน้าอกของเขา เลื่อนลงไปที่หน้าท้อง และหยุดที่ท้องน้อย

 

เด็กน้อยน่าสนใจมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงขั้นเป็นฝ่ายเริ่มจูบก่อน เล่นเอาเขาทำอะไรไม่ถูก หายากที่จะได้เห็นนางทำตัวมีนๆน่ารักแบบนี้อีกครั้ง จวินอู่เหยาจะพลาดโอกาสแกล้งนางได้อย่างไร

 

จวินอู่เสียก้มหน้างุด หูแดงจนเลือดจะออกอยู่แล้ว

 

จวินอู่เหยาก้มหน้าลงมากัดติ่งหูนางเบาๆ

 

“หยุดนะ” จวินอู่เสียผลักเขาออกด้วยความลนลาน และถอยหลังไปสองสามก้าว พร้อมกับเอามือกุมหูที่ร้อนผ่าว ดวงตาคู่นั้นฉายแววหมดหนทาง

 

จวินอู่เหยากำลังอารมณ์ดี เขาไม่ได้ไล่ตามจริงจังนัก และสวมเสื้อกับหน้ากากแปลงโฉมอย่างรวดเร็วเพื่อปกปิดใบหน้าอันหล่อเหลาราวปีศาจของเขา

 

ในตอนที่จวินอู่เหยาเปลี่ยนเสื้อผ้าและปลอมใบหน้าเสร็จ จวินอู่เสียก็ปรับอารมณ์ตัวเองได้แล้ว เมื่อจวินอู่เหยาเดินเข้ามาข้างๆนาง จวินอู่เสียก็แกล้งทำเป็นยกเท้าขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจและกระทืบลงไปบนเท้าของจวินอู่เหยาอย่างแรง

 

เหมือนลูกแมวน้อยพองขนกางกรงเล็บขู่ยังไงยังงั้น

 

จวินอู่เหยาหัวเราะหนักขึ้น อารมณ์ดีอย่างปกปิดไม่มิด

 

ภายใต้เสียงหัวเราะดังลั่นของจวินอู่เหยา จวินอู่เสียหันหลังกลับและเดินนำจวินอู่เหยาไปที่หารจึงหง

 

ในวิหารจิงหง บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงดนตรีและการร่ายรำเฉลิมฉลอง ผู้เยาว์จำนวนมากพากันดื่มเหล้าพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แม้ว่าจะมีความหมางใจกันอยู่ระหว่างกลุ่มอำนาจต่างๆ แต่มันก็ห้ามพวกเขาสนุกกับงานเลี้ยงไม่ได้

 

ตอนที่จวินอู่เสียกลับมาจึงไม่ได้ดึงดูดความสนใจของคนอื่นๆ และแทบไม่มีใครสังเกตเห็นเลยว่าจู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งอยู่ข้างตัวนาง

 

มีแค่จือจินและเยวอี้เท่านั้นที่สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ

 

จือจินเงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เสียที่นั่งลง แล้วสายตาของนางก็เหลือบไปเห็นคนที่นั่งลงด้านหลังจวินอู่เสีย